Νικολίτσα Ντρίζη: «Η ελευθερία στην τέχνη είναι αδιαπραγμάτευτη»

ΣχετικάΆρθρα

«Καμιά φορά, όταν το φως χαμηλώνει και μεγαλώνουν οι σκιές, μου φαίνεται ότι κυκλοφορώ σ’ αυτούς τους δρόμους χρόνια και χρόνια ατέλειωτα, ολόκληρο αιώνα, ότι ξέρω πια κάθε δέντρο, κάθε λακκούβα, κάθε σπίτι, πηγαίνω πια με τα μάτια κλειστά, είμαι πια δρόμος κι εγώ, πότε άδειος πότε γεμάτος, πότε με φως πότε σκοτεινός, για να βρεις τον δρόμο πρέπει να γίνεις δρόμος, ναι, αλλά ο δρόμος είναι δρόμος αν δεν τον περπατήσεις, η λαμπάδα είναι λαμπάδα αν δεν ανάψει, το μαχαίρι είναι μαχαίρι αν δεν κόψει;Πες της σ’ αγαπάω πολύ και δεν θα το ξανακάνω».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το διήγημα του Χρήστου Οικονόμου “Πες της” που μετέφερε στη σκηνή ο ταλαντούχος ηθοποιός Αλέξης Βιδαλάκης στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα με πρωταγωνίστρια την την εξαιρετική ηθοποιό Νικολίτσα Ντρίζη, η οποία έχει μια σημαντική θεατρική διαδρομή από το 1998 που πρωτοεμφανίστηκε στο σανίδι. Την προηγούμενη σεζόν εντυπωσίασε στο «Underground» που ανέβηκε στο Θέατρο Ακροπόλ, ενώ τώρα, με το μονόλογο “Πες της” κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, συναρπάζει με την ερμηνεία της. Η Νικολίτσα Ντρίζη σε αποκλειστική συνέντευξη από το Α ως το Ω.

Αγαπώ: ‘Oτι μένει από το παρελθόν, ότι με αγγίζει στο παρόν, ότι με περιμένει στο μέλλον.

Βανδαλισμός στην τέχνη: Η ελευθερία στην τέχνη είναι αδιαπραγμάτευτη. Αν κάποιος αισθάνεται ότι βάλλεται η ιερή πίστη του και ο τρόπος του να αντιδράσει είναι ο βανδαλισμός, τότε δεν έχει τίποτα ιερό και καμία πίστη.

Γειώνομαι: Όλο και περισσότερο την αποζητάμε νομίζω τον τελευταίο καιρό. Πέρα από την υπέροχα κυριολεκτική γείωση της ξυπολυσιάς στη φύση, είναι μια κατάσταση ησυχίας που οδηγεί σε μεγάλη διαύγεια.

Δικαιολογίες: Έννοια με αρνητικό πρόσημο συνήθως στην καθημερινότητα μας, κάποια δικαιολογία θα υπάρχει και γι΄ αυτό.

Ελλάδα 2025: Αυτό που έχει πει ο Τζίμης Πανούσης , η χώρα με τον άπειρο ήλιο και το ατελείωτο σκοτάδι.

Ζωή: Υπέροχο ταξίδι με άγνωστο προορισμό.

Ηθοποιός: Σωματικός και πνευματικός εργάτης.

Θέατρο vs τηλεόραση: Δεν ξέρω, έχω κάνει ελάχιστη τηλεόραση, όλα ωραία είναι.

Ικανότητες: Θα δανειστώ το στίχο της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ «ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου, ότι μου λείπει με προστατεύει από εκείνο που θα χάσω»

Καρδιά: Αν θέλει μπορεί να είναι αγέραστη και σίγουρα πιο φωνακλού από το μυαλό.

Λογοκρισία: Φαντάζομαι ένα όχημα που πάει μόνιμα όπισθεν και τρακάρει ανελέητα τη δημιουργικότητα και τον αυθορμητισμό μας.

Μονόλογος: Μονόδρομος η αναζήτηση επαφής με αυτούς που σε ακούνε.

(Ν)delivery: Άνθρωποι, ιστορίες, σκρολάρισμα στην πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές ξεπερνάει τη φαντασία.

Ξένος: Από αλλού με άλλη γλώσσα. Τυχαίο και το αλλού και η άλλη γλώσσα. Είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο και ίδιοι.

Όνειρα: Μ΄ αρέσει να πιστεύω στα όνειρα, και σ΄ αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας και σ΄ αυτά που κάνουμε στον ξύπνιο μας. Όταν δεν βλέπω ή δεν κάνω όνειρα νομίζω ότι κάτι μέσα μου έχει στεγνώσει.

Πες της: Πεταλούδες στο στομάχι από τις πρώτες σελίδες.

Ροή: Άφημα, άγνωστο, εμπιστοσύνη.

Συνεργασίες: Παιχνίδι, όλη στην ίδια ομάδα, ο καθένας δίνει την πάσα του για να μπει το γκολ.

Τέμπη: Στους δρόμους μέχρι τέλος.

Υποφέρω όταν: Σκέφτομαι τη φθορά, μόνο η πίστη ότι έχει σοφία μέσα της με ανακουφίζει.

Φιλία: Σπίτι χωρίς να κτίσμα.

Χρήστος Οικονόμου: Γενναιόδωρος με καλοσύνη και οξυδέρκεια.

Ψυχική υγεία: Εύθραυστη, να μπορούμε να λέμε «βοήθεια», να μετατρέπουμε την ευαισθησία σε δύναμη.

Ωραία παράσταση: Αυτή που σε συν-κινεί και σε πάει κάπου μέσα σου. Θυμάμαι μια φορά βγήκα από μια ωραία παράσταση και πήρα τηλέφωνο ένα κοντινό μου πρόσωπο να του πω κάτι που δυσκολευόμουν για καιρό.