©C. Politi
Το κρέας κόμπε στη Μύκονο είναι ο δεύτερος γύρος. Ήρθε στις ζωές μας για να μείνει μαζί με τον Τούρκο σφίχτη που πετάει χρυσόσκονη στα κρέατα με πιρουέτες στις παλάμες ενώ παράλληλα κλοτσάει κούτες στα χωράφια του νησιού ημίγυμνος στο Ιnstagram. Κάθε πρωί λοιπόν στο νησί που σκοτώνει την έμπνευση, κάθεσαι και υπολογίζεις πόσα πενηντάρικα θα ξοδέψεις στα βασικά. Όταν ήρθαμε για να ζήσουμε τη “Μύκονο των 80s”, πήρα δύο τζιν και λίγα t-shirts. Κάθε φορά που κατεβαίνω στη χώρα νιώθω ανυπεράσπιστη μπροστά στην παγέτα. Συνάντησα γνωστή μου με σατέν σμαραγδί φόρεμα και έναν ώμο στα Ματογιάννια που με κοιτούσε πάνω κάτω. Σκέφτηκα να μπω να αγοράσω τουλάχιστον ένα νέο γυναικείο t-shirt που να μη σε πνίγει η λαιμόκοψη. Το πιο δυσεύρετο ρούχο. Μάταιη η απόπειρα. Τα μαγαζιά γεμάτα με έξαλλα υπέρ αμπιγέ ρούχα με στρας και κλος μανίκια, που δεν έχω δει ούτε στις βιτρίνες του Selfridges τα Χριστούγεννα.
©C. Politi
Όπως επίσης μάταια έψαχνα προχθές μερικά απλά και απέριττα έπιπλα και αξεσουάρ για το σπίτι. (Τα τρώει όλα ο αέρας και η αλμύρα). Βρήκα μόνο καναπέδες τεραστίων διαστάσεων, αγάλματα λιονταριών απομιμήσεις από τη Δήλο και υπερφυσικά αντικείμενα για βίλες 3000 τετραγωνικών. Το target group της σχιζοφρένειας που πρωταγωνιστεί στο καλοκαίρι της κρίσης και της πανδημίας. Ένα βράδυ στο μαγικό ξενοδοχείο κόσμημα Kensho στην Ψαρού τραγουδούσε μία υπέροχη Κουβανέζα. Σε λίγο μία “μπάντα” από το διπλανό Nammos ξεκίνησε αντίποινα με κλαρίνα και χιτ της Γωγούς Τσαμπά. Νιώσαμε σα να παθαίναμε εγκεφαλικό. Το ίδιο συμβαίνει σε πολλές παραλίες που ανταγωνίζονται τα μαγαζιά το ένα το άλλο με δυνατή μουσική. Το “η ισχύς εν τη ενώσει” δεν ισχύει στο νησί.
Τι και αν γίνεται θερμομέτρηση, τι και αν το προσωπικό φοράει μάσκες. Το πάρτι πρέπει να γίνει πάση θυσία. Θες δε θες. Και θα σε συνεπάρει. Όπως μας συνεπήρε και μας στο εντυπωσιακότατο Coya με τους latin ρυθμούς και τους πυρσούς με τα βεγγαλικά. Ξεχάστηκα τόσο πολύ που έκανα χειραψία με το διπλανό τραπέζι. Μετά τους ψέκασα με το αντισηπτικό μου ζητώντας συγνώμη. Στη χώρα μας φέτος ζούμε ένα παράλληλο σύμπαν από τον υπόλοιπο πλανήτη. Η Μύκονος μαζί με την έμπνευση σκοτώνει και το φόβο. Ένα παράλληλο σύμπαν, μία καλή ενέργεια που φυσάει από τα αρχαία χρόνια, μία ωραία παράσταση που είδαμε στα πλαίσια του Mykonos Art Festival, ένα ηλιοβασίλεμα χωρίς αέρα μέχρι αργά στην αμμουδιά του Άγιου Ιωάννη. Αυτή η χώρα που παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα φέτος στέκεται στα πόδια της πιο καμαρωτή από ποτέ. Κι ενώ ο covid 19-της χτυπάει δυνατά την πόρτα.. εύχομαι να μην προσγειωθεί απότομα και εμείς μαζί σε ένα κινηματογραφικό crash landing.
Περισσότερα στο vogue.gr
Διαβάστε επίσης | Politicult: Η μαγεία της Μυκόνου με λιγότερη ένταση
Σχόλια για αυτό το άρθρο