ΤΩΡΑ |
Με ρίζες βαθιά φυτεμένες στην ιστορία της ελληνικής χειροτεχνίας και με βλέμμα στραμμένο στη σύγχρονη ενδυματολογική δημιουργία, η Μαρία Διαμάντη εκπροσωπεί μια σπάνια συνέχεια παράδοσης και προσωπικής καλλιτεχνικής ωρίμανσης! Η διαδρομή της δεν αποτελεί απλώς επαγγελματική επιλογή, αλλά φυσική εξέλιξη μιας οικογενειακής κληρονομιάς που ξεκινά ήδη από το 1930, όταν η γιαγιά της σπουδαία ραφθίστρα της εποχής, ίδρυσε το ατελιέ της στον Κεραμεικό. Εκείνη υπήρξε η μεγαλύτερη κατασκευάστρια ρούχων και καπέλων, δημιουργώντας χειροποίητα έργα υψηλής αισθητικής που συνδύαζαν τεχνική αρτιότητα και λειτουργική κομψότητα, όπως μετέπειτα συνέχισε και η εγγονή της. Η Μαρία Διαμάντη, η νεότερη, ακολούθησε συνειδητά αυτό το νήμα μνήμης και δημιουργίας σπουδάζοντας σχέδιο μόδας και ενδυματολογία θεάτρου σε σχολές μόδας, ενώ παράλληλα μετέδωσε τη γνώση της διδάσκοντας σε αντίστοιχες σχολές στην Ελλάδα. Η παιδαγωγική της παρουσία δεν υπήρξε απλώς μεταφορά τεχνικών δεξιοτήτων, αλλά καλλιέργεια μιας βαθύτερης αντίληψης για το ένδυμα ως πολιτισμικό και καλλιτεχνικό φορέα. Εργάζεται έως σήμερα στο ίδιο ατελιέ του Κεραμεικού, στον ίδιο χώρο όπου κάποτε δημιουργούσε η γιαγιά της, διατηρώντας ζωντανό ένα τόπο μνήμης και χειροποίητης αριστείας. Τα ρούχα της σχεδιάζονται και κατασκευάζονται αποκλειστικά για το άτομο στο οποίο απευθύνονται, με απόλυτο σεβασμό στη μοναδικότητα του σώματος και της προσωπικότητας, αναβιώνοντας την ουσία της υψηλής ραπτικής και των μαθημάτων μόδας που άλλοτε παρέδιδε η γιαγιά της. Παράλληλα, η Μαρία Διαμάντη εμβαθύνει στη μελέτη της ύλης, δημιουργώντας τα δικά της σημαντικά υφαντικά γλυπτά, όπου το ένδυμα υπερβαίνει τη χρηστική του διάσταση και μετατρέπεται σε εικαστικό αντικείμενο. Έτσι, το έργο της συνιστά μια γέφυρα ανάμεσα στην παράδοση και το σύγχρονο πειραματισμό, αποδεικνύοντας ότι η μόδα μπορεί να είναι ταυτόχρονα μνήμη, τέχνη και ζωντανή, χειροποίητη πράξη! Παράλληλα με το δημιουργικό και εκπαιδευτικό της έργο στον φυσικό χώρο του ατελιέ, η Μαρία Διαμάντη άνοιξε με συνέπεια και όραμα τον κύκλο της διδασκαλίας της πέρα από τα γεωγραφικά σύνορα, παραδίδοντας διαδυκτιακά μαθήματα μόδας σε Έλληνες του εξωτερικού σε όλον τον κόσμο. Η ψηφιακή αυτή η διάσταση της διδασκαλίας της δεν αναιρεί τον χειροποίητο χαρακτήρα της δουλειάς της- αντιθέτως, τον μεταφέρει ως αξιακό σύστημα και φιλοσοφία, δημιουργώντας μια διεθνή κοινότητα μαθητών και συνεργατών. Η ομάδα της πλέον πολυπρόσωπη και πολυεθνική, φέρει έναν έντονο διεθνή χαρακτήρα χωρίς να αποκόπτεται από τον ελληνικό της πυρήνα. Σημαντικό σταθμό στην πορεία της αποτελεί η παρουσίαση του πρώτου μέρους της έκθεσης που πραγματεύεται το κουστούμι ως μορφή τέχνης στη μόδα, την οποία επιμελήθηκε και παρουσίασε μαζί με την ομάδα της. Το πρώτο αυτό μέρος της έκθεσης λειτούργησε ως φόρος τιμής στους παγκόσμιους Έλληνες σχεδιαστές, υπό τον τίτλο”Ode Couture” και παρουσιάστηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2019 στο Μουσείο Μπενάκη, αναδεικνύοντας το κοστούμι όχι απλώς ως ένδυμα, αλλά ως φορέα αισθητικής, ιστορικής μνήμης και καλλιτεχνικής έκφρασης. Πέραόμωςαπό τη δημόσια και καλλιτεχνική της παρουσία, η Μαρία Διαμάντη διακρίνεται για το ήθος της. Τρυφερή και ευγενική ως άνθρωπος με βαθιά και έμπρακτη αγάπη για τον συνάνθρωπο της, φέρει μια εσωτερική καλοσύνη που διαπερνά και το έργο της. Ιδιαίτερη θέση στη ζωή της κατέχει ο γιος της, για τον οποίο είναι βαθιά υπερήφανη και στον οποίο καθρεφτίζεται η συνέχεια μιας δημιουργικής και αξιακής διαδρομής που ενώνει γενιές, τέχνη και ανθρώπινη ευαισθησία!
-Είστε σχεδιάστρια μόδας ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση που ξεκίνησε η γιαγιά σας, πίσω στο 1930, όταν ίδρυσε το οικογενειακό σας ατελιέ και παράλληλα εργαστήριο ελευθέρων σπουδών τότε. Τα τελευταία 14 χρόνια αναβιώσατε έναν από τους πιο ιστορικούς οίκους μόδας, λοιπόν, και ταυτόχρονα αναβιώσατε και την οικογενειακή σχολή μόδας, μάλιστα με επιτυχία, αφού το 2019 οδηγήσατε τους μαθητές σας μέχρι το Μουσείο Μπενάκη όπου παρουσιάσατε την ‘’Ωδή στη Ραπτική’’, μια εμβληματική έκθεση – μελέτη, πάνω στο έργο των σπουδαίων Ελλήνων Παγκόσμιων Σχεδιαστών, μέσω του οποίου κάποτε κατέκτησαν το διεθνές στερέωμα. Ταυτόχρονα αξιοποιώντας όλη αυτή την υψηλή γνώση το 2014 ξεκινήσατε να μελετάτε και να κατασκευάζετε τα υφαντικά γλυπτά σας μέσω των οποίων περιγράφετε βασικά συναισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια μακρόχρονη διαδρομή με την οποία επιχειρείτε να απεικονίσετε την Λαγνεία, την Επιθυμία, την Αγάπη, τον Φόβο, τον Θυμό, την Απομόνωση, την Έλλειψή, την Ελευθερία, τον Θάνατο. Ωστόσο ,το αφιέρωμα στους Παγκόσμιους Έλληνες Σχεδιαστές με τίτλο OdeCouture που έγινε τον Σεπτέμβρη του 2019 στο Μουσείο Μπενάκη άνοιξε τον κύκλο των αφιερωματικών εκθέσεων οι οποίες αφορούν τον άνθρωπο και τον χρόνο. Αυτός ο κύκλος συνεχίζεται με την επόμενη εργασία που αυτή τη στιγμή εσείς και η ομάδα σας εδώ και χρόνια μελετάτε, που αφορά τις Πρωτοπόρες Γυναίκες στην ιστορία της μόδας. Μιλήστε μου για όλη αυτή την επαγγελματική σας δραστηριότητα.
Κατάγομαι από μια από τις πιο παλιές οικογένειες που ασχολήθηκαν ποτέ με τη μόδα στην Ελλάδα. Γεννήθηκα σε ένα σπίτι όπου όλοι έραβαν, καθώς η γιαγιά μου διηύθυνε ένα από τα πιο παλιά ατελιέ μόδας και ταυτόχρονα μια από τις πρώτες επίσημες σχολές κοπτικής ραπτικής στην Αθήνα, τη σχολή κοπτικής – ραπτικής Μαρία Διαμάντη. Εκείνη την εποχή το επάγγελμα της μοδίστρας ήταν σπουδαίας σημασίας, μεγαλομοδίστρες μάλιστα τις έλεγαν τότε. Η γιαγιά μου λοιπόν μου κληροδότησε την ικανότητα να χειρίζομαι με μεγάλη άνεση την τέχνη της δημιουργίας της ένδυσης και ταυτόχρονα το DNA -θα τολμούσα να πω- να την διδάσκω.
Ο παππούς μου, Δημήτρης Διαμάντης σπούδασε Αρχαιολόγος και διετέλεσε για πολλά χρόνια Αρχιφύλακας στο Μουσείο της Ακρόπολης. Αυτός με έμαθε να συγκινούμαι από την ομορφιά της αθανασίας του πολιτιστικού μας πλούτου. Αφιέρωσα την ζωή μου στη διαφύλαξη αυτής της διπλής κληρονομιάς. Έτσι, αφού επανίδρυσα το ατελιέ Μαρία Διαμάντη, δημιούργησα αργότερα το ‘’Αρχείο’’ του, όπου έργα τέχνης πλέον και όχι απλώς ενδύματα του παρελθόντος θα σώζονται στην αιωνιότητα με σκοπό να μπορούν να εμπνεύσουν οποιονδήποτε έχει πρόσβαση σε αυτά.
Παράλληλα με το ατελιέ και το Αρχείο του, αναβίωσα και τα μαθήματα μόδας που η γιαγιά μου παρέδιδε. Έτσι εδώ και 14 χρόνια εκπαιδεύω ανθρώπους -επαγγελματίες και ερασιτέχνες- στην δημιουργία ενδυμάτων και στην σπάνια τέχνη της υψηλής ραπτικής.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν και η εμπειρία μου ως couturier άρχισε να με οδηγεί σε πιο καλλιτεχνικές διαδρομές, ξεκίνησα να δουλεύω τα #yfantika_glypta μου. Αυτό με έχει οδηγήσει κατά καιρούς: να κεντήσω 476 σούστες ραπτικής σε διάφανο τούλι για την δημιουργία ενός γλυπτού κορσέ που ονομάζεται ‘’Λαγνεία’’, να ντύσω στο χέρι 2.160 ξύλινα πέταλα τα οποία σχηματίζουν 360 ξύλινες μαργαρίτες για τη δημιουργία ενός γλυπτού φορέματος που ονομάζεται ‘’Αγάπη’’, να αποξηραίνω επί 3 χρόνια τα φύλλα μιας μικρής τριανταφυλλιάς, τα οποία ύστερα βύθιζα σε υγρό γυαλί με σκοπό να δημιουργήσω γυάλινους δίσκους από τους οποίους απαρτίζεται το γλυπτό φόρεμα που ονομάζεται ‘’Ελλειψη’’, να τοποθετήσω εκατομμύρια καρφίτσες σε διάφανο τούλι για ένα γλυπτό φόρεμα το οποίο και ζυγίζει περισσότερο από 50 κιλά και ονομάζεται ‘’Φόβος/Θυμός’’ και να κατασκευάσω ένα χειροποίητο γλυπτό κορσάζ από 5.000 χειροποίητα ντυμένα κουμπιά με διπλή διαφάνεια που ενώνονται σε πλέγμα –τεχνική που έχει χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή ενδυμάτων τον προηγούμενο αιώνα όταν δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί οι μηχανές που ντύνουν κουμπιά για να δημιουργήσω το γλυπτό που ονομάζεται ‘’Απομόνωση/Ερήμωση’’ και δεν ξέρω καν τι άλλο θα εμπνευστώ. Αυτή πλέον είναι η ζωή μου θα σας έλεγα, όχι απλώς η επαγγελματική μου δραστηριότητα.
- Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς…
Ξεκάθαρα τα τελευταία 18 χρόνια -από την ημέρα που γεννήθηκε δηλαδή- ξέρω πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον γιο μου Ηλία, το μεγαλύτερο αριστούργημα της ζωής μου. Και μετά από αυτό νομίζω δεν μ’ αρέσει να ζω χωρίς μουσική, χωρίς γυμναστική και χωρίς ένα μεγάλο όνειρο -που κατά καιρούς μπορεί να είναι διαφορετικό, τώρα ας πούμε είναι το αφιέρωμα στις πρωτοπόρες γυναίκες στην ιστορία της μόδας που θα παρουσιάσω το καλοκαίρι. Και χωρίς αγάπη αλλά αυτό είναι τόσο δύσκολο στις μέρες μας. Γιατί εγώ θέλω να νιώθω αγάπη από κάθε άνθρωπο που επιτρέπω να με συναναστρέφεται. Την χρειάζομαι παντού γύρω μου, αλλιώς μου είναι πολύ δύσκολο να λειτουργήσω, να κάνω καλά τη δουλειά μου ή όσα πρέπει ή θέλω. Και έχω και πολύ ευαίσθητες κεραίες στα συναισθήματα των άλλων. Σε ένα περιβάλλον μπορώ αμέσως να καταλάβω ποιος με αγαπάει, ποιος με συμπαθεί, ποιος με αμφισβητεί. Οι άνθρωποι -δυστυχώς- σκέφτονται πολλές φορές δυνατά χωρίς να το καταλαβαίνουν…
2. Πού ξοδεύεις τα χρήματά σου;
Είμαι σίγουρη πλέον πως εδώ και 12 περίπου χρόνια από την ημέρα που τα ξεκίνησα δηλαδή, στα #yfantika_glypta μου ή στο ίδιο το ατελιέ. Δηλαδή, στην τέχνη μου. Κάτι το οποίο συμβουλεύω και όλα τα νέα ή και μεγαλύτερα παιδιά που εκπαιδεύω να κάνουν. Ωστόσο, το θεωρώ επένδυση περισσότερο, παρά ξόδεμα…
3. Ποια είναι η χειρότερη συνήθειά σου;
Είναι μια συνήθεια που διαμορφώθηκε με τον καιρό και με τον τρόπο ζωής που έχω υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια, να διδάσκω όλη μέρα δηλαδή, ύστερα να ξενυχτάω για να φτιάξω τα δικά μου έργα τέχνης και επειδή τίποτα από αυτά δεν μπορώ να κάνω έχοντας ήδη φάει γιατί θα νύσταζα, να μαγειρεύω και να τρώω τα ξημερώματα. Και τη λέω χειρότερη γιατί λένε ότι βλάπτει, εμένα όμως μου αρέσει πολύ.
4. Ποια είναι η συνήθεια που απεχθάνεσαι στους άλλους;
Τις δικαιολογίες. Είναι πολύ μεγάλη παγίδα για τη ζωή μας και για την προσωπική και επαγγελματική μας εξέλιξη. Κυρίως σιχαίνομαι να τις ακούω από τους μαθητές μου. Αντίθετα μου αρέσουν πολύ οι απολογίες και εγώ απολογούμαι κάποιες φορές. Και το λέω με τη θετική έννοια, την έννοια της εξήγησης, δηλαδή. Μου αρέσει να με καταλαβαίνουν οι άνθρωποι και μερικές φορές για να συμβεί αυτό πρέπει να εξηγώ.
5. Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;
Λίγους ανθρώπους αφήνω να μου δώσουν συμβουλές, και μόνο εφ’ όσον τα έχουν ήδη καταφέρει οι ίδιοι στο θέμα που χρήζει συμβουλής. Και μόνο αν τους εμπιστεύομαι πλήρως. Τους υπόλοιπους απλώς δεν τους ακούω. Οι συμβουλές με φέρνουν σε δύσκολη θέση γιατί μου είναι δύσκολο να πω στους ανθρώπους πόσο άχρηστη μου είναι η συμβουλή τους. Δυστυχώς, δεν εκτιμώ καθόλου την αγένεια γι’ αυτό είναι μια δύσκολη στιγμή να θέλουν να με συμβουλέψουν οι άνθρωποι, δεν ξέρω πως να την αντιπαρέρχομαι αυτή τους -την ευγενική ας πούμε- πρόθεση και μου γεμίζουν το μυαλό με περιττά σκουπίδια…
6. Ποια θεωρείς την πιο υπερεκτιμημένη αρετή;
Την ειλικρίνεια! Δεν θεωρώ ότι κάνει καλή παρέα με την αγάπη. Θα την εκτιμούσα περισσότερο ως αρετή αν είχε στη σύσταση της και μια δόση τρυφερότητας. Ή μια καλή αίσθηση του μέτρου. Πόση αλήθεια μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο; Πόση και πότε; Ταυτόχρονα βέβαια δεν μου αρέσει καθόλου το ψέμα. Δεν λέω ποτέ. Επιλέγω λοιπόν την τρυφερή ευθύτητα. Ή τη σιωπή…
7. Τι κάνεις για να χαλαρώσεις;
Δεν ξέρω. Ξέρω απλώς πως όταν κάνω κάποια πράγματα, που όμως τα κάνω για άλλους λόγους, ταυτόχρονα αυτά με κάνουν να χαλαρώνω. Παίρνω αγκαλιά το παιδί μου επειδή το αγαπώ, κάνω γυμναστική επειδή μου αρέσει η αίσθηση και το αποτέλεσμα ή πίνω ένα ποτό ή τρώω ένα φαγητό επειδή μου αρέσει η γεύση τους. Όμως, ταυτόχρονα όλα αυτά με χαλαρώνουν. Και η ηλιοθεραπεία! Και το χειμώνα. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ανακάλυψα και την δύναμη της φεγγαροθεραπείας.
8. Τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Αχ, η Αθήνα! Η Αθήνα είναι η πόλη που γεννήθηκα και επιλέγω να ζω. Δεν θα την άλλαζα με τίποτα- όμως στην ίδια θα άλλαζα τόσα πολλά. Είχα όμως πάντα την πεποίθηση πως οι τόποι είναι οι άνθρωποι τους. Οπότε, νομίζω αν άλλαζα τους ανθρώπους της, θα άλλαζε αυτόματα και η πόλη. Σκεφτείτε ας πούμε ένα παράδειγμα. Εγώ φεύγω πολύ αργά κάθε νύχτα από το ατελιέ μου. Και πηγαίνω στο σπίτι μου με τα πόδια. Τι με πειράζει η πόλη εκείνη την ώρα που είναι και μια κούκλα; Αλλά το ποιον θα συναντήσω στο δρόμο μου με πειράζει γιατί μπορεί να είναι από εκνευριστικό έως επικίνδυνο. Ή τα σπίτια; Οι άνθρωποι τα βάφουν και τα ομορφαίνουν. Ή οι δρόμοι; Οι άνθρωποι κορνάρουν ή βρίζουν. Σε όλα η απάντηση είναι ο άνθρωπος, δεν το ‘χω πει εγώ φυσικά.. Έτσι κι εδώ…
9. Ποιο είναι το motto σου στη ζωή;
Έχω κάποιες αγαπημένες φράσεις που κατά καιρούς μου έχουν κάνει παρέα σε διάφορες φάσεις της πορείας μου όμως αυτό που πάντα θα είναι σταθερή πυξίδα στη ζωή μου θα είναι η στάση ζωής της γιαγιάς μου. Αυτή η γυναίκα με αγάπησε τόσο πολύ που όταν πέθανε κανείς δεν ήξερε τι να κάνει μαζί μου. Αυτή μου έμαθε λοιπόν (εκτός από το να ράβω) να αγαπώ και εξαιτίας αυτού να απαιτώ και να με αγαπούν. Να μην μένω σε τίποτα λιγότερο από την απόλυτη αγάπη και να το διεκδικώ αυτό σε όλων των ειδών τις σχέσεις της ζωής μου. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός πως το όνειρο είναι η μοναδική μας πραγματικότητα (γιατί αυτό που ονειρεύεσαι, αυτό θα δημιουργήσεις) είναι οι ιδέες που οδηγούν το πως σκέφτομαι και πως συμπεριφέρομαι στη ζωή!
- Τρία πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένη!
Το ότι αναπνέω, το ότι κοιτάζω τον ήλιο και το ότι έχω έναν πολύ καλό λόγο να θέλω να κάνω τη ζωή μας ομορφότερη. Νομίζω είναι ξεκάθαρος ο λόγος στις προηγούμενες απαντήσεις!
Σχόλια για αυτό το άρθρο