O Δημήτρης Καταλειφός από το Α ως το Ω: “Θέατρο είναι η τέχνη του εδώ και τώρα με τους άλλους και με το κοινό”

Αν δεν ήταν γνωστός στο ελληνικό θέατρο ως ένας από τους πιο διακεκριμένους και εξέχοντες ηθοποιούς του, θα μπορούσε αναντίρρητα να διαπρέπει και να λαμπρύνει- αυτό κάνει αντίστοιχα στην ελληνική σκηνή –τη σκηνή του English Royal National Theatre του Λονδίνου ! Γιατί, ο Δημήτρης Καταλειφός με τα θεία τάλαντα, τα χαρίσματα, τη στόφα, τα τεράστια εκφραστικά μέσα , την θεϊκή υποκριτική γκάμα και τη τεχνική που διαθέτει είναι μεγάλος ηθοποιός! Και όχι απλώς ένας από τους σπουδαίους και σημαντικούς της γενιάς του αλλά από εκείνους που θα τους γράψει με χρυσά γράμματα- και είναι ελάχιστοι οι σημερινοί ηθοποιοί- που θα τους γράψει με χρυσά γράμματα το θεατρικό πάνθεον! Η προσφορά του στο θέατρο ανυπολόγιστη, οι ερμηνείες του μοναδικές, οι κριτικές που αποσπά από κοινό και κριτικούς πάντα εγκωμιαστικές, η επιτυχία των έργων που επιλέγει να ανεβάσει δεδομένη και εξασφαλισμένη, η αγάπη του για την Τέχνη του θεάτρου και του λειτουργήματος του αδιάλειπτη και η αξία του φυσικά αδιαμφισβήτητη! Παρόλα αυτά ο μύστης του θεάτρου ξεχωρίζει και για την ταπεινότητα, τη σεμνότητα και την απλότητα του και προ πάντων τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα με τις οποίες αντιμετωπίζει το θέατρο, το κοινό και τους συναδέλφους του. Θεωρεί- και έτσι είναι- ότι η παράσταση και το θέατρο γενικότερα είναι δουλειά συνόλου, ομαδική στην επιτυχία της οποίας συμβάλλουν όλοι οι συντελεστές και ιδιαίτερα οι ηθοποιοί που υποδύονται τους ρόλους από τον πρωταγωνιστικό μέχρι τον τελευταίο. Γι’ αυτό και αφήνει ‘’ χώρο ‘’ και δίνει ‘’ανάσα ‘’ σε όλους τους συναδέλφους του επί σκηνής, χωρίς να αυτοπροβάλλεται, να αναδεικνύει το μέγιστο ταλέντο, το εύρος, το κύρος, το βεληνεκές και το εκτόπισμα που διαθέτει καθώς και την ποιότητα του ως καλλιτέχνης σε βάρος κανενός… Βγάζει ψυχή, αλήθεια, ισχυρή πειθώ σε οποιονδήποτε ρόλο καλείται να υποδυθεί και όταν ανέβει στη σκηνή δίνει το ‘’είναι ‘’ του, ξεχνά τα πάντα- τον έξω κόσμο, τη σκληρή πραγματικότητα και την καθημερινότητα- και υπάρχει μόνο για το θέατρο, τον ήρωα που υποδύεται, την παράσταση την θεατρική διαδικασία, δημιουργώντας μία υπερβατικότητα , μία πνευματική ανάταση και την λεγόμενη μέθεξη του θεάτρου, απόρροια πολιτισμου και καλού θεάτρου παράλληλα.

Ο Δημήτρης Καταλειφός και το θέατρο ‘’ Εμπορικόν ‘’ με το οποίο συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια παράγουν πολιτισμό και προάγουν το καλό θέατρο στην Ελλάδα! Αποτέλεσμα το  κοινό του να τον ακολουθεί πάντα φανατικά , να του είναι πιστό, να τον χειροκροτεί και να τον επικροτεί με θέρμη στο φινάλε και να τον στηρίζει σε κάθε καινούργιο του εγχείρημα .Και εκείνος να το ανταποδίδει στο μέγιστο βαθμό, χαρίζοντάς του παραστάσεις μαγικές, συναρπαστικές, συγκινητικές, εντυπωσιακές, ευρηματικές, εμπνευσμένες και με αμφίδρομη επικοινωνία μαζί του!  Μην χάσετε την εξαιρετική παράσταση του Βρετανού πολυβραβευμένου συγγραφέα sir  David Hare ‘’ Φεγγίτης ‘’ που παίζεται για δεύτερη σεζόν στο ‘’Εμπορικόν ‘’ σε σκηνοθεσία του άξιου Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη  και  διαβάστε την υπέροχη συνέντευξη του σπουδαίου αυτού ηθοποιού από το Α έως το Ω!

Αγένεια: Θα έλεγα πως είναι από τα χειρότερα και  δυστυχώς τα πιο διαδεδομένα ελαττώματα.

Βούληση: Η εκκίνηση για ό,τι πράττουμε. Το βασικό  κίνητρο για τη ζωή μας.

Γέννηση: Το 1954 στην Αθήνα σε μια κλινική κοντά στο Μουσείο που φυσικά δεν υπάρχει πια.

David Hare: Ένας μεγάλος μάστορας του θεατρικού λόγου. Δεν υπάρχει ούτε ένα και περιττό στο έργο του.

Εγωϊσμός: Τον έχουμε όλοι και είναι σημαντικό να τον διαχειριζόμαστε με αυτογνωσία και  χιούμορ.

Ζηλοφθονία: Θα έλεγα το ίδιο με τον εγωισμό. Μας χαρακτηρίζει σαν λαό.

Ηθοποιός:  Γενναίος γιατί εκτίθεται, ευλογημένος γιατί εκφράζεται, τυχερός γιατί παραμένει παιδί, άτυχος γιατί δεν μένει τίποτα από τη δουλειά του, τουλάχιστον στο θέατρο.

Θέατρο: Η τέχνη του εδώ και τώρα με τους άλλους και με το κοινό.

Ιδεώδη: Ομορφιά, ηρεμία, συντροφικότητα, ελευθερία, πίστη σε κάτι.

Κόλαση:  Ο πόλεμος, η αρρώστια, η φτώχια, η μετανάστευση, η αδικία.

Λόγος: Υπάρχει άφθονος στους μεγάλους συγγραφείς και φιλοσόφους, αρκεί να τους διαβάζουμε και να αφηνόμαστε στο να μας επηρεάζουν.

Μοναξιά: Πολύτιμη όταν την χρειαζόμαστε, αφόρητη όταν δεν την επιθυμούμε. Η βασική κατάσταση του ανθρώπου, ειδικά προς το τέλος της ζωής του, όπου δεν μπορεί παρά να την συνειδητοποιήσει.

Νέα γενιά ηθοποιών: Πολλά ταλαντούχα παιδιά, ελπίδα για το μέλλον.

Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο: Και τα δυο είναι καλοδεχούμενα.  Δεν δίνονται πολλές ευκαιρίες σε νέους έλληνες θεατρικούς συγγραφείς και σε αυτόν τον τομέα τα πράγματα είναι πολύ υποτονικά.

Όνειρo ( καλλιτεχνικό ): Θα ήθελα να παίξω έναν ωραίο ρόλο στον κινηματογράφο. Μου έχει λείψει πολύ.

Προτερήματα: Ευγένεια, γενναιοδωρία, απλότητα, ταπεινότητα, αξιοπρέπεια.

Ρόλοι: Δεν υπάρχουν κατά τη γνώμη μου ρόλοι. Υπάρχουν σχέσεις μεταξύ θεατρικών προσώπων και καλές ή κακές συνεργασίες.

Συναισθήματα: Αλλάζουν ακατάπαυστα από στιγμή σε στιγμή και γι’ αυτό δεν είμαστε ποτέ ήσυχοι και ικανοποιημένοι.

Τεχνική: Απαραίτητη για να ξεκινήσεις από κάπου και μετά να την ξεχάσεις για να συναντήσεις το απρόοπτο και τις εκπλήξεις της κάθε συνεργασίας.

Υστεροφημία: Καμιά φορά την σκέφτομαι και άλλοτε δεν με αφορά καθόλου. Ξέρω ότι από τους ηθοποιούς του θεάτρου έτσι κι αλλιώς δεν μένει τίποτα. Οι ζωγράφοι , οι συγγραφείς και οι μουσικοί είναι πιο τυχεροί από αυτήν την άποψη.

Φεγγίτης: Ένα ευαίσθητο, καλό έργο με πολλά επίπεδα.

Χαρακτήρες (έργων): Ένας μεσόκοπος επιτυχημένος επιχειρηματίας που ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία στην ταραγμένη προσωπική του ζωή, μια  νέα δασκάλα που δεν του την δίνει, έχοντας  βρει νόημα στην  κοινωνική προσφορά και ο έφηβος γιος του επιχειρηματία που πασχίζει να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πρώην εραστές.

Ψυχή: Αυτό το άπιαστο, απροσδιόριστο πράγμα που μας καθορίζει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.

Ωραία παράσταση: Αυτή που καταφέρνει να κάνει τον θεατή να φύγει διαφορετικός απ’ όταν μπήκε. Πολύ δύσκολο αλλά όταν συμβαίνει υπέροχο.