Aυτές τις ημέρες έχω κάνει τηλεοπτικό overdose σε LGBT feel good movies. Ξεκίνησα με το Schitts’ Creek, συνέχισα με το Ηappiest Season και έκλεισα με το The Prom. Τα δύο τελευταία ακολουθούν την πεπατημένη μέθοδο του κλασικού δράματος του coming out (κράξιμο, τσακωμός με γονείς, διωγμός από το σπίτι και στο τέλος δικαίωση) – αντίθετα από το Schitts’ Creek που απλά σου δείχνει πως μπορεί να πράγματα να είναι νορμάλ και “αλλιώς”. Χωρίς κλισέ. Δεν είναι τυχαίο που σάρωσε τα βραβεία Emmy και μου έκλεψε την καρδιά. Ο δε Daniel Levy είναι ο BFF των ονείρων μου. Τον λατρεύω νομίζω πιο πολύ και από τον Corden – τον μέχρι τώρα BFF των ονείρων.
Σας συστήνω το Schitts’ Creek ανεπιφύλακτα. Θα περάσετε φανταστικά, θα γελάσετε και θα συγκινηθείτε. Είναι γεμάτο ειλικρίνεια και ζεστασιά. Ο κάθε ρόλος είναι επικός. Όπως οι περούκες,η προφορά και η γκαρνταρόμπα της πρωταγωνίστριας Catherine O Hara (η μαμά του Kevin στο Home Alone) Δεν ξέρω γιατί δεν το έχει το ελληνικό Netflix, αλλά το έχει το Prime Video και το Apple TV. Μία οικογένεια τύπου Καρντάσιανς που τα χάνει όλα. Και σου δείχνει με χιούμορ για βαθιά ηθική, την πραγματικά καλή ζωή.
Τι θα κάναμε λοιπόν κι εμείς αν χάναμε ξαφνικά τα πάντα; Αν μας πέταγαν στα βαθιά χωρίς να ξέρουμε να κολυμπάμε; Κάπως έτσι δεν αισθανόμαστε όλοι μας, το 2020; Tη χρονιά που πέσαμε από τα σύννεφα; Που ζήσαμε από θλιβερές έως σουρεαλιστικές καταστάσεις. Που όλοι έχουμε χάσει κάτι και αναγκαστήκαμε να πάρουμε μαθήματα ζωής.
Σχόλια για αυτό το άρθρο