ΤΩΡΑ |
Όταν ένας ‘’ογκόλιθος’’ του θεάτρου συναντά έναν άλλο, επίσης, ‘’ογκόλιθο’’ επί σκηνής, το αποτέλεσμα είναι μαγικό! Η ‘’χημεία’’ ανάμεσα στους δύο σπουδαίους ηθοποιούς Γιάννη Φέρτη και Νικήτα Τσακίρογλου υπό την αριστοτεχνική σκηνοθετική μπαγκέτα – όπως πάντα – της άξιας και εμπνευσμένης Λίλλυς Μελεμέ και το ιδιοφυές έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη ‘’Από τη σιωπή ως την άνοιξη’’, που παίζεται στο ‘’Δημήτρης Χορν’’ – από τις must see φετινές θεατρικές παραστάσεις – δημιουργούν τη λεγόμενη μέθεξη του θεάτρου, με δυνατές ερμηνείες. Δίπλα τους, από τη νεότερη γενιά, η άξια Κατερίνα Λέχου. Μία παράσταση ‘’διαμάντι’’ που δεν πρέπει να χάσετε!! Ό,τι κι αν γράψω για τον Γιάννη Φέρτη θα είναι λίγο, μπροστά στο διαμέτρημα, το εύρος, το κύρος, το εκτόπισμα, τη στόφα, την τεράστια υποκριτική γκάμα ,το ‘’ειδικό βάρος’’, τα εκφραστικά μέσα, τη θεϊκή φωνή με την τέλεια άρθρωση, τη σκηνική παρουσία, που διαθέτει ο μεγάλος ηθοποιός του θεάτρου, τον οποίο η νεότερη γενιά γνώρισε περισσότερο μέσα από τις ταινίες του, αν και η προσφορά του στο θέατρο είναι τεράστια. Γιατί, ο χαρισματικός και ‘’φωτεινός’’ Γιάννης Φέρτης, έχει υποδυθεί – και τους έχει ‘’σφραγίσει’’ ανεξίτηλα με την ερμηνεία του – σπουδαίους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σημαντικά έργα μεγάλων συγγραφέων του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Το όνομά του και τα ρεσιτάλ ηθοποιίας του στο θέατρο έχουν γραφτεί με ανεξίτηλα και ‘’χρυσά γράμματα’’ στο θεατρικό πάνθεον, όσο κι αν θέλει ο ίδιος να υποστηρίζει ότι δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, τους πραγματικούς ηθοποιούς με αξία, τους διακρίνει η σεμνότητα και ο μεγάλος Γιάννης Φέρτης είναι ένας από αυτούς! Θα το διαπιστώσετε από τον τρόπο που απαντά στις 24 λέξεις-σκέψεις από το Α ως το Ω.
Από τη σιωπή ως την άνοιξη: ‘’Ένα έργο που παίζουμε με τον Νικήτα Τσακίρογλου του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Λεωνίδα Προυσαλίδη. Είναι το τρίτο του έργο και μου αρέσει πολύ. Έχουμε, επίσης, ‘’δέσει’’ πολύ με τον Νικήτα!’’
Βιογραφικό: ‘’Τελείωσα τη Σχολή και έπαιξα στο Θέατρο Τέχνης δύο χρόνια. Ουσιαστικά, όμως, ήταν τρία γιατί ο Κουν με έβγαλε να παίξω από το δεύτερο έτος. Να φανταστείς ότι αυτό γίνονταν σε ‘’ειδικές περιπτώσεις’’ (σ.σ. εννοεί στα ταλέντα, αλλά λόγω της σεμνότητάς του δεν επαίρεται) και δεν επιτρεπόταν τότε. Πρόεδρος ήταν ο Αλέξης Μινωτής…’’
Γιάννης Φέρτης: ‘’Ένα πολύ ντροπαλό παιδί που το θέατρο ήταν εκείνο που το βοήθησε σιγά-σιγά να αποβάλλει τη ντροπαλότητά του…’’
Διανόηση: ‘’Είναι κάτι πολύ σημαντικό για ανθρώπους που θεωρούνται ή είναι διανοητές. Εγώ δεν υπήρξα ποτέ…’’
Ευτυχία: ‘’Ευτυχισμένος είμαι όταν πηγαίνω στο σπίτι του πατέρα μου στο χωριό και κάθομαι στη θέση του, ευτυχισμένος είμαι τώρα στη ζωή μου με τη γυναίκα μου την Μαρίνα Ψάλτη και τους φίλους μου. Και είναι πολλοί αυτοί που με αγαπούν, ιδιαίτερα από το χώρο μου, γιατί αυτό είναι δύσκολο.’’
Ζωή: ‘’Ο πατέρας μου λεγόταν Ζώης και πέθανε 97 χρόνων. Ο αδελφός του αντίστοιχα 104 ετών! Κι αυτό ζωή είναι…’’
Ηθοποιός: ‘’Όταν ήμουν νέος, ήμουν τρελός και παλαβός με τα τότε ‘’ιερά τέρατα’’ του θεάτρου. Με συγκλόνιζαν, όπως για παράδειγμα ένα από αυτά η Βάσω Μανωλίδου. Σήμερα, θαυμάζω και τους νεότερους που μπορεί να είναι κάτω των 30 ετών…’’
Θέατρο: ‘’Θέλω – και ήθελα πάντα από 16 χρόνων – να κάνω θέατρο. Αν ξαναγεννιόμουν πάλι ηθοποιός θα γινόμουν!..’’
Ιδέα: ‘’Ιδέα δεν έχω’’
Καριέρα: ‘’Προς το τέλος…’’
Λίλλυ Μελεμέ: ‘’Μία καινούργια σκηνοθέτις. Έχω παίξει σε τρία έργα της, την εκτιμώ πολύ, χρόνο με το χρόνο θα προχωρά πολύ καλά.’’
Μανιέρα: ‘’Είναι κάτι που δεν μου αρέσει. Μπορεί κι εγώ να έχω, αλλά, αν την είχα σε μεγάλο βαθμό θα το καταλάβαινα. Στον κόσμο αντίθετα μπορεί να αρέσει.’’
Νεοελληνικό έργο: ‘’Έχω παίξει μόνο σε τρία έργα σε όλη μου την καριέρα. Το φετινό είναι το τέταρτο.’’
Ξένο ρεπερτόριο: ‘’Υπάρχουν πολλά και σπουδαία έργα και έχω παίξει σε αρκετά από αυτά. Πρέπει, όμως, να γνωρίζεις πολύ καλά ξένες γλώσσες για να μπορείς να διαβάζεις αυτά τα έργα στην πρωτότυπη μορφή τους.’’
Όρια: ‘’Έχω, αλλά καμιά φορά τα ξεχνάω… Όταν ήμουν νέος δεν είχα, όσο γερνάς, όμως, δεν μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα… Όρια έχω ως ηθοποιός με τους συνεργάτες μου, γιατί το θέατρο είναι μία δουλειά συνόλου…’’
Προυσαλίδης Λεωνίδας: ‘’Είναι ένας άνθρωπος με πάρα πολύ ενδιαφέρον, πανέξυπνος και γράφει πάρα πολύ καλά, αν και λίγο ‘’δύσκολα’’ για εμάς τους ηθοποιούς. Κι αυτό το λέω με την καλή έννοια, γιατί ο τρόπος που έγραψε ο συγγραφέας το έργο, μας δίνει τη δυνατότητα να αρέσουμε στο κοινό, υποδυόμενοι τους ρόλους μας.’’
Ρόλοι: ‘’Στις 100 παραστάσεις που έχω παίξει, έχω υποδυθεί πολλούς και καλούς ρόλους σημαντικών συγγραφέων. Επίσης, πρωταγωνίστησα σε πολλές τραγωδίες.’’
Ταινίες ( καλού ελληνικού κινηματογράφου): ‘’Στο σύνολό τους είναι τριάντα. Σε τέσσερις από αυτές – που ήταν άθλιες – δεν διάβασα καν το σενάριο, γιατί ήθελα να βγάλω κάποια χρήματα, επειδή με την Ξένια Καλογεροπούλου τότε κάναμε θεατρικές παραγωγές και δεν ήθελα να χρωστώ σε κανέναν… Θέλαμε να ήμασταν συνεπείς στις υποχρεώσεις μας…’’
Υστεροφημία: ‘’Δεν με απασχολεί γιατί δεν αισθάνομαι ότι είμαι κάτι σπουδαίο…’’
Φωνή: ‘’Απαραίτητο εργαλείο για έναν ηθοποιό. Λένε, ότι εγώ έχω βελούδινη φωνή, αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι όποιος δεν έχει ιδιαίτερη χροιά φωνής δεν είναι και καλός ηθοποιός…’’
Χρόνος: ‘’Ο χρόνος έχει περάσει ουσιαστικά… Δεν φαίνονται, όμως, τα χρόνια μου. Δουλεύω 57 χρόνια και περιμένω πότε θα σταματήσω. Βγήκα το 1959 στο Θέατρο Τέχνης…’’
Ψυχή: ‘’Λέω μία ατάκα στο έργο στον Νικήτα: ‘’Μία ψυχή είμαστε…’’
Ωραίο τέλος: ‘’Ως προς τη ζωή, το έχω πάρει απόφαση ότι κάποια στιγμή θα φύγω, γιατί έφυγαν αγαπημένοι μου άνθρωποι πιο νέοι από εμένα. Το μόνο που δεν θέλω είναι να ταλαιπωρηθώ. Ως προς τη δουλειά μου, το σκέφτομαι, γιατί δεν έχω πια τις αντοχές που είχα όταν ήμουν νέος…’’
Σχόλια για αυτό το άρθρο