Από την/τον Τάσος Κατρής Θεοδωρόπουλος (TAZ) | 10 Νοεμβρίου 2019
O TAZ προσπαθεί να επιβιώσει βλέποντας τηλεόραση και καταλήγει στο ψυχιατρείο.
Είχα πει να κόψω τις ανθυγιεινές συνήθειες. Από την άλλη κάθε μέρα στα γραφεία όλοι μιλάνε για τις τηλεοπτικές θεαματικότητες της προηγούμενης μέρας, για Ελληνικές σειρές και προγράμματα που κανένας από τους φίλους μου δεν έχουν ιδέα αλλά εγώ λόγω επαγγέλματος πρέπει να κάνω πέτρα την καρδιά μου και να τις δω. Και μιλάμε για παιδιά πολύ νεώτερα από μένα. Με εξαίρεση μια δυο άντε τρεις δουλειές όλα τα άλλα μου θυμίζουν την εποχή που βλέπαμε Μπένι Χιλ, το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, από τηλεπαιχνίδια κανένα δεν έχει το σουξέ των Τετραγώνων των Αστέρων και μοιάζουν με δοκιμαστικό λοβοτομής, οι ειδήσεις μοιάζουν με τηλεπρωινό και όλα τα talent show μας κάνουν να νοσταλγούμε σαν γκλάμουρ την εποχή των σόου της Ρούλας. Την ώρα που τα δημόσια και τα ιδιωτικά κανάλια μετά τις 0.00 παίζουν από Ευρώπη και Αμερική τα πιο καυτά σίριαλ σαν παραπετάματα που δεν τα βλέπει κανείς, με τρεις κύκλους καθυστέρηση για να τα αγοράσουν φτηνότερα. Ευτυχώς που υπάρχει και το Netflix.
Γι΄ αυτό ξαναρωτάω, σε ποιους απευθύνονται το κοτόπουλο με σαλμονέλα Ελληνικό τηλεπρόγραμμα; Στα ΚΑΠΗ και τους Οίκους Ευγηρίας σίγουρα και μια ξαδέρφη μου που ξημεροβραδιάζεται δίπλα στην μάνα της. Οπότε ποια είναι τα νεανικά κοινά; Η ξαδέρφη μου που έχει πενηνταρίσει; Η Ελληνική τηλεόραση είναι πλέον ένα εντελώς γερασμένο μόρφωμα. Και είναι γερασμένη γιατί δεν μαθαίνει από τα λάθη της. Με το που άρχισε να τρέχει λίγο μετρητό με μεγάλο χάσιμο το Mega, όλοι άρχισαν να ποντάρουν χρήματα σε μεγαλεπήβολα σχέδια χωρίς καμία προχώ ιδέα. Βλέπεις ξένα σόου και σίριαλ και ντρέπεσαι. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν άξιοι Έλληνες δημιουργοί. Ξέρω όμως πως υπάρχουν δυσκοίλιοι παραγωγοί και καναλάρχες, που φοβούνται και ουσιαστικά λογοκρίνουν κάθε διαφορετική φωνή. Σαν πέος με φίμωση που ζητά από το κοινό (και το κοινό λόγω έλλειψης χρημάτων δέχεται) να του κάνει πεολειχία. Η επανάληψη ή μάλλον τα σίκουελ παλιών ελληνικών σειρών δεν έπεισαν ούτε αυτούς που τα γυρίζουν.
Τα σάρωσαν όλα οι Άγριες Μέλισσες, με την καταλυτική Μαρία Κίτσου και δικαίως αν εξαιρέσεις την αβάσταχτα επίπεδη φωτογραφία και το ντεκόρ που προσπαθεί να σε πείσει ότι δεν πρόκειται για σαπουνόπερα. Όμως έπεσε δουλειά και πρωτοτυπία και φαίνεται. Τέρμα οι πρωταγωνίστριες με τα Prada και μακιγιάζ καμπαρέ μέρα μεσημέρι. Τέρμα και οι πλοκές για το χαμένο δίδυμο αδερφό του μπατζανάκη της θείας της μεγαλοκληρονόμου. Υπάρχει σταθερότητα, υπόθεση, εξέλιξη και χαρακτήρες. Για τα Ελληνοκυπριακά σίριαλ δεν μιλάω γιατί θα γράψω κακές λέξεις και θα μου κόψουν το κείμενο, όπως και για τις κωμωδίες που ψάχνεις να βρεις την έξυπνη ατάκα σαν βελόνα στα άχυρα. Για τα τηλεπαιχνίδια το ξανάγραψα παραπάνω. Αμήχανοι παρουσιαστές που προσποιούνται ότι διασκεδάζουν με κάτι ζαβά για παίχτες. Μα γιατί να κάτσω να δω αν το ζαβό ξέρει τι ήταν ο Πλάτωνας; Οι ειδήσεις με κακόμοιρους ρεπόρτερ μέσα στη βροχή και τον παρουσιαστή να ρωτάει τα αυτιστικά αυτονόητα, είναι η επιτομή της καθοδηγούμενης παραπληροφόρησης και στα talent show μια ομάδα γερασμένων παραγόντων υποτίθεται της Ελληνικής σόου μπιζ (λατρεύω Μιχάλη Τσαουσόπουλο με κορακί μαλλί, τον άκουγα στο ραδιόφωνο όταν ήμουν 14) χαχανίζουν μεταξύ τους σε γκλαμ φόντο και επιλέγουν ποιοι είναι αυτοί που θα ξεχάσουμε σε ένα χρόνο. Μέχρι να τελειώσει η μέρα είχα παρανοήσει σε τέτοιο βαθμό που εκεί πάνω αριστερά που βάζουν τα κανάλια το σήμα τους έβλεπα γραμμένο WC κι όποτε πατούσα το τηλεκοντρόλ περίμενα να ακούσω ήχο από καζανάκι. Αισθάνομαι σαν να έχω γράψει αυτό το κείμενο 20 φορές και κλείνω εδώ. Δεν υπάρχει μέλλον για το σύνολο αυτού που λέμε Ελληνική τηλεόραση όσο διοικείται από στενόμυαλους δεινόσαυρους και λειτουργεί μόνο σαν επίδειξη δύναμης. Και φυσικά, κάθε λαός έχει την τηλεόραση που του αξίζει.
