Βρίσκεται στο απαύγασμα της δημιουργικής και καλλιτεχνικής του ωριμότητας και αυτό μας το αποδεικνύει – και μάλιστα περίτρανα- με τις παραστάσεις που ανεβάζει – όλες υψηλής αισθητικής – και με τα ρεσιτάλ ερμηνείας που δίνει! Φέτος, όμως, ο αγαπημένος του κοινού και άκρως δημοφιλής, Πέτρος Φιλιππίδης, ‘’υπερέβη τα εσκαμμένα’’ ερμηνευτικά και καλλιτεχνικά – μας ‘’απογείωσε’’ και ‘’απογειώθηκε’’ – ενσαρκώνοντας τον Αντρέι Γκλάντγκοφ στο έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν ‘’Και τώρα οι δυo μας’’ σε σκηνοθεσία του ιδιοφυούς Γιώργου Κιμούλη, που παίζεται στο θέατρο Μουσούρη. Επιλέγοντας ως συμπρωταγωνίστριά του τη σπουδαία Λυδία Κονιόρδου, δημιούργησαν επί σκηνής την απαραίτητη ‘’χημεία’’ και πέτυχαν αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα, της θεατρικής μέθεξης. Η ερμηνεία του: καθηλωτική, δυνατή, έχει αλήθεια, βγάζει ψυχή, ένα πραγματικό διαμάντι. Ο ίδιος: συγκλονιστικός, καταιγιστικός, αφοπλιστικός, χειμαρρώδης, με κύρος και εκτόπισμα μεγάλου θεατρίνου. Υποτάσσει τη σκηνή, γίνεται κυρίαρχός της και το σανίδι γεμίζει από το πληθωρικό του ταλέντο, στο οποίο υποκλίνομαι…
Με το ρόλο αυτό, ο χαρισματικός Πέτρος Φιλιππίδης, περνά στο θεατρικό πάνθεον με ‘’χρυσά γράμματα’’ παραδίδοντας μαθήματα υπόδυσης. Πρέπει να τον δουν – εκτός από το κοινό – όλοι οι συνάδελφοί του, της νέας και της παλιάς γενιάς, αλλά και της δικής του. Θέλω να τονίσω ιδιαίτερα, ότι μέσα από τις 24 σκέψεις του Α ως το Ω, μου αποκάλυψε – αποκλειστικά – εμμέσως πλην σαφώς, το ρεπερτόριο και τους ρόλους που σκοπεύει να ανεβάσει τα επόμενα χρόνια. Μπράβο, πολλά μπράβο! Δείτε αυτήν την παράσταση, είναι μία από τις must see της φετινής σεζόν!
Αλεξάντερ Γκέλμαν: ‘’Ρώσος συγγραφέας, ένα σπουδαίο έργο ‘’Και τώρα οι δυο μας’’, που μου έδωσε τη δυνατότητα να συνεργαστώ με την Λυδία Κονιόρδου και να κάνουμε μία υπέροχη παράσταση. Αυτά που ονειρεύεται ο ηθοποιός να παίξει στη σκηνή. Δύο υπέροχοι ρόλοι!’’
Βεστιάριο: ‘’Ένας μαγικός χώρος που δίνει τη δυνατότητα στον ηθοποιό να βρει το κοστούμι του ρόλου και βρίσκοντάς το να ‘’βρει’’ και το ρόλο.’’
Γιώργος Κιμούλης: ‘’Μεγάλο κεφάλαιο στην προσωπική ζωή, μεγάλο κεφάλαιο στην επαγγελματική. Το επίθετο μπροστά από τον Γιώργο Κιμούλη είναι σπουδαίος: σπουδαίος φίλος, σπουδαίος καλλιτέχνης, σπουδαίος ηθοποιός, σπουδαίος σκηνοθέτης. Αδελφός!’’
Δραματικοί ή κωμικοί ρόλοι: ‘’Ρόλοι…’’
Επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια: ‘’Όνειρα, όχι σχέδια. Όνειρα που μπορούν να πραγματοποιηθούν, όπως το επόμενο έργο μετά από το ‘’Και τώρα οι δυο μας’’, ‘’Ο Αμερικάνικος βούβαλος’’ του Μάμετ μαζί με τον Μπέζο και τον Αυγουστίδη.’’
Ζωντάνια: ‘’Θέατρο… Παιδιά… Γιος!’’
Ηθοποιός: ‘’Επάγγελμα. Ένα τέτοιο επάγγελμα που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή και να αλλάξει και τη ζωή των ανθρώπων.’’
Θέατρο: ‘’Ανάσα, ζωή, ζωντάνια, όνειρα, σχέδια, ρόλοι, έργα, άνθρωποι, Κιμούλης, Μπέζος, Κονιόρδου, Αυγουστίδης, ‘’Και τώρα οι δυο μας’’, ‘’Αμερικάνικος βούβαλος’’, ‘’Ριχάρδος Γ’’’, ‘’Οθέλος’’, ‘’Έμπορος της Βενετίας’’, ‘’Ταρτούφος’’, και άλλα και άλλα…’’
Ιδεολογικό σκηνοθετικό πλαίσιο: ‘’Ο τόπος συνάντησης των ηθοποιών με τους ρόλους.’’
Και τώρα οι δυο μας: ‘’Λυδία, Γιώργος.’’
Λυδία Κονιόρδου: ‘’Όνειρο, θέατρο, συνάντηση, αγάπη, θαυμασμός, χρόνια πολλά…’’
Μανιέρα: ‘’Το πιο δύσκολο πράγμα να κάνει ή να μην κάνει ο ηθοποιός και ταυτόχρονα το πιο δύσκολο να αποφύγει…’’
Νεοελληνικό έργο: ‘’Έλλειψη, μεγάλη ανάγκη για παραγωγή συγγραφής νεοελληνικού έργου. Το θέατρο πρέπει να ‘’μιλιέται’’ στη γλώσσα του.’’
Ξένοι συγγραφείς (αγαπημένοι): ‘’Μίλερ, Μολιέρος, Γκολντόνι, Σάιμον, Μάμετ, Σαίξπηρ και άλλοι πολλοί.’’
Ομόνοια: ‘’Πλατεία, παιδικά χρόνια, αθωότητα, αγνότητα, ανεμελιά, χαμόγελα, ξεγνοιασιά…’’
Πειραματισμοί σκηνοθετικοί: ‘’Για να πειραματιστεί κάποιος στο θέατρο είναι υποχρεωμένος να έχει βαθιά και πλατιά γνώση και της θεωρίας και της πρακτικής του θεάτρου. Να γνωρίζει την κλασσική παιδεία, ιστορία θεάτρου, να γνωρίζει το θεατρικό κυτταρικό παρελθόν του, να είναι δοκιμασμένος στον μη πειραματισμό, να είναι βαθιά ταλαντούχος, να το ξέρει ο ίδιος και όλοι οι άλλοι. Τότε και μόνον τότε, πιθανόν και ίσως, να μπορεί, αν πρέπει, να πειραματιστεί. Αλλιώς, όταν δεν συμβαίνουν όλα τα προηγούμενα, πέφτει στο λάκκο της ‘’δηθενιάς’’ και τραβά μαζί του κοινό και θεατές σε μια βαθιά άγνοια και άνευ ουσίας θέαση. Ας αφήσουμε τους πειραματισμούς σε αυτούς που μπορούν…’’
Ρεπερτόριο: ‘’Σημαντικό, όχι ως βιογραφικό, αλλά ως ουσία.’’
Στόχοι (μελλοντικοί): ‘’Συνεργασίες, έργα, ρόλοι επιτυγχάνοντας το δίπτυχο επιτυχία καλλιτεχνική – εμπορική.’’
Τεχνική: ‘’Βασική προϋπόθεση της χρήσης του ταλέντου και της οργάνωσης του ηθοποιού όσον αφορά ακόμη και το συναίσθημα.’’
Υστεροφημία: ‘’Να με θυμάται, έστω και ένας άνθρωπος μετά θάνατον (γέλια!).’’
Φιλιππίδης Πέτρος: ‘’Μακάρι να ήξερα. Αγνοείται!’’
Χάρισμα: ‘’Ύψιστο αγαθό. Η ουσία της ζωής!’’
Ψόγος: ‘’Δεν με ενοχλεί. Αν συμβαίνει κάτι θα έχω.’’
Ωραίο φινάλε: ‘’Happy end! Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μακάρι κι εμείς στο τέλος της ζωής μας να μπορούμε να πούμε αυτήν τη φράση…’’
Σχόλια για αυτό το άρθρο