ΤΩΡΑ |
«Credo» σημαίνει «πιστεύω». Εφημερίδα «Freddo» σημαίνει το ίδιο αλλά σαν πάρτι.
Και δεν έχει σκοπό να τελειώσει. Ο ΤΑΖ θυμάται, αγκαλιάζει παλιούς αγαπημένους και εξηγεί γιατί το καλοκαίρι, δεν χρειάζεσαι μαγιό, χρειάζεσαι “Freddo”.
Υπήρξε μια πολύ μακρινή μαγική εποχή (τόσο μακρινή και τόσο μαγική που ακόμα και η Disney ζητάει τα δικαιώματα να τα κάνει ταινία). Πριν από αυτήν, άκουγες απλά την έρμη τη γραμματέα στα περιοδικά να δακτυλογραφεί τα ορνιθοσκαλίσματα των κειμένων σου. Μετά, με το ζόρι, άρχισες να τα δακτυλογραφείς ο ίδιος (6 ώρες για 300 λέξεις). Μετά έπρεπε να γράψεις το πορτρέτο κάποιου διάσημου και για να βρεις στοιχεία έφτανες μέχρι το ίδρυμα Μπότση να ψάξεις αρχεία. Αργότερα μας ήρθε το Ίντερνετ. Πάθαμε όλοι κοκομπλόκο όπως όταν οι παπαράτσι έβγαζαν φωτό με μπικίνι την Μπαρντό στις Κάννες. Με το Internet, είχαμε ένα pc για όλο το γραφείο και στεκόμασταν στην ουρά λες και πηγαίναμε για συσσίτιο. Έχει κάτι σουρεαλιστικό το να προσπαθώ να μεταδώσω σε μια νεότερη γενιά αναγνωστών αυτή τη σκηνή ειδικά από τη στιγμή που τη μεταφέρω μέσα από ένα ιντερνετικό περιοδικό. Έχει όμως και γλύκα, στο σημείο που το ρετρό και η ανάμνηση αποκτούν πυραύλους τούρμπο. Για χρόνια η οικοδέσποινά μας η Χριστίνα, προσπαθούσε με διάφορους τρόπους να διατηρήσει αυτή την αίσθηση της ευδαιμονίας. Προσοχή, όχι της χαζομάρας αλλά της ευδαιμονίας που είναι το καταφύγιο άμυνας μας στην ασχήμια που μας περιβάλλει. Δεν την γλείφω γιατί και ούτε ανάγκη το έχω ούτε ανάγκη το έχει και αν πλακωθούμε θα χαρούμε όταν ξαναβρεθούμε. Δώσε σημασία φίλε σε αυτό το «όταν ξαναβρεθούμε» γιατί είναι και η πλάκα – παγίδα αυτής της δουλειάς.
Ξεκινάει από το πουθενά μια νέα εφημερίδα, αρχικά εβδομαδιαία και μετά την επιτυχία της ημερήσια, η «Freddo» με τη βαριά μητρική σκιά των «Παραπολιτικών» πάνω της. Η «Freddo» είναι αυτό που οι αμόρφωτοι σνομπίστες ονομάζουν «λαϊκό tabloid» χωρίς να γνωρίζουν οι βλάχοι ότι στα βρετανικά επονομαζόμενα «λαϊκά tabloid» αρθογραφούν μερικοί από τους πιο uber alles τύπους δίνοντας παλμό την ώρα που κάθε σοβαρή «Καθημερινή» τους σνομπάρει και κινδυνεύει να πεθάνει από πτωμαΐνη. Αυτό πάνω κάτω ήταν το στοίχημα της «Freddo». Να φέρει λίγο τα πράγματα στα ίσα τους όσον αφορά τον χαρακτηρισμό «λαϊκή εφημερίδα» και να προσφέρει ενημέρωση, χαβαλέ, ρεπορτάζ, ίσα βάρκα ίσα νερά γκλαμουρια, λέγοντας απεταξάμην τη μιζέρια. Συμπαντικά, υπάρχουν νόμοι που έλκουν πλανήτες, τους βάζουν στην τροχιά τους, οι πλανήτες έχουν βαρύτητα κλπ. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τη «Freddo». Ένας ένας, εμείς οι «λαϊκοί», όπως ο γνωστός ιδιοκτήτης χασαποταβέρνας Χρήστος Ζαμπούνης, ο περιβόητος παρουσιαστής της εκπομπής «Μασαζοκορσές για κονδυλώματα» Βαγγέλης Περρής, ο πατουσολόγος μέντιουμ Κώστας Λεφάκης, η ιδιοκτήτρια περουκατζίδικου για γραφεία κηδειών Νανά Παλαιτσάκη, ο χειριστής σεσουάρ των σταρ Θέμης Μάλλης (σε τέτοιο κωλάδικο ποιον θα έβαζαν διευθυντή), η καλόγρια Σουλπικία γνωστή και με το όνομα Σάσα Σταμάτη και ο με βαθμό 13,4 (υπάρχουν ντοκουμέντα) αποφοίτησης από το λύκειο ΤΑΖ, αρχίσαμε να μπαίνουμε στον πλανήτη Freddo. Kαι μολονότι δεν υπάρχουν πια χειρόγραφα κι όλοι ξέρουμε να πληκτρολογούμε και να είμαστε συνδεδεμένοι με το Internet, θες η ανάμνηση εκείνης της εποχής που είμαστε παρεάκι, θες ο συνδυασμός μιας παραδοσιακής ταβέρνας με nouvelle cuisine και άπειρες προοπτικές να γίνει club, βρεθήκαμε μαζί. Ίδιοι όπως (και αν) μας αγαπήσατε αλλά διαφορετικοί. Διαφορετικοί λόγω διαφορετικών συνθηκών και εποχών, στις οποίες το να ανακυκλώνεις το ζόφο είναι απλά μιζέρια. Μπορείς να ρίξεις φως και ντισκομπάλα, (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν προβληματίζεσαι) να χαρεί ο άνθρωπος; Την πρώτη μέρα στα γραφεία είμαστε λίγο σαν κοτόπουλα. Κάτι απωθημένα που είχε ο ένας με το άλλο, κάτι το «κι άλλη περιπέτεια; Πόσες να αντέξω η περήφανη». Σε μία ώρα το πράγμα είχε γίνει του νόου ας μπέτε από τη αρχή με αναμνήσεις και ανέκδοτα από τα παλιά και σε δύο ώρες λες και μας είχαν βάλει πιστόλι στο κεφάλι όλοι λέγαμε ιδέες για 17 εφημερίδες μαζί. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ. Κάποιοι από μας πήγαμε σε μπαράκια για να ξεσκουριάσουμε τις γνώσεις μας για το τι παίζει τώρα στην Αθήνα. Άλλοι κάναμε έρωτα και μερικοί κατάφεραν να ολοκληρώσουν τον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι (Η Χριστίνα είμαι σίγουρος ότι πήγε ντουγρού σπίτι να ξεκοκαλίσει δέκα νέα επεισόδια από μια σειρά με την οποία έχει κόλλημα. Αυτή η γυναίκα πιο εύκολα σε καλεί να φας και να κοιμηθείς σπίτι της παρά να δεις σίριαλ μαζί της και την διακόψεις).
Σημασία είναι πως όλοι μας κοιμηθήκαμε με μια παράδοξη ιδρωμένη χαρά αναμονής, υπνωτισμένοι σχεδόν από το επαναλαμβανόμενο τρίξιμο του ανεμιστήρα. Διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές μυθολογίες αλλά με κοινό παρονομαστή τη χαρά και τις εικόνες μας. Εκεί νομίζω ότι έκατσε η επιτυχία της «Freddo». Στην αποδοχή της διαφορετικότητας, την πολιτική στάση με χιούμορ και το ξεμπούρλεμα με σοβαρότητα. Στην επανεφεύρεση των εαυτών μας απευθυνόμενοι σε ένα κοινό με δικαίωμα στη χαρά και την ειλικρίνεια. Γλυκό βύσσινο με αμπσέντι κανείς;
Σχόλια για αυτό το άρθρο