ΤΩΡΑ |
Η απογείωση του 2021 ξεκίνησε με αναταραχές. Σχεδόν όλες οι σειρές δυστοπίας και κατασκοπείας που βλέπαμε μέχρι τώρα επισκιάστηκαν από τις σουρεαλιστικές βίαιες σκηνές στο Καπιτώλιο. Οι σεναριογράφοι θα πρέπει να βάλουν τα δυνατά τους γιατί θα καταλήξουμε να θεωρούμε highlight της τηλεοπτικής μας ζωής το colour blind Bridgerton, όπου η καινοτομία είναι ο ωραίος μαύρος δούκας και για κερασάκι, ερωτικές σκηνές με ρούχα εποχής βγαλμένο από τα χρόνια της Barbara Cartland και των Άρλεκιν.
Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, η αμερικανική Vogue, με cover girl την Kamala Harris μας υπενθύμισε πως υπάρχει ελπίδα για ομαλή προσγείωση, μετά από αρκετές ώρες πτήσης. Άλλωστε και στο Captain Marvel 2 που γυρίζεται, ο captain είναι γυναίκα!
Μέσα σε όλη αυτή την ομίχλη ξεχώρισε η αστραφτερή πρόσκληση που μου έστειλε ο Nick Rhodes. Οι Duran Duran θα άνοιγαν την συναυλία αφιέρωμα στον David Bowie την ημέρα των γενεθλίων του, που διοργάνωσε ο εκπληκτικός -και επί 40 χρόνια- βιρτουόζος πιανίστας του Mike Garson. David Bowie Celebration: Just for One Day (από τον θρυλικό στίχο “we can be heroes, just for one day”).
Ποτέ δεν πίστευα πως θα συγκινηθώ πιο πολύ και από το live. Ένα masterclass με 100 καλλιτέχνες, που ήταν μαθητές, συνεργάτες και φίλοι του, να ερμηνεύουν 40 τραγούδια του απόλυτου ειδώλου, άψογα ενορχηστρωμένα και άκρως αισθαντικά. Ένα αποθεωτικό τρίωρο από το οποίο ο μόνος που έλειπε ήταν o ίδιος ο Starman και το ζωντανό κοινό που χόρευε σπίτι του.
Με δάκρυα στα μάτια άκουσα τον Ian Hunter να ερμηνεύει θεϊκά το “All the Young Dudes” στα 81 του. Άλλοι κλαίνε στην όπερα, εγώ κλαίω στις συναυλίες, στα σόλο κιθάρας του Eric Clapton, στις ψηλές νότες του lead singer, σε drum solos όπως αυτό του Ginger Baker των Cream κάποτε στο Albert Hall. Eκεί κρεμασμένη στο θεωρείο του Albert Hall έχω βαλαντώσει, ντυμένη αμπιγέ, στο κλάμα στο θρυλικό αφιέρωμα για τον George Harrison, όταν η παρέα μου δίπλα χόρευε και έπινε σαμπάνιες.
Ο Mike Garson είπε την αλήθεια πως η μουσική δεν διασκεδάζει απλά, αλλά γιατρεύει. Στο τέλος των στίχων του Ηeroes, δύο λέξεις που έφυγαν έδειξαν τη στάση που θα κρατούσε ο καλλιτέχνης σήμερα. “We can be safer one day”.
Ο David Bowie, συνεχίζει να εμπνέει και να σου δείχνει το δρόμο της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης. Ο άνθρωπος που πρώτος από όλους στήριξε τη διαφορετικότητα και πολέμησε το ρατσισμό με μοναδικό τρόπο, από τον Ziggy Stardust μέχρι το τέλος. Ο πρώτος που είχε φέρει σε δύσκολη θέση το MTV γιατί δεν έπαιζε μαύρους καλλιτέχνες. Και που αποχώρησε από τη ζωή, σκηνοθετώντας το φινάλε του, σαν gentleman.
Η μουσική είναι η θεραπεία μου. Θεωρώ μεγάλο highlight τη σχέση μου με τους Duran Duran, που άνοιξαν τη συναυλία με μία συγκλονιστική εκδοχή του “Five Years” και το κλασικό iconic στιλ τους. H μεγάλη τους έμπνευση ήταν ο Bowie και ο Νick Rhodes τον είχε γνωρίσει πολύ καλά. Σε ένα τραπέζι που είχαμε φάει πριν χρόνια με την κοπέλα του τη Nefer, στο Zuma στο Λονδίνο μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο Bowie ήταν άρρωστος και θυμάμαι έντονα τη θλίψη που ένιωσα, λες και ήταν δικός μου άνθρωπος.
Την συναυλία την τερμάτισα στο repeat μέχρι να λήξει το χρονικό της όριο για streaming. Κόλλησα με ένα παλιό τραγούδι του Bowie από το 1969, το Conversation Piece. Ακούγοντας τον στίχο, αντιλαμβάνεσαι πως ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε.
Βλέποντας νεαρούς αστέρες όπως τον yungblud να ερμηνεύουν με τόσο άρτιο τρόπο τα τραγούδια του ανακουφίζεσαι, γιατί το ταλέντο υπάρχει ακόμα. Απλά δεν μπορεί να διοχετευτεί σωστά και ξεμείναμε από είδωλα και πρότυπα. Είμαστε γατζωμένοι στους θρύλους του παρελθόντος. Η φωτογραφία του αστείου και επικίνδυνου τύπου με τα κέρατα και την προβιά μέσα στο Καπιτώλιο κάνει το γύρο του κόσμου.
Μέσα στην πλήρη απομυθοποίηση των πάντων περιμένουμε καρτερικά την αναγέννηση.
Όταν ο Ricky Gervais, έγραψε τη χιουμοριστική αφιέρωση στο είδωλο του και φίλο του David Bowie για τα γενέθλιά του: “Χρόνια Πολλά, εύχομαι στα 58 σου να βρεις μια κανονική δουλειά” η απάντηση που πήρε ήταν “Μα έχω κανονική δουλειά. David Bowie, Rock God”…
Διαβάστε επίσης | Politicult: Αποτοξίνωση (από την αποτοξίνωση)
David Bowie photo CREDIT: Lester Cohen
Σχόλια για αυτό το άρθρο