Η Μαίρη Ιγγλέση από το Α ως το Ω: «Αγαπώ τη ζωή και δεν το βάζω κάτω»

Όλοι θυμόμαστε με αγάπη το όμορφο εκείνο κορίτσι, με το χαριτωμένο μουτράκι και τα εκφραστικά μαύρα μάτια, στα οποία καθρεφτίζονταν, το πάθος για την Τέχνη της αλλά και για τον εκάστοτε ρόλο που της ανέθεταν να ερμηνεύσει από τα πρώτα της βήματα. Το κορίτσι αυτό μεγάλωσε, έγινε μια ώριμη γυναίκα, μορφωμένη, με παιδεία και ήθος, εξαίρετη ντάμα και αφού έπαιξε σε πολλά σίριαλ, τα πρώτα μάλιστα ήταν εμβληματικά και έγραψαν ιστορία όπως τα: ” Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”, ”Οι Πανθέοι”, ”Η Αστροφεγγιά”, ”Η πρόβα νυφικού”,” Καρυωτάκης”, και άλλα πολλά, έκανε πολύ θέατρο, ώσπου δημιούργησε, το δικό της πολιτιστικό πυρήνα, το Θέατρο Ελεύθερη Έκφραση το 2000, το οποίο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Λέσβου 8 και Απειράνθου (στάση Καλλιφρονά) στην Κυψέλη. Η πολυπράγμων, καθ’ όλα άξια και άκρως δημιουργική, εργάτρια της Τέχνης της, Μαίρη Ιγγλέση, έχει αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι, με αυταπάρνηση και έδωσε όλο της το ”είναι” στο θέατρο αυτό. Δεν φείσθηκε εξόδων, τόλμησε, ρίσκαρε, όσοι ελάχιστοι των συναδέλφων της, και ανεβάζει εκεί παραστάσεις που τέρπουν όχι μόνο εκείνη ως ηθοποιό αλλά ιδίως, το κοινό! Πολλές από αυτές τις έχει σκηνοθετήσει η ίδια και εξακολουθεί να το κάνει αυτό 23 συναπτά χρόνια, μέχρι σήμερα. Στο φιλόξενο χώρο της, ο οποίος διαχέεται από άρωμα θεάτρου, μόλις μπεις από το φουαγιέ ακόμη, ο θεατής νιώθει σαν στο σπίτι του και φεύγει πλήρης παρακολουθώντας πάντα μια παράσταση αυστηρά επιλεγμένη, με σκοπό να του προσφέρει πνευματική ανάταση!

ΣχετικάΆρθρα

Τη φετινή σεζόν, η κυρία του θεάτρου, Μαίρη Ιγγλέση, ανέβασε ένα ιδιαίτερα τρυφερό έργο που έγραψε η κόρη της Ειρήνη Κουτσαύτη ”Τα λουκούμια μες στο βάζο” σε σκηνοθεσία του άξιου Βασίλη Ευταξοπούλου, που μας παρασύρει σε μονοπάτια της ψυχής μας με συγκίνηση, γέλιο και τραγούδι και όλα αυτά, σε μια διαφορετική προσέγγιση στο φλέγον θέμα της Σμύρνης και της Μικράς Ασίας. Χίλια μπράβο, Μαίρη Ιγγλέση, είσαι άξια συγχαρητηρίων για την πολιτιστική σου προσφορά … Θαυμάστε την σε μια μεστή και ενδιαφέρουσα συνέντευξη de profundis περί παντός επιστητού από το Α ως το Ω.

Αγωνίστρια: Πάντα και χωρίς σταματημό. Είναι η καθημερινότητά μου με νίκες, ήττες, απογοητεύεις και φτου κι απ’ την αρχή.

Βασίλης Ευταξόπουλος: Γλυκύτατος άνθρωπος, χαμηλών τόνων με δυνατή όμως την υπογραφή του με ό,τι καταπιάνεται. Σκηνοθέτης στην «Φιλιώ Χαϊδεμένου» με την Δέσποινα Μπεμπεδέλη, τώρα σκηνοθέτησε «Τα λουκούμια μες στο βάζο». Αγαπημένο του θέμα η Μικρά Ασία. Με βοήθησε πολύ στο ρόλο που παίζω για να παρουσιάσω ένα διαφορετικό πρωταγωνιστικό ρόλο, τόσο απλά.

Γλύκα: Ποιος λέει όχι στη νοστιμιά της ζωής; Όταν την πετύχουμε, την ζητάμε ξανά και ξανά…

Διαίσθηση: Όταν την έχεις βασανίζεσαι. Σπάνια πέφτω έξω δυστυχώς, αν και πολλές φορές με ενοχλεί αυτή η διαίσθηση και την παραβλέπω. Κι όλο υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην το ξανακάνω!

Ειρήνη Κουτσαύτη: Η κόρη μου αλλά και η συγγραφέας στα «Λουκούμια μες στο βάζο». Την παραδέχομαι και στα δύο. Γι’ αυτό και ανέβασα αυτό το έργο, που είναι η πρώτη κοινή μας εμφάνιση και μια ξεχωριστή πρόταση για Σμύρνη και την καρδιά που χτυπάει μετά τον ξεριζωμό.

Ζωή: Θα απαντήσω με μια ατάκα του έργου: «Αγαπώ τη ζωή και δεν το βάζω κάτω».

Ήθος: Σημαία για εμένα ! Χωρίς ήθος και σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου και στις αξίες δεν λέγεσαι άνθρωπος.

Θέατρο Ελεύθερη Έκφραση: Το διαφορετικό Θέατρο στην Ελλάδα. Ένα θέατρο με ανθρώπινο πρόσωπο που υπολογίζει την ψυχική ηρεμία του θεατή, προτού τον παρασύρει στη θεατρική μαγεία. Το μπαρ του θεάτρου δεν πουλάει, κερνάει πριν και μετά την παράσταση, ενώ το πρόγραμμα δίνεται δωρεάν. Ακόμα άνεργοι δωρεάν, ΑΜΕΑ με συνοδούς το ίδιο, άλλες ευπαθείς ομάδες και χωρίς επιχορήγηση μέχρι τώρα. Λειτουργούμε 23 χρόνια… Έχει ο Θεός… Όταν αποφάσισα να φτιάξω ένα δικό μου χώρο τον ονειρευόμουν ως χώρο ανάσας, ελευθερίας, Τέχνης και πολιτισμού, γι’ αυτό και πρότεινα να λέγεται «Θέατρο Ελεύθερη Έκφραση».

Ισότητα: Τα πράγματα αρχίζουν να φτιάχνουν, αν και τα παρατράγουδα μας σοκάρουν. Βλέπετε η ισότητα είναι αποτέλεσμα παιδείας και μόνο τότε βρίσκει την πραγματική ουσία και τη θέση στην κοινωνία μας.

Καλαισθησία: Θα έπρεπε να την διδασκόμαστε από το σχολείο. Η έννοια της αισθητικής και της καλαισθησίας είναι στάση ζωής που σε συντροφεύει σε κάθε σου βήμα.

Μικρά Ασία (Σμύρνη): Έρωτας μεγάλος και πόνος. Η μητέρα μου, η γιαγιά και η προγιαγιά κατάγονται από τη Σμύρνη κι εγώ έζησα μαζί τους όλες τους τις μνήμες. Όλη μου τη ζωή άκουγα τις ιστορίες τους. Μέσα μου είμαι μοιρασμένη στο τώρα και στο τότε. Με λίγα λόγια; Η μισή μου καρδιά χτυπά στη Μικρασία.

Λόγος: Η πιο σοβαρή υπόθεση. Μην εμπιστευόμαστε ποτέ όποιον δεν κρατάει το λόγο του και μην τον πιστέψουμε ότι δεν θα το επαναλάβει. Ο λόγος για εμένα έχει την ίδια βαρύτητα με την υπογραφή μας σε χαρτί. Είμαι ακόμη από τους ρομαντικούς που πιστεύουν πως πάντα ο λόγος μετράει…

Νιάτα: Κανένα μπότοξ δεν στα ξαναγυρίζει, αν δεν τα έχεις «εντός σου». Μην ξεχνάμε τον «αιώνιο έφηβο», τον αγαπημένο Αντώνη Σαμαράκη. Πάντα ονειρευόταν, πάντα αγωνιζόταν, πάντα πρόσφερε.

Ξένοι ή Έλληνες συγγραφείς: Όλοι τους είναι υπέροχοι. Το παν είναι η ποικιλία, να μη μένουμε στα ίδια. Εγώ αγαπώ τους κλασσικούς. Αγαπώ και τον Σαίξπηρ και τον Καμπανέλλη. Το ίδιο, όμως, αγαπώ τους νέους συγγραφείς.

Πείσμα: Υπέροχο, αρκεί να είναι δημιουργικό. Σε εμένα πάντως έχει λειτουργήσει, μέχρι στιγμής, περισσότερο θετικά.

Ρόλοι: Πολλοί, όμορφοι και τόσο διαφορετικοί. Τόσα χρόνια στο Ελεύθερο Θέατρο, Στέφανο Ληναίο – Έλλη Φωτίου «Κλειδοκράτορες» Μίλαν Κούντερα «Η Λίνα» «Καληνύχτα Μαργαρίτα» Χατζής, η «Ξαδέλφη» και άλλα, Μίνως Βολανάκης «Τα ίδια και τα ίδια» του Σουρή, Εθνικό Θέατρο, Επίδαυρο με όλα τα έργα του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα με ρόλους αλλά και στο Χορό, Θέατρο Τέχνης με Σαίξπηρ… Πολλή δουλειά μέχρι να φτάσω στο δικό μου Θέατρο που το ξεκίνησα με τη «Θυσία του Αβραάμ» του Βιτσέντζου Κορνάρου πριν από 23 χρόνια.

Συγκίνηση: Για κάθε κίνηση ευγένειας και ανθρωπιάς…

Τα λουκούμια μες στο βάζο: Με την Δέσποινα, την ηρωίδα που υποδύομαι, να θυμάται, να τραγουδά και να παρασέρνει τον κόσμο σε ένα παιχνίδι μνήμης, χαράς, γέλιου και συγκίνησης… Η Δέσποινα είναι μια αγωνίστρια της καθημερινότητας. Έχει δει πολλά στη ζωή της, έχει στερηθεί, έχει πεισμώσει, έχει ερωτευθεί. Έχει αντέξει και δεν το βάζει κάτω! Κυρίως όμως, παρομοιάζει τη ζωή και τις εμπειρίες της με τη γλύκα και τη θύμηση ενός λουκουμιού. «Τα λουκούμια μες στο βάζο», με αφετηρία τη Σμύρνη, στις γλυκές στιγμές της, αγκαλιάζει όλους τους Νοσταλγούς Πατρίδας και «πατρικής» οικίας, όπου κι αν βρίσκονται: Εντός της Μικρασίας, της Ελλάδας ή κι όπου αλλού. Κι όλα αυτά, σε μια διαφορετική προσέγγιση στο φλέγον θέμα της Σμύρνης και της Μικράς Ασίας, με ζωντανή μουσική από το σαντούρι της Χριστίνας Κούκη και της Πέννυς Γεωργοπούλου.

Υστεροφημία: «Τα στερνά, τιμούν τα πρώτα», λέει ο σοφός λαός μας. Είναι λυπηρό να το ξεχνάμε. Μακάρι τα παιδιά μου, να ακούν πάντα από τον κόσμο έναν καλό λόγο για μένα. Όλα τα άλλα… ατμός!

Φονικό Τεμπών: Ακόμη δεν μπορώ να ηρεμήσω. Μου έρχονται μπροστά μου οι μάνες, τα παιδιά, οι νέοι, αλλά και οι μεγάλοι… Μια συμφορά που δεν υπάρχουν λόγια να την περιγράψεις αλλά δεν μπορείς και να την ξεχάσεις…

Χαρά: Χαίρομαι με τη χαρά των άλλων και θέλω και οι άλλοι να χαίρονται με τη δική μου…

Ψυχή: Να αντέχει στην καθημερινότητα, στο μαύρο… Να ψάχνει για την αγάπη και την ειλικρίνεια…

Ωραία παράσταση: Όταν ο θεατής είναι ο “συμπαίκτης” σου, όπως στα “Λουκούμια μες στο βάζο”. Όταν νιώθεις τη ζεστασιά αυτής της συμμετοχής, τότε ναι, μιλάμε για μια πραγματικά ωραία παράσταση!