ΤΩΡΑ |
Κείμενο: Ζέτα Καραγιάννη. Φωτογραφικό αρχείο: Βασίλης Νάτσιος (από το People της Κυριακής)
Στο χωριό, τον Άγιο Ιωάννη Σπάρτης, δεν υπήρχε θεατρική σκηνή. Περιοδεύοντες θίασοι έδιναν παραστάσεις σε ειδικούς χώρους. Την πρώτη φορά που ουσιαστικά παρακολούθησε θέατρο ήταν, ενήλικη πια, στην Αθήνα. «Ήρθα στην πρωτεύουσα για να τελειώσω το Λύκειο κι έμενα μαζί με τον αδελφό μου, ο οποίος ήδη σπούδαζε. Ο πρώτος καιρός ήταν “ξάφνιασμα” για τα δικά μου δεδομένα. Μια μέρα στην τάξη έπαιρναν τις απουσίες. Έλεγε κάποια “η τάδε λείπει”. “Γιατί;” ρωτούσε η λυκειάρχης. “Έχει πάει να κάνει έκτρωση…” ήταν η απάντηση. Έπαθα σοκ!».
Καλοκαίρι 1959, στη Σπάρτη
Περνάει στη Νομική, αλλά η ανάγκη της να επικοινωνήσει και να εκφραστεί, πέρα από νομικούς όρους, είναι μεγάλη. Γράφει στίχους κι ένα βράδυ, σε μια μπουάτ, χτυπάει την πόρτα στο καμαρίνι του Κώστα Χατζή. «Έτρεμα, αλλά τελικά βρήκα το θάρρος και του είπα “έχω γράψει αυτά και θα ήθελα να τα τραγουδήσετε μόνο εσείς”. Δέχτηκε.
Και το θέατρο; Πώς μπήκε στη ζωή της; «Ένα βράδυ μού ήρθε η φώτιση, σαν απάντηση στις αναζητήσεις της ψυχής μου. Έτσι, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και πέρασα στη δεκάδα από τα εννιακόσια άτομα» λέει. Την ίδια εποχή παρακολούθησε και την πρώτη επαγγελματική θεατρική παράσταση. «Ήταν το Μάνα Κουράγιο με την Κατίνα Παξινού. Ένιωσα συγκλονισμένη» τονίζει.
Οργισμένη Γενιά, πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση το 1972. Μαζί της ο Φάνης Κερανίδης
Στο αποκριάτικο πάρτι της δραματικής ο σκηνογράφος Διονύσης Φωτόπουλος είδε στο πρόσωπό της την πρωταγωνίστρια της τηλεοπτικής σειράς Στησιχόρου 73. Όταν την είδε, είπε: «Μα αυτό το κορίτσι λες κι έχει έναν προβολέα πάνω της!». Η απογείωση έρχεται με την Κραυγή των Λύκων.
« Η σειρά γυριζόταν στην Παιανία. Η περιοχή ήταν ερημική και το στούντιο ένα χάος. Έμπαζε από παντού. Κουβαλούσα μαζί μου ρούχα, γιατί τότε δεν υπήρχαν ενδυματολόγοι, και ήμουν σ’ ένα διαρκές πηγαινέλα, γιατί το βράδυ εμφανιζόμουν και στο θέατρο. Διάβαζα το ρόλο ακόμα και στο αυτοκίνητο. Πολλές φορές συμπλήρωνα άυπνη 48άωρα δουλειάς!». Χιλιάδες γράμματα άρχισαν να καταφτάνουν στο στούντιο για την «τυφλή» Τερέζα Ρίχτερ, που συγκινούσε με το δράμα της το πανελλήνιο. Κι έπειτα κι άλλα, όταν παρουσίασε τα τηλεπαιχνίδια Τα Τετράγωνα των Αστέρων και το Κάνε Ό,τι Κάνω. «Απαντούσα σε όλα τα γράμματα. Τότε έτσι κάναμε όλοι. Σεβόμασταν το κοινό, το υπολογίζαμε. Και συνεχίζω να το σέβομαι. Τι μου έγραφαν; Παρότι ήμουν νέα, μου ζητούσαν συμβουλές».
Και ο έρωτας; Σε ποιο «γράμμα» την είχε «παραλήπτη»; Τα περιοδικά της εποχής την ήθελαν ζευγάρι με τον Τόλη Βοσκόπουλο και αργότερα με τον Γιώργο Σίσκο. «Δεν σχολίασα ποτέ την προσωπική μου ζωή και ούτε τώρα θα το κάνω. Δεν την κρύβω, αλλά δεν την επιδεικνύω κιόλας. Δεν την “κρεμάω” στα περίπτερα. Ούτε στα νιάτα μου δεν έπαιξα αυτό το παιχνίδι για τη δημοσιότητα» λέει. Παραδέχεται, ωστόσο, ότι υπήρξαν έρωτες στη ζωή της. «Όχι, όμως, έρωτας ζωής» δηλώνει. Και σίγουρα όχι τέτοιοι που θα την οδηγούσαν στην εκκλησία. «Ο έρωτας δεν μπορεί να είναι θεμέλιος λίθος για ένα γάμο. Κι εγώ έβλεπα ότι άλλα κομμάτια στις σχέσεις μου δεν θα λειτουργούσαν στη συνέχεια. Προτιμούσα να αντιμετωπίζω την αλήθεια κατάματα και όχι να παραβλέπω προσωρινά τα προβλήματα. Γι’ αυτό και δεν παντρεύτηκα ποτέ. Αν είχα πάρει το “σήμα” ότι με κάποιον απ’ τους συντρόφους μου θα περπατούσαμε μαζί μέχρι το τέρμα της ζωής μας, τότε, ναι, θα παντρευόμουν. Αλλά…».
Τι είναι αυτό που επιζητούσε στις σχέσεις της; «Τον αλληλοσεβασμό. Ήθελα και θέλω να “ακουμπώ” στις σχέσεις μου. Αλλά ισότιμα και όχι ο άλλος να είναι κάτω απ’ τον αγκώνα. Κι αν κάποιες σχέσεις που έζησα ήταν ισότιμες, δεν πίστεψα ότι, για άλλους λόγους, θα κρατούσαν για πάντα. Οι σχέσεις ζωής είναι λαχείο που κληρώνει σπάνια».
Ελένη Ανουσάκη, Κώστας Βουτσάς, Μαρία Αλιφέρη
Σε κάποια φάση της ζωής της προέκυψε μια εγκυμοσύνη. «Βασανίστηκα πολύ για να πάρω την απόφαση. Πόνεσα μέχρι τα σπλάχνα μου. Αλλά οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες. Και η ζυγαριά έγειρε στο “όχι”. Αγαπώ πολύ τα παιδιά κι έχω μεγαλώσει πολλά, συγγενών και φίλων μου. Αλλά για μένα η απόκτηση ενός παιδιού είναι πολύ μεγάλη ευθύνη και με ενοχλεί η σκέψη του “να κάνω ένα παιδί για πάρτη μου”. Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνες που αισθάνονται ότι έχουν γεννηθεί για να γίνουν μάνες, αλλά δεν τους έτυχε ένας σύντροφος. Τις σέβομαι πολύ» λέει με ειλικρίνεια.
Στο θέατρο έζησε μεγάλες δόξες. Κι έβγαλε χρήματα. «Η Αλίκη, εγώ και ελάχιστοι ακόμα συνάδελφοι βγάλαμε λεφτά απ’ το θέατρο. Μιλάμε για τεράστιες αίθουσες, κυρίως στο εξωτερικό, ακόμα και με δέκα χιλιάδες θεατές!» θυμάται. Ομολογεί, όμως, πως στην τηλεόραση οι απολαβές της ήταν μικρές, καθώς τα χρήματα υπήρχαν στις παραγωγές των ιδιωτικών καναλιών, όπου δεν είχε μεγάλη συμμετοχή. Ωστόσο «έχω μάθει να ζω με τα λίγα. Πληρώνω το αντίτιμο των επιλογών μου, γιατί μόνο με το θέατρο δύσκολα επιβιώνει κανείς. Δεν είναι τραγικό ούτε ηρωικό. Απλώς είναι το αντίτιμο, όταν κάποιος πιστεύει ότι στην τηλεόραση το συναίσθημα της ευθύνης έχει χαθεί. Ότι ο σκοπός της τέχνης είναι να εκπαιδεύει το κοινό και όχι να το παρασύρει» δηλώνει. Και η κρίση; Πόσο επηρέασε τη ζωή της; «Παλεύω, όπως όλοι, αλλά ποτέ δεν υπήρξα άπληστη».
Τον περασμένο Μάιο έγινε 63 ετών. «Δεν θα σου πω ότι είμαι μες στην τρελή χαρά που μεγαλώνω, αλλά, απ’ την άλλη, δεν τόκισα ποτέ στην ομορφιά μου. Ευχαριστώ τη ζωή που με έκανε έναν εμφανίσιμο άνθρωπο, αλλά δεν είναι το κέντρο της ζωής μου και δεν ήταν ποτέ. Το ότι μεγαλώνω έρχεται φυσιολογικά. Χωρίς να με αλλοτριώνει, να με αλλοιώνει, να με διαλύει. Κι έπειτα, μεγαλώνοντας, αποκτάς μια σοφία που δεν την είχες νεότερος κι αυτή είναι μια άλλου είδους χαρά. Η ίδια η ζωή σε ισοφαρίζει, αρκεί να ξέρεις να τη διαβάζεις» λέει.
Με τη συλλογή της από κούκλες.
Πριν από μερικά χρόνια ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. «Σε εκείνο το ατύχημα για πέντε μέρες “πήγα κι ήρθα”. Αλλά δεν κλάφτηκα ούτε μια στιγμή, ούτε στον εαυτό μου ούτε έξω. Δεν φοβήθηκα, γιατί –ας μην ακουστεί ως αναίδεια– τα έχω καλά με την “άλλη όχθη”. Και εκείνες τις στιγμές βεβαιώθηκα ότι τα έχω καλά. Μια εμπειρία θανάτου σε κάνει να εκτιμάς ακόμα περισσότερο τη ζωή. Συνειδητοποιείς ότι είναι πολύτιμο δώρο και δεν πρέπει να χάνεις τίποτα απ’ αυτήν. Ούτε μισή ώρα δεν πρέπει να χάνεις με κακία, με φθόνο». Στη ζωή της ομολογεί ότι αντιμετώπισε ζήλια. Ενώ εκείνη που ξεχωρίζει από τις συναδέλφους της είναι η Μάρω Κοντού. «Με βοήθησε χωρίς μοχθηρίες, με συμβούλευσε, μιλήσαμε ισότιμα. Οι φίλοι μου είναι ή στα πέριξ της δουλειάς μας ή εκτός δουλειάς. Κι αυτοί είναι δύο ή τρεις. Δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστική, παρακαλώ κάθε φορά να συνεργάζομαι με καλούς ηθοποιούς για να γίνομαι καλύτερη».
Πώς ονειρεύεται το μέλλον; «Δεν προσδοκώ από μια σχέση να με σώσει. Δεν έχω φαντάσματα για να γλιτώσω απ’ αυτά. Αν χρειαστεί, τα σκοτώνω μόνη μου. Δεν είμαι ψυχαναγκαστική, να θέλω οπωσδήποτε σχέση ή να τρελαίνομαι χωρίς αυτή… Αν μου τη χρωστάει η ζωή, θα μου τη δώσει και θα είναι καλοδεχούμενη. Μπορώ και μόνη μου και “μαζί”».
Σχόλια για αυτό το άρθρο