ΤΩΡΑ |
Covid-19, πανδημία, καραντίνα, μέτρα, μένουμε ασφαλείς, μάσκες, απολυμαντικά, επιστροφή στην κανονικότητα. Εναλλαγή καταστάσεων και συναισθημάτων, αλλαγή προγράμματος, ματαιώσεις αλλά και αισιοδοξία για το μέλλον. Η Βερόνικα Αργέντζη μιλάει για την κατάσταση που βιώνουμε, για την καραντίνα και πώς πέρασε, μας λέει τη γνώμη του για τα κλειστά θέατρα και κάνει σχέδια για το άμεσο μέλλον.
-Στην καραντίνα έκανες γυμναστική ή έτρωγες;
Η ενασχόληση μου με τη γυμναστική ήταν σε τόσο μεγάλο βαθμό, που οδήγησε σε περίοδο αναγκαστικής ανάπαυσης. Επισκέφτηκα όλα τα πάρκα της περιοχής μου παρέα με τη Ρόξυ, το υπέροχο και υπερδραστήριο κατοικίδιο μου. Χάρηκα κάθε στιγμή που είχα τη δυνατότητα να βγω εκτός σπιτιού. Ο εγκλεισμός αυτός με βρήκε στο τέλος του αρκετά κιλά λιγότερη. Στην καθημερινό πρόγραμμα διατροφής μου επέβαλα ό,τι θεωρούσα αναγκαίο και απαραίτητο ώστε να επιβιώσω σχεδόν ασκητικά. Ήταν μια πρόβα εγκράτειας απέναντι σ’ αυτά που έχω και σ’ αυτά που πιστεύω ότι μπορεί να μην έχουν κάποιοι άλλοι. Βλέποντας εικόνες από ανθρώπινες τραγωδίες σε παγκόσμιο επίπεδο, απέφυγα να γεμίσω το ψυχικό κενό μου με περιττή τροφή. Το φαγητό επίσης είναι κι απόλαυση. Δεν βρισκόμουν σε τέτοια διάθεση, αντιθέτως θα έλεγα πως είχα την ανάγκη να πετάξω κάθε τι περιττό.
-Φοράς μάσκα και τι τύπου (ιατρική, πάνινη, χάρτινη ή την ολόκληρη με το πλαστικό;)
Φοράω οποιαδήποτε μάσκα, όπου είναι αδύνατον να την αποφύγω, αδιαφορώντας για την εμφάνιση της. Παίζω παιχνίδια “υποκριτικά” διασκεδάζοντας τον εαυτό μου μέσα από την ελευθερία που μας δίνεται, δηλαδή να αισθάνομαι επιτέλους μη αναγνωρίσιμη. Υπάρχουν στιγμές που λειτουργεί θεραπευτικά και άλλες καταπιεστικά. Κρατώ το ενδιαφέρον αυτής της συνθήκης και το παρατηρώ σαν μικρό παιδί.
-Τι σε εκνευρίζει περισσότερο σε αυτή την κατάσταση.
Η έλλειψη αλληλεγγύης. Οι αλλαγές που προκλήθηκαν πρωτίστως απ το γεγονός ότι δεν ήταν θωρακισμένα υγειονομικά τα κράτη, ώστε να αποφευχθεί το χειρότερο, όπου και συνέβη και χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές, έχοντας επενδύσει κυρίως σε άλλες “προτεραιότητες”, ξοδεύοντας την ευφυΐα μας άσκοπα. Πάνω απ’ όλα με εκνευρίζει ότι οι περισσότεροι πασχίζουμε απ το πρώτο λεπτό να επαναφέρουμε ό,τι αφήσαμε πίσω. Θεωρώ ότι είναι μια καλή ευκαιρία να εκπλήξουμε τον εαυτό μας, αφήνοντας πίσω άκαρπες συνήθειες και μένοντας μακριά από κάθε είδους ιδιοτέλεια.
-Συμφωνείς να ανοίξουν τα θέατρα;
Η μόνη βεβαιότητα που μου δίνεται σχετικά με το χρόνο είναι το παρόν. Η ανάγκη για έκφραση, πόσο μάλλον όταν έχει και βιοποριστικό χαρακτήρα, δεν σταματά. Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για την επιβίωση των καλλιτεχνών, ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Θα ανοίξουν δρόμοι φωτίζοντας το σκοτάδι που κυριαρχεί και θα βρεθούν οι τρόποι. Η ιστορία άλλωστε μας το έχει διδάξει.
-Αν την ώρα που παίζεις στη σκηνή κάποιος βήξει στην πρώτη σειρά τι θα κάνεις;
Ένας περιορισμένος κλειστός χώρος με ανθρώπους να συνωστίζονται έχει τα ρίσκα του. Αν η επιλογή μου ήταν να δράσω στο χώρο του θεάτρου και βρισκόμουν σε αυτήν την περίσταση, όπου κάποιος τύχει να βήξει, θα ήμουν αναγκαστικά και συνειδητά προετοιμασμένη για όλα.
-Κάνεις σχέδια για το άμεσο μέλλον;
Έκανα περισσότερα σχέδια στην καραντίνα, καθώς είχα το χρόνο σύμμαχο, δίνοντας στον εαυτό μου ευκαιρίες και ανοίγοντας δρόμους σε πράγματα που ήθελα, ακόμα κι αν αυτά δεν υλοποιηθούν στο άμεσο μέλλον. Δρω άρα υπάρχω.
Σχόλια για αυτό το άρθρο