Σιωπή: Ο Θοδωρής Αμπαζής επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης

Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην αναπαράστασή της; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί, γλωσσικοί, ψυχολογικοί και πολιτισμικοί, που δημιουργούν, συντηρούν και επικοινωνούν τα ζωτικά ψέματα που είναι απαραίτητα για τη διατήρηση κάθε ανθρώπινης κοινωνίας;

ΣχετικάΆρθρα

Ο Θοδωρής Αμπαζής επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης και σκηνοθετεί σε πρώτη παρουσίαση το νέο έργο του Γρηγόρη Λιακόπουλου, δημιουργώντας μία ατμοσφαιρική παράσταση υπαρξιακής αγωνίας και υποδόριου χιούμορ.

Δύο γυναίκες, ηθοποιοί που αναλώνονται σε προχειροδουλειές, συγκατοικούν εδώ και χρόνια σε ένα μικρό διαμέρισμα. Πλέον επικοινωνούν κωδικοποιημένα, ελλειπτικά, έμμεσα. Οι καθημερινές συζητήσεις και οι τυπικές κουβέντες έχουν πλέον αντικατασταθεί από την αδιάκοπη αναπαραγωγή σκηνών από κινηματογραφικές ταινίες. Η αναπαράσταση της ζωής έχει υποκαταστήσει την ίδια τη ζωή. Όταν όμως η μία προσπαθήσει να απεγκλωβιστεί από τη συνθήκη αυτή, θα αναγκαστεί να επανεφεύρει κάθε κώδικα επικοινωνίας που γνωρίζει, μαζί και τον εαυτό της.

Υπάρχει κάτι βαθιά υπαρξιακό στην εργασία του ηθοποιού. Το παιχνίδι, μια διαδικασία χωρίς κανένα σκοπό πέρα από τον ίδιο τον εαυτό της, είναι μια διακοπή της πραγματικότητας και της καθημερινότητας, μια αναστολή των υφιστάμενων κοινωνικών σχέσεων – ιεραρχικών, εργασιακών, προσωπικών. Είναι μια αναδιανομή των ρόλων, προς όφελος μια αυτόνομης αισθητικής εμπειρίας. Όμως οι τρόποι και οι κανόνες του κάθε παιχνιδιού δεν είναι αγνοί, δεν υφίστανται από μόνοι τους. Επηρεάζονται και καθορίζονται από τα πολιτισμικά προϊόντα που καταναλώνουμε, από τις εικόνες και τις αφηγήσεις με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει και γαλουχηθεί.

Μπορούμε να φανταστούμε ένα ηλιοβασίλεμα, χωρίς να έρθει στο μυαλό μας ένας κόκκινος ήλιος που δύει στο βάθος μιας ερήμου – στην οποία δεν έχουμε βέβαια ποτέ βρεθεί; Μπορούμε να αναπαραστήσουμε μια σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους, χωρίς να αναπαράγουμε το σενάριο μιας χολιγουντιανής ταινίας; Αν ακόμα και η διαδικασία του παιχνιδιού δεν είναι παρά αναπαραγωγή αναπαραστάσεων της πολιτισμικής βιομηχανίας, τότε πότε είναι τελικά ο άνθρωπος ελεύθερος; Και πότε είναι ο εαυτός του;

Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέα

Ο Γρηγόρης Λιακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και Σκηνοθεσία στην Ακαδημία Θεάτρου του Αμβούργου. Εργάζεται ως συγγραφέας, δραματουργός, μεταφραστής, σκηνοθέτης και ηθοποιός.

Έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Κατερίνα Γιαννοπούλου, Frank Castorf, Kay Voges, Θοδωρής Αμπαζής, Dor Aloni και με θέατρα και θεσμούς όπως το Φεστιβάλ Αθηνών, η Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, το Εθνικό Θέατρο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το Θέατρο Σφενδόνη, το Ωδείο Αθηνών, το Schauspielhaus Hamburg, το Nationaltheater Mannheim και το Kampnagel.

Έχει μεταφράσει στα ελληνικά πολυάριθμα θεατρικά έργα, ανάμεσά τους έργα των Thomas Köck, Sibylle Berg, Frank Wedekind, R.W. Fassbinder, René Pollesch, Wolfram Lotz. Μέλος της γερμανόφωνης επιτροπής του δικτύου Eurodram.