ΤΩΡΑ |
Η Μαρία Καβογιάννη μίλησε στην έντυπη έκδοση της Vogue και στην Χριστίνα Πολίτη για το ρολόι-οικογενειακό κειμήλιο με τη ρομαντική μπαλαρίνα που συμβολίζει την αξία των εμπειριών που φέρνει ο χρόνος. Και την γεμίζει αισιοδοξία.
«Αυτό το ρολόι με την μπαλαρίνα βρισκόταν στο κομοδίνο της μητέρας μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι παμπάλαιο. Υπήρχε στο σπίτι μας πριν γεννηθούμε εγώ και τα αδέλφια μου. Επειδή του είχα αδυναμία, το διατήρησα σαν καινούργιο. Στα παιδικά μου μάτια, η μπαλαρίνα φάνταζε πρωτότυπη και μου δημιουργούσε διάφορες εικόνες. Τη χάζευα εντυπωσιασμένη όταν βάζαμε ξυπνητήρι και αυτή χόρευε. Ασχολούμουν αμέτρητες ώρες μαζί της. Ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι, αν και δεν ήταν και τόσο παιδικό. Συχνά προβληματιζόμουν με το γεγονός ότι δεν μπορούσε να ζήσει ελεύθερη, κλεισμένη καθώς ήταν στο γυάλινο κλουβί της. Επειδή είχα ανέκαθεν μέσα μου έντονο το αίσθημα της ελευθερίας, την ένιωθα εγκλωβισμένη. Όμως ηρεμούσα, γιατί έδειχνε ευτυχισμένη στο δικό της χώρο, έτσι όπως περιστρεφόταν με τη μουσική. Χαρούμενη στην καραντίνα της! Αφήστε που ο χρόνος δεν την άγγιζε.
»Η μπαλαρίνα παραμένει ίδια μέχρι σήμερα. Ακόμα και ο ήχος της μουσικής δεν έχει αλλάξει. Αυτό είναι το αισιόδοξο: έχει νικήσει τον χρόνο. Προσωπικά, ο χρόνος δεν με τρομάζει. Έχω συμφιλιωθεί μαζί του. Μου έχει φερθεί καλά και, όσο περνάει, τόσο περισσότερη αισιοδοξία, σοφία και ανεκτίμητης αξίας εμπειρία μου προσφέρει. Είναι ωραίο που αποκτούμε καινούργιες εικόνες, νέους φίλους, συνεχίζουμε να κάνουμε όνειρα. Με φοβίζει μόνο η φυσική φθορά, το να μην μπορώ να κάνω πράγματα που έκανα νεότερη.
»Μικρή είχα μανία με τα κουρδιστά παιχνίδια. Τα πρόσεχα πολύ, δεν έσπαγα τίποτα. Έπαιζα βέβαια και με τις κούκλες μου. Έστηνα ολόκληρες παραστάσεις με ευρηματικά σενάρια. Είχα φτιάξει μια δική μου “γειτονιά”, έναν πολύ δικό μου κόσμο, που τον κρατούσα κρυφό, δεν ήθελα να τον μοιραστώ. Ήμουν, βλέπετε, ντροπαλή. Είχα λίγους καλούς φίλους από τη γειτονιά και το σχολείο, αλλά δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικό παιδί. Έτσι η φαντασία μου οργίαζε. Αργότερα, με τις παρέες μου αναπαριστούσαμε έργα που βλέπαμε στον κινηματογράφο. Το αγαπημένο μου ήταν και το πρώτο που είδα στη ζωή μου: Ο υπέροχος κόσμος των αδελφών Γκριμ. Μου άρεσαν πολύ και τα μιούζικαλ που βλέπαμε στο Σινέραμα, όπως το Ωραία μου Κυρία, που στη συνέχεια τα έπαιζα σε δικές μου διασκευές. Τότε δεν μου περνούσε από το μυαλό να γίνω ηθοποιός. Αρκούμουν να πρωταγωνιστώ στις φανταστικές ιστορίες μου. Μέχρι και παραμύθια με χιόνια και καταφύγια όπου κρυβόμασταν για να προστατευτούμε από καταστροφές έφτιαχνα πριν κοιμηθώ. Έτσι με “νανούριζα”.
»Ένα τέτοιο σκοτεινό παραμύθι ζούμε και τώρα, όμως εγώ, ανέκαθεν αισιόδοξη, θα του έδινα καλό τέλος. Τα βλέπω όλα μέσα από ένα θετικό πρίσμα. Στην απομόνωση που ζήσαμε για αρκετό διάστημα, μην έχοντας επαφή με τον κόσμο, καταλάβαμε πόση αξία έχουν η επικοινωνία, η συντροφιά, η υγεία, η χαρά. Και πόσο εύκολα τα προσπερνούσαμε στο παρελθόν. Αλλά επιστρέψαμε σιγά σιγά στην κανονικότητα πιο σοφοί, πιο σκεπτόμενοι, πιο δημιουργικοί. Θα τα καταφέρουμε καλύτερα, είμαι σίγουρη. Και επειδή η ζωή είναι ένα παραμύθι που γράφουμε οι ίδιοι, νομίζω ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που βλέπαμε τα πράγματα και να βιώνουμε τα πάντα ουσιαστικά. Προσωπικά είμαι τυχερή, γιατί έχω το Πήλιο ως καταφύγιο, όπου καθημερινά αντικρίζω τον πλούτο της χώρας μας. Όλους αυτούς τους μήνες, λοιπόν, παρατηρούσα τη φύση να αλλάζει – ήταν μια μαγεία.
»Τώρα επέστρεψα, όπως όλοι μας, και ξεκινήσαμε πρόβες στο Παλλάς για το Τρίτο Στεφάνι, ένα αισιόδοξο έργο που το σκηνοθετεί με μεράκι ο Κωσταντίνος Μαρκουλάκης. Συμμετέχουν ταλαντούχα παιδιά και μ’ αρέσει που θα συνεργαστώ με νέους ηθοποιούς. Προγραμματίζουμε το ανέβασμα για τον Οκτώβριο. Το θέατρο θα λειτουργήσει ξανά και θα προσφέρει στον κόσμο χαρά, αισιοδοξία, συγκίνηση… Το έχουμε όλοι ανάγκη. Η τέχνη πάντα νικάει τον φόβο, γιατί η ψυχή των ανθρώπων είναι καθαρή. Και, όταν είμαστε καλά μέσα μας, αυτό καθρεφτίζεται στην εμφάνισή μας. Όταν έχεις ωραία ψυχή, είσαι όμορφος. Δεν χρειάζεσαι επεμβάσεις και παρεμβάσεις.
»Σε ό,τι με αφορά, εύχομαι να μοιάσω στην μπαλαρινούλα μου, ώστε να μπορώ κι εγώ να “χορεύω” ακατάπαυστα μετά από χρόνια. Είναι τόσο απρόβλεπτη η ζωή, που προτιμώ να αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους. Δεν κάνω σχέδια. Ονειρεύομαι και αφήνομαι, γιατί πάντα υπάρχει η πιθανότητα να συμβεί κάτι που δεν το έχω καν φανταστεί. Και θέλω η μπαλαρίνα μου να συνεχίσει να χορεύει με την ίδια χαρά όσο περνούν τα χρόνια, στα χέρια της κόρης μου πλέον».
Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2020 της Vogue Greece.
O αέναος χορός: Το οικογενειακό κειμήλιο που γεμίζει αισιοδοξία τη Μαρία Καβογιάννη
Σχόλια για αυτό το άρθρο