To ντοκιμαντέρ του Κώστα Δημολίτσα για τον κινηματογράφο-μύθο της Πατησίων προβάλλεται στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Το Ροζικλαίρ αποτέλεσε έναν από τους παλαιότερους και πιο κακόφημους κινηματογράφους των Αθηνών, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1913 για να κλείσει το 1968, διάγοντας πάνω από μισό αιώνα ζωής. Οι θαμώνες του ήταν λούστροι, παιδιά που κάνανε θελήματα, μικρομαγαζάτορες, επαρχιώτες, σκασιάρχες μαθητές, ναυτικοί, ομοφυλόφιλοι που πήγαιναν να ψωνιστούν, μικροπωλητές που πουλούσαν σάμαλι, κοκ, κλπ. ενώ οι γυναίκες-θεατές αποτελούσαν σπάνιο φαινόμενο.
Οι ταινίες που έπαιζε ήταν συνήθως Β-διαλογής: γουέστερν, αισθηματικά, αισθησιακά, πολεμικά, νουάρ, μυστηρίου ενώ καμιά φορά προβάλλονταν και ταινίες Α-διαλογής, χωρίς να γνωρίζουν οι θαμώνες ότι επρόκειτο για ταινία του Τζον Φορντ ή του Χίτσκοκ, αδιαφορώντας για την προέλευσή ή το ποιον του εκάστοτε σκηνοθέτη. Ο ενθουσιασμός για τις ταινίες ήταν τέτοιος που ξέφευγε από το τυπικό της σιωπηλής παρακολούθησης, με τους θεατές να επιδίδονται σε φωνές, γέλια, κλάματα, συνθήματα, εκάστοτε σε ξυλοδαρμούς, και ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Το Ροζικλαίρ “άνηκε” στους θαμώνες του, που δεν το αντιμετώπιζαν απλά ως ένα καταγώγιο, ή ως ένα “μελανό” και επικίνδυνο σημείο της πόλης όπως πολλοί ευυπόληπτοι Αθηναίοι, αλλά ως ένα μέρος όπου καρποφορούσε η φαντασία, ο ερωτισμός, ο αλληλοσεβασμός, ο σαματάς και κυρίως η ελεύθερη απόλαυση του κινηματογράφου. Για κάποιους ανθρώπους αποτελούσε ένα σημείο συγκέντρωσης του υποκόσμου, ενώ για άλλους ένα χώρο αδιαπέραστο από την εξουσία και την αστυνομία, όπου η φαντασία και η ελευθερία ήταν έννοιες συνυφασμένες.
Εκτός αυτών που μιλάνε για το «Ροζικλαίρ»: Μπέτυ Βακαλίδου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Πέτρος Μανταίος Τάκης Σπετσιώτης Γιώργος Χρονάς, Κώστας Φέρρης, Θωμάς Σιταράς, Δημήτρης Φύσσας, Νίκος Ζερβός, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Δημήτρης Κολλάτος, στην ταινία ακούγονται δύο τραγούδια του Λουκιανού Κηλαϊδόνη για αυτό το σινεμά που στοίχειωσε την εφηβεία του, καθώς και κείμενα των Νίκου Νικολαΐδη, Πάνου Κουτρουμπάση, Πέτρου Μανταίου, και Λευτέρη Ξανθόπουλου.
Ο σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας Κώστας Δημολίτσας δηλώνει: «Είμαι απόφοιτος Κοινωνικής Θεολογίας. Αυτήν την περίοδο φοιτώ στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Πολιτισμικών και Κινηματογραφικών Σπουδών της σχολής Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχω ασχοληθεί με τον κινηματογράφο θεωρητικά ως αρθρογράφος στα ArtcoreMagazine και Περιοδικό το Καλειδοσκόπιο, αλλά και πρακτικά συμμετέχοντας στο σεμινάριο FilmSchool του Χρήστου Πυθαρά στο Booze. Αυτή είναι η πρώτη μου απόπειρα ως σκηνοθέτης.. Η ταινία «Ο Χριστός γεννήθηκε στο Ροζικλαίρ» αποτελεί φόρο τιμής όχι μόνο στο ίδιο το «Ροζικλαίρ» αλλά και σε έναν τρόπο θέασης του κινηματογράφου που έχει πια εκλείψει. Ο κινηματογράφος ως διαδραστικό βίωμα, όπου ο θεατής συνομιλεί ανοιχτά με την ταινία σαν να αποτελεί και ο ίδιος μέρος της.Προσωπικά ήρθα σε επαφή με τον λαϊκό κινηματογράφο και με το «Ροζικλαίρ» μέσω των σελίδων του Λεωνίδα Χριστάκη και του Νίκου Νικολαΐδη, από το βιβλίο του οποίου “Γουρούνια στον Άνεμο” προέρχεται και ο τίτλος της ταινίας.
"Ό,τι βλέπεις είναι αληθινό, ό,τι ακούς μπορεί να μην είναι"
...Γεννήθηκα στα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο και μεγάλωσα σε θεατρικές σκηνές και στα τηλεοπτικά πλατό. Από μικρός έκανα παρέα με όλες τις προσωπικότητες του πολιτισμού μας. Μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους, με στηρίζουν συνεχώς, κυρίως με το έργο τους. Ωραία ιστορία, έτσι; Κρίμα που δεν είναι αληθινή! Πάντα μου άρεσε αυτή η εκδοχή. Χρειάζεται ένας μύθος να συντηρεί την πραγματικότητα. Οι δικοί μου μύθοι είναι έγχρωμοι, σινεμασκόπ και εξώφυλλο. Και συνεχίζουν να ζουν στο cosmopoliti…
Σχόλια για αυτό το άρθρο
Κλείστε διακόπες με σκάφος απο την BednBlue.com και λάβετε έκπτωση χρησιμοποιώντας το κούπονι: cosmopoliti
Σχόλια για αυτό το άρθρο