Τελευταία ευκαιρία απόψε μέχρι τις 21:00, να απολαύσουμε το διαχρονικό αριστούργημα του Tennessee Williams, Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire), που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του Young Vic Theatre, από το κανάλι του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, στο You Tube. H ριζοσπαστική τρίωρη εκδοχή του σκηνοθέτη Μπένεντικτ Άντριους παρουσιάστηκε το 2014 και θεωρείται εξαιρετική.
Στο ρόλο της μαραμένης καλλονής του αμερικανικού Νότου Μπλανς Ντιμπουά, η Gillian Anderson σε κορυφαία ερμηνεία, μάλλον την καλύτερη της καριέρας της. Στο ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι, ο επίσης Αμερικανός Ben Foster και στο ρόλο της Στέλλας – αδελφής της Μπλανς και γυναίκας του Στάνλεϊ – η Βρετανίδα Vanessa Kirby.
Μια παράσταση όπως δεν την έχουμε ξαναδεί, με τον εμπνευσμένο σκηνοθέτη Benedict Andrews, να προτείνει ένα καινούργιο ταξίδι σε αυτό το τραυματικό, σύγχρονο κλασικό έργο, ταξίδι βίαιο, βαθιά ανησυχητικό, ακραία συγκινητικό, σκηνοθετημένο με σεβασμό στο πρωτότυπο, αλλά και με τόλμη. Το έργο εξελίσσεται στη σημερινή Νέα Ορλεάνη και όλη η πλοκή συμβαίνει σε ένα άψογο, σύγχρονο διαμέρισμα, ανατρέποντας τη διαχρονική παρουσίαση του σε σκηνικό που παρέπεμπε στην περίοδο που γράφτηκε.
Η λεωφορειακή γραμμή Πόθος (Desire) λειτούργησε από το 1920 ως το 1948 στη Νέα Ορλεάνη, στις χρυσές μέρες της χρήσης των λεωφορείων ως μέσων μετακίνησης. Η διαδρομή του ήταν συγκεκριμένη, περνούσε και από την οδό Πόθου (Desire Street), ενώ η διαδρομή της Μπλανς στο έργο είναι αλληγορική, στα αδιέξοδα του πόθου και του πάθους.
Το Λεωφορείο Ο Πόθος ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης, το 1947, σε σκηνοθεσία του Ελία Καζάν, με την Τζέσικα Τάντι στο ρόλο της Μπλανς και τον Μάρλον Μπράντο, που σφράγισε με την ερμηνεία του τον Κοβάλσκι. Παιζόταν συνεχώς για δύο χρόνια, κέρδισε πολλά βραβεία -ανάμεσά τους το Πούλιτζερ για τον Τένεσι Ουίλιαμς- και αργότερα ανέβηκε στο Λονδίνο με σκηνοθέτη τον Λόρενς Ολίβιε και τη Βίβιαν Λι ως Μπλανς. Ο Μπράντο και η Λη συναντήθηκαν στην κινηματογραφική εκδοχή του έργου, με σκηνοθέτη τον Ελία Καζάν, που κέρδισε 3 Όσκαρ το 1951 και έκανε μια αδιανόητα επιτυχημένη διαδρομή. Από τότε αυτό το αειθαλές κλασικό έργο ενέπνευσε δεκάδες θεατρικές και τηλεοπτικές εκδοχές του, μια όπερα, τρία μπαλέτα, μια παρωδία μιούζικαλ στη σειρά «Σίμσονς» και μια εκσυγχρονισμένη κινηματογραφική έκδοσή του, την Blue Jasmine του Γούντι Άλεν. Και συνεχίζει….
Δείτε την παράσταση εδώ:
https://youtu.be/BJEpYaD3yTw
Σκηνοθεσία: Benedict Andrews
Σκηνικά: Magda Willi
Κοστούμια: Victoria Behr
Φωτισμοί: Jon Clark
Μουσική: Alex Baranowski
Σχόλια για αυτό το άρθρο