ΤΩΡΑ |
Το έχω ξαναγράψει- και θα το επαναλαμβάνω κάθε φορά- για όποιον και όποια αξίζει, από τους ανθρώπους του θεάτρου σκηνοθέτες και ηθοποιούς που αγαπούν το λειτούργημά τους προσπαθούν για το καλύτερο, ‘’ψάχνονται ‘’, είναι τελειομανείς στις δουλειές τους και αφιερωμένοι ψυχή τε και σώματι στην Τέχνη τους! Ένας από αυτούς της νέας γενιάς σκηνοθετών είναι ο άκρως δημιουργικός, ευρηματικός , ευφάνταστος και εμπνευσμένος Γιώργος Λύρας. Όσες παραστάσεις του έχω δει με ταξιδεύουν στη μαγεία του θεάτρου και μου δημιουργούν το συναίσθημα της πλήρους ψυχικής και πνευματικής ανάτασης, αυτό που λέμε στη θεατρική γλώσσα της λεγόμενης μέθεξης. Τον χειροκροτώ , τον επικροτώ και τον επιβραβεύω για αυτό αλλά και γιατί σε όλες τις παραστάσεις του σέβεται τους ηθοποιούς του και τον συγγραφέα . Δεν κάνει άκαιρες και άσκοπες μοντερνιές, όταν δεν το απαιτεί το έργο , και προπάντων προωθεί το ελληνικό ρεπερτόριο, και εκεί του δίνω τα εύσημα! Όχι, ότι δεν θα ασχοληθεί και με το ξένο ρεπερτόριο, το θεωρώ βέβαιο αυτό- όταν ήταν βοηθός του Σταμάτη Φασουλή θυμάμαι συνεργάστηκε μαζί του σε ουκ ολίγες ολίγες παραστάσεις ξένων συγγραφέων- αλλά σήμερα στο θέατρο ελάχιστοι παραγωγοί εμπιστεύονται πια τους Έλληνες κλασικούς συγγραφείς και ιδιαίτερα τους νέους οι οποίοι σπανίζουν παρεμπιπτόντως. Παρ’ όλα αυτά τη φετινή χειμερινή σεζόν του εμπιστεύτηκαν- και καλά έκαναν- να ανεβάσει στο Θέατρο Αλίκη την vegan ανατρεπτική κωμωδία του Δημήτρη Φούτσια ‘’Ο κεφτές ‘’και είμαι βέβαιος ότι θα σκίσει . Θα μας εκπλήξει για ακόμη μία φορά με το σκηνοθετικό του τάλαντο και την έμπνευση του! Παράλληλα με το θέατρο, ας μην το ξεχνάμε αυτό, ο πολυτάλαντος και πολυδιάστατος Γιώργος Λύρας σκηνοθετεί και μουσικές παραστάσεις με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου! Για εμένα είναι ένας από τους σκηνοθέτες της νέας γενιάς που θα διαδεχτεί επάξια τους καθιερωμένους συναδέλφους του της αντίστοιχης παλιάς και θα δρέψει δάφνες, θα μεγαλουργήσει, θα δώσει νέα πνοή και ζωντάνια στο αυριανό καλό θέατρο χάρις στις γνώσεις του και με το πάθος, την αγάπη και το σεβασμό που έχει για την Τέχνη ! Ενθαρρύνω τα παιδιά της νέας γενιάς να ανεβάζουν τέτοιου είδους παραστάσεις που θα κάνουν το θέατρο μας ακόμη καλύτερο, θα το εξελίξουν, θα το λαμπρύνουν πιο πολύ, θα το προχωρήσουν γιατί είναι αφοσιωμένα σε αυτό με αυταπάρνηση… Και να συνεχίσουν να δημιουργούν για το κοινό παραστάσεις διαμάντια. Ο χαρισματικός Γιώργος Λύρας από το Α ως το Ω!
Αγένεια: Απαγορευτική για μένα. Δεν την επιτρέπω στο δικό μου περιβάλλον. Δεν παρουσιάζω αντισώματα.
Βιολογικοί πόλεμοι: Αθόρυβος και αόρατος θάνατος. Η πιο τρομακτική μορφή πολέμου για το ανθρώπινο είδος. Η ανθρωπότητα θεοποίησε ή δαιμονοποίησε ο,τιδήποτε δεν μπορούσε να δει στη φυσική του παρουσία. Και αυτή η ανάγκη προέκυψε από φόβο απέναντι σε ότι δεν μπορούσε να εξηγήσει ο εγκέφαλος. Ο βιολογικός πόλεμος μου προκαλεί έναν αντίστοιχο τρόμο μ’ εκείνον που μου προκαλεί όλη αυτή η ανθρώπινη προϊστορία μπροστά σε ό,τι άφατο. Δεν μπορείς να επιτεθείς αλλά ούτε και να αμυνθείς παρά μόνο να περιμένεις ακίνητος, χωρίς να ξέρεις πως να προστατευτείς την ισοπέδωση σου όπως ο αδύναμος και φοβισμένος άνθρωπος μπροστά στο θεϊκό στοιχείο.
Γονείς: Ο σημαντικότερος δεσμός, που δεν διακόπτεται ούτε με την απουσία της φυσικής παρουσίας. Μου φαίνεται αδιανόητο πως δύο άνθρωποι αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στη δική μου διαμόρφωση, προστασία και ευημερία. Τόσο που η ευγνωμοσύνη μου για την προσφορά τους σε μένα φτάνει στο ύψος του Ιερού.
Δημήτρης Φούτσιας: Ο δημιουργός της συνταγής του ‘’Κεφτέ’’ μας. Εγώ τον μαγειρεύω με υπέροχες πρώτες ύλες τους τέσσερις εξαιρετικούς ηθοποιούς που συνεργάζομαι, την Άρτεμη Γρύμπλα, τον Απόστολο Καμιτσάκη, την Βασιλική Κίσσα και τον Βαγγέλη Σαλευρή. Αναμένουμε με αγωνία στο θέατρο Αλίκη την γευσιγνωσία του κοινού. Ο Δημήτρης δημιούργησε ένα κείμενο που ανήκει σε ένα πολύ δύστροπο θεατρικό είδος – την κωμωδία – συνδυάζοντας δύο πολύ γοητευτικές σκηνικές χάρες, το σασπένς με το χιούμορ και τα μορφοποίησε σε μια αφήγηση τεχνικά άρτια. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μέσα από ένα κλίμα ευφορίας και σκηνικής γιορτής θίγει ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα. Λειτουργία που μόνο στη θεατρική πρακτική επιτυγχάνεται.
Ειρήνη: Η σημαντικότερη ίσως προϋπόθεση ευημερίας και συνθήκη που ορίζει την ανθρώπινη υπόσταση.
Ζήλος: Συστατικό. Απαραίτητο για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Ηθοποιοί: Επάγγελμα που σέβομαι και εκτιμώ βαθύτατα. Όταν εργάστηκα ως ηθοποιός δυσκολεύτηκα πολύ στη σκηνή. Όταν μετά από χρόνια σκηνοθέτησα για πρώτη φορά θυμήθηκα την εμπειρία μου και δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τους ηθοποιούς με άλλο μέσο εκτός από τη φροντίδα. Φέρουν το σώμα, τη φωνή και το νευρικό τους σύστημα στην υπηρεσία της παράστασης. Καθημερινά, μια συγκεκριμένη ώρα. Και αυτό οφείλουν να το κάνουν με απόλυτη ακρίβεια, διαύγεια και μέτρο διαχειριζόμενοι οποιοδήποτε εμπόδιο μπορεί να τους φέρει το εγώ τους.
Θέατρο: Ένας τόπος διαλόγου, ένα σημείο ψυχικής και πνευματικής συνάντησης των ανθρώπων. Για μένα ο οικείος μου χώρος μέσα στον οποίο νιώθω ελεύθερος και μορφώνομαι χωρίς να μένω στατικός.
Ιδεώδες: Τα ανώτερα στρώματα ενός αξιακού συστήματος. Το τι θα τοποθετήσεις εκεί εξαρτάται από την πνευματική σου ελευθερία.
Καλλιτεχνικά σχέδια( επόμενα): Η πανδημία δεν επιτρέπει δυστυχώς μακροπρόθεσμα σχέδια. Δεν μπορώ να λειτουργήσω όπως παλαιότερα που επέτρεπα στον εαυτό μου να οργανώσει στο μυαλό του μελλοντικά σχέδια. Οι παρόντες σχεδιασμοί είναι αυτή τη στιγμή για μένα οι μόνοι και πιο σημαντικοί. Η παράσταση του Meatball#okeftes στο θέατρο Αλίκη και οι μουσικές παραστάσεις με τον Αντώνη Ρέμο αργότερα το χειμώνα.
Λαιμαργία: Δεν υπήρξα ποτέ λαίμαργος.
Μοναξιά: Θυμάμαι τον ορισμό τις Γιουρσενάρ στις «Φωτιές»:
«Μοναξιά.
Δεν πιστεύω όπως πιστεύουν.
Δεν ζω όπως ζουν.
Δεν αγαπώ όπως αγαπούν.
Θα πεθάνω όπως πεθαίνουν»
Νέοι Έλληνες συγγραφείς: Χώρος που παρουσιάζει μεγάλη αδυναμία. Δεν εμφανίζονται συχνά νέες φωνές αλλά ανά αρκετά χρόνια. Ίσως, δεν επενδύουν εξαιτίας του ρίσκου οι Έλληνες παραγωγοί συχνά σε νέους συγγραφείς . Δεν υπάρχει όμως δυστυχώς στη χώρα μας και καμία επίσημη Σχολή σπουδής της θεατρικής γραφής. Μόνο ιδιωτικές πρωτοβουλίες στη μορφή σεμιναρίων όπως το Εργαστήριο Νέων Θεατρικών Συγγραφέων (ΕΝΘΕΣΥ) στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, που διευθύνει ο συγγραφέας Ηρακλής Λογοθέτης και στο οποίο διακρίθηκε πέρσι ο ‘’Κεφτές’’ στην πρώτη του μορφή ως μονόπρακτο. Είχα τη μεγάλη χαρά μέσω αυτού του σεμιναρίου να παρουσιάσω για πρώτη φορά στη σκηνή έργα νέων συγγραφέων , όπως η Αγγελική Παρδαλίδου, η Γεωργία Πιερρουτσάκου, ο Σπύρος Μιχαλόπουλος, η Ευτυχία Γιαννάκη, ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος κ.α που αρκετοί τους έπειτα συνέχισαν με επιτυχία και διακρίθηκαν με έργα τους.
Ξένο ρεπερτόριο: Σαίξπηρ, Ίψεν, Τσέχοφ, Λόρκα, Γουίλιαμς, οι δικοί μου αγαπημένοι.
Ο Κεφτές: Η φετινή μας αφορμή να συνδιαλλαγούμε με το κοινό. Μια κωμωδία μυστηρίου, όπου με αφηγηματικό όχημα τις διατροφικές επιλογές ασκεί έντονη κριτική στις τάσεις ακραίου φανατισμού κάθε κοινωνικής ή διαπροσωπικής θέσης.
Παράσταση: Ένα γεγονός που προάγει κάθε δυνατή έκφραση του ανθρωπισμού. Το κοινό, θεατές προερχόμενοι από διαφορετικές κουλτούρες, με διαφορετική οικονομική και κοινωνική προέλευση βρίσκονται στην ίδια αίθουσα, γελάνε όλοι μαζί, συγκινούνται ή προβληματίζονται όλοι μαζί. Συντονίζονται επομένως καταργώντας όλες τις παραπάνω διακρίσεις, διατηρώντας ένα και μόνο χαρακτηριστικό: την ανθρώπινη καταγωγή.
Ρατσισμός: Καταδικαστέος. Κάθε είδους. Ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά πλήγματα που προκύπτει από την έλλειψη παιδείας, εν συναίσθησης και κοινωνικής συνείδησης.
Σκηνοθεσία: Την ανακαλύπτω και θα την ανακαλύπτω για πάντα.
Τελειομανία: Πάσχω.
Υποκρισία: Την αντιλαμβάνομαι εύκολα. Δεν είναι πάντα καταδικάσιμη. Το περίφημο ιψενικό ζωτικό ψεύδος για μένα είναι απολύτως θεμιτό.
Φανατισμός: Αδιέξοδο του κοινωνικού κατασκευάσματος. Πηγή ασυγχώρητων ανθρώπινων εγκλημάτων και μαύρων σελίδων της ανθρώπινης ιστορίας.
Χειμαρρώδης: Χαρακτηριστικό του ανθρώπου που θα μπορούσε ή να σε προχωρήσει μπροστά με μεγάλη ώθηση και ορμή ή να σε παρασύρει σε βέβαιο πνιγμό. Οι όψεις είναι πάντα δύο. Ή τουλάχιστον δύο.
Ψεγάδι: Συμβιβασμένος με την ιδέα πως έχω αρκετά και από αυτά.
Ωραία ζωή: Πάντα ανησυχώ πως , αν καταλήξω στο τι ακριβώς είναι η ωραία ζωή και το οριοθετήσω δεν θα είναι ωραία μετά η ζωή μου. Με λίγα λόγια ακόμα δεν έχω καταλήξει.
Σχόλια για αυτό το άρθρο