Το έργο του Χριστόφορου Χριστοφή, «Toulouse-Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας», εμπνευσμένο από τη ζωή του δημοφιλούς ζωγράφου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Γεωργούλα, στο Ίδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη, το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου και τις Κυριακές 8, 15 και 22 Δεκεμβρίου. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Παρίσι του 1901 και έχει σχέση με τον γνωστό Γάλλο ζωγράφο Toulouse-Lautrec (1864-1901). Κυρίαρχη μορφή στο έργο παράλληλα είναι μια γυναίκα που έχει στα μάτια του το ρόλο της μάνας, ερωμένης, οικονόμου και πόρνης. Στη διάρκεια του έργου ακολουθούν διάφοροι διάλογοι, όπου ο ζωγράφος συνομιλεί με καθεμιά από αυτές τις μορφές. Μέσα από τα λεγόμενά του, αναπτύσσει το πλαίσιο της κοσμοθεωρίας του για τη ζωή, μιας κοσμοθεωρίας που είναι δεμένη άρρηκτα με την απόλαυση όλων εκείνων των επίγειων απολαύσεων που ένας συμβατικός ή συντηρητικός άνθρωπος θα χαρακτήριζε ως ανηθικότητες. Συναντάμε τις αναφορές του στα καμπαρέ και τα πορνεία του Παρισιού του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Μέσα από το κείμενο, ο ζωγράφος αναδεικνύει το στοιχείο της κοινωνικής υποκρισίας και της διπροσωπίας. Τον Toulouse Lautrec υποδύεται ο ταλαντούχος Νεκτάριος Σμυρνάκης που έχει ξεχωρίσει από προηγούμενες παραστάσεις, όπως “Σαβουάρ Βιβρ – θα φανεί ότι ποτέ δεν ξέρεις”, “Young Lear”, “Τα άγρια αγόρια”, “Πλατόνοφ” κ.α. Γνωρίστε τον καλύτερα από το Α ως το Ω!
Αγάπη: «Κοίταξέ με είμαι όμορφη; Όχι, αλλά έχω αγαπήσει Είμαι νέα; Όχι, αλλά έχω αγαπήσει Ζω; Όχι, αλλά έχω αγαπήσει» Αυτά γράφει η 16χρονη Γερτρούδη στο ημερολόγιό της στην ομώνυμη ταινία του Ντράγιερ και εγώ απλά σας το μεταφέρω.
Βράδυ: Εξισορροπεί και καταπραϋνει. Στα δικά μας γεωγραφικά πλάτη τουλάχιστον, που το ηλιακό φως τσουρουφλίζει ανελέητα.
Γάμος: Ο ναός της θεσμοθετημένης μονογαμίας : δεν μπαίνω μέσα, δεν περνάω ούτε απ’ έξω.
Δύναμη: Παροδική αίσθηση, η υφή της αλλάζει όσο μεγαλώνω. Χάνει τη μεταλλική της λάμψη, αλλά και την ακαμψία της, γίνεται πιο ελαστική.
Έρωτας: Ο χωρίς ανταπόκριση, ο «με τα όλα του» έρωτας: Αφαιρεί τη Δύναμη, καταστρέφεται από το Γάμο, φουντώνει το Βράδυ, ιδανικά μετουσιώνεται σε Αγάπη.
Ζωή: Μπορώ μονάχα να τη ζήσω πια, αποφεύγω να την αναλύω, πέφτω πάντα έξω.
Ηρεμία: Όλο και πιο σημαντική όσο μεγαλώνω. Ελπίζω να σημαίνει ότι ωριμάζω και ότι δεν γερνώ.
Θέλω πολύ να: Μη θέλω πολύ, με καταναλώνει περισσότερο παρά με κινητοποιεί.
Ίδρυμα Θεοχαράκη: Υψηλή κτιριακή αισθητική και κομψότητα και εντελώς ανέλπιστα το καινούργιο μου θεατρικό «σπίτι»
Καμαρώνω που: Το παλεύω ακόμα αξιοπρεπώς.
Λάθος: Παράγεται αβίαστα. Όποτε και εάν το αποδεχτείς, σε εξελίσσει ανέλπιστα και το κυριότερο, σταματάει να βαραίνει αυχένα και πλάτη –εκεί πάει και κάθεται συνήθως.
Μυαλό: Ο πιο αποτελεσματικός υπηρέτης, ο πιο αναποτελεσματικός αφέντης.
Νικητής: Εγώ ακολουθώ τα «Ζενικά» πρότυπα. Αγαπώ τον χαμένο, εκπέμπει μεγαλύτερο ερωτισμό.
Ξένος: Δυστυχώς τον βρίσκεις εκεί που δεν τον περιμένεις. Κάποιος φορές στον καθρέφτη μου, πέρσι τα Χριστούγεννα στο πρόσωπο μιας φίλης.
Όνειρα: Ονειροτραφής και ονειροδίαιτος από παιδί, ελπίζω όχι και τόσο ονειροπαρμένος πια.
Παναγιώτης Γεωργούλας: Πολύ δομημένος ως προς το όραμά του και ταυτόχρονα ανοιχτός στις δικές μας προτάσεις πάνω στην υποκριτική. Είναι ο σκηνοθέτης που αφαιρεί τα εμπόδια από τον ηθοποιό για να παίξει.
Ροή: Όταν η ενέργεια κυλάει ανεμπόδιστα. Μεγάλος γρίφος για τη θεατρική σκηνή, ακόμα μεγαλύτερος για τη ζωή, για πολύ δυνατούς λύτες.
Σαβουάρ βιβρ: Ή βυθίζεσαι στα θολά νερά του «ετρ μοντέρν» ή ακολουθείς τα χαρτογραφημένα μονοπάτια του σαβουάρ βιβρ.
Toulouse Lautrec: Εμβληματική φιγούρα της Μπέλ Επόκ, αυτοκαταστροφικά αλλά και καίρια επικριτικός απέναντι στην υποκρισία της τότε αναδυόμενης αστικής τάξης.
Υπέρβαση: Η υπέρτατη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου, το ξεπέρασμα των ορίων, για να γνωρίσεις το θεϊκό ή το τερατώδες.
Φαντασία: Καλπάζουσα, αλλά με χαλινάρι, μεγάλωσε τα παλικάρι.
Χριστόφορος Χριστοφής: Ο Μπαλζάκ θεωρεί ότι ο άνθρωπος της ποίησης διαφέρει ριζικά από τον ποιητή. Στον συγκεκριμένο άνθρωπο, αυτά τα δύο δεν συγκρούονται, αλλά ταυτίζονται.
Ψεύτικα λόγια: Το θεμέλιο υλικό δεν μπορεί να είναι το χαρτί.
Ωραία παράσταση: Πλήρης απουσία πλήξης, όπου πλήξη κάτι κολλάει, κάτι δεν κυλάει οργανικά.
Σχόλια για αυτό το άρθρο