Αφήνει το αποτύπωμα του σε κάθε σκηνοθετικό του εγχείρημα κι αυτό γιατί ο δημιουργικά ευρηματικός Ένκε Φεζολλάρι, “δικαιολογεί”από την αρχή μέχρι το τέλος την οποιαδήποτε φρέσκια ιδέα με την οποία ‘’ντύνει’’ το έργο που σκηνοθετεί. Η προσωπική του άποψη καθορίζει κάθε παράσταση, χωρίς, όμως, να αποδομείται ο λόγος και το ύφος του συγγραφέα, πάντα με σεβασμό προς τους ηθοποιούς. Και όλα αυτά χάρις στις γνώσεις που διαθέτει, τη φαντασία του, το πάθος του για τη δουλειά και την αγάπη του εν τέλει για το θέατρο! Γι’ αυτό με ό,τι καταπιάνεται γνωρίζει την αποδοχή του υποψιασμένου κοινού το οποίο σπεύδει να απολαύσει την προχωρημένη αισθητική του πρόταση. Η τελευταία του δουλειά ‘’Πού είναι η μάνα σου μωρή;’’ από το ομώνυμο βιβλίο της Δήμητρας Πετρούλα σε θεατρική διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου με την Βέρα Κρούσκα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που παίζεται στο Vault ‘’σπάει ταμεία’’ και μεταφέρεται για μία εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη στο θέατρο Αυλαία. Ακολούθως θα συνεχίσει κανονικά την επιτυχημένη πορεία του στην Αθήνα. Ο avant-garde σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι μιλά για την hit παράσταση του και περί σκηνοθεσίας γενικότερα από το Α ως το Ω.
Αδαμίδου Σοφία: Αγωνίστρια, άνθρωπος, πένα, γενναιοδωρία, γνώστρια της ελληνικής ιστορίας και φυσικά λάτρης των γατιών, πέρα από όλα αυτά αναδεικνύει με την πένα της όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής.
Βάθος (θεατρικός όρος): Προοπτική, παράθυρο, απαιτεί μελέτη και μια στάση ζωής, οφείλουμε πρώτα να αποκτάμε όχι μόνο γνώσεις και αρετές αλλά να διαθέτουμε και την ευφυΐα να πράττουμε όσα μάθαμε και όσα ανακαλύπτουμε. Σεβασμός στο κείμενο, φαντασία, τεχνική, να εννοήσουμε και να ξαναπροσδιορίζουμε έννοιες και αξίες, όταν ασχολούμαστε με το κείμενο, τους ανθρώπους και την Τέχνη. Το βάθος δεν είναι μόνο μια επίμονη και επίπονη διαδικασία, συγχρόνως μας επανατοποθετεί κατά κύριο λόγο με τον εαυτό μας και τους άλλους αλλά και με το αντικείμενο και μην ξεχνάμε όλα πρέπει να αφορούν το κοινό, τους θεατές, άρα επικοινωνιακό βάθος που θέτει ζητήματα.
Γέννηση: Κάθε φορά που βουτώ στη θάλασσα ή όταν τρώω ένα παγωτό, ή όταν ερωτευόμαστε, ακόμα και στην απώλεια κάτι γεννιέται. Γέννηση είναι ένα διηνεκές και αέναο παράθυρο, καταργεί νόρμες και κανόνες. Γεννάω ιδέες, αισθήματα, άρα πριν κυοφορώ ένα ολόκληρο σύμπαν και αδειάζω για να συνεχίσω. Ακατοίκητο σώμα που τα λόγια του κάθε έργου βρίσκουν ένα σπίτι να ζήσουν.
Δήμητρα Πετρούλα: Ηρωίδα.
Ένκε Φεζολλάρι: Το παιδάκι που έπαιρνε ο παππούς του και μάζευαν μανιτάρια στο δάσος στα Τίρανα, ο χορευτής που ήθελε να γίνει και η αγάπη για τις γυναίκες και το μελόδραμα των Βαλκανίων, η λίμνη Οχρίδα, η Θεσσαλονίκη των φοιτητικών χρόνων, η Πολυδούρη, ο Ντοστογιέφσκι, ο Αλμοδόβαρ , η Άννα Μανιάννι, ο ιταλικός κινηματογράφος, έρωτες που φύγαν και αυτοί που έρχονται, πείνα, τα σκυλάδικα, η Ελλάδα και η Αλβανία, ο κόσμος, εσύ και εγώ και η μαμά μου που ακούει Πάριο και Πιάφ.
Ζωντάνια: Χορός, αγάπη, αγκαλιά μόνο αυτό θα μας σώσει, η Τέχνη και ο Έρωτας.
Ηθοποιός: Ζωή-Τεχνική-Καρδιά, Σώμα και φωτιά. Πρέπει πάντα να πυρπολείς το είναι σου, να διαθέτεις σεβντά , ασίκης, αμαρτωλός και κλέφτης και να μην ξεχνάς σε τι κόσμο ζεις και γιατί κάνεις θέατρο.
Θέληση: ‘’ Θα ζήσουμε Θείε Βάνια’’, όσο κλισέ και αν ακούγεται. Έχω μάθει από τα 15 μου από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω τα καλοκαίρια σε ταβέρνες στα νησιά ότι αν έχεις θέληση τα πάντα κατακτάς, όπως και όταν πέρασα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είχα μέσα μου θέληση ότι θα γίνω ηθοποιός και το κατάφερα. Εργασία και υπομονή.
Ιδεολογικό σκηνοθετικό πλαίσιο: Όταν θα βρω παραγωγό να πιστέψει στο όραμα μου.
Καλλιτεχνικά σχέδια (επόμενα):’’ Το τελευταίο ψέμα’’ του Μιχάλη Κακογιάννη στο Ίδρυμα Κακογιάννη στις 24 Φλεβάρη!(πρώτη φορά στο σανίδι το σενάριο της ταινίας).
Λόγος (θεατρικός όρος): Απλότητα, ειλικρίνεια, ήχος, μουσική, καθαρότητα ψυχής, καθρέφτης κοινωνίας. Ο Λόγος εμπεριέχει τα πάντα.
Μίσος: Ζούμε σε πλήρη σύγχυση. Αξίες ξεπεσμένες και ένας βούρκος ψεμάτων. Επιθετικότητα και νοσηρότητα . Θέλει αντίσταση, όπως μπορεί ο καθείς.
Νεωτερισμοί (σκηνοθετικοί): Κάνω εμετό. Δεν με αφορούν. Αν κάτι δεν έχει αίσθημα ή αγάπη, μου είναι αδιάφορο. Το δήθεν με ξεπερνά.
Ξενοφοβία: Τρόμος, φόβος, απελπισία, φτώχεια. Αποκτηνωθήκαμε και έχουμε πολλά να δούμε ακόμα. Ξεχνάμε εύκολα.
Όνειρα: Επίδαυρος! Να γυρίσω ταινίες, να παίξω, και να παραμένω άνθρωπος.
‘’Πού είναι η μάνα σου μωρή;’’: Πολιτική θέση. Μεγάλη ερμηνεία και στιγμή της Βέρας Κρούσκα.
Ρεπερτόριο: Ελλάδα, Ρωσία, Βαλκάνια, Βορράς. Σαίξπηρ, Λόρκα, Τσέχωφ και Τέννεσι Ουίλλιαμς …και φυσικά το αρχαίο δράμα.
Σκηνοθέτης: Ο πατέρας, ο ψυχολόγος παιδαγωγός, ο μαέστρος. Φροντίδα, αγάπη και αλήθεια: από το κείμενο έως την καθαρίστρια του θεάτρου. Να είσαι πάνω απ όλα Άνθρωπος. Και να πιστεύεις ακράδαντα ότι θα αλλάξεις τον κόσμο.
Σκηνή: Εκκλησία. Ιερός ναός. Δεν υπάρχει χωροχρόνος. Υπάρχεις και δεν υπάρχεις. Μετουσιώνεις το αρνητικό φορτίο σε θετικό και το αντίθετο. Πιστεύεις, αγαπάς, κλαις, μισείς, πονάς, μοναξιά.
Τέχνη: Δαίμονες και άγγελοι, μέσα και έξω μας.
Υπερρεαλισμός: Η Αγγελάκη Ρουκ να χορεύει σε παράσταση της Μαγκύ Μαρέν και η Αγνή Μπάλτσα να απαγγέλει Ασλάνογλου.
Φινάλε: Γερνάς κατά δέκα χρόνια κάθε φορά άλλα ιδανικά βρίσκεις την Ιθάκη του Καβάφη (φινάλε μιας παράστασης)
Χειροκρότημα: Ισοδυναμεί με δέκα ζωές. Όταν ιδρώνεις τη φανέλα και είσαι τίμιος σε αυτό που κάνεις, είναι μεγαλείο να βλέπεις τα μάτια των θεατών γεμάτα συγκίνηση. Σου δίνει δύναμη να προχωράς και σβήνει τη ματαιότητα.
Ψυχισμός: Ακραίος βαλκάνιος μελοδραματισμός…
Ωραία παράσταση: Μου αρέσουν πολύ οι παραστάσεις του Μαυρίκιου ,του Μαρμαρινού, της Μπρούσκου, του Νεκρόσιους, του Καστόρφ, του Τερζόπουλου, της Πατεράκη, του Καραθάνου και φυσικά και της γενιάς μου σκηνοθέτες όπως, ο Τσινικόρης, ο Αζάς και άλλοι. Με αγγίζουν.
Σχόλια για αυτό το άρθρο