Mε το που τελείωσα το σχολείο, τοποθέτησα βάση στρατηγικού σχεδίου το ένα πόδι μου στο Λονδίνο. Έκτοτε ζω με το ένα πόδι εκεί και το άλλο εδώ. Με το Brexit νιώθω πως θα πάω για σπαγκάτ αλλά θα περάσει κι αυτό. Χρόνια τώρα ένα ασταμάτητο πέρα δώθε. Ένα πράγμα που λατρεύω στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι πως δεν λατρεύω μόνο ένα πράγμα. Λατρεύω τα πάντα τους. Την κουλτούρα τους, τη μουσική τους, το θέατρο, τους ροκ σταρς, τους ηθοποιούς τους, τη μόδα τους, τη βασιλική τους οικογένεια, το ανάποδο οδήγημα, τις ξεχωριστές βρύσες για το ζεστό και το κρύο, τη γραβάτα την ψυχαναγκαστική στα καλά εστιατόρια, το χιούμορ … τα πάντα τους.
Λατρεύω που κάθε φορά που επισκέπτομαι το Λονδίνο το βλέπω ωραιότερο. Που οποιαδήποτε ασχήμια αντικαθίσταται με κάτι όμορφο. Που η King Road των πανκς όπου πρωτοέμεινα τη δεκαετία του ’80 και ο πατέρας μου την αποκαλούσε «κακόφημη περιοχή» διατηρεί ακόμα την ίδια χιπ ατμόσφαιρα και ας είναι από τις πιο ακριβές περιοχές πια του κόσμου. Ήμουν μια ζωή ολόκληρη Chelsea girl αλλά πρόσφατα μετακομίσαμε στο Little Venice για να είναι κοντά στο Πανεπιστήμιό του ο γιος μου. Νέος έρωτας εκεί.
Καταρχάς είναι δίπλα στη διάβαση-φετίχ της Abbey Road και άμα μου τη δίνει πάω και φωτογραφίζομαι ως Beatle. Tι δεν θα έδινα να γύριζα το χρόνο πίσω και να ζούσα αυτές τις εποχές. Οι εποχές αυτές όμως στο Λονδίνο υπάρχουν ακόμα, κατά κάποιο τρόπο. Το κλασικό , το πρώην μοντέρνο και το state of the art συνδυάζονται τέλεια παντού. Από το Portobello Market μέχρι το θέατρο όπου σε περιμένει το ποτήρι με την αυστηρή μεζούρα ουίσκι στο διάλειμμα στο μπαρ. Ο μεγάλος μου γιος, ο Νίκος, μου έχει απαγορεύσει πια να τον πηγαίνω στο θέατρο. Έχει βρει ένα ειδικό τρόπο να “κλειδώνει” το κεφάλι του για να κοιμάται άνετα όταν τον υπνωτίζει η παράσταση. Τελευταία φορά «σκοτωθήκαμε» στο Γυάλινο Κόσμο και σπεύσαμε στον αλτέρνατιβ γυάλινο κόσμο του Νοvikov με τα γιγαντιαία καβούρια στο πιάτο. Mετά από συμβιβασμό μου είπε πως δέχεται να δει μόνο το School of Rock. Με τον μικρό μου γιο, τον Άλεξ – που είναι εκπληκτικός θεατής και θεατρόφιλος- έχουμε δει το Matilda πέντε φορές! Αν βρεθείτε στο Λονδίνο, μην χάσετε αυτό το μιούζικαλ! Και μετά για παγωτό απέναντι σε ένα υπέροχο ζαχαροπλαστείο του Covent Garden.
Περνάω φάσεις με τις περιοχές που αγαπώ και βολτάρω. Ποτέ μου δεν ψήθηκα με το Shoreditch αν και ο κομμωτής μου – που θεωρώ από τους καλύτερους colorists στον κόσμο- Lea Harrison με πήγε στο Shoreditch House, όπου φάγαμε απολαμβάνοντας τη θέα μίας πόλης που μοιάζει περισσότερο με το Los Angeles του Blade Runner παρά με το παραδοσιακό Λονδίνο. Έχουν κάνει και μία συγκλονιστική πισίνα επάνω, μόνο για μέλη. Όταν φτιάχνει ο καιρός, τρελαίνομαι να πίνω καφέ στα καφενεδάκια του Regents Canal και θαυμάζω μια πόλη που, ενώ είναι χτισμένη πάνω σε βάλτους κατάφερε να διεκδικήσει τη χαρά της ζωής εκτιμώντας τον ήλιο που δεν της έδωσε ο Θεός απλόχερα αλλά τελικά με την καλή της ενέργεια κατάφερε να λιάζεται στα πανέμορφα πάρκα της όλο και περισσότερες ημέρες…
Το παραπάνω κείμενο, θα το βρείτε στη μηνιαία στήλη Βίος και Πολίτη, στο περιοδικό Γυναίκα, που κυκλοφορεί κάθε τελευταία Κυριακή του μήνα με την εφημερίδα Καθημερινή και στη συνέχεια αυτόνομο στα περίπτερα!
Σχόλια για αυτό το άρθρο