Άτιμο πράγμα ο έρωτας και δεν ξέρεις από που θα σου έρθει. Ιδιαίτερα όταν ξεκινάει από μια πρώτη επαφή αντιπάθειας που μετά καλείσαι να δεις και να αναλύσεις ποιος φταίει γι’ αυτό. Εσύ ή ο άλλος; Όταν είδα το πρώτο επεισόδιο της ”Eθνικής Ελλάδος” στο Mega, σχεδόν τσακώθηκα με ανθρώπους που, και αγαπάω και που ξέρω, ότι με αγαπάνε. Το λάθος δεν ήταν απόλυτα δικό μου. Θα έπρεπε ο “πιλότος” να ήταν σε διπλή διάρκεια κι όχι 40λεπτο “τα κάνω όλα και συμφέρει”. Kαι μετά ερωτευτήκαμε. Ένα από τα καλύτερα εγχώρια dramedy σίριαλ που στην αρχή το μίσησα.
Tότε έγραψα:
“Ρατσισμός, ανεργία, ενδοοικογενειακή βία, αναπηρία, το ξόφλημα της σόου μπιζ. Οκ ως εδώ, οι προθέσεις εξαίρετες αλλά μήπως είναι υπερβολικές όπως και οι επευφημίες; Γιατί αυτό που οι άλλοι είδαν ως τόλμη και ωριμότητα εγώ το είδα σαν ένα άτσαλο συνονθύλευμα σε τρεχαλητό απόδειξης της σημαντικότητας του με δυο πρέζες καλοφτιαγμένου σκηνοθετικού και σεναριακού σουρεαλισμού αλλά τη διδαχή πρώτη θέση κάγκελο σαν τη δασκάλα που δείχνει με το δάχτυλο. Ο Καπουτζίδης ξεκίνησε με ένα παραμπουκωμένο 40λεπτο που προσπαθεί να χωρέσει το σύμπαν όλο, αλλά εκ των πραγμάτων χάνει την ισορροπία του ανάμεσα στον πολλαπλό του στόχο, αυτόν της κωμωδίας και του κοινωνικού προβληματισμού, οδηγώντας εμένα τουλάχιστον σε πλήξη”.
Μετά ήρθε το δεύτερο επεισόδιο. Κι εκεί έγινε αλλαγή πορείας 180 μοιρών. Έγραψα: “Από το δεύτερο κι όλας επεισόδιο, τα σκόρπια και μη οργανικά δεμένα μεταξύ τους στοιχεία που παρατήρησα στην αρχή, απέκτησαν οντότητα. Και η επιφάνεια, επίπεδο που αυτή τη φορά και το χιούμορ άφησε να αναπνεύσει και το δράμα να γίνει λειτουργικό. Και τους ηθοποιούς να φοράνε πολύ καλύτερα αυτή τη φορά τα ρούχα του ρόλου τους. Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ στα καλύτερα της, ανάμεσα στην ατάκα της χαζής και το εσωτερικό δράμα του χαρακτήρα της. Η Σμαράγδα Καρύδη με μια αφοπλιστική φυσικότητα. Και η Κατερίνα Παπουτσάκη ίσως στην καλύτερη εμφάνιση της καριέρας της. Προβλήματα υπάρχουν ακόμα αλλά αν από το πρώτο ως το δεύτερο επεισόδιο η αλλαγή ήταν τέτοια, οι οιωνοί για την εξέλιξη είναι παραπάνω από καλοί. Η περιγραφή μιας τσακισμένης ηθικά μετά την ψεύτικη ευφορία και την επερχόμενη κρίση, Ελλάδας, αποκτά υπόσταση με τους χαρακτήρες όπως η απολαυστική Μίνα Αδαμάκη και ο θεούλης Κωνσταντίνος Τζουμάκης, να αναδεικνύουν το ψεύτικο κόντρα πλακέ του ηθικού και ψυχικού τους κενού, χωρίς να παύουν όμως να παράγουν γέλιο και κωμωδία. Και η σκιαγράφηση μιας χώρας μίζας, ψευτιάς, αδιαφορίας και μιζέριας, προκύπτει αυτή τη φορά από πολύ πιο καλοδουλεμένες σκηνές και καταστάσεις ακόμα και σε λεπτομέρειες. Όπως ένα πλάνο ενός ρακοσυλλέκτη μέσα στη νύχτα, την έκφραση βωβού πόνου και τρόμου στο βλέμμα της Μιχαήλ όταν ανακαλύπτει μια σβάστικα στο δωμάτιο του γιου της. Την απελεύθερωση από την κενότητα όταν η Παπουτσάκη ανακαλύπτει έναν σκοπό στη ζωή της. Και την παιδήλικη αισιοδοξία της τσαλακωμένης Σμαράγδας που καταφέρνει να σε πείσει ότι τίποτα δεν έχει χαθεί. Επαναλαμβάνω, διδαδiκτικοί βερμπαλισμοί και μελό υπερβολές υπάρχουν σε σημεία των διαλόγων. Όμως και εδώ είναι η πραγματική έκπληξη, ακόμα και όταν ο ίδιος ο Καπουτζίδης σαν ηθοποιός παραδίδει ένα τέτοιο βαρύγδουπο μονόλογο που θα μπορούσε να προκύψει φωσκολικά καταστροφικός, για την Ελλάδα των μπουζουκιών κλπ, το κάνει με μια μετρημένη υποκριτικά, δωρική αυστηρότητα που πραγματικά σε συγκινεί. Έχοντας ταυτόχρονα, σαν σεναριογράφος, επιτρέψει στον εαυτό του αυτή τη φορά, το αγαπημένο του παιχνίδι με τις σουρεάλ καταστάσεις και την ποπ κιτς υπερβολή (που υποκριτικά στον Κώστα Αποστολάκη, σόρι αλλά δεν του βγαίνει καθ΄όλου και αδικεί και τον ίδιο και αυτό που θέλει να περάσει στη σειρά.).
Και πάμε στο τρίτο. Έγραψα: Το ep 3 της “Εθνικής Ελλάδος” που έθαψα στo ep 1, δικαιώνει τον Καπουτζίδη, τις απίστευτες πρωταγωνίστριες του, την ελπίδα για μια σύγχρονη ελληνική μυθοπλασία με πάτημα στη σκληρή πραγματικότητα, κοινωνική και πολιτική άποψη και αποκούμπι ελαφρότητας στο σουρεαλισμό και την ερωτική σχέση του γέλιου με τη μελαγχολία. Aπό τις καλύτερες ελληνικές τηλεοπτικές δουλειές που είδα τα τελευταία χρόνια. Κι ίσως γι ‘αυτό να μη γούσταρα στην αρχή. Γιατί δεν έχω μάθει να περιμένω. Γιατί ζηλεύω σαν γνήσιος νεοέλληνας. Κι είμαι αμήχανος δημοσιογραφίσκος όταν πρέπει να βγάλω άποψη χωρίς την ψυχραιμία εξέτασης του συνόλου και των δυνατοτήτων του.”
Εδω στο 3 προσθέθηκε η Στάλλω, ο χαρακτήρας της κύπριας ξεσαλλωμένης με την υπέροχη Mαριέλλα Σαβίδου. Eδώ φάνηκε η κινηματογραφική ποιότητα της σκηνοθεσίας και της φωτογραφίας όπως και το timing του Καπουτζίδη στην κωμωδία και το δράμα του. Εδώ είδαμε για πρώτη φορά μια τρανς που με ρόλο κομπάρσας έγινε πρωταγωνίστρια. Εδώ είδαμε για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση επίθεση χρυσαυγιτών κι ένα παιδί να κλαίει στην αγκαλιά της μάνας του. Κι εδώ οριοθετήθηκε η σύμπραξη όλων αυτών των ταλαντούχων ανθρώπων και ο δρόμος που η σειρά θέλει να ακολουθήσει. Με αφορμή μια εξομολόγηση στην αρχή, μικρά μυστικά που βγαίνουν στην πορεία αλλά δε σε βγάζουν εκτός θέματος, κι ένα άθλημα που δε σημαίνει για κανέναν τίποτα. Σημαίνει όμως για τους ήρωες. Και το υπερασπίζονται με αφοπλιστική τιμιότητα.
Τόσο σαν ηθοποιοί όσο και σαν άνθρωποι. Η “Εθνική Ελλάδος”, μιλάει για τη δική μου χώρα και τη δική μου ανικανότητα να πραγματοποιήσω το ανέφικτο, το όνειρο μου το τσαλακωμένο. Ο Γιώργος Καπουτζίδης και όλοι γύρω του, το έκαναν εφικτό, στην πιο τίμια στιγμή της καριέρας τους. Την πιο ξεγυμνωμένη όσον αφορά την Κατερίνα Παπουτσάκη, την πιο σπαρακτικά αστεία και δραματική με χρονόμετρο όσον αφορά την Κωνσταντίνα Μιχαήλ, την πιο ελπιδοφόρα απέναντι στο όνειρο για τη Σμαράγδα Καρύδη και την πιο αντρίκια για τον ίδιο τον Καπουτζίδη. Που έχει τα κοχόνες, όταν πάει να μπλέξει με ευκολίες του ταλέντου του, να τις καθιστά απολαυστικές δυσκολίες. Και να μου δίνει την ευκαιρία να δακρύσω γελώντας.
Σχόλια για αυτό το άρθρο