Μπαίνουμε μέσα στο ταξί, εγώ, και δύο αγαπημένες μου φίλες, που το όνομά τους αρχίζει από Χ, η Χριστίνα Πολίτη και η Χρύσα Κοροπούλη. Βρεθήκαμε πιο νωρίς στο Athenee, ήπιαμε από μια βοτκίτσα για να ζεσταθούμε και μετά περάσαμε απέναντι στην πιάτσα των ταξί. Μέσα στο ταξί αρχίζουμε να διαφωνούμε σε ποιο μαγαζί θα πάμε. Ο ταξιτζής ευγενέστατος. “Σε ποιον καλλιτέχνη θέλετε να πάτε;” μας ρωτάει. “Στον Μαζωνάκη!” “Μάλιστα! Τραγουδάει στο Κέντρο Αθηνών, αφήστε το πάνω μου, θα σας πάω εκεί!” μας ανακοινώνει με σιγουριά και βάζει μπρος. Από τη μία χαίρομαι που βγήκα έξω με τις αγαπημένες μου φίλες και από την άλλη, η γεροντοκορίαση και η μούχλα της συνήθειας, αρχίζουν να μου λένε “Πού τρέχεις τώρα; Δεν καθόσουν στο σπιτάκι σου να γράψεις κανά στίχο;” Η Χριστίνα σαν να έχει καταλάβει τις σκέψεις μου “Δεν χαίρεσαι που βγήκαμε;” μου λέει και εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι είναι η πρώτη μου έξοδος μετά από 3 χρόνια! Έχω σχεδόν ξεχάσει πώς διασκεδάζουν οι άνθρωποι.
Παρ΄όλο που είναι Πέμπτη βράδυ, έξω από το μαγαζί υπάρχει αρκετός κόσμος μαζεμένος και οι υπάλληλοι τσεκάρουν τους πελάτες. Είναι νέοι οι περισσότεροι, αγόρια και κορίτσια, πολλές αντροπαρέες αλλά και γυναικοπαρέες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που έρχονται σήμερα που είναι πιο χαλαρά από το Σάββατο και έχει φοιτητική τιμή στη φιάλη, 140 ευρώ για 6 άτομα.
Μπαίνοντας, βλέπω ότι το πρόγραμμα έχει αρχίσει, στην πίστα είναι ο Κωνσταντίνος Φραντζής, καλή φωνή, με μοντέρνα εμφάνιση και με κεφάτη διάθεση. Τραγουδάει τα σουξέ της εποχής, ο κόσμος τον συνοδεύει, αντιλαμβάνομαι πόσο πίσω έχω μείνει, δεν ξέρω κανένα από τα τραγούδια!
Ο Κωνσταντίνος τελειώνει το πρόγραμμά του, ο κόσμος χειροκροτεί ευχαριστημένος, βγαίνει ο Γιώργος Λιβάνης, πιο νέος, πιο λαϊκός, με φωνητική άνεση και ωραία σκηνική παρουσία. Έρχονται τα ποτά μας, αρχίζουμε να πίνουμε, μαζί με όλο τον κόσμο ερχόμαστε στο κέφι, πετάμε τα πρώτα γαρύφαλλα στην πίστα. Κάθε φορά που πετάω γαρύφαλλα θυμάμαι ένα βράδυ στον Κώστα Καφάση που είχα πάει με τον Γιώργο Μαρίνο. Όταν τελείωνε ένα τραγούδι χειροκροτούσαμε ευγενικά. Κάποια στιγμή σταματάει ο Καφάσης και μας λέει: “Tι θα γίνει ρε μάγκες; Έτσι θα την περάσουμε; Με χειροκροτήματα; Τι είμαστε; Η Σκάλα του Μιλάνου;” Ο Μαρίνος τα έχασε. “Και τι να κάνουμε αγάπη μου; Να μην χειροκροτάμε;” τον ρωτάει. Και ο Καφάσης: “Δεν ρίχνετε κανά γαρύφαλλο, να δουλέψουν και οι λουλουδούδες;” μας λέει και από εκεί και πέρα τον πνίξαμε στο λουλουδικό.
Εδώ όμως, οι λουλουδούδες έχουν πιάσει από νωρίς δουλειά. Και όταν επιτέλους εμφανίζεται ο Γιώργος Μαζωνάκης, πάνω από τα κεφάλια μας, αρχίζουν και πετάνε τα δισκάκια με τα γαρύφαλλα, σαν ιπτάμενοι δίσκοι! Ο Μαζωνάκης, με την ιδιαίτερη φωνή του και με την εμπειρία που έχει αποκτήσει, είναι μια μοναδική περίπτωση λαϊκού τραγουδιστή. Οι ενδυματολογικές του επιλογές, που κάθε φορά είναι πρωτότυπες και τολμηρές, τον κάνουν ξεχωριστό. Έχει επίσης και ένα άλλο, μεγάλο του προσόν. Πάνω στην πίστα, μπορεί να είναι οικείος, φιλικός, αλλά, όταν θέλει, μπορεί να κρατάει σε απόσταση το κοινό. Ξεκινάει το πρόγραμμά του και τραγουδάει τις μεγάλες του επιτυχίες με άνεση και με μια παιχνιδιάρικη διάθεση σαν να είναι σε πάρτι φίλων. Όπως είναι φυσικό από κάτω γίνεται χαμός. Ο Γιώργος περνάει με άνεση από το ένα τραγούδι στο άλλο, σαν να παίζει σε παράσταση. “Είμαι σίγουρη πως είναι και πολύ καλός ηθοποιός!” λέει η Χρύσα και συμφωνώ μαζί της. Μας πλησιάζει, αναγνωρίζει την Χριστίνα και την Χρύσα, εμένα που του κάνω σινιάλο και του πετάω γαρύφαλλα, ούτε που με βλέπει. Επιστρέφει στην πίστα και κλείνει το πρώτο μέρος του προγράμματος.
Η Χριστίνα σηκώνεται και πάει στα καμαρίνια. Μετά από λίγο επιστρέφει. “Του είπα ότι είσαι εδώ. Θα τραγουδήσει το “Παιδί της νύχτας”. Θα κάτσουμε να το ακούσουμε έτσι δεν είναι;” μου λέει. Έχω αρχίσει να ρετάρω, αλλά δεν μπορώ να μην ακούσω την τραγουδάρα που κάναμε μαζί με τον Τάκη Μπουγά! Ετσι περιμένω και όταν βγαίνει, έχω ετοιμάσει γαρύφαλλα και του τα πετάω, κανένα όμως δεν φτάνει στο στόχο του! Θέλει και το γαρύφαλλο την τεχνική του για να το πετάξεις σωστά.
“Είναι απόψε μαζί μας ο στιχουργός που έγραψε το “Παιδί της νύχτας”, ένα τραγούδι που θα τραγουδάω πάντα!” λέει ο Μαζώ, οι πρώτες νότες ακούγονται και μαζί τα άλλα παιδιά της νύχτας που βρίσκονται στο μαγαζί, τραγουδάω κι εγώ το τραγούδι μας. Μετά, όλα αρχίζουν να θαμπώνουν και να μπερδεύονται γλυκά. Θυμάμαι θολά, να έρχεται στην παρέα ο Πάνος Κατσαρίδης, (που ήξερε απ΄έξω όλα τα τραγούδια και τα τραγουδούσε με πάθος!) και ο Kώστας Σπυρόπουλος, που ευτυχώς κάθισε δίπλα μου στον καναπέ και με κράταγε για να μην ντελαπάρω. Από τον εξώστη μας ραίνει με γαρύφαλλα ο Κωνσταντίνος Καφίρης, κάποια στιγμή περνάει και μας χαιρετάει ο Βαγγέλης Χατζής, ενώ στα τραπέζια, οι πελάτες, που έχουν πάθει ντελίριο, τα δίνουν όλα.
“Μεγάλος φανατισμός με τον Μαζωνάκη!” λέω εντυπωσιασμένος στον Κώστα Σπυρόπουλο. “Αυτό δεν είναι φανατισμός! Αυτό είναι μαζωνακισμός!” μου απαντάει και με ξαναφέρνει στα ίσια μου, γιατί έχω αρχίσει να μπατάρω επικίνδυνα. “Πάμε;” λέω στην παρέα και επειδή βλέπουν την κατάστασή μου, σηκωνόμαστε και φεύγουμε. “Κρίμα, θα τραγουδήσει και το “Αλλάξανε τα πλάνα μου” σε λίγο” μου λέει η Χριστίνα. “Κι εγώ ήθελα να το ακούσω, αλλά αλλάξανε τα πλάνα μου!” της απαντάω και αρχίζω να μασουλάω το κουλούρι μου.
Θα μου πεις, όλα ήταν τέλεια; Δεν υπήρχε κάτι που δεν σου άρεσε; Εντάξει, με ενοχλεί όταν οι τραγουδιστές σταματάνε να τραγουδάνε και λένε “Δικό σας!” στον κόσμο. Ρε κύριε, εμείς ήρθαμε να μας τραγουδήσεις εσύ, αν θέλουμε να τραγουδήσουμε εμείς, τραγουδάμε και στο μπάνιο μας! Επίσης δεν μου αρέσει το συνεχές μπαράζ από ρεφρέν τραγουδιών, το ένα κολλητά στο άλλο. Σαν στιχουργός ξέρω πως ένα τραγούδι έχει την οργάνωσή του, το χτίσιμό του μέχρι να φτάσει στο ρεφρέν. Δεν είναι σλόγκαν διαφημιστικό να το μασάς σαν τσίχλα!
Αυτά φίλοι μου, πρώτη έξοδος στα μπουζούκια, μετά από 3 χρόνια, καλά τα πήγα! Την επόμενη φορά θα έχω μελετήσει όλα τα καινούργια τραγούδια και θα έχω κοιμηθεί το μεσημέρι, για να απολαύσω τη δύναμη και την ενέργεια του Γιώργου Μαζωνάκη. Γιατί, όπως πάνε τα πράγματα, δεν θα μας σώσει ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε ο καπιταλισμός. Πιο πιθανό το βλέπω να μας σώσει ο μαζωνακισμός!
Κέντρο Αθηνών – Πειραιώς 142 – Γιώργος Μαζωνάκης
Κάθε Πέμπτη και Σάββατο
Ωρα προσέλευσης: Πέμπτη 21.30 – Σάββατο 22.30
Τηλ. κρατήσεων: 2117767575 και 6980699333 (What’s up)
Σχόλια για αυτό το άρθρο