Γιώργος Κιμούλης: “Παράγω έργο, καλό ή κακό, το κρίνει κάθε φορά το κ

Εμβληματική μορφή, θεατράνθρωπος, κορυφαίος ρολίστας με έντονη προσωπικότητα, διαμέτρημα, εκτόπισμα, επί και εκτός σκηνής, είναι ο sir της ελληνικής σκηνής! Λαμπρύνει το θέατρο, το κοσμεί και το τιμά με τις μοναδικές και ανεπανάληπτες ερμηνείες του υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών. Ο ογκόλιθος της Τέχνης, Γιώργος Κιμούλης, με τα χαρίσματα και την τεράστια στόφα που διαθέτει θα μπορούσε να βγει εκτός ελληνικών συνόρων και να διαπρέψει όχι μόνο σε θέατρα του Λονδίνου – διακρίνεται, άλλωστε, για το αγγλικό του φλέγμα και τον τρόπο υπόδυσης του που προσομοιάζει με αυτόν του αγγλικού θεάτρου- αλλά και σε ταινίες του Χόλιγουντ! Έχει δώσει πολλά στο θέατρο και υποτάσσει το σανίδι με το ρεπερτόριο που ανεβάζει χρόνια τώρα. Η εμβρίθεια του στην Τέχνη της υποκριτικής και οι θεατρικές του γνώσεις αδιαμφισβήτητες σε σύγκριση με άλλους συναδέλφους του.

ΣχετικάΆρθρα

Τη φετινή σεζόν, ανέβασε με τον ευθύβολο και ιδιοφυή τρόπο που μόνο αυτός ξέρει να επιλέγει έργα, τη ”Συνάντηση” του πολυβραβευμένου και διάσημου παγκοσμίως θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη κινηματογραφικών ταινιών Stephen Belber που παίζεται στο θέατρο Aμαλία, στη Θεσσαλονίκη. Μια γλυκόπικρη κωμωδία με αιχμηρό και ιδιόμορφο κείμενο, πανέξυπνες ατάκες, που σου προκαλούν γέλιο και δάκρυ μαζί, σε συνταράσσουν με τα ανθρώπινα μηνύματα του και σου αφήνουν μια γεύση ψυχικής ανάτασης στο φινάλε συνάμα με μια τρυφερή συγκίνηση. Η παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε για κανένα λόγο μυρίζει καλό θέατρο και ο Γιώργος Κιμούλης κεντά επί σκηνής σε ένα ρόλο έκπληξη, δίνοντας για ακόμη μια φορά ένα αφοπλιστικό ρεσιτάλ ερμηνείας, το οποίο δεν το αντέγραψε , αλλά ούτε μπορεί και να αντιγραφεί. Μαζί του η Άννα Μονογιού και ο Στάθης Παναγιωτίδης. Το έργο θα κάνει περιοδεία ανά την Ελλάδα μετά τη λήξη των παραστάσεων του στη Θεσσαλονίκη και θα καταλήξει στην Αθήνα, στο θέατρο Βικτώρια στα μέσα Φεβρουαρίου.

-Ποιο είναι το ζητούμενο στη δουλειά σου;

Κατ’ αρχάς η Τέχνη δεν λειτουργεί ούτε καθοδηγητικά, ούτε παρηγορητικά. Λειτουργεί υπομνηστικά. Υπενθυμίζει στους ανθρώπους αυτά που ξεχνούν. Και η υποκριτική στηρίζεται στο συνεχή διάλογο στον παρόντα χρόνο. Κατ’ επέκταση υπενθυμίζει στους ανθρώπους τη σημαντικότητα του άλλου. Ο άλλος είναι το ήμισυ του εαυτού μας. Όχι με την έννοια της κτητικότητας, αλλά με την έννοια της ύπαρξης μας.

-Τι σε έκανε να θέλεις να ανεβάσεις τη ”Συνάντηση” του Stephen Belber, ξεκινώντας μάλιστα από τη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Αμαλία;

Πριν την καραντίνα σχεδίαζα να ανεβάσω μία παράσταση στη Θεσσαλονίκη. Αυτό δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Ήρθε η καραντίνα και τα θέατρα έκλεισαν. Για εμένα, όπως και για πάρα πολλούς άλλους, ήταν δύσκολο να μην εργάζομαι. Άρχισα λοιπόν να προετοιμάζω μία ταινία, που ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κάνω. Το «Γλάρο» του Τσέχοφ. Δεν γινόταν και να σκηνοθετώ μία ταινία και να παίζω στο θέατρο. Πολύ δε περισσότερο όταν για την επεξεργασία της, έπρεπε να είμαι στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Ολοκλήρωσα την ταινία το καλοκαίρι που μας πέρασε. Και τώρα συνεχίζω το σχέδιο που είχα πριν την καραντίνα.

-Τι πραγματεύεται το έργο και ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι;

Τον κίνδυνο που υπάρχει όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να μετατρέψει τη μοναξιά που νιώθει, σε επιλογή του. Όταν νομίζει πως ο εγκλεισμός κι ο αποκλεισμός απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, είναι δική του επιλογή και όχι ενός ολόκληρου συστήματος, που προσπαθεί να απομονώσει τον κάθε άνθρωπο από τους ανθρώπους. Παράλληλα το έργο αναφέρεται στο κατά πόσο το παρελθόν – είτε αρνητικό, είτε θετικό – λειτουργεί ως πρόλογος του μέλλοντος, όπως μας υπενθυμίζει ο Σαίξπηρ στην «Τρικυμία» του…

-Οι ηθοποιοί πάσχετε από ανασφάλεια ή όχι;

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να μην βιώνει ένα είδος ανασφάλειας. Το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεται ο καθένας. Η ανασφάλεια είναι εγκατεστημένη στην ανθρώπινη φύση. Δεν ξέρουμε ούτε πότε θα έρθουμε στη ζωή, ούτε πότε θα φύγουμε. Εκ φύσεως λοιπόν είμαστε ανασφαλείς. Το ζητούμενο είναι να το αποδεχτούμε και όχι να ψάχνουμε να ανακαλύπτουμε τρόπους μιας μίζερης ασφάλειας και διαφυγής, οι οποίοι «μικραίνουν» τη ζωή μας.

-Σε βλέπω μόνιμα σοβαρό… Κάνεις πλάκα, γελάς;

Και γελάω και κάνω πλάκα με πολλά πράγματα. Την ίδια στιγμή όμως δεν ξεχνάω, πως η φράση «το γέλιο αφοπλίζει» έχει πολλά αντικείμενα. Ποιον αφοπλίζει; Αυτόν με τον οποίον γελάμε ή μήπως σε κάποιες περιπτώσεις αφοπλίζει κι αυτόν που γελάει και κάνει πλάκα με σοβαρά πράγματα;

-Τι σε ενοχλεί στη δουλειά που κάνεις;

Πρώτα από όλα, δεν δουλεύω – εργάζομαι. Παράγω έργο. Καλό ή κακό, το κρίνει κάθε φορά το κοινό. Στην εργασία μου όμως χρησιμοποιείται εύκολα το ρήμα «παίζω», οπότε ελλοχεύει ο κίνδυνος η Τέχνη μας να θεωρηθεί ένα απλό παιδικό παιχνίδι διαρκούς ξεκούρασης και ανεμελιάς. Ένα παιχνίδι που έχει ως στόχο τη διασημότητα, έστω κι αν η διάρκειά της είναι δεκαπέντε λεπτών. Δεν είναι όμως έτσι…

– Η τηλεόραση με τις μεγάλες παραγωγές, έχει επισκιάσει τον κινηματογράφο που αντεπιτίθεται με blockbusters για να αντέξει το συναγωνισμό. Το θέατρο πώς στέκει μέσα σε όλα αυτά και ειδικά το θέατρο στην Ελλάδα;

Η περίοδος της καραντίνας και η μη επιστροφή, κατά τη γνώμη μου, στην προηγούμενη κανονικότητα, ίσως να έχει εγκαταστήσει στον σύγχρονο άνθρωπο μία συνήθεια ενός περίεργου εγκλεισμού. Οι θεατρικές παραστάσεις λοιπόν έχουν ένα ακόμη μεγάλο εμπόδιο να ξεπεράσουν. Το να πείσουν τον κόσμο, πως το καλλιτεχνικό έργο δεν μπορεί να πάει σ’ αυτούς, αλλά ότι αυτοί πρέπει να πάνε σ’ εκείνο.

– Εσύ βλέπεις τηλεόραση; Ξεχωρίζεις κάποια ελληνική ή ξένη σειρά;

Βλέπω, όπως και πολλοί άλλοι Netflix. Μετά το Dark, παρακολουθώ το 1899, εντυπωσιασμένος από το νέο Volume Stage.