H Aκρόπολη -κι εμείς- στα πόδια της Luz Casal

Ένα από τα καλύτερα δώρα που έκανα στον εαυτό μου ήταν το να μάθω ισπανικά. Μόνη μου γράφτηκα στο Instituto Cervantes, τότε κάτω από το σπίτι μου στη Σκουφά γύρω στα 14 και ακόμα συνεχίζω στο Instituto Cervantes , τώρα δίπλα πάλι στο σπίτι μου στο συγκλονιστικό κτίριο της Μητροπόλεως, που ανήκει στην οικογένεια Μπαρμπαλιά. Όλα αυτά για να αναμεταδώσω με ακόμα περισσότερη συγκίνηση αυτό που νιώσαμε όλοι στη συναυλία της μεγάλης ντίβας Luz Casal, στο κατάμεστο Ηρώδειο.

Η λατρεία που της αναμεταδώσαμε φάνηκε από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε με το συμβολικό και για τα τόσα κοινά που έχουμε με τους Ισπανούς νέο της τραγούδι «Almas gemelas» -αδελφές ψυχές. Φαντάζομαι τη συγκίνησή της να τραγουδάει σε αυτό το χώρο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκίνηση που μου είχε περιγράψει η Shirley Bassey τότε που μας είχε ξεσηκώσει – πρέπει να ήταν το 1990. Εκεί περίπου και ένα χρόνο πριν από το μεγάλο διεθνές μπαμ της με τις ταινίες του Αλμοδοβάρ αγάπησα τη Luz Casal. Πριν την απόλυτη αποθέωσή της με τα «Ψηλά Τακούνια», με το «No me importa nada” που έχει παιχνιδιάρικα λόγια για τα γκομενικά με τα οποία ταυτίζομαι ακόμα. Την έβρισκα και τόσο όμορφη, όπως και τώρα, που συνεχίζει να είναι τόσο ευγενής και φίνα, ανακατεύοντας τα μαλλάκια της και μεταφράζοντάς μας με το σώμα της κάθε της παθιασμένο στίχο.

Φυσικά και το είπε , αμέσως μετά το υπέροχο «Entre mis Recuerdos”, αφού έβαλε τις γυναίκες να δώσουν το παρόν φωνάζοντας. Μετά μας έβαλε και να τραγουδήσουμε μαζί της για μία υπέροχη ημέρα που έρχεται με το “Un Nuevο Dia Brillara” , ένα συμβολικό τραγούδι για εκείνη που έχει δώσει δύο μάχες με τον καρκίνο από το 2007 και δε νικήθηκε αφού δε σταμάτησε ποτέ να τραγουδάει.  O κοσμος ξεσηκώθηκε φυσικά με το «Piensa en Mi”, το “Un ano de amor” αλλά και το «Νο, no y no» ένα κλασικό μπολέρο-τσατσά που το έσκισε κυριολεκτικά. Τραγούδησε πορτογαλικά, γαλλικά μέχρι και ελληνικά – Θεοδωράκη. Αλλά σαν τα δικά της τίποτα! Κάγκελο η τρίχα των θεατών.

Μας ρώτησε αν ξέρουμε τη θρυλική Violetta Parra – μία γυναίκα θρύλο που έγραψε το «Gracias a la Vida”– το οποίο όλοι το ξέραμε. Οι πέντε μουσικοί της ήταν επίσης εξαιρετικοί. Μία βραδιά αξέχαστη για τη μούσα του Αλμοδοβάρ, τη μούσα της Ιβηρικής Χερσονήσου, μίας ταλαντούχας υπέροχης ντίβας που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε χθες στο συγκλονιστικότερο θέατρο του κόσμου κάτω από την Ακρόπολη. Ο Θεός να την έχει καλά πραγματικά και κρίμα για τους Έλληνες καλλιτέχνες που δεν πάτησαν το πόδι τους να δουν μία θεότητα αλλά σέρνονται ο ένας στα μαγαζιά του άλλου και σε τζαμπέ κεράσματα της παραλιακής. Καλό είναι και να ανοίγει και λίγο το μάτι παρέα με το αυτί καμιά φορά γιατί οι καριέρες εδώ  στήνονται πλέον πάνω στην τρέσα και στα στημένα εξώφυλλα των εβδομαδιαίων γκλοσοπεριοδικών.

Selfie με τον über μεσίτη Γιάννη Πλουμή του οποίου το “μάτι” αφανίστηκε με την καλή ενέργεια της Luz Casal. Γιατί Luz σημαίνει φως.

Κάτω με το Νίκο Λάσκαρη από τη συναυλία της στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου επίσης μάγεψε.