Τον έχεις δει σίγουρα σε κάποια από τις βραδινές επαναλήψεις της 10ης εντολής. Ο Θοδωρής Αντωνιάδης έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό μέσα από την πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση, έχει όμως μια αξιόλογη διαδρομή στο θέατρο, ξεκινώντας από το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Εκεί, κατέβηκε τα σκαλιά για τη θεατρική σκηνή, όμως η συνέχεια τον ανεβάζει σκαλί σκαλί σε σημαντικές δουλειές, όπως Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού, δίπλα στον Γιάννη Βούρο, στο θέατρο Βεάκη. Κι εκεί κατεβαίνει σκαλιά -τυχαίο;- για να βρεθεί στη σκηνή, όπου ξεχωρίζει με τις υποκριτικές του δυνατότητες. Όμως ο Θοδωρής Αντωνιάδης, για όλους όσοι τον γνωρίζουμε καλύτερα, είναι ξεχωριστός και σαν προσωπικότητα. Απαντά στο αλφαβητικό ερωτηματολόγιο του Cosmopoliti με θάρρος και ειλικρίνεια αν και -όπως πιστεύει- “τα εν οίκω μη εν δήμω”. Κυρίες και κύριοι, ο Θοδωρής Αντωνιάδης
Aγάπη: δύναμή μου
Αμαρτία: σκέψη
Άνοιξη: δύναμή μου
Άνοιξη: ανθισμένη πασχαλιά στην αυλή φίλου μου
Βιβλίο: “Ο νοητός λύκος” του Μάνου Ελευθερίου
Βρίσιμο: άσχημο πράγμα
Βασανίζομαι: με αξιοπρέπεια
Γεννήθηκα: ναι!
Γάμος: από τώρα; να μεγαλώσω πρώτα..
Γενναιοδωρία: αρετή
Δημιουργία: η φύση, η τέχνη, οι φίλοι μου
Δειλιάζω να: μην δειλιάζω
Δίκιο έχω: συνήθως (χα,χα,χα)
Ελλάδα: “Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας”. Οδυσσέας Ελύτης
Ειλικρίνεια: απαραίτητη
Είμαι: “….σαν να μην είμαι” (Ήχος του όπλου. Λούλα Αναγνωστάκη)
Ζήλεια: μπα…δεν το’ χω
Ζωή: το μόνο αντίτιμο που θα μπορούσε να έχει ο θάνατος
Ζήτω: η ελευθερία
Ηθοποιός: η αρχή…τα σκαλιά…Υπόγειο στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν…1999
Ηλικία: απροσιόριστη
Ηθική: αξία αδιαπραγμάτευτη
Θεός: αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς…
Θέατρο: προσπαθώ δυο μέρες να βρω κάτι σχετικό για να γράψω…συνειδητοποιώ πως είμαι “μικρός”…χαμογελάω κι ευγνωμονώ
Θλίψη: εκεί που καταλύεται το όνειρο κι η φθορά έχει φθαρεί (Γιάννης Ρίτσος)
Ίντερνετ: ανακάλυψη
Ισορροπία: ευαίσθητη
Ιδανικά: μεγάλα
Καλοκαίρι: πατρικό, Νέος Βουτζάς
Κινηματογράφος: αγάπη, βόλτα, ζεστασιά, οι φίλοι μου
Καταχρήσεις: αναψυκτικό
Λάμψη: το κομψό δαχτυλίδι της μάνας με το μικρό λαμπερό πετράδι. Η ιστορία…
Λεφτά: μπα…
Λάθη: τα λάθη, τα λάθη!
Λατρεία έχω: στην καλοσύνη, στα μεγάλα ιδανικά, στις μικρές στιγμές
Μειονεκτήματα: φυσικά
Μέρα: ζωή
Μόττο: όσο μπορείς (Καβάφης)
Νεύρα: μη μου τους κύκλους τάραττε
Νύχτα: μαγική
Ντροπή: δυσεύρετη αξία
Ξεκουράζομαι: μοναχικά, παρέα με τον “κόσμο” μου. Ένα βιβλίο, ένα τραγούδι, μια ζωγραφιά, ένα ντοκυμαντέρ, μια σιωπή
Ξεχνάω: επιλεκτική μνήμη
Ξεκαρδίζομαι: λιγότερο
Οικογένεια: φυλαχτό
Όνειρα: διαρκής αναζήτηση
Πολιτική: άλλο
Παγίδες: προσπάθεια αποφυγής
Πανικός: ψυχραιμία
Ρυτίδες: παράσημα
Ρόλος: όλοι. Οι πριν και οι επόμενοι
Ρίσκο: εσωστρεφής
Σεβασμός: απόλυτος
Σεξ: ε; τι;
Σχέσεις: τα εν οίκω μη εν δήμω
Ταλέντο: η αναγνώριση της ομορφιάς στη ζωή
Τηλεόραση: παρέα
Τεμπελιά: ανά φάσεις
Υστερία: δεν την αντέχω
Υποσχέσεις: με φειδώ
Υπάρχω για να: υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω
Φαγητό: της μαμάς
Φθινόπωρο: τα κόκκινα πεσμένα φύλλα του μεγάλου δέντρου στη Φρυνίχου, στο Τέχνης
Φετίχ: τα εν οίκω μη εν δήμω, ξανά!
Χειμώνας: “Ο φάρος” (το χαρακτικό έργο της Λιάννας Παπαϊωάννου) και οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου
Χρώμα: ένα Σαπφειρινό μαβί (Καβάφης)
Ψέμματα: ένα ψέμα, που λέει πάντα την αλήθεια (Η ψεύτρα, Ζαν Κοκτώ)
Ψάχνω: δεν ψάχνω, βρίσκω
Ψυχανάλυση: μήπως θα έπρεπε;
Ωροσκόπιο: υδροχόος με δίδυμο. Αέρας με αέρα
Ώρα να τελειώνω: με αυτές τις ερωτήσεις
Ωραίο τέλος: μακάρι
Σχόλια για αυτό το άρθρο