Από την/τον Polyxeni Kokovika | 28 Σεπτεμβρίου 2014
«Το άγγιγμά σου είναι όλα τα λεφτά Πολυξένη» μου είπε η πελάτισσα μου. «Όταν μιλάς με κάποιον, τον ακουμπάς. Το άγγιγμά σου είναι που μας θεραπεύει και όχι τα λόγια σου.» H παρατήρηση αυτή με προβλημάτισε. Αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έδωσε άφθονη αγκαλιά και στοργή και είχα φαίνεται την ανάγκη να μοιραστώ το περίσσευμα. Κάθε φορά που βρισκόμαστε με τη μαμά μου, πάντα προσμένω εκείνη την ιδιαίτερη στιγμή που θα γυρίσει και θα μου πει, «έλα, έλα να σου χαϊδέψω την πλάτη.» Είναι μέρος της μυστικής μας επικοινωνίας που την μοιράζομαι και με την κόρη μου όποτε έρχεται να με δει από το Λονδίνο. Μας κάνει μαμμόθρεφτα αυτό χάδι; Ίσως. Πάντα όμως το διασκεδάζουμε και μας βοήθησε να έχουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να είμαστε υπεύθυνες, δυνατές, και γενναιόδωρες!
Όποτε μιλάω με κάποιον, ασυνείδητα τον αγγίζω. Είναι αυτό για μένα μια μορφή επικοινωνίας και ένδειξη φιλίας, μια αυθόρμητη κίνηση μου για να αισθανθώ το εσωτερικό το ποιόν του άλλου. Πριν έρθω στις ΗΠΑ δεν μου πέρασε ποτέ από το νου ότι αυτή η χειρονομία θα μπορούσε να ερμηνευθεί τόσο διαφορετικά από τους άλλους. Ο δικηγόρος μου νόμιζε στην αρχή ότι τον φλέρταρα! Τελικά όταν κατάλαβε ότι έκανα το ίδιο και με τους άλλους ανθρώπους γύρω μου, ομολόγησε τη σκέψη του. Κάτι που για μένα σημαίνει «στιγμιαία ανταλλαγή ταυτότητας» μπορεί να ερμηνευθεί από τους άλλους εντελώς διαφορετικά, ανάλογα με τις παραδόσεις τους, τις εμπειρίες τους, ή τον χαρακτήρα τους. Ο δάσκαλος της Ομοιοπαθητικής μας έλεγε ότι: «η θεραπεία σας θα είναι μισή και ατελής αν δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν και το άγγιγμα…»
Η αφή βλέπετε, μας δίνει την μοναδική δυνατότητα να αποκωδικοποιήσουμε αμέσως τα συναισθήματα του άλλου και μπορεί να είναι πιο πολυδιάστατη και πιο άμεση από την γλωσσική επικοινωνία. Είναι μάλιστα η πρώτη γλώσσα που μαθαίνουμε και που χρησιμοποιούμε. Και το πιο σημαντικό, μας είναι αδύνατο να αγγίξουμε κάποιον χωρίς να μας ακουμπήσει και αυτός. Το ζεστό άγγιγμα είναι απόλυτα απαραίτητο όχι μόνο για την επικοινωνία μας με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μας. Όταν ήμουν στη Νότια Αφρική και το μωρό μου υπέφερε από κολικούς, ο παιδίατρος μου είπε πως η μόνη λύση ήταν να αφήσω το μωρό μου να κλαίει μόνο του σε ένα διπλανό δωμάτιο, αλλιώς θα τρελαινόμουν. Φυσικά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, και έτσι ακολούθησα τη συμβουλή της Αφρικανής κυρίας που δούλευε στο σπίτι μας βάζοντας το μωρό στην πλάτη μου όλη μέρα ενώ έκανα τις καθημερινές εργασίες μου. Τι νομίζετε ότι έγινε; Το μωρό μου ηρέμησε!
Έρευνες απέδειξαν ότι ένα στοργικό άγγιγμα που εκδηλώνεται με απαλό χάδι ή τρίψιμο αυξάνει την δυνατότητα του μυαλού να χτίσει μια αίσθηση κατοχής του σώματος μας και παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία και την διατήρηση μιας υγιούς αίσθησης του εαυτού μας. Επίσης, ελαττώνει το άγχος και άλλα αρνητικά συναισθηματικά συμπτώματα. Εδώ στο Λος Άντζελες, πολλοί συχνά λένε “sorry” όταν περνάνε κοντά σου, ακόμα κι αν είναι σε τέτοια απόσταση που δεν υπάρχει περίπτωση να σε ακουμπήσουν. Είναι λες και φοβούνται μήπως σε προσβάλουν ή μήπως εσύ εισβάλεις στο δικό τους προσωπικό χώρο. Αλλά από πού προέρχεται αυτός ο φόβος του αγγίγματος;
Καταλαβαίνω βέβαια ότι ο κάθε πολιτισμός έχει διαφορετικές συνήθειες και παραδόσεις σχετικά με την ανθρώπινη επαφή. Ίσως πάρει καιρό για το άγγιγμα να γίνει αποδεχτό και φυσιολογικό σε μια κοινωνία όπου πολλοί άνθρωποι έχουν κακοποιηθεί και παρενοχληθεί ή όπου υπάρχουν βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις, κάποιες από αυτές θρησκευτικές. Μερικοί άνθρωποι σχετίζουν το άγγιγμα με αισθήματα παραβίασης και έλλειψης σεβασμού της ιδιωτικής τους ζωής. Επίσης, η ίδια η λέξη «άγγιγμα» έχει συχνά αρνητική έννοια και σχετίζεται με στοιχεία όπως η σεξουαλική παρενόχληση και η κακοποίηση. Ενώ θα έπρεπε να συσχετίζεται με το εξαιρετικά ευεργετικό συναίσθημα της σύνδεσης και της ενότητας, η λέξη παίρνει μια ερμηνεία πρόστυχη και αρνητική. Οφείλεται αυτό σε έλλειψη εμπιστοσύνης και κοινωνικότητας; Σε αδύνατους οικογενειακούς δεσμούς; Είναι λόγω του φόβου, της κακοποίησης, ή της βίας; Ίσως. Όλα αυτά είναι και κατανοητά και σεβαστά. Το κάθε πράγμα έχει το μέτρο του και όλα στο τέλος έχουν να κάνουν με τα υγιή όρια που θέτουμε στον εαυτό μας.
Τα πλεονεκτήματα του αγγίγματος υπερτερούν κατά πολύ σε σχέση με τους κινδύνους. Δεν μπορούμε να ζήσουμε την υπόλοιπη μας ζωή με το φόβο ότι κάποιος θα παρεξηγήσει την ανάγκη μας για ανθρώπινη επαφή, ή θα μας ακουμπήσει με τρόπο ακατάλληλο. Ο μόνος τρόπος για να είμαστε ολοκληρωμένοι σαν άτομα είναι μέσω του συναισθήματος, της αγάπης, του αγγίγματος… Για παράδειγμα, δείτε πως τα παιδιά σκαρφαλώνουν στην αγκαλιά μας και μας αγγίζουν συνέχεια. Μερικοί μεγάλοι τους λένε: «Σταμάτα να χαϊδεύεσαι και να αγκαλιάζεις, είσαι μεγάλο παιδί τώρα.» Μα τι λένε; Είναι σα να ζητάμε από το παιδί να σταματήσει να αναπνέει! Έχω την εντύπωση ότι η κοινωνία μας μετατρέπεται σε «touch-phobic» «μη μου άπτου», γεμάτη από ανθρώπους τους οποίους η φυσική επαφή τους ξενίζει! Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη στέρηση όπως θα απελευθερώναμε τον εαυτό μας από μια κακή συνήθεια όπως έναν εθισμό. Μπορούμε να επανεκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας ώστε να δίνουμε και να αποδεχόμαστε το άγγιγμα. Μάλιστα θα πρότεινα αυτή η ¨Συναισθηματική Επανεκπαίδευση» να διδάσκεται στα σχολεία! Ας το πάρουμε και ένα βήμα παραπέρα. Φανταστείτε αν μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε το άγγιγμα στον καθημερινό επαγγελματικό κόσμο, χωρίς να παραβιάζουμε τον προσωπικό χώρο του άλλου και χωρίς περιθώριο παρεξήγησης! Τα οφέλη θα ήταν τίποτα λιγότερο από θετικά. Ίσως είναι αυτό ένα θέμα για τους guru του management.
Μου πήρε κάμποσο χρόνο για να καταλάβω ότι το αποκορύφωμα των θεραπειών μου ήταν η αυθόρμητη ενσωμάτωση του αγγίγματος, πράγμα που με τη σειρά του ενέπνευσε τους πελάτες μου να το εξασκούν στην καθημερινότητα τους. «Η ζωή μου βελτιώθηκε από την ώρα που άρχισα να αγκαλιάζομαι με το σύντροφο μου» μου είπε μια πελάτισσα μου. Από τη στιγμή που το εφαρμόσαμε η επικοινωνία και η εμπιστοσύνη μας βελτιώθηκαν σημαντικά. Το ζεστό άγγιγμα αναζωογονεί κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν λέμε «σ’αγαπάω», το άλλο άτομο ίσως να μην αντιδράσει άμεσα επειδή παίρνει χρόνο μέχρι το μήνυμα να αγγίξει την καρδιά του. Όμως όταν τον αγγίξουμε, ακόμα και χωρίς να μιλήσουμε, αισθανόμαστε τη φροντίδα, τη ζεστασιά και την αγάπη να ρέουν στιγμιαία. «Οι πράξεις μιλούν δυνατότερα από τις λέξεις.»
Όλα στη ζωή έχουν δύο πλευρές. Είναι προτιμότερο να εστιαστούμε στα θετικά και να ασπαστούμε τα πλεονεκτήματα. Ανεξάρτητα από τις εμπειρίες μας, χρειάζεται να έχουμε το θάρρος να αποδεχτούμε, να συνδεθούμε, και να μοιραστούμε. Το άγγιγμα αντανακλάται άμεσα πίσω σε εμάς σαν καθρέπτης και αυτή η στιγμιαία ανταλλαγή μεταφράζεται σε αγάπη. Η κάθε γλώσσα έχει πολλές δικές τις λέξεις για να περιγράψει το άγγιγμα (για παράδειγμα, αισθάνομαι, αγκαλιάζω, ασπάζομαι, φιλώ, κρατώ, κλπ.). Το ποια θα διαλέξουμε έχει να κάνει με την προσωπικότητα του καθενός μας. Προσωπικά τις θέλω όλες!
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στη Huffington Post http://www.huffingtonpost.com/polyxeni-kokovika/the-untouched-generation_b_5614123.html
