Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή με τις απόψεις της, αν και δεν έχουμε ποτέ γνωριστεί. Έτσι, πρέπει να είναι στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι: ντόμπροι, ειλικρινείς, να κάνουν στη ζωή τους αυτό που θέλουν, χωρίς να ενοχλούν τον συνάνθρωπό τους, να τον σέβονται και να τον εκτιμούν, και πάνω από όλα να είναι αυθεντικοί. Η περσόνα Εύα Κουμαριανού, αν και γεννήθηκε ως Κωνσταντίνος Γαβριήλ, έγινε πασίγνωστη διαπρέποντας ως performer στο Club Κούκλες, από το 1996 κάνοντας drag show. Έχει κάνει και πολλές guest εμφανίσεις με μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η ζωή της πρέπει να γυριστεί και σε ταινία! Δεν γνώρισε πατέρα, έζησε τα παιδικά της χρόνια με την μητέρα της, μπήκε στον αναμορφωτήριο, έκανε φυλακή και εκεί σε ηλικία 12 χρόνων υπέστη σεξουαλική κακοποίηση από ένα συγκρατούμενο της.
Από το 2010 είναι ενεργό μέλος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών. Το 2012 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία της με τίτλο ”Το ταξίδι της ζωής μου”. Σπούδασε θέατρο και χορό στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Δεν έκανε ποτέ εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου, αλλά τονίζοντας κάποια σημεία του σώματος και του προσώπου της, έγινε ακόμα πιο εντυπωσιακή. Δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από το δάχτυλό της, και δεν διστάζει να αποκαλύψει, γιατί αποφάσισε να ακολουθήσει αυτό το δρόμο, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και τους αγώνες που έκανε για να φτάσει εδώ που έφτασε, δίνοντας παράλληλα μηνύματα που κάποιοι πρέπει να τα λάβουν στα σοβαρά υπ’ όψη τους. Δηλώνει, ότι δεν ξέρει γράμματα, αλλά ήταν -και είναι- πάντα έτοιμη επαγγελματικά επί των επάλξεων, μιλά με υπερηφάνεια για τη δόξα που γεύτηκε στα drag shows στις Kούκλες, τις επιτυχίες της, την αναγνώριση και την αποδοχή -περισσότερο από ανθρώπους της Τέχνης – και ”ανοιχτόμυαλους” ανθρώπους. Αλλά, παράλληλα, και τους εξευτελισμούς, το bullying, τις λοιδορίες που πέρασε , ώσπου να φτάσει στο απόγειο της φήμης και της δημοφιλίας! Αφορμή της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης, η οποία εμπεριέχει πολλά σοφά διδάγματα, ειλικρίνεια και σταράτα λόγια ήταν η παράσταση, ”Την λένε Εύα” από το ομότιτλο θεατρικό έργο του Αντώνη Μποσκοΐτη , όπου ξεδιπλώνεται ο βίος της τρανσέξουαλ Εύας Κουμαριανού με την ίδια επί σκηνής. Το έργο βραβεύτηκε στα Queer Theatre Awards με το ειδικό Βραβείο Τρανς Ορατότητας στο Θέατρο και το Βραβείο Καλύτερης Μουσικής και Τραγουδιού (Στέφανος Χυτήρης – Λένα Πλάτωνος). Τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα στην Αθήνα, το έργο παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία και στο Λονδίνο, στην εκκλησία της Sainte Ethelbourga. Το τραγούδι της παράστασης το ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου. Πρόκειται για μία συνέντευξη που είχε παραχωρήσει η Εύα Κουμαριανού στον δημοσιογράφο και σκηνοθέτη Αντώνη Μποσκοΐτη, ο οποίος υπογράφει τη θεατροποίησή της. Η εξιστόρηση της ζωής της Εύας Κουμαριανού, σε μία εναλλαγή ακραίων συναισθημάτων και οριακών εκρήξεων που στηλιτεύουν το φυλετικό ρατσισμό και ανατρέπουν τα κοινωνικά στερεότυπα. Μην την χάσετε, θα δοθεί μία και μοναδική παράσταση στο θέατρο ” Αμαλία ” στις 30 Ιανουαρίου. Η ντίβα των drag shows -και όχι μόνο- η απαστράπτουσα Εύα Κουμαριανού από το Α ως το Ω!
Αποδοχή: Νομίζω, ότι έχει κατακτηθεί πλέον. Φέτος γίνομαι 68 ετών και σε τέτοια ηλικία τα έχω λύσει αυτά τα θέματα. Οι άλλοι με αποδέχονται και, κυρίως τα νέα παιδιά, γιατί τους έχω χαρίσει χαρά μέσω των εμφανίσεων μου στις «Κούκλες», ακόμη και στην λεγόμενη «trash TV», που συγκριτικά με τη σημερινή τηλεόραση, μοιάζει με όαση. Και το εννοώ. Δεν κάνει να «φτύνεις» το παρελθόν σου, όποιο και να είναι αυτό.
Βραβείο: Κάποτε – το λέω και στο ντοκιμαντέρ «Πικροδάφνες» της Πάολας Ρεβενιώτη – με έστεψαν βασίλισσα με ένα καρπούζι στο κεφάλι αντί για στέμμα. Η τρανσφοβία στα καλύτερα της! Το βραβείο Τρανς Ορατότητας στο θέατρο που πήρα γι’ αυτή την παράσταση, δεν μπορεί παρά να είναι μία δικαίωση. Μη με ρωτήσετε μόνο που το έβαλα, γιατί με τις συνεχείς μετακομίσεις, κάπου θα παράπεσε…
Γονείς: Πατέρα δεν γνώρισα ποτέ, άφησε τη μάνα μου πριν καν γεννηθώ, και γι’ αυτό μου έδωσαν το ονοματεπώνυμο του: Κωνσταντίνος Γαβριήλ. Η μητέρα μου, η Αικατερίνη Βούλγαρη, πέθανε πριν ενάμισι μήνα σε ηλικία 92 ετών. Υπήρξαν περίοδοι που ήμασταν καλά, αλλά δεν νομίζω πως με αποδέχτηκε ποτέ.
Διαφορετικότητα: Όταν στα πολύ νιάτα σου αποφασίζεις να αλλάξεις αυτό που είσαι για τους άλλους για να γίνεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι, ξέρεις ότι είσαι εκ φύσεως διαφορετικός. Δεν έχω πρόβλημα με τη διαφορετικότητα κανενός, οι άλλοι να κοιτάξουν να μην έχουν, γιατί οι εποχές αλλάζουν και οι κοινωνίες προοδεύουν…
Εκρηκτικότητα: Εξαρτάται από το χαρακτήρα σου κι εγώ γενικά ήμουν ήσυχο παιδί, άσχετα, αν οι άλλοι με θεωρούν εκρηκτική περσόνα. Ανέκαθεν, βέβαια, μου άρεσε να μπαίνω κάπου και να κάνω εντύπωση.
Ζωή: Αν κάνω μια αποτίμηση της ζωής μου, θα έλεγα ότι την πέρασα κάνοντας την πλάκα μου. Πέρασα και πολύ καλά, κυρίως καλά στη ζωή μου. Δεν θα ήθελα να αναπαράγω μιζέριες, που σαφώς και συμβαίνουν σε άτομα σαν κι εμάς, μόνο που εγώ κοίταγα να περνάει όμορφα ο χρόνος μέσω του θεάματος και να μη δίνω σημασία τι λέει ο ένας και τι ο άλλος.
Ηθικές αρχές: Με τη λογική των πολλών, αδιαφορώ για την ηθική. Εργάστηκα σε οίκους ανοχής, έζησα τον ελεύθερο έρωτα, δεν είμαι το ηθικό πρότυπο κανενός. Πιστεύω, όμως, πως δεν έκανα κακό σε άνθρωπο, συνειδητά τουλάχιστον. Αν αυτό λέγεται ηθική τώρα, δεν ξέρω…
Θεός: Πιστεύω απλώς, φανατική δεν είμαι, όμως. Στον Θεό, όχι στο παπαδαριό, γιατί κι αυτούς τους έζησα ως παιδάκι και ξέρω τι κουμάσια είναι…
Ιατρικό εμβόλιο κορωνοϊού: Έκανα και τις δύο δόσεις. Την τρίτη, όχι ακόμη, γιατί μες τις γιορτές νόσησα κι εγώ, ευτυχώς ελαφρά. Το εμβόλιο είναι απαραίτητο τη στιγμή που πεθαίνουν άνθρωποι, δεν το συζητώ καθόλου.
Κούκλες: Η ζωή μου όλη! Το σόου, το χειροκρότημα, ο χαβαλές, η Μαριλού που είναι ένας από τους πιο δικούς μου ανθρώπους στον κόσμο αυτό. Θέλω να είναι πάντα καλά και γερή!
Λοιδορία: Την έχω γευτεί για τα καλά, αλλά δεν δίνω καμία σημασία. Γελάω τώρα πια να πω την αλήθεια, έτσι που υπάρχουν ακόμη κολλημένα μυαλά. Ευτυχώς τη λοιδορία δεν τη βλέπω τώρα, σε εμένα τουλάχιστον, κάτι που έχει να κάνει με την αποδοχή μέσω του θεάματος.
Μποσκοϊτης Αντώνης: Αφού κατάφερε και μου έκανε να μάθω από έξω ένα κείμενο 22 σελίδων χωρίς να ξέρω να διαβάζω, είναι ήρωας! Πιστεύω πως η ζωή μου χωρίζεται πλέον σε προ και μετά Αντώνη περίοδο. Μέσω της δουλειάς μας, έκανα την ψυχοθεραπεία μου σε μεγάλη ηλικία. Μας δένουν πολλά που θα έχουμε να γελάμε και να νοσταλγούμε, αν μη τι άλλο, για τα επόμενα χρόνια.
Ναρκισσισμός: Κανένας τώρα πια. Κάποτε υπήρχε πολύς ναρκισσισμός. Ήθελα να είμαι το επίκεντρο, πάντα όμορφη, βαμμένη, καλοντυμένη, περιποιημένη. Μετά την παράσταση, «τσαλακώθηκα» και απόδειξη ότι βγαίνω με ξυρισμένο το κεφάλι μου, όπως είμαι στην πραγματικότητα. Αυτό, πιστέψτε με, το γνήσιο του εαυτού σου, ο κόσμος το εκτιμά πολύ περισσότερο.
Ξένοι ηθοποιοί πρότυπα: Μου αρέσουν οι παλιές σταρ, η Τζιν Χάρλοου, η Ρίτα Χέιγουορθ, οι ντίβες, οι μοιραίες γυναίκες. Από Ελληνίδες, λάτρεψα την Ζωή Λάσκαρη, που ήταν και φίλη μου και, μάλιστα, είχε παρακολουθήσει την πρεμιέρα της παράστασης μας πριν από έξι χρόνια. Το όνομα μου, «Κουμαριανού», από αυτήν το πήρα, αφού έτσι ονομαζόταν στην ταινία “Γυμνοί στο δρόμο” του Γιάννη Δαλιανίδη.
Ομοφοβία: Είναι ένα καρκίνωμα που ακόμη, παρά τα όσα σωστά γίνονται, έχουμε πολύ δρόμο για να το αφανίσουμε. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ισχύει. Νέα παιδιά αυτοκτονούν, χλευάζονται, δέρνονται. Τι να πω εγώ τώρα για την ομοφοβία;
Περφόρμανς: Η ζωή μου όλη, όπως και οι «Κούκλες», όπως και το «Την λένε Εύα». Προτιμώ τον χαρακτηρισμό περφόρμερ, γιατί ηθοποιός δεν είμαι. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα μας στείλουν και καμιά… αστυνομία θεάτρου (γέλια). Στη σκηνή μόνο είμαι πραγματικά ο εαυτός μου ή έτσι όπως θα ήθελα να είναι ο εαυτός μου.
Ρόλοι: Αν και αναλφάβητη, τα πήγα καλά με όλους τους ρόλους μου. Θυμάμαι τα σίριαλ, που έκανα περάσματα. Μου μάθαιναν άλλοι τα λόγια, έβαζα και δικά μου και το αποτέλεσμα άρεσε σε όλους. Ήταν άθλος για εμένα να μάθω από έξω όλο το κείμενο του Αντώνη, που ναι μεν είναι η ζωή μου, εκείνος όμως την έβαλε σε μία σειρά, ισορροπώντας το κωμικό με το τραγικό στοιχείο. Κι αυτή τη στιγμή που σας «μιλάω», εκείνος τα γράφει. Του απαντάω από το τηλέφωνο στις ερωτήσεις σας και γράφει (γέλια).
Συναισθήματα: Αγάπη και καλοσύνη, όσο σου το επιτρέπει φυσικά ο αγώνας για επιβίωση. Μιλάτε και με έναν άνθρωπο που μπορεί να σας περιέγραψε το θέαμα, τη χαρά και την αποδοχή, δεν παύει όμως να ζει λαθραία, στο περιθώριο, και άρα να έχει γίνει σκληρό καρύδι. Έχω κάνει πολλές μαλακ..ς, αλλά όλοι ξέρουν πως στον πυρήνα μου είμαι άκακη και δεν έχω πειράξει συνάνθρωπο μου.
Την λένε Εύα: Και ήταν αγόρι. Εκατό πρόσωπα έχω. Το ένα είναι δικό μου και τα άλλα 99 είναι των ανθρώπων που γνώρισα και υποδύθηκα στη δουλειά μου. Σε διαβεβαιώνω, όμως, πως και τα εκατό είναι αληθινά. Πιο αληθινά δεν γίνεται.
Υπόληψη: Την έχω χεσ..νη, με το συμπάθιο. Είπαμε, πάω 68 χρονών, τη ζωή μου την έζησα, λέτε να με νοιάζει η «τιμή και η υπόληψη μου» συμφώνως με τη λογική των πολλών; Μακριά από εμένα!
Φυλετικός ρατσισμός: Υπάρχει και είναι ένα άλλο καρκίνωμα. Θα σας πω ότι μια ημέρα δεν πήγα σε μία από τις τελευταίες πρόβες μας γιατί συνέβη το εξής: Πέρασα από την πλατεία Βικτορίας και είχα πάνω μου είκοσι ευρώ. Τα πήρα τυρόπιτες και τις μοίρασα στα προσφυγάκια από τη Συρία που κοιμόντουσαν μες τα χώματα. Μέχρι να τελειώσει όλο αυτό και να πάω με τα πόδια στο θέατρο, στα Πετράλωνα, η πρόβα είχε τελειώσει και ο Αντώνης με κατσάδιασε. Είμαι κάθετη σε κάθε μορφή ρατσισμού.
Χρόνος: Ούτε αυτός με νοιάζει πια. Δεν φοβάμαι και το θάνατο, το λέω ειλικρινά. Σε ένα από τα Athens Pride, ανεβήκαμε με την Πάολα σε ένα ύψωμα να βλέπουμε την παρέλαση και γυρνάω και της κάνω: «Μωρή, σαν τις Καρυάτιδες γίναμε».
Ψόγος: Καταρχάς διάβασα «ψόφος» και μόλις σας απάντησα παραπάνω (γέλια). Αν με ψέξουν για κάτι που έκανα, θα στεναχωρηθώ, αλλά θα το ξεχάσω αμέσως μετά, πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον θα το ξανακάνω. Συμπέρασμα: Έκανα και κάνω ό,τι θέλω στη ζωή αυτή, προσπαθώντας να μην στεναχωρώ ανθρώπους.
Ωραία εμφάνιση: Τα βράδια, είτε στα σόου μου, είτε στο θέατρο, είτε στις εξόδους μου. Την ημέρα, όχι και τόσο, κυκλοφορώ πολύ πιο χύμα και, όπως σας είπα, τώρα μου συμβαίνει, τα τελευταία χρόνια. Είναι μια κατάκτηση κι αυτό, μη νομίζετε.
ΤΩΡΑ |
Σχόλια για αυτό το άρθρο