Φιλαρέτη Κομνηνού: “Χωρίς την Τέχνη η ζωή μας θα ήταν πληκτική”

Επιβλητική , αγέρωχη, μαγευτική , κυριαρχεί επί σκηνής, υποτάσσει και σαρώνει το σανίδι -άλλωστε έχει διανύσει χιλιόμετρα επάνω σε αυτό- κάθε φορά που ενσαρκώνει ένα ρόλο και λάμπει σαν κόσμημα αμύθητης αξίας! Η Φιλαρέτη Κομνηνού είναι η grande dame του θεάτρου, καμωμένη από ατόφιο χρυσάφι, χάρις στο διαμέτρημα, το εκτόπισμα , το κύρος, τα τεράστια εκφραστικά μέσα, τη σκηνική παρουσία που διαθέτει, τη φωνή από κρύσταλλο και την καθαρή άρθρωση, πάντα με σωστούς τονισμούς και όλες τις καταλήξεις να ακούγονται σε κάθε ατάκα, που την κάνουν ξεχωριστή και μοναδική. Αδιαμφισβήτητα τιμά το σανίδι! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δώσει, κάθε φορά, ένα δυνατό ρεσιτάλ ερμηνείας και να μην αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στον εκάστοτε ρόλο που καλείται να υποδυθεί. Και πιστέψτε με, η σπουδαία και σημαντική καλλιτέχνις, η οποία προκαλεί πάντα σοκ και δέος στο κοινό, έχει πρωταγωνιστήσει σε ρόλους κολοσσούς, τους πιο δύσκολους και τους πιο απαιτητικούς της παγκόσμιας δραματουργίας και οι επιτυχίες της ήταν- και είναι- αμέτρητες, έδρεψαν δάφνες και μεγαλούργησε, αποκτώντας δόξα, φήμη και καθολική αποδοχή από ειδήμονες και μη. Η στόφα της είναι μεγαλειώδης και υψηλών απαιτήσεων που, ακόμη, και οι ερμηνείες της στην τηλεόραση έχουν θεατρική απόχρωση, με πιο πρόσφατη στην ”Αγγελική”. Από τις θεατρίνες που θα μπορούσαν κάλλιστα να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, προσωπικά μου θυμίζει την Meryl Streep. Από τις κυρίες που ξεχωρίζουν, επίσης, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους, με το ήθος, την αξιοπρέπεια , τη στάση και τον τρόπο που συμπεριφέρονται στην καθημερινότητά τους, και όχι μόνο. Η συναρπαστική Φιλαρέτη Κομνηνού, πρωταγωνιστεί στην πολυβραβευμένη παράσταση- διαμάντι, που δημιούργησε ο μονάκριβος και πολυτάλαντος γιος της Γιώργος Παπαγεωργίου, τον ” Αρίστο”, βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη ”Ο γύρος του θανάτου”, η οποία συνεχίζεται ακάθεκτη για τέταρτη σεζόν! Το έργο στις 6- 7 και 13 -14 Δεκεμβρίου θα παιχτεί στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη, ενώ κάθε Δευτέρα και Τρίτη παίζεται στο θέατρο Πορεία στην Αθήνα. Μην την χάσετε για κανέναν λόγο! Η ακριβή και αξιοζήλευτη Φιλαρέτη Κομνηνού που είμαστε όλοι υπερήφανοι για την καλλιτεχνική της προσφορά  στο πολιτιστικό γίγνεσθαι, σε μία  σπάνια συνέντευξή.

 

-Τι ήταν εκείνο που έκανε τον ‘’Αρίστο’’ να τύχει τόσο ευρείας αποδοχής από το κοινό;

Καταρχάς, η ίδια η ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη , του φερόμενου ως  “Δράκου  του Σέιχ Σου” που στοίχειωσε τη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του 1960. Η άδικη σύμφωνα με μαρτυρίες εκτέλεση ενός αγοριού του περιθωρίου που χρησιμοποιήθηκε ως εξιλαστήριο θύμα για να κουκουλώσει το παρακράτος  τότε, έκρυθμες καταστάσεις. Και φυσικά, η ίδια η παράσταση που κρίθηκε  και βραβεύτηκε ως ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός και η προσέλευση των θεατών 4 χρόνια τώρα  και τα συνεχή sold out  που επιβεβαιώνουν την επιτυχία της!

-Μπορούμε να συνδέσουμε το θέμα του με τις σημερινές γυναικοκτονίες;

Αν θέλουμε να συνδέσουμε το θέμα με κάτι αντίστοιχο της σημερινής εποχής ,νομίζω ότι  αυτή είναι η υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου.

-Ποια είναι η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Παπαγεωργίου και ποια στοιχεία άντλησε από το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη ‘’ Ο γύρος του θανάτου’’;

Όταν διάβασε για πρώτη φορά ο Γιώργος το βιβλίο τρελάθηκε, του έγινε έμμονη ιδέα, επικοινώνησε με τον Θωμά τον Κοροβίνη και διεκδίκησε τα δικαιώματα του βιβλίου για να γίνει η υπόθεση του “Δράκου του Σέιχ Σου” παράσταση στο θέατρο , να γνωρίσει και η νεότερη γενιά την ιστορία του Αρίστου . Στο βιβλίο, ο Θωμάς καταγράφει και όλη την περιρρέουσα κατάσταση και ατμόσφαιρα της εποχής που οδήγησε στη στημένη δίκη και καταδίκη του Αρίστου.

Όσον αφορά τη σκηνοθετική ματιά είναι μια παράσταση που συνομιλεί με το κοινό συνεχώς , στημένη με ευφάνταστα χειροποίητο τρόπο καταργώντας την  παραδοσιακή σκηνική συμπεριφορά. Τρεις ηθοποιοί μπροστά στα μάτια των θεατών αλλάζουν ρόλους και περιγράφουν τη σχέση που είχαν ως πρόσωπα με τον Αρίστο. Εγώ προσωπικά παίζω την μάνα του και την Σύλβα, την τραγουδιάρα που είχε ερωτική σχέση μαζί του, δύο  ρόλους εκ διαμέτρου αντίθετους. Θα μπορούσα να πω και άλλα για τη σκηνοθεσία του Γιώργου αλλά περιορίζομαι  μόνο σε αυτά . Ως μητέρα του, πάντως, και ως ηθοποιός,  είμαι πολύ υπερήφανη που παίζω σε αυτή την παράσταση!

-Ποιος είναι ο ρόλος της Τέχνης, ιδίως στη σημερινή εποχή που βιώνουμε;

Χωρίς την Τέχνη η ζωή μας θα ήταν νομίζω , πληκτική… Ακόμη και αν όλα τα υπόλοιπα γύρω μας εξασφαλίζουν μια άνετη διαβίωση είναι σχεδόν σίγουρο, ότι χωρίς τον πολιτισμό οδηγούμαστε σε πνευματική νάρκη γι’ αυτό και πρέπει να  τον προστατεύουμε σε δυσοίωνες εποχές, όπως τώρα με την πανδημία.  Παρεμπιπτόντως σας πληροφορώ ότι στη Μόσχα που πριν ένα μήνα είχαν ένα σκληρό lockdown μαζί με τα φαρμακεία , τα σούπερ μάρκετ,  ήταν και τα θέατρα και τα μουσεία ανοιχτά,  γιατί γι ‘αυτούς από ότι φαίνεται η Τέχνη είναι πρώτης ανάγκης . Μου το είπε ένας παλιός μαθητής μου που εργάζεται τώρα ως ηθοποιός στο θέατρο Βαχτάνγκοφ.

– Πώς κρίνεις το επίπεδο του θεάτρου εν έτει 2021;

Η πανδημία και η αγωνία για τα κρούσματα έχει γίνει μια βαριά σκιά στις ζωές μας. Αυτό το μετέωρο ,η απειλή, ότι ανά πάσα στιγμή θα κλείσουν τα θέατρα , όπως καταλαβαίνετε έχει δημιουργήσει ένα μόνιμο εκνευρισμό και μια αίσθηση ματαιότητας, οπότε δεν ξέρω πόσο στο μέλλον θα επηρεαστεί η επιλογή έργων και η  έμπνευση  των καλλιτεχνών απ `αυτό που βιώνουμε τώρα . Σε σκληρές περιόδους,  πάντως,  το θέατρο ξαναγυρνάει στο περιεχόμενο και στην ουσία,  αφήνοντας στην άκρη τις αισθητικές αναζητήσεις.

-Ποια είναι τα συναισθήματα σου , τώρα που ο μονάκριβος γιος σου άφησε τη μητρική αγκαλιά για να δημιουργήσει την δική του οικογένεια;

Τα συναισθήματα;  Χαρά μεγάλη που το αγόρι μου ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε αυτό το πανέμορφο κορίτσι , την Δανάη μας! (σ.σ Μιχαλάκη)

-Περίγραψε μου μερικές από τις ωραιότερες παιδικές αναμνήσεις σου που χαράχτηκαν έντονα  μέσα σου κατά την εορταστική περίοδο.

-Καλά λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά… Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα,  πέρα από τους στολισμούς , ήταν τα κάλαντα που λέγαμε από σπίτι σε σπίτι με τους φίλους μου. Τι  γέλια και τι αγωνία για τις εισπράξεις στο τέλος της ημέρας. Θυμάμαι το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που ήταν πάντα αληθινό , καμία  φορά ήταν  και λίγο ταλαιπωρημένο αλλά το προτιμούσαμε από τα ψεύτικα δενδράκια. Το μεγάλο πανηγύρι γινόταν με τις φιγούρες που κάναμε στα τζάμια με σπρέι χιονιού, με τα αγγελάκια και τα αστέρια . Πριν δύο χρόνια βρήκα αυτό το σπρέι σε ένα μαγαζί και φυσικά το αγόρασα και παρ` όλο που δεν συνηθίζεται τώρα πια  στα  σπίτια, στόλισα με χιονισμένες φιγούρες τα τζάμια και τους  καθρέπτες του σπιτιού και πολύ το χάρηκα!

Μια άλλη πολύ έντονη μνήμη που έχω, πιο πρόσφατη , είναι από το Μόναχο και την περίφημη Marienplatz  που τις μέρες των γιορτών είναι γεμάτη μικρά κιόσκια που πουλάνε στολίδια και λιχουδιές . Μοσχοβολάει από τα καβουρντισμένα αμύγδαλα και το ζεστό κόκκινο κρασί  , το Gluhwein και όταν  μια μέρα  χιόνισε,  ήταν μαγικά…

-Τι εύχεσαι για το 2022;

-Νομίζω,  ότι η ευχή που παγκόσμια θα ακουστεί αυτές τις γιορτές είναι  “Υγεία” και να φύγουν κάποια στιγμή οι μάσκες από τις ζωές μας. Και κάτι άλλο , να ασχοληθούμε , επιτέλους, στα σοβαρά με την οικολογική προστασία του πλανήτη μας.  Αγάπη και χαμόγελα στις ζωές μας!