Ποια ήταν τελικά η Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Φέτος συμπληρώνονται 27 χρόνια από τη μετάβασή της στο αιώνιο φως και το φαινόμενο Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι σταθερά πρώτο. Ποια ήταν όμως η Αλίκη; Ας δούμε μέσα από συνεντεύξεις της, πως περιέγραφε η ίδια τον εαυτό της και τη ζωή της.

ΣχετικάΆρθρα

Ποτέ δεν υπήρξα το ξένοιαστο κορίτσι. Ήμουν το κορίτσι που στα έξι του χρόνια, του έβαλαν μαύρες κορδέλες γιατί του σκότωσαν τον πατέρα. Ύστερα πέρασα μια ζωή μελαγχολική και στερημένη συναισθηματικά. Και οικονομικά ακόμα. Η μοναδική μου χαρά εκείνα τα χρόνια ήταν τα παιχνίδια μου με τα αδέλφια μου, τον Τάκη και τον Αντώνη, τα καλοκαίρια που παίζαμε θέατρο με τα σεντόνια του σπιτιού με έργα δικά μου ή από τις ιστορίες του Ταρζάν. Εγώ έκανα πάντα την Τσίτα. Ευτυχισμένα ήταν ακόμα τα χρόνια στο σχολείο, όπου οι δάσκαλοί μου με λάτρευαν. Αυτοί μάλιστα με έβαλαν στο θέατρο, γιατί η Κρητικομανιάτισσα μητέρα μου αντιδρούσε. Δώδεκα χρονών, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω μια προσωπικότητα. Μέσα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρχαν πολλά κορίτσια που ήθελε το καθένα να ζήσει τη δική του ζωή. Ο Στανισλάσβκι λέει ότι ο ηθοποιός έχει δύο προσωπικότητες, ο ένας είναι ο καλλιτέχνης, ο άλλος ο παρατηρητής. Εγώ είχα την κάθε μια απ¨αυτές τις προσωπικότητες πολλαπλασιασμένη. Μπήκα σαν εξαιρετικό ταλέντο στο Εθνικό θέατρο. Περνώντας από την επιτροπή για να πάρω το δίπλωμά μου, όλοι μου έβαλαν άριστα και μόνο ο Δημήτρης Χορν, αυτός ο αθεράπευτος ζηλιάρης του Ελληνικού θεάτρου, μου έβαλε λίαν καλώς. Η καριέρα μου λοιπόν, είχε ένα ξεκίνημα που μπορείτε να το χαρακτηρίσετε σοβαρό. Συνεπώς δεν αρμόζει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη μόνο ο χλευασμός, γιατί υποτίθεται ότι κάνει ταινίες που δεν αρέσουν στην κουλτούρα, αλλά αρμόζει ένα ανθρώπινο βλέμμα και μια κριτική με ενδελέχεια για να δημιουργήσει ένα πλέγμα δικαιοσύνης που μέσα του θα με τοποθετήσετε.

Στο θέατρο Μουσούρη και με την επιτυχία του Ωραία Μου Κυρία τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν ένα καλύτερο δρόμο. Λένε πως υπήρχε μια Βουγιουκλάκη που μαγνήτιζε. Δυστυχώς και ενώ έχω βρει ένα δικό μου μονοπάτι εξέλιξης και φανερώνονται σιγά σιγά τα καλλιτεχνικά μου όνειρα, έρχεται ο κινηματογράφος, αυτός ο αγύρτης, και με διαλύει. Κάνει τα καστανά μου μαλλιά ξανθά, σβήνει την καλλιτέχνιδα και με πετάει πάνω σε ένα λευκό πανί, πάντα γελαστή, πάντα έξυπνη, πάντα χαρούμενη. Και μου καθορίζει τον τρόπο που μιλάω, διαμορφώνει το χαρακτήρα μου. Με αποκλείει από τον έρωτα γιατί μόνον έτσι θα μπω στα σπίτια, στις γειτονιές, στις πόλεις και θα θρονιαστώ μια και καλή στις καρδιές των ανθρώπων. Από εδώ και πέρα, γίνομαι μια Αριάδνη που προσπαθεί να δώσει κλωστή σε κάποιον για να τη βγάλει από το λαβύρινθο. Η σχέση μου με τον κινηματογράφο έγινε σχέση εραστή και ερωμένης. Αυτός όλο ζητούσε κι εγώ όλο έδινα. Μπήκα στο χορό και ήμουν η κορυφαία σ΄αυτό το ατέλειωτο γαϊτανάκι που κράτησε 15 χρόνια. Η μάχη για τα πρωτεία είναι τρομακτική. Όταν κρατήσεις τα ηνία στο χέρι, τότε μεθάς και εσύ από τον καλπασμό. Θέλεις να είσαι μόνο πρώτη. Η ευθύνη από τα λάθη που έχω κάνει, πέφτει αποκλειστικά στους δικούς μου ώμους. Η επιτυχία, το χρήμα, η προβολή, η φήμη με ενδιαφέρουν. Αλλά εξίσου με ενδιαφέρει η ηρεμία, η σιγουριά και ο έρωτας πάνω απ΄όλα. Με κατηγορείτε. Λέτε πως αποκοιμίζω τον κόσμο, πως νιαουρίζω ακόμα, πως δεν πέταξα την ποδιά του σχολείου. Εγώ είμαι θεατρίνα, Δείξτε μου λοιπόν τον εμπνευσμένο σκηνοθέτη της γενιάς μου, δώστε μου να κρατήσω στα χέρια το άξιο σενάριο που δεν γύρισα, φανερώστε μου μια παραγωγή τίμια και καθαρή. Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν μου προσέφερε τίποτα απ΄ό,τι ζητώ. Δεν μπόρεσε ίσως.

Αυτή την καραμέλα ότι δεν έχω ταλέντο την πιπιλίσαμε αρκετά χρόνια. Έλιωσε πια. Το σανίδι είναι δύσκολο και άγριο πράγμα. Δεν μπορεί μια θεατρίνα αν δεν είναι σπουδαία να σταθεί τόσα χρόνια. Θα μου πείτε, μόνη σου λες ότι είσαι σπουδαία; Μα βγαίνει από μόνο του. Βαρέθηκα σε όλη μου τη ζωή να ακούω δύο πράγματα. ¨Δεν έχει ταλέντο¨ και ¨Δεν θα γεράσει πια;¨. Αλλά δεν με πειράζει. Θέλετε επειδή συνήθισα, θέλετε επειδή έχω χιούμορ. Αυτό είναι που με σώζει. Το χιούμορ. Τι σπουδαίο όπλο! Άλλωστε η ίδια κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Πολύ γελάω μαζί μου. Πάρα πολύ. Το ταλέντο είναι η συνισταμένη πολλών πραγμάτων. Εργατικότητα, αγάπη, αφοσίωση στη δουλειά, πίστη, στόχοι, εξωτερική εμφάνιση, ακτινοβολία και το χάρισμα που λέγεται “γκελ”. Ε, όλα αυτά εγώ τα έχω!

Έδωσα πολλά στο θέατρο. Τι ακριβώς έδωσα, αυτό το ξέρει το κοινό που με ακολουθεί με πίστη κι αγάπη όλα αυτά τα χρόνια και που -ίσως- περιμένει από μένα κάτι περισσότερο. Αναρωτιέμαι όμως τι μπορεί να είναι το περισσότερο; Όταν έχεις την παράτολμη παράσταση της Εβίτας, τι θα πει περισσότερο; Να παίξω ρόλους κλασικούς; Μα αυτό το κάνουν -και καλά- στο Εθνικό διάφοροι συνάδελφοι. Η Έλλη Λαμπέτη που για μένα είναι η μεγαλύτερη ηθοποιός, σχεδόν πάντα έπαιζε μπουλβάρ! Σημασία λοιπόν, δεν έχει τι παίζεις, αλλά το πώς το παίζεις. Νομίζω ότι στη δουλειά μου, τολμώ, και αισθάνομαι ότι προχωρώ σωστά.

Τι με απασχολεί περισσότερο; Η μοναξιά μου. Πού θα πάει; Μια γυναίκα ευαίσθητη όπως εγώ, που χώρισα από έναν άντρα με τον οποίο έζησα τόσα χρόνια, που έχω ένα παιδί μαζί του, δεν μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα. Είμαι επαγγελματικά επιτυχημένη, διευθύνω το σπίτι μου, είμαι μητέρα… Αλλά θα ήθελα να ξεκουραστώ. Να πάω κάπου για ένα διάστημα, μόνο με τον Γιαννάκη…

Δεν είμαι δήθεν σταρ, είμαι η πραγματική σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα, είμαι πραγματικά ταλαντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυχίες, έχω κάνει μεγάλες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες, έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ. Δεν είμαι δήθεν όμορφη, είμαι…ε, είμαι αυτή που είμαι! Δεν διεκδικώ πράγματα που δεν είμαι.