ΤΩΡΑ |
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με πολύ αρχές του 2000, τα “μπουζούκια” ήταν η υπέρτατη διασκέδαση.Ένα μείγμα συναυλίας λάιβ,ένα σόου τύπου Λας Βέγκας μονταρισμένο στα ελληνικά πρότυπα,εντυπωσιακά ρούχα, χαλασμός για κρατήσεις κλπ κλπ. Οι εποχές αλλάζουν και η κρίση σίγουρα δεν βοήθησε – θυμάμαι ακόμα να έρχονται στο φινάλε της βραδιάς τα δεκαχίλιαρα οι λογαριασμοί για τα λουλούδια-και άλλες υπερβολές- που έπρεπε να πληρώσεις μαύρα και άραχνα. Το “μπουζούκι” λοιπόν, όπου πήγαινες για να διασκεδάσεις ή να το “κάψεις” με την καρδιά σου, αντικαταστάθηκε από ένα φτηνό, στην τελική, σόου που πλήρωνεις ακριβά. Έτσι αντικαταστάθηκαν και οι πραγματικοί καλλιτέχνες από διασκεδαστές και ο τόπος γέμισε από διάττοντες αστέρες των ριάλιτι που ακόμα και τώρα τραγουδάνε χωρίς φωνή.
ΣχετικάΆρθρα
Με την κρίση το σόου έγινε πιο φτηνό, το τραπέζι έγινε καναπές και ο καναπές ένα μαρτύριο για τον “επενδυτή” στη διασκέδαση του γιατί ουδείς δεν μπορεί να κάτσει έξι ώρες όρθιος να χορεύει ζεϊμπέκικο απλά για να “βλέπει”. Τα μπουζούκια πέθαναν όπως πέθανε γενικά το κλάμπινγκ με την παλιότερη έννοια. Αντικαταστάθηκε από το εστιατόριο,το μπαρ και άλλα πιο ήρεμα γιατί όλο και περισσότερος κόσμος προτιμάει να ζει την ημέρα παρά τη νύχτα. Ο καναπές έφερε ένα άλλο κοινό που χρησιμοποιεί τον καλλιτέχνη σαν ντεκόρ στο σέλφι του και ενώ ο καλλιτέχνης τραγουδάει, στα πόδια του εκτυλίσσονται ενδιαφέρουσες συζητήσεις που κάνουν οι θαμώνες μεταξύ τους αγνοώντας τον και ουρλιάζοντας για να ακούσει ο ένας τον άλλον.. Οι θαμώνες πια πάνε στα πρώτα τραπέζια για να τραγουδήσουν ένα ρεφρέν και να λύσουν τα προβλήματα τους. Οι υπόλοιποι κοιτάνε το κινητό. Τώρα τελευταία κοιτάνε να καπνίσουν και στη λούφα γιατί ο καλλιτέχνης προκειμένου να βγάλει λεφτά το μαγαζί, δεν έτρωγε μόνο τα καφάσια στο κεφάλι αλλά και τα πούρα,την αγένεια και το κακομαθημενιλίκι του καθενός.
Τα μπουζούκια λοιπόν ζουν πλέον στη φάση βαμπίρ. Δηλαδή πας και βλέπεις ένα φάντασμα που προσπαθεί να κρεμαστεί από το παλιό του μεγαλείο με νύχια και με δόντια. Και αν θες να πας στο πρώτο τραπέζι (και να πληρώσεις αυτή τη μικρή περιουσία) για να ακούσεις τον καλλιτέχνη χωρίς να βλέπεις πλάτες,πισινούς και χωρίς να ακούς το ζαλιστικό βουητό των συζητήσεων την ώρα που ο άλλος τραγουδάει έχει καλώς. Και φυσικά να σβήσεις από το χάρτη, την επόμενη μέρα σου. Γιατί ο καλλιτέχνης που θες να δεις βγαίνει στις 2πμ. Γιατί πριν λέει, δεν έρχεται ο κόσμος. Ποιος “κόσμος”; Τα πλουσιόπαιδα που διασκεδάζουν σαν τους εξηντάρηδες γονείς τους; Ή αυτό το απροσδιόριστο crowd που δεν σου θυμίζει τίποτα και δεν μπορείς να κατατάξεις πουθενά.
Η παρακμή έρχεται πάντα όταν τρέχεις να προλάβεις μη χάσεις το χρήμα αλλά παραβλέπεις λεπτομέρειες. Ποιο είναι το πραγματικό σου κοινό; Είναι όντως αυτή η ξεβράκωτη κοπέλα που φοράει ένα ξεχαρβαλωμένο σουτιέν, έρχεται μεθυσμένη και μπαστακώνεται μπροστά σου τινάζοντας τα εξτένσιον της στη μούρη σου, σου τρώει τα φιστίκια με αγένεια και καπνίζει επιδεικτικά ως μαγκιά περιμένοντας να της στείλει μήνυμα ο γκόμενος που την έχει ήδη στήσει; Αυτός που θα περάσει και θα σου σπάσει τα ποτήρια στα πόδια; Αυτός που θα κάτσει σαν ντουλάπα μπροστά σου και δεν θα γυρίσει ούτε μία φορά πίσω να δει αν σε ενοχεί; Αυτός που έχει πλάτη τον καλλιτέχνη,που τον ανέχεται για το ακριβό μεροκάματο;
Τα μπουζούκια πέθαναν και δεν λένε να το καταλάβουν. Και δημιουργούν πρόχειρα αταίριαστα σχήματα και αναμασάνε δικαιολογίες στον εαυτό τους για να επιβιώσουν. Τα μπουζούκια πέθαναν γιατί οι θαμώνες δεν διασκεδάζουν από επιλογή αλλά από την μπόμπα. Kαι αυτοί οι θαμώνες δεν θα σε συνεπάρουν στο τραγούδι και στο κέφι. Αντίθετα θα κάνουν τα πάντα για να σε ενοχλήσουν. Με φτηνό φιστίκι και μπόμπες η βραδιά είναι πολύ μεγάλη για να είναι θλιβερή. Το 2020 το “κάψιμο” είναι ντεπασέ.
Σχόλια για αυτό το άρθρο