Η χαρισματική Αντιγόνη Φρυδά είναι για εμένα το πρότυπο της νέας γενιάς των ηθοποιών! Τι να πρωτοθαυμάσω σε αυτό το διαμάντι! Το φιλοσοφημένο λόγο της και την άψογη χρήση της ελληνικής γλώσσας, το ήθος, την ταπεινότητα , τη σύνεση , τις απόψεις της για το λειτούργημα της και το αυριανό θέατρο, το πηγαίο και πληθωρικό ταλέντο της, το ότι προτίμησε τόσα χρόνια να κάνει δικές της δουλειές με ομοϊδεάτες συναδέλφους της οι οποίοι έχουν τα ίδια ιδανικά και ” πιστεύω ”με εκείνη, εκτός από τις προσωπικές θεατρικές εμφανίσεις της , την τεράστια μόρφωσή της, την καλλιέργεια, τη διακριτικότητα της… Και όταν η αξία υπάρχει, δεν θα αργήσει να έρθει και η επιβράβευση, η αναγνωρισιμότητα, η δημοσιότητα μετά από πολλή δουλειά ,μβέβαια, και όχι αντίστροφα, υπερτερώντας κόπων και δυσκολιών τυχαία ,λόγω κάποιας εξωτερικής εμφάνισης και συμμετοχής σε σίριαλ που έτυχε να έχει μεγάλη τηλεθέαση. Η επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1 ”Ήλιος” της προσέδωσε αυτή τη δημοφιλία, αν και η ερμηνεία της ξεπερνά κάθε προσδοκία και ”κεντά” στο ρόλο της εγκληματολόγου Ελπίδας Σταύρου. Αδημονώ να την δω στις επόμενες θεατρικές και τηλεοπτικές της δουλειές. Για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα η φωτεινή ηθοποιός, με την παιδεία που τη διακρίνει, πρώτα έκανε το χατίρι των γονιών της και τελείωσε την Πολυτεχνική Σχολή του AΠΘ. Δεν άντεξε, όμως, και γράφτηκε στη δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ- ήταν ο διακαής της πόθος να γίνει ηθοποιός- από όπου αποφοίτησε με άριστα, και εν συνεχεία έκανε μεταπτυχιακά στο τμήμα τμήμα φιλοσοφίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει σπουδάσει κλασικό τραγούδι και χορό. Είναι ιδρυτικό μέλος της εταιρείας θεάτρου ” The 3nd person theater group”, ενώ έχει παίξει σε σημαντικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας – όλα επιλογές της -και έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους σκηνοθέτες. Έχει βραβευτεί από το Ίδρυμα Ίψεν της Νορβηγίας για την παράσταση ” Peer Gynt/ No man’s Land” και έχει συν- σκηνοθετήσει και συμμετάσχει στην παράσταση ”Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος”. Αυτά τα δημιουργικά και άξια προς μίμηση παραδείγματα μόρφωσης και πολιτισμένου ανθρώπου, θα ήθελα να χαραχτούν, ως επίλογος, στην άκρως δημιουργική και πολυσχιδή προσωπικότητα Αντιγόνη Φρυδά! Η πολλά υποσχόμενη για ένα καλύτερο πολιτιστικό γίγνεσθαι, ηθοποιός και σκηνοθέτις, Αντιγόνη Φρυδά, από το Α ως το Ω!
Αναγνωρισιμότητα: Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο «αναγνωρίσιμος». Ο ρόλος ή ο ηθοποιός. Είναι σίγουρα μια μορφή επιβράβευσης να αναγνωρίζουν οι άλλοι στο πρόσωπό σου έναν ρόλο στον οποίο δάνεισες την ψυχή και το σώμα σου.
Βούληση: Ισχυρή! Δεν θα μπορούσε, αλλιώς, κανείς να καταπιάνεται με το επάγγελμα του ηθοποιού, χωρίς τεράστια θέληση και αντοχή.
Γραφικός: Αυτός που παραπονιέται και μεμψιμοιρεί, αντί να εξεγερθεί και να πάρει επιτέλους μια γενναία απόφαση.
Δραματική σχολή ΚΘΒΕ: Είμαι ευγνώμων για τους συμφοιτητές και τους δασκάλους μου, που έγιναν φίλοι και συνεργάτες.
Ένταση: Μικρότερη, θεωρούσα την ένταση ως ζωτικό συστατικό των στιγμών και των σχέσεων που αξίζει κανείς να ζει. Μεγαλώνοντας ευτυχώς συνειδητοποίησα, ότι ο ψίθυρος είναι πολλές φορές πιο δυνατός από την κραυγή κι ότι τα ακραία πάθη απέχουν πολύ από την προσωπική ολοκλήρωση.
Ζήλος: Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ τη δουλειά τους και επιδίδονταν σε αυτήν με ζήλο. Έτσι, κι εγώ ερμήνευσα το ζήλο ως μια ανεξήγητη, ακόρεστη ανάγκη να αφοσιώνεσαι σε αυτό που αγαπάς.
Ήλιος (σίριαλ-ρόλος): Ο ’’Ήλιος’’ είναι μια αναπάντεχη συνεργασία. Προέκυψε ξαφνικά, και αιφνιδιάστηκα από την υπέροχη ομάδα ηθοποιών και συντελεστών που με υποδέχτηκε. Ο ρόλος μου, η Ελπίδα Σταύρου είναι ένα πλάσμα που καταλαβαίνω και δικαιολογώ σε ένα μεγάλο κομμάτι των επιλογών της. Μοιραζόμαστε το ίδιο πείσμα, την ίδια ευθύτητα και την ίδια ανάγκη για ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου. Είναι ένα κορίτσι τρομακτικά μόνο, με τεράστια ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Όπως λίγο ή πολύ είμαστε όλοι…
Θέατρο: Αναντικατάστατο. Τη μοναδική, λυτρωτική επαφή ηθοποιού-θεατή, κανένα άλλο μέσο δεν δύναται να την προσομοιάσει. Είναι τύχη και ευλογία για εμένα, ότι γνωρίζω τον κόσμο της τηλεόρασης , ύστερα από 12 χρόνια στο θέατρο και παραστάσεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Κίνα.
Ιατρικό εμβόλιο κορωνοϊού: Έγινε δυστυχώς η αφορμή για να αναδειχθούν οι γνωστές παθογένειες της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας και παιδείας.
Κινηματογράφος: Η εμπειρία των κινηματογραφικών γυρισμάτων αποκαλύπτει έναν κόσμο που προσφέρει στον ηθοποιό τεράστιες συγκινήσεις μυστικές, προσωπικές, παράδοξες. Είναι εξαιρετικά σπουδαίο και ελπιδοφόρο, ότι τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός κινηματογράφος τολμά, δοκιμάζει και δοκιμάζεται διεθνώς με μεγάλη επιτυχία.
Λαοπλάνος: Θα παραθέσω στο σημείο αυτό το λήμμα «ώπα» από λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας. Ώπα: Ελληνική δημώδης έκφραση που συνοδεύει συγκεκριμένες περιστάσεις ή πράξεις. Λέγεται συχνά χορεύοντας, λόγω διασκέδασης ή ενθουσιασμού. Πολλοί ξένοι (κυρίως τουρίστες) ξέρουν την έκφραση για τους παραπάνω λόγους. Η έκφραση χρησιμοποιείται σε στιγμές έκπληξης, αλλά και ως προσταγή σε κάποιον να σταματήσει κάποια ενέργεια. Τέλος, με τη φράση “ώπαλα μάνα ώπαλα” αποδίδεται η κατάσταση σε οποιοδήποτε είναι έτοιμος για χορό ή βρίσκεται σε κατάσταση έντονου ενθουσιασμού. Είναι για εμένα μια σύντομη αποτύπωση της ελληνικής πραγματικότητας, μεταφορικά φυσικά…
Μανιέρα: Παρεξηγημένη έννοια. Η μανιέρα που στα ιταλικά προέρχεται από την λέξη «τρόπος», μαρτυρά έναν ερμηνευτή με προσωπικό στιλ και τεχνική. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού κάθε καλλιτέχνης οφείλει να αναπτύξει τα εκφραστικά του μέσα με τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο. Πιστεύω ότι η σύγχυση προκύπτει στην ιδιότητα του ανεπανάληπτου. Ανεπανάληπτος, οφείλει ο δημιουργός να είναι κυρίως προς το κοινό και ειδικά προς τον εαυτό του. Οφείλει να ξαφνιάζει τον εαυτό του και την τέχνη του καθημερινά. Να μια ωραία μανιέρα!
Νέα γενιά ηθοποιών: Ελπίζω και πιστεύω στη γενιά τη δική μου και στις επόμενες, ότι θα καταφέρουν όχι να αλλάξουν αλλά να εξανθρωπίσουν την Τέχνη μας και τον κόσμο…
Ξένοι ηθοποιοί: Χρειάζομαι την αλφαβήτα από την αρχή για να μην αδικήσω κανέναν από τους αγαπημένους μου.
Όνειρα (καλλιτεχνικά): Να συναντώ ανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια αισθητική για την Τέχνη και την ζωή και να πέφτουμε με τα μούτρα στη δουλειά σαν μικρά παιδιά!
Πρότυπα: Αποφεύγω να αναφέρομαι σε «πρότυπα» γιατί είναι μεγάλο το βάρος της σύγκρισης και μικρή η συγκομιδή της προσωπικής βελτίωσης και αποδοχής. Προτιμώ τις πρότυπες συμπεριφορές ανθρώπων απέναντι σε σπουδαία ή ασήμαντα ζητήματα, κι αυτές τις βρίσκω στους οικείους μου, στους φίλους μου, στους συναδέλφούς μου, στο δρόμο, στη ζωή.
Ρόλοι: Σίγουρα κάποια στιγμή θα ήθελα να συναντηθώ με την Αντιγόνη. Κατά τα άλλα δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ρόλοι γραμμένοι από σπουδαίους συγγραφείς που δεν είναι αριστουργήματα.
Συνείδηση: Η καθαρή ή ήσυχη συνείδηση για εμάς τους περισσότερους είναι μια σύμβαση. Επιλέγεις μέχρι ποιο σημείο αντέχεις να αγωνίζεσαι για όλα αυτά που πρέπει να αλλάξουν. Ύστερα από αυτό, λες «εντάξει έκανα το χρέος μου, έχω ήσυχη την συνείδηση μου». Στην πραγματικότητα , όμως, στο βαθμό που γνωρίζεις, έχεις ευθύνη κι αυτή η ευθύνη δεν κοιμάται ποτέ. Θαυμάζω τους ανθρώπους που αγωνίζονται μέχρι τέλους…
Τηλεόραση: Με τρόμο έφτασα στο πρώτο γύρισμα. Με τεράστια ανυπομονησία περιμένω το επόμενο.
Υπερπέραν: Είμαι ευγνώμων στην αγάπη, τη φροντίδα και το φως που έρχεται από το υπερπέραν!
Φρόνηση: Ο Αριστοτέλης είπε ότι «ἡ μὲν φρόνησις αἰτία τοῦ πράττειν ὀρθῶς τὰ πράγματα· ἡ δὲ σωφροσύνη τοῦ κρατειν τῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ὑπὸ μηδεμιᾶς ἡδονῆς δουλοῦσθαι͵ ἀλλὰ κοσμίως ζῆν.». Εγώ ταπεινά θα συμφωνήσω και θα συμπληρώσω ότι κοντά στη φρόνηση και τη σωφροσύνη, έρχεται η γνώση και η μνήμη, για το ορθώς πράττειν και το κοσμίως ζην…
Χειμερινή σεζόν: Διανύουμε τη χειμερινή σεζόν και η σειρά με απασχολεί εξολοκλήρου. Μετά τα Χριστούγεννα θα ξεκινήσω πρόβες για δύο παραστάσεις που δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμες, με σκοπό να ανεβούν το Μάρτιο και το Μάιο.
Ψυχολογία: Χρειάζεται δουλειά καθημερινή κι αγόγγυστη με τον εαυτό. Με ό,τι τρόπο κανείς καταφέρνει να αποδέχεται τις αδυναμίες του, να μην εγκαταλείπει και να συγχωρεί.
Ωραίες συνεργασίες: Αυτό είναι το στοίχημα και το κίνητρο για κάθε συνεργασία. Η συνάντηση και η γνωριμία με «ωραίους» ανθρώπους και καλλιτέχνες που θαυμάζεις, είναι το μεγαλύτερο δώρο αυτής της δουλειάς. Αν έπρεπε να ονομάσω μερικές θα έλεγα: Σ .Λιβαθινός, Θ. Αμπαζής, Β. Θεοδωρόπουλος, Κ. Αρβανιτάκης, Σ. Τσακίρης, Ζ. Χατζηαντωνίου, Σ. Βγενοπούλου, Σ.Μαυραγάνη, Ν. Διαμαντής, Γ. Μανταφούνης, Λ. Γιοβανίδης κ.α.
Σχόλια για αυτό το άρθρο