Η Dr Truth Pavri θυμάται ιστορίες παιδικής κακοποίησης

ΣχετικάΆρθρα

Την εποχή που ήμουνα παιδί, αρχές της δεκαετίας του ΄60, το ξύλο ήταν ένας από τους συνηθισμένους τρόπους διαπαιδαγώγησης και τιμωρίας. Στο σπίτι, στο σχολείο αλλά και στην κοινωνία, έπεφτε το ξύλο της αρκούδας. Ολοι πίστευαν πως το ξύλο βγήκε απ΄τον παράδεισο και ξέσπαγαν με την παραμικρή αφορμή πάνω στα παιδικά κορμάκια μας. Διαβάστε εδώ τι τραβάγαμε και αγωνιστείτε για να σταματήσει η βία απέναντι στα παιδιά που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια…

Πες μου πως δεν θα το ξανακάνεις! Πες ήμαρτον!” και η μανούλα έξαλλη μου έστριβε το αυτί, μου έδινε τσιμπιές, χαστούκια ή με χτύπαγε με την πλαστική παντόφλα. Σαν να είχε πέσει αρρώστεια εκείνο το καλοκαίρι του 1960, και όλες οι μανάδες στην μικρή μας γειτονιά, μας έκαναναν μαύρους με την παραμικρή αφορμή.

Εμένα ας πούμε, δεν μου άρεσαν οι ντολμάδες. Μια μέρα που τους είχε μαγειρέψει, για να τελειώνω μια ώρα αρχήτερα, έβαλα δύο ντολμάδες στην τσέπη μου, ετοιμάστηκα, “Μαμά έφαγα, πάω στο σχολείο” της λέω και κάνω να φύγω. Ηταν έξω στην αυλή και έπλενε τα ρούχα. Σήκωσε το βλέμμα, με είδε που είχα ένοχο ύφος, με περιεργάστηκε και ξαφνικά βλέπει οι ντολμάδες να έχουν ποτίσει το ύφασμα και να έχουν λεκιάσει δεξιά και αριστερα τις τσέπες! “Για έλα εδώ! Τι είναι αυτό;” Εφαγα τόσο ξύλο που το νούμερο και τα σχέδια από την πλαστική παντόφλα βγήκαν πάνω στο κορμί μου.

Αλλά και στο σχολείο μας έδερναν πολύ. Ο δάσκαλος μας υποχρέωνε να φέρνουμε οι ίδιοι τις βέργες, κλαδιά από μουριά, τα οποία συνήθως τα δοκίμαζαν πάνω στην πλάτη μας. Εκείνη την εποχή παιζόταν η ταινία “Το ξύλο βγήκε απ΄τον Παράδεισο”. Οι δάσκαλοι την είχαν δει και τα χαστούκια, τα μαλλιοτραβήγματα και το στρίψιμο του αυτιού έδιναν και έπαιρναν. Είχαμε γίνει όλοι Παπασταύρου και Γιαδικιάρογλου. Οι γονείς έφερναν τα παιδιά στο σχολείο και έλεγαν στους δασκάλους “Σου έφερα κρέας να μου επιστρέψεις κόκαλα”, υπονοώντας “δώστου ξύλο μέχρι να μείνει μισός”. Αλλοι έλεγαν “δάσκαλε αργασέ του το τομάρι” και μερικοί πιο προοδευτικοί “Δάσκαλε, το κεφάλι του πρόσεξε, όπου αλλού θέλεις δείρτον αλύπητα!”.

Δίπλα μου στο θρανίο καθόταν ένα όμορφο αγόρι, ο Φώτης. Ηταν ένα παιδί ονειροπαρμένο, κυνηγούσε πεταλούδες, έκρυβε τζιτζίκια στην κασετίνα του και ξερά λουλούδια στα τετραδιά του.Ημουν ερωτευμένη μαζι του, τον βοήθαγα στα μαθήματα, στα διαλείμματα είμαστε πάντα μαζί, είχαμε γίνει αχώριστοι. Μια μέρα που η δασκάλα έκανε μάθημα για την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως, αυτός είχε βγάλει ψίχουλα από την τσέπη του και τάιζε ένα πουλάκι στο ανοιχτό παράθυρο, δίπλα στο θρανίο του. Το παίρνει είδηση η δασκάλα, παίρνει τον χάρακα και πάει να τον δείρει. Πετάγομαι επάνω, μπαίνω στην μέση, “Φύγε γιατί θα τις φας εσύ!” μου λέει, δεν έκανα πίσω, με έκανε μαύρη στο ξύλο, αλλά μέσα στην αναμπουμπούλα ο Φώτης τη γλύτωσε.

Ηταν σχεδόν παράδοση τα μεγαλύτερα αγόρια να δέρνουν τα μικρότερα. Οποιος ήθελε να επιβληθεί στους μικρότερους ή να τους κλέψει τους βώλους, το στυλό, το τετράδιο, το κολαστιό, περίμενε σε μια γωνιά με κανά δύο φίλους του και αν δεν του έδινες οικοιοθελώς αυτό που ήθελε, έτρωγες μπουνιές, κλωτσιές, σφαλιάρες. Εννοείται πως όταν γυρνάγαμε σπίτι, σκονισμένοι και ματωμένοι, από περηφάνια δεν λέγαμε στους γονείς ποιός μας κατάντησε έτσι. Το αποτέλεσμα ήταν να φάμε δεύτερο ξύλο χειρότερο από το πρώτο.

Περιέργως οι πατεράδες έδερναν λιγότερο από τις μανάδες. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτές οι τσαούσες, μπορεί να έδερναν και τους άντρες τους με κανά σκουπόξυλο! Iσως πάλι να είχαν μοιράσει τις ευθύνες και οι πατεράδες έδερναν τα παιδιά όταν ήταν κάτι σοβαρό . Μια φορά θυμάμαι, ήταν Πάσχα, είχε αγοράσει ο πατέρας μου ένα ξύλινο αλογάκι στον αδελφό μου, το είχε καβαλήσει και έπαιζε στον πάνω όροφο του σπιτιού μας. Ακριβώς από κάτω, είχε στηθεί το πασχαλινό τραπεζι, το αρνί ήταν έτοιμο, η οικογένεια κάθησε να φάει, “Γιωργάκη έλα κάτω” του λέει ο πατέρας . Σηκώθηκε για να έρθει και, δεν ξέρω πως, κάνει έτσι με τον αγκόνα του και το ξύλινο αλογάκι πέφτει πάνω στο κεφάλι της θείας Ασημίνας! Λιποθύμησε η γυναίκα, ανέβηκε ο πατέρας με την λουρίδα στα χέρια και τον έκανε τον Γιωργάκη μαύρο από το ξύλο!

Ολο αυτό το ξύλο τελείωσε ξαφνικά μετά από ένα επεισοδιακό γεγονός. Μια μάνα στην γειτονιά μας, για να δείξει στις άλλες πόσο τιμωρεί τον γιό της, τον έδεσε σε μια κολόνα της ΔΕΗ και άρχισε να τον χτυπάει με ένα καλώδιο. Το παιδί λιποθύμησε, τηλεφώνησαν οι γείτονες, ήρθε η αστυνομία και άρχισε να ρωτάει εμάς τα παιδιά αν μας κακομεταχειρίζονται οι γονείς μας. Σοφά σκεπτόμενοι, δεν τους μπλέξαμε, αλλά από εκείνη την ημέρα όταν σήκωναν το χέρι λέγαμε “Θα πάω να το πω στην αστυνομία!” και αμέσως έβλεπες το χέρι να κατεβαίνει.

Αχ! αγαπημένη μου μανούλα με το βαρύ σου χέρι! Τώρα που με ταράζει στα χαστούκια η ζωή, και τι δεν θα έδινα να είχες την δύναμη να μου δώσεις ένα χαστούκι παραπάνω! Και δεν με νοιάζει αν θα δώ, όπως η Παπασταύρου, πεταλούδες πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μπλε…

Διαβάστε επίσης:
Ο Ορέστης Μακρής σε συλλεκτική συνέντευξη Συλλεκτική συνέντευξη με τον Ορέστη Μακρή το 1960
Σταυρός: Γιατί γιορτάζουμε το σύμβολο του Χριστιανισμού Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα
Αλίκη είναι μόνο μία! Η εικόνα της είναι τόσο δυνατή που ξεπερνάει τις πληροφορίες. Το φαινόμενο Αλίκη Βουγιουκλάκη
Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» Έρχεται τη νέα σεζόν στο Θέατρο Αλκυονίς
Άχαστο «Αν ακούσεις τα παιδιά» για όλη την οικογένεια «Αν ακούσεις τα παιδιά» στο Φεστιβάλ Παραμυθιάς