Ένας μήνας χωρίς την Μαρία

ΣχετικάΆρθρα

Πώς είναι να χάνεις την καλύτερη σου φίλη; Tη φίλη που νόμιζες πως δεν θα μπορούσες ποτέ να χάσεις. Αυτήν που άντεξε σε όλες τις δοκιμασίες του χρόνου. Που κατάφερε να είναι σταθερά εκεί την ώρα που οι άλλοι έμπαιναν και έβγαιναν από τη ζωή σου. Και που τα περισσότερα που πέρασε, τα περάσατε μαζί. Πώς νιώθεις όταν βρίσκεις τον εαυτό σου να μαζεύει τα κομμάτια των αναμνήσεων σας μόνη . Αυτά που σμπαράλιασε σαν έκρηξη η είδηση ενός απρόσμενου θανάτου.
Είναι κάτι που βίωσα πριν ένα μήνα και ακόμα βρίσκομαι στις συναισθηματικές διακυμάνσεις του άμεσου aftermath. Αυτό που σίγουρα αισθάνομαι είναι πως σκίστηκε ένα κομμάτι αναμνήσεων από πάνω μου. Σαν να μην με ξέρει κάποιος ακριβώς όπως με ήξερε εκείνη. Χαλάσαμε στη μέση σχέδια για το μέλλον. Ημιτελείς κουβέντες και υποσχέσεις. Από γιορτινά και υπερφίαλα σχέδια μέχρι πιο σοβαρά. Όποια μείνει, θα έχει το νου της στα παιδιά της άλλης. Το είχαμε συζητήσει γιατί πάντα είχε ροπή στα πιο μελοδραματικά. Εγώ τα αντιστεκόμουν αυτά. Ήθελα μόνο αισιοδοξία.
Είχα ακόμα την ελπίδα πως θα σχολίαζε με τις καθιερωμένες ευχές κάτω από τις γιορτινές φωτογραφίες στο instagram. Ξαναδιαβάζω όλες μας τις γραπτές συνομιλίες που έχω φωτογραφίσει.
Με την Μαρία Πατέρα, μία αιθέρια, πανέμορφη και καλή γυναίκα, είχαμε άρρητους κανόνες που κανείς δεν καταλάβαινε 100%. Ήμουν υπερήφανη όταν την είχα δίπλα μου. Όχι μόνο για την ομορφιά και το χαρακτήρα της αλλά γι αυτό το μοναδικό της class, σε όλα. Στεκόταν άψογα παντού. Θαύμαζα ακόμα και το στιλ με το οποίο κρατούσε το τσιγάρο που τόσο μισούσα.
Η παρουσία της ήταν πάντα παρήγορη. Όταν χρειαζόμασταν η μία την άλλη ήμασταν εκεί, ακόμα και αν αυτό σήμαινε απλά να ακούμε η μία την άλλη να κλαίει ή να μιλάει για τα προβλήματα της στο τηλέφωνο για ώρες. Δίναμε καταπληκτικές συμβουλές που αρκετές φορές δεν εφαρμόζαμε..
Είναι αυτό το συναίσθημα βύθισης στο στήθος μου όταν αντιλαμβάνομαι πως δεν πρόκειται να την ξαναδώ ποτέ. Όλα αυτά τα “αν” που περιτριγυρίζουν το μυαλό. Το να χάνεις την καλύτερη σου φίλη είναι σαν αυτά τα δάκρυα που σε πιάνουν ξαφνικά στο δρόμο ή αυτά που κυλάνε όταν γράφεις αυτό το κείμενο και προσπαθείς να επαναφέρεις τη χροιά της φωνής της.
Όλα αυτά τα δάκρυα συμπεριλαμβάνουν τους σιωπηλούς κανόνες που είχαμε, τις σιωπηλές αγκαλιές και τις μισές πια αναμνήσεις που μοιραστήκαμε. Στους δύσκολους και τοξικούς καιρούς που διανύουμε ας εκτιμήσουμε τους αληθινούς φίλους που απέμειναν.
Η αξία τους είναι ανεκτίμητη.

No Result