ΤΩΡΑ |
Πνεύμα ασυμβίβαστο, ελεύθερο, επαναστατικό με αιτία αλλά πάντα ανήσυχο καλλιτεχνικά! Ο πολυπράγμων και ταλαντούχος Βαγγέλης Λάσκαρης, αν και φαίνεται εκ πρώτης όψεως εκκεντρικός, όχι με την ουσιώδη αλλά την επιφανειακή έννοια της λέξης, όταν τον γνωρίσεις από κοντά και σου αναλύσει τις σκέψεις του περί θεάτρου και ζωής, ανακαλύπτεις ένα βαθιά σκεπτόμενο και φιλοσοφημένο άτομο. Μπορεί να ασχολείται με έργα ιδιάζοντα, σκληρά, στρεβλά, περίπλοκα και οι σκηνοθεσίες του, πολλές φορές, να ”υπερβαίνουν τα εσκαμμένα” αλλά αυτό είναι το στίγμα του, το αποτύπωμά του και το υποστηρίζει με θάρρος και παρρησία, στις παραστάσεις του μέχρι τέλους. Τη φετινή σεζόν έκανε μια μεγάλη επιτυχία που έλαμψε στο θεατρικό γίγνεσθαι της Αθήνας και γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο θεατρικό Πάνθεον! Σκηνοθέτησε τη μεγάλη κυρία της θεατρικής σκηνής Ράνιας Σχίζα, στο έργο που έγραψε η Κική Μαυρίδου και σπάει κόκαλα, το οποίο αναφέρεται στον Κώστα Ταχτσή και ειδικότερα στην μητέρα του, Έλλη Ζάχου Ταχτσή με τίτλο ”Η μάνα αυτουνού”. Η must see παράσταση της φετινής σεζόν μεταφέρεται, μετά από απανωτά sold out, και στη Θεσσαλονίκη για δύο μόνο παραστάσεις στις 22 και 23 Απριλίου στο θέατρο Μετροπόλιταν. Μην την χάσετε για κανένα λόγο! Ο άκρως παραγωγικός και αέναα δημιουργικός Βαγγέλης Λάσκαρης από το Α ως το Ω.
Ανυπόταχτος: Κανείς δεν είναι ανυπόταχτος. Όλοι υποτασσόμαστε τελικά, όλοι σε κάτι διαφορετικό…
Βιώματα: Μας καθορίζουν, θέλουν ενδοσκόπηση για να καταλάβεις πως σε έχουν επηρεάσει και φυσικά συνεχίζουμε να είμαστε συλλέκτες βιωμάτων, όσο ζούμε.
Γέννηση: Μια διαρκής πορεία προς το θάνατο.
Δολοφονίες: Στην ημερήσια διάταξη γαμώτο. Αν ξεκινήσω δεν θα τελειώσω ποτέ νομίζω. Και αν αρχίσω να αναφέρω ονόματα σίγουρα θα ξεχάσω κάποιο, αδιανόητο πραγματικά. Έχω χάσει την ελπίδα μου στον άνθρωπο.
Εκκεντρικός: Δηλαδή κανονικός. Ο δικός μου κανονικός είναι αυτός που για τους άλλους είναι διαφορετικός, εκκεντρικός, ξένος, περίεργος.
Ζωή: Μια αστραπή μα προλαβαίνουμε…
Η μάνα αυτουνού… : Ακινησία. Αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό, γιατί είναι και χαρακτηριστική της σκηνοθεσίας. Αυτό το άκαμπτο του κόσμου, που δεν σπάει, δεν αλλάζει, δεν διαλύεται, αντιστέκεται στην πρόοδο.
Θέατρο: Mετακίνηση. Το αντίθετο αυτή τη φορά αλλά και το φινάλε της παράστασης και ένας από τους λόγους που κάνω θέατρο να προσπαθώ να αλλάξω, να κουνήσω τα πράγματα, τους ανθρώπους, τις ιδέες, τα συναισθήματα.
Ισορροπία: Δύσκολη άσκηση που θέλει καθημερινή εξάσκηση για να μπορέσεις να την πετύχεις τόσο στη δουλειά μας όσο και στη ζωή.
Κική Μαυρίδου: Μια πολύ ενδιαφέρουσα συγγραφέας που μου έκανε ένα πολύτιμο δώρο με το να σκηνοθετήσω αυτό της το έργο.
Λόγος: Εν αρχή ην…
Μονόλογος: Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος πως είναι μια μοναχική διαδικασία για την ηθοποιό, που είναι χωρίς παρτενέρ στη σκηνή, όμως τη θέση του παρτενέρ παίρνει ο κόσμος που μαζί με την ηθοποιό γίνονται μια κοινότητα, μια μεγάλη αγκαλιά κάποιες φορές που μοιράζονται μια εμπειρία που μόνο το θέατρο μπορεί να προσφέρει!
Νεωτερισμοί: Από τα καλλιτεχνικά ρεύματα που περιγράφονται με τον όρο αυτό πιο κοντά μου είναι ο εξπρεσιονισμός. Δεν είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος, μου αρέσει να παραμορφώνω την πραγματικότητα, να παίζω με τις σκιές και το φως.
Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο: Και τα δύο! Μια ιστορία που θες να πεις και αναζητάς πάντα. Δεν ξέρω πόσο σημασία στην επιλογή έχει η καταγωγή. Στην παράσταση σίγουρα έχει και εκεί η αλήθεια είναι μου αρέσει να ψάχνω τις κουλτούρες του κόσμου. Υπάρχουν, βέβαια, και φορές που θες να γυρίσεις στο οικείο στο δικό σου.
Οικογένεια ελληνική: Έχει κάτι αποκρουστικό η φράση αυτή. Μια στενότητα, ένα συντηρητισμό. Είναι ανελεύθερη ως έννοια. Πρέπει να έχει μαμά, μπαμπά, παιδιά, γιαγιά, παππού, θείους κλπ. η ελληνική οικογένεια. Μια οικογένεια Ινδών δεν είναι οικογένεια; Βρωμάει κάρυ; Ενώ, εμείς θέλουμε να βρωμάει σκόρδο; Οικογένεια με μια μαμά κι ένα παιδί τι είναι; Με δύο μαμάδες; Με δυο μπαμπάδες; Εγώ κι ο σκύλος μου;
Παράσταση: Ο θρίαμβος της δημιουργίας μετά από την ενασχόληση πολλών μηνών και την εργασία πολλών ανθρώπων, με δοκιμές, αναλύσεις και κατασκευές φτάνεις στην παράσταση που είναι το έργο το οποίο φέρει την υπογραφή και την ευθύνη σου.
Ράνια Σχίζα: Κύμα! Έτσι θα περιέγραφα την υποκριτική της. Άλλοτε, θες να κάτσεις στην ακρογιαλιά να απολαύσεις το πάφλασμα, άλλοτε μπορεί να γίνει θεόρατη που θα πάρει τα πάντα στο πέρασμα της!
Σκηνοθεσία: Η ταυτότητα, η δουλειά μου, η υπογραφή μου, η διαδικασία μέσα από την οποία τροφοδοτώ την ύπαρξη μου.
Ταχτσής Κώστας: Άνδρας, με κότσια, μπροστά από την εποχή του, ο καλύτερος να την απαθανατίσει μέσα στο έργο του και ταυτόχρονα να την αμφισβητήσει.
Υπαινικτικός: Αυτά που δεν λέγονται είναι πιο σημαντικά από αυτά που λέμε.
Φωνή: Σπάνια είναι μια. Συνήθως είναι πολλές και τότε δεν ξέρεις τι να κάνεις και ποια να ακούσεις.
Χαρισματικός: Με γοητεύουν οι χαρισματικοί άνθρωποι αλλά στο τέλος θα προτιμήσω τους εργατικούς.
Ψυχισμός: Ε… στα βάθη αυτά χάνεσαι, δεν είναι εύκολο να δεις, να καταλάβεις, να αναγνωρίσεις, μόνο να νιώσεις και τελικά με αυτό πηγαίνεις.
Ωραίες δουλειές: Ζητούμενο να τις καταφέρνουμε και να τις βλέπουμε. Αλλά και να μην πετύχουν κάποια στιγμή δεν πειράζει.
«Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» με την Ράνια Σχίζα στη Θεσσαλονίκη
Σχόλια για αυτό το άρθρο