Γιάννης Σύριος! Γεννημένος ηθοποιός, ακτινοβολεί ταλέντο και είναι αστέρι με λάμψη, προερχόμενος από την ολόφρεσκη νέα γενιά του χώρου. Χρίστηκε πρωταγωνιστής εν μία νυκτί, ίσα ίσα που πρόλαβε να τελειώσει τη δραματική σχολή. Ο διορατικός Γιάννης Κακλέας, του έκανε πρόταση να πρωταγωνιστήσει στο έργο ρεπερτορίου του διαχρονικού Νικολάι Γκόγκολ ”Ο επιθεωρητής” τη θεαματική παράσταση που ανέβασε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος- συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν- και να υποδυθεί τον Ιβάν Αλεξάντροβιτς Χλιεστάκοφ και τα πήγε περίφημα! Χωρίς να έχει ποτέ ανέβει στο θεατρικό σανίδι- ήταν το ντεμπούτο του- μάγεψε το κοινό και έδρεψε δάφνες με την ερμηνεία το! Την προηγούμενη σεζόν, τον είδαμε τηλεοπτικά να ερμηνεύει τον Μανωλάκη στο σίριαλ ”Αυτή η νύχτα μένει”. Μην ξεχάσετε το όνομα αυτό, γιατί είναι ένας από τους αυριανούς καλούς ηθοποιούς με ευοίωνο μέλλον. Φέρει πολλές ελπίδες και προοπτικές που ανοίγουν έναν καλλιτεχνικό δρόμο γεμάτο μόνο από επιτυχίες και πρωταγωνιστικούς ρόλους! Ο χαρισματικός ηθοποιός που υπόσχεται πολλά και καλά για το θέατρο, Γιάννης Σύριος, από το Α ως το Ω.
Αδικία: Ίσως είναι από τα πράγματα που με ενοχλούν πιο πολύ και βαθιά μαζί με την αχαριστία. Πιο πολύ γιατί δεν μπορεί να τη χωρέσει ο νους μου ως συνθήκη. Και φυσικά αναφέρομαι σε κάθε τύπο αδικίας. Από τον πιο απλό έως τον πιο σύνθετο. Ακόμη αρνούμαι να δεχτώ τη φράση «έτσι είναι η ζωή». Μου φαίνεται τρομακτικά απαθής ατάκα. Γι’ αυτό και μου είναι δύσκολο να κατανοήσω γιατί όταν η αδικία συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, γινόμαστε άβουλοι θεατές. Στη καλύτερη θα γράψουμε ένα εξοργισμένο μήνυμα στα social ή θα το συζητήσουμε σε κάποιο τραπέζι, σε μορφή ‘’νέου’’. Σαφώς υπάρχουν κι εξαιρέσεις αλλά είναι αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Φόβος, ταχύτητα και βία αποτελούν πλέον αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας μας, το ξέρω, αλλά δε γίνεται να έχουμε κοιμήσει οποιαδήποτε μορφή αντίστασης…
Βλέψεις καλλιτεχνικές: Κατά βάση οι βλέψεις μου αφορούν αποκλειστικά το κομμάτι της υποκριτικής. Ένα πεδίο που αισθάνομαι, διαρκώς, μαθητής κι αυτό νιώθω ότι με προχωράει αναπόφευκτα ως άνθρωπο. Ίσως, μου δημιουργεί και μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Όποτε, στα επόμενα χρόνια θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να έρθω σε επαφή με μια ποικιλία ρόλων από πολλά διαφορετικά είδη και να συναντηθώ με ανθρώπους (ηθοποιούς, σκηνοθέτες, κτλ) που θα με ’’ξεβολέψουν’’, θα με εμπνεύσουν και μαζί τους θα συνδημιουργήσω και θα ανακαλύψω ‘’νέους κόσμους’’.
Γέννηση: Γεννήθηκα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Μαρούσι στις 25-07-2000. Μεγάλωσα στο Γκύζη.
Δεσποτισμός: Μία αρρωστημένη συνθήκη που μας έχει επιβληθεί ως πραγματικότητα. Στις μέρες μας τιτλοφορείται και ως ΄΄δημοκρατία’’. Θεωρώ πως θα ήταν άστοχο από μέρους μου να αναλύσω ή απλώς και να το σχολιάσω εδώ, διότι θα μείωνα τη σημασία και την επικινδυνότητα του θέματος. Κάτι τέτοιο χρήζει μιας συνέντευξης από μόνο του. Βέβαια –μεταξύ μας- ίσως και τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αρκεί όλοι μας να σηκώσουμε το κεφάλι μας λίγο πιο ψηλά από το σημείο που μας έχουν ‘’διδάξει’’ να το έχουμε και θα δούμε αυτή τη λέξη να μετουσιώνεται σε πράξεις, πεντακάθαρα και θρασύτατα, μπροστά μας. Δεν ξέρω, σκέφτομαι φωναχτά.
Καλύτερα να αρκεστώ στο να εκφράσω δύο συναισθήματα που μου έρχονται αυθόρμητα ακούγοντας αυτή την λέξη. Οργή και ελπίδα. Οργή, γιατί έχουμε επιτρέψει ( και πρώτα απ’ όλα βάζω τον εαυτό σε αυτό) να διατηρούνται και πολλές φορές να ενισχύονται οι προϋποθέσεις για αυτή τη συνθήκη. Ελπίδα, γιατί τριγύρω μου υπάρχουν άνθρωποι, και δη νέοι, με ιδέες, με θάρρος που παλεύουν έμπρακτα ενάντια σε αυτό. Και δε μιλάω για μάχη με σημαίες, όπλα και βαρύγδουπα συνθήματα. Μιλάω για μία μάχη που ξεκινάει από την καθημερινότητα. Από τα απλά πράγματα. Τα βασικά. Αυτά που μας έχουν κάνει να νομίζουμε ότι είναι πολυτέλεια, ενώ θα έπρεπε να είναι δεδομένα. Μία μάχη που προτάσσει τη συν-πόρευση και τη συν-πάθεια με τον διπλανό. Μάλλον αυτές οι τελευταίες φράσεις ακούγονται σα κάποιο μανιφέστο αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω το κάνουν αυτό με επιμονή, υπομονή, πίστη, χαμόγελο κι αγάπη. Και είναι απλοί άνθρωποι. Αυτούς θαυμάζω και μου δίνουν δύναμη να μετατοπιστώ.
Εξουσία: Μεταμόρφωση ή αλήθεια. Δε ξέρω τελικά αν η εξουσία μεταμορφώνει ή ξεβράζει το πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Ξέρω σίγουρα ότι με τους ανθρώπους που ξαφνικά την αποκτούν είναι σαν να ξανασυστηνόμαστε, όπως μου είπε ένας σοφός φίλος. Είναι λες και αυτή η ‘’καρέκλα’’ σε διαποτίζει με μια ουσία που σε θολώνει, σε κάνει να ξεχνάς αυτά που έλεγες, που έκανες. Η δύναμη της σε αλλοιώνει, σε κάνει να νιώθεις αθάνατος και παντοδύναμος. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Χάνεις την αρετή της συναίσθησης. Είσαι μόνος. Μόνος και βαθιά επικίνδυνος. Είναι κάτι που όσες φορές κι αν το δω να συμβαίνει μπροστά μου, ακόμη με τρομάζει.
Ζηλευτός: Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι για το οποίο να θεωρούμαι εγώ ζηλευτός, αν εννοούμε αυτό. Ίσως τη σχέση που έχω με τους φίλους μου. Μπορώ πιο εύκολα να σου πω τι ζηλεύω εγώ. Ζηλεύω τους ανθρώπους ( καλλιτέχνες και μη) που βλέπουν τον κόσμο αλλιώς. Σαν μια χορογραφία, σαν ταινία, σαν παράσταση κτλ. Και ζηλεύω κι εκείνους τους ηθοποιούς που μπορούν με ένα τους βλέμμα να σου ξυπνήσουν τη ψυχή. Αυτά ‘’ζηλεύω’’ ή καλύτερα θαυμάζω.
Ηθοποιός: Όλοι έχουν μείνει στο «σημαίνει φως». Δεν θυμούνται ότι παρακάτω το τραγούδι λέει «είναι καημός πολύ πικρός» και «στεναγμός». Και το εννοώ τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Από τη πρώτη μέρα της εκπαίδευσης του έως την επαγγελματική του ζωή, στις πρόβες και στη παράσταση. Βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση. Πνευματική, σωματική και ψυχική. Αυτό είναι κάτι πρακτικό. Κάτι που θέλει ώρες πολλές και κόπο. Ένας ηθοποιός είναι όπως ένας αθλητής. Θέτει έναν συγκεκριμένο στόχο, τον οποίο πρέπει να φέρει σε πέρας σε ορισμένο χρονικό διάστημα. Έχει την τεχνική του για να το κάνει αυτό (γι’ αυτό εκπαιδεύεται άλλωστε). Τρώει ατέλειωτες ώρες στη πρόβα ή στο γύρισμα, δίνοντας το 110 τοις εκατό του σωματικά και πνευματικά, προκειμένου να ‘’γεννηθεί’’ κάτι (μια παράσταση, μια ταινία, μια σειρά). Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που το καθιστούν επάγγελμα κι όχι απλώς χόμπι. Κι έτσι οφείλει να το αντιμετωπίζει μια ‘’σύγχρονη κοινωνία’’. Από την κυβέρνηση μέχρι τον απλό πολίτη.
Θέατρο: Κρησφύγετο. Σε δέχεται όπως είσαι, αρκεί κι εσύ να δεχτείς ότι η σκηνή τα φανερώνει όλα. Αν βρεθείς με ειλικρίνεια μέσα σε αυτόν το χώρο και με σεβασμό στο ανταποδίδει. Ακροβασία. Το θέατρο έχει την εξής μαγεία. Όσες πρόβες, όσες δοκιμές κι αν έχεις κάνει, σου επιβάλλει πάντα να βρίσκεσαι στο απόλυτο ‘’εδώ και τώρα’’. Να βρίσκεσαι ολόκληρος στη στιγμή. Σαν να συμβαίνει για πρώτη και τελευταία φορά. Αυτή η αναγκαστική τοποθέτηση στο απόλυτο παρόν είναι σαν να περπατάς σε ένα τεντωμένο σχοινί. Ξυπνούν όλες οι αισθήσεις σου και τρεμοπαίζει συνέχεια η ψυχή και το μυαλό σου. Το να συνειδητοποιείς και αν υπάρχεις στο τώρα με όλες σου τις δυνάμεις είναι από συγκινητικό έως αποκαλυπτικό.
Ιδανικά: Βρίσκομαι σε μια φάση που αφήνω πίσω μου παλιά ιδανικά κι ανακαλύπτω νέα. Αυτά που φαίνονται να παραμένουν αναλλοίωτα είναι η στάση μου απέναντι στην αδικία, στη δουλειά και στους ανθρώπους που έχω επιλέξει να βρίσκονται κοντά μου.
ΚΘΒΕ: Ένας οργανισμός που θα μπορούσε να αποτελεί στολίδι τόσο της χώρας όσο και της Ευρώπης. Δυστυχώς, βρίσκεται μακριά από αυτό ακόμη. Ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να συμβεί αντιμετωπίζει ακόμη χρόνιες παθογένειες που το κρατάει πίσω. Όπως κάθε μεγάλος οργανισμός της χώρας μας, φυσικά. Αυτό καθιστά πολύ δύσκολο το έργο κάθε διεύθυνσης που μπαίνει στο θέατρο. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι γίνονται πολύ τίμιες και σοβαρές προσπάθειες, τουλάχιστον καλλιτεχνικά. Το θέατρο έφερε ανθρώπους σημαντικούς στη πόλη κι επένδυσε σε παραστάσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από την Αθήνα. Καθώς επίσης, άνοιξε τη πόρτα του σε νέους ηθοποιούς, δίνοντας τους την ευκαιρία να βουτήξουν στα βαθιά. Γι’ αυτό, άλλωστε, θα θεωρώ αυτό το θέατρο ως την πρώτη μου θεατρική στέγη.
Λάμψη: Όταν δίνεσαι αληθινά και χωρίς εκπτώσεις σε αυτή τη δουλειά και στην ιστορία που υπηρετείς βιώνεις πρώτα απ’ όλα μια εσωτερική λάμψη. Συναίσθημα μοναδικό. Τώρα, αν αυτή η λάμψη βγει και προς τα κάτω είναι άλλο ζήτημα και σίγουρα δεν μπορείς να το κρίνεις εσύ ο ίδιος. Άμα λάμψει η ιστορία και η ομάδα, θα λάμψεις κι εσύ.
Ματαιοδοξία: Σύμφυτη του ανθρώπου. Δεν τη γλιτώνεις. Μαθαίνεις, όμως, να τη διαχειρίζεσαι και να την κουμαντάρεις εσύ. Αυτό πολλές φορές σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο.
Νικολάι Γκόγκολ: Σπάνιος συγγραφέας. Ο πατέρας της Ρωσικής λογοτεχνίας, σύμφωνα με τον Φ. Ντοστογιέφσκι. Αυτό που με γοητεύει σε αυτόν είναι το πώς μετουσιώνει όλη τη μαυρίλα, τη σαπίλα και τη κοινωνική αδικία που υπάρχει γύρω μας σε ένα βροντερό και σπαρταριστό γέλιο. Γέλιο που σε απενοχοποιεί και σε απελευθερώνει, φέρνοντάς σε έτσι πιο κοντά στη ρίζα του προβλήματος. Τη βλέπεις καθαρά και μετά από το πολύ γέλιο, έρχεται το μεγάλο σοκ. Μετά από αυτό… είναι θέμα του καθενός.
Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο: Ως ηθοποιός θα πω και τα δύο. Ως θεατής θα πω ότι χρειάζεται ενίσχυση το ελληνικό. Είναι η φωνή μας.
Ο Επιθεωρητής: Μια τρομερή σάτιρα της διαφθοράς, της κατάχρησης εξουσίας, της δωροδοκίας. Ένα έργο που έχει γραφτεί το 1836 και θα παίζεται με την ίδια επιτυχία το 2036. Στην Ελλάδα τουλάχιστον. Ειδικά στις μέρες που διανύουμε μετά τις εκλογές, ίσως είναι η πιο επίκαιρη παράσταση…
Πολιτικοί: Ένα μεγάλο κρίμα κι ένα μεγάλο πλήγμα. Το χειρότερο είναι ότι ( τουλάχιστον από τους προβεβλημένους) δεν υπάρχει ούτε ένας που να σε εμπνέει. Και είμαι αρκετά ευγενικός με αυτό που λέω.
Ρόλοι (προτιμήσεις): Πάντοτε οι κλασσικοί είναι ένα μεγάλο όνειρο. Ιδίως αυτοί της αρχαίας τραγωδίας και του Σαίξπηρ. Όμως, με ιντριγκάρουν τρομερά κι αυτοί του σύγχρονου ρεπερτορίου και δη του ελληνικού.
Σάτιρα: Απαραίτητη κι απολύτως αναγκαία. Το καλύτερο είναι ότι όσο προσπαθείς να τη παλέψεις και να την εξαφανίσεις αυτή επιστρέφει πιο δυνατή.
Τραγικότητα: Ο τρόπος με τον οποίο ‘’βάζουμε κάτω από το χαλί’’ όλα αυτά τα τεράστια που συμβαίνουν γύρω μας, είναι μοναδικός. Χρήζει μελέτης. Όταν όμως αυτά βράζουν και τελικά, εκεί που δε το περιμένεις σκάνε, σε αυτή τη στιγμή, ενυπάρχει η απόλυτη σημερινή τραγωδία.
Υποταγή: Θέλω να λέω ότι για εμένα αποτελεί άγνωστη λέξη. Δεν είναι έτσι, όμως. Μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο που το να υποτάσσεσαι κάποιοι το κάνουν να φαίνεται ως το μοναδικό τρόπο επιβίωσης. Δεν είναι έτσι, όμως. Πιστεύω η γενιά μου πρόκειται να προτείνει κάτι άλλο. Καινούριο. Έχουμε ανάγκη να αναδομήσουμε το σημερινό οικοδόμημα και λέξεις όπως αυτή να λείπουν.
Φιλότιμο: Πιο μικρός το θεωρούσα δεδομένο. Ίσως ‘’φταίνε’’ οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν. Μεγαλώνοντας βλέπω ότι δεν είναι. Ωστόσο, επειδή ως παιδί είχα την τύχη να το δω από τους γονείς μου, αυτό με έχει κάνει να παλεύω να το διατηρήσω και να το ενισχύσω.
Χλιεστακόφ: Ένας νέος που παλεύει στην πραγματικότητα να απεγκλωβιστεί από τη σαπίλα που υπάρχει γύρω του. Δε την γουστάρει. Ούτε βέβαια θέλει να την αλλάξει. Να της χώσει μια μπουνιά στο στομάχι θέλει και να συνεχίσει τα ταξίδια του. Δυστυχώς, όταν είχε την ευκαιρία να το κάνει, βρέθηκε απλώς πιο μέσα σε αυτήν και μεταμορφώθηκε σε άπληστο και αδίστακτο ‘’δαίμονα’’. Δεν ακούγεται πολύ κωμικό, αλλά πιστέψτε με είναι.
Ψυχή: Γεμάτη. Είμαι πολύ τυχερός. Νιώθω τη ψυχή μου γεμάτη εικόνες, αισθήσεις, εμπειρίες, στεναχώριες. Και όσο σκέφτομαι πόσο έχει να γεμίσει ακόμα ενθουσιάζομαι. Αυτό σημαίνει είμαι ζωντανός.
Ωραίες παραστάσεις: Μου είναι δύσκολο να γράψω κάποιες φοβούμενος ότι θα αδικήσω κάποιες άλλες. Μπορώ με σιγουριά να πω ότι είμαι έκπληκτος με τις παραστάσεις νέων δημιουργών τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στην Αθήνα.
Σχόλια για αυτό το άρθρο