ΤΩΡΑ |
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γράψεις ένα κείμενο για τη γάτα σου χωρίς να φύγεις με το βραβείο γραφικότητας. Δεν γράφεις το κείμενο.
Μόλις γυρίζω στο σπίτι κάνω τις ίδιες τρεις κινήσεις όχι κανονικού ανθρώπου. Σκύβω κάτω από το έπιπλο του χολ, σκύβω κάτω από τα καλοριφέρ και κουνάω όλες τις κουρτίνες βίαια αριστερά και δεξιά. Εδώ και έναν μήνα, όλη μου η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από το πού έχει βάλει τα δύο αγαπημένα της μπαλάκια η Χούλι. Εξαφάνισε το πρώτο, της πήρα ένα ίδιο δεύτερο, εξαφάνισε και το δεύτερο. Δεν μπορώ να τα βρω πουθενά.
Το ‘Χούλι’ είναι υποκοριστικό του ‘Χούλιγκαν’. Το ‘Χούλιγκαν’ είναι το βαφτιστικό της γάτας που έχουμε υιοθετήσει με τη Λίλα από τις 11 Νοεμβρίου. Νονά της Χούλι είναι η Μίνα. Η Μίνα εκτός από ηθικός αυτουργός της υιοθεσίας, είναι και ο άνθρωπος που τη φρόντισε όταν ήταν νεογέννητη. Κάθε φορά που μου στέλνει μια φωτογραφία από τότε που ήταν δέκα ή είκοσι ημερών, συνθλίβεται το μέσα μου. Το ίδιο παθαίνω και με τις φωτογραφίες που την έχει τραβήξει η Λίλα από τις πρώτες μέρες στο σπίτι μας. Τη βλέπω μωρό και συνθλίβομαι. Σας προειδοποίησα από το lead.
Απροσδόκητα cat person
Ποτέ μου δεν υπήρξα cat person. Αν κάποιος, τουλάχιστον μέχρι τον περασμένο Νοέμβριο, μου έβαζε το δίλημμα ‘σκύλος ή γάτα’, θα απαντούσα σκύλος σκυλεύοντας τις γάτες. Μεγάλωσα σε σπίτι με αυλή και με σταθερά δύο ή τρία σκυλιά. Ως επί το πλείστον, μπασταρδάκια. Πάθαινα σοκ τις ελάχιστες φορές που κάποιο αφηνίαζε και σκότωνε μια γάτα που προφανώς βρέθηκε στο λάθος μέρος, αλλά αγάπη αγάπη δεν είχα νιώσει για καμία γάτα. Προφανώς θα έκραζα όποιον τολμούσε να κάνει κακό σε μία, αλλά αυτό ισχύει για όλα τα ζώα. Δεν είχα καμία οικειότητα με τις γάτες. Είχα φάει κι εγώ το παραμύθι ‘άτιμα πλάσματα, θα γυρίσουν να σε γρατζουνίσουν, δεν έχουν μπέσα, δεν είναι σαν τον σκύλο’.
Η πρώτη εβδομάδα με τη Χούλι στο σπίτι ήταν, για να το θέσω κομψά, περίεργη. Δεν ήμασταν πια η Λίλα και εγώ. Ήμασταν η Λίλα, εγώ κι ένα γατάκι σε μέγεθος μικρού τηλεκοντρόλ. Στον καναπέ, στην κουζίνα, στο μπάνιο, παντού. Είχαμε σταθερά έναν επισκέπτη. Δεν έκανε επίθεση στους καναπέδες, δεν ήθελε να φάει καμία κουρτίνα, δεν έξυνε τις καρέκλες, αλλά ήθελε το χώρο της. Ανάμεσά μας. Πήρε δικαιωματικά το δεύτερο υπνοδωμάτιο του σπιτιού, το οποίο btw είναι αισθητά μεγαλύτερο από το δικό μας. Εκεί είναι η τουαλέτα της, εκεί το ονυχοδρόμιο (χριστέ μου, αυτή ήταν μια λέξη που δεν είχα ακούσει ποτέ μέχρι τα 36), εκεί το κρεβατάκι της κάτω από το καλοριφέρ.
Η εντολή από τη Μίνα ήταν να μη βγει επ’ ουδενί σε μπαλκόνι και να προσέχουμε πολύ τα παράθυρα. Επτά μήνες μετά, δηλώνω υπεύθυνα ότι πέρα από τα εμβόλια και τις αμπούλες και όλα τα προβλεπόμενα για τα οποία φροντίζει η Νάνσυ, δηλαδή η καλύτερη κτηνίατρος της επικράτειας, η Χούλι είναι το πιο οικόσιτο από τα οικόσιτα γατάκια παγκοσμίως. Επίσης, τρώει μόνο ξηρά τροφή με ενδιάμεσα break για λιχουδιές, δηλαδή κονσέρβες με απίθανους συνδυασμούς όπως κουνέλι και συκώτι. Η Λίλα πασχίζει να μην κάνει εμετό. Όπως και να ‘χει, η Χούλι δεν ξέρει τι σημαίνει φαγητό ανθρώπου, εκτός από μια φορά που χτύπησε σαν κόμπρα μια λουκανικόπιτα που λιβάνιζα ώρες. Δεν φταίει το γατί.
Η Χούλι τρώει κυρίως κλισέ για γάτες
Μπορεί να φάνηκαν τα ίχνη μιας ωραιοποίησης των πραγμάτων στην προηγούμενη παράγραφο, ειδικά εκεί που έγραψα ότι δεν καταστρέφει έπιπλα, αλλά το γατάκι δεν πήρε τυχαία το όνομα του. Το τιμάει από την πρώτη μέρα. Η Χούλιγκαν ήταν μακράν η πιο ζωηρή από τα αδέρφια της. Και η πιο μικροκαμωμένη. (Άρα γι’ αυτό και η πιο ζωηρή. Με άλλα λόγια, δεν περίμενε υπομονετικά τη σειρά της για να φάει. Πάταγε επί πτωμάτων, έχω δει τα πειστήρια και -μάντεψε- συνεθλίβην). Ό,τι της λείπει σε μπόι, το έχει σε νεύρο. Είναι κανονική αγριόγατα. Έχει στιγμές για ποστ με βαρβάτα #catsofinstagram, αλλά τις περισσότερες φορές είναι ζόρικη. Δεν τη νοιάζει. Μια μέρα μας έκανε πραγματικά ρεζίλι όταν πάλευε με νύχια και με δόντια (#μονής) με τη Νάνσυ που τόλμησε να προσπαθήσει να της κόψει τα νύχια.
Το πρώτο γερό φροντιστήριο επ’ αυτού ήρθε στις αρχές Δεκέμβρη που είχαμε τη φαεινή ιδέα να στολίσουμε δέντρο. Ακόμα γελάει το γατάκι. Στην αρχή προειδοποίησε κουνώντας με τα χέρια της τις κάτω κάτω μπάλες. Σύντομα, χανόταν πάνω στα κλαδιά του δέντρου και δάγκωνε τα φωτάκια. Έκλεινε το στόμα, κι έβλεπες το φως από μέσα. Φαίνεται αστείο; Ρωτήστε κι εμένα που σηκώθηκα πάνω από εκατό φορές για να την κατεβάσω. Ξεστολίσαμε την πρώτη μέρα που μπορεί κάποιος να ξεστολίσει χωρίς να είναι γρουσουζιά. Μια μέρα μετά την Πρωτοχρονιά. Ισχύει αυτό, δεν ισχύει;
Έκτοτε, η Χούλι, που να ενημερώσω πως όχι μόνο δεν φοβάται το νερό, αλλά ορμάει στην μπανιέρα όταν κάνουμε μπάνιο και καταβρέχεται ολόκληρη, βρήκε άλλα χόμπι. Όπως το να ανεβαίνει στο φωτιστικό δαπέδου στο σαλόνι και να κρεμιέται από μέσα του. Όπως το να σκαρφαλώνει πάνω από τα ντουλάπια της κουζίνας και να αγχώνομαι μην πέσει στο κενό πίσω από το ψυγείο και σφηνώσει. Όπως το να σκαρφαλώνει πάνω από τις κουρτίνες. Όπως το να δαγκώνει τα καλώδια του ρούτερ, ή της τηλεόρασης, ή του λάπτοπ, ή των φορτιστών. Όπως το να κλαίει έξω από την πόρτα του δωματίου μας στις 05.30 κάθε πρωί. Όχι επειδή δεν έχει φαγητό. Όχι επειδή δεν έχει νερό. Επειδή δεν θέλει να είναι μόνη. (Συνθλίβομαι).
Στενές επαφές τρίτου τύπου: Η Στείρωση
Νομίζω ότι το σημείο μηδέν αυτού που έχω πάθει με τη Χούλι ήταν οι μέρες λίγο πριν, αλλά κυρίως μετά τη στείρωσή της. Ένα βράδυ Σαββάτου, στις πολύ αρχές του Φλεβάρη, αυτό το καθόλα ενεργητικό γατάκι σωριάστηκε στο πάτωμα της κουζίνας λες και παρέλυσαν τα πόδια του. Έτρεξα στο κουτάκι με τις λιχουδιές της, τις κούνησα δυνατά, τίποτα. Τα πράγματα ήταν σοβαρά. Η Λίλα είχε τον οίστρο (συγγνώμη) να γκουγκλάρει κατευθείαν ‘οίστρος’ και ο πανικός καταλάγιασε. Το τεσσάρων μηνών γατάκι μας ήθελε σεξ.
Η Νάνσυ μας έκλεισε ραντεβού για την Πέμπτη. Το Χουλάκι θα σερνόταν για λίγες μέρες ακόμα, αλλά σύντομα όλα θα ήταν παρελθόν. Το απόγευμα της Πέμπτης, με τη Λίλα να έχει φτάσει πρώτη στο ιατρείο, θυμάμαι να σχολάω από τη δουλειά και πρακτικά να τρέχω μέχρι εκεί. Ήξερα ότι όλα πήγαν τέλεια, είχα δει και φωτογραφία της μόλις ξύπνησε απ’ τη νάρκωση, αλλά ήθελα να τη δω από κοντά, να την πάρω σπίτι, να της πω ότι πέρασε. (Το lead μην ξεχνάτε εσείς). Την είδα ταλαιπωρημένη από τη νάρκωση, να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια της, ε και λύγισα.
Την αφήσαμε για 2-3 ώρες στο κλουβί όπως διέταξε η γιατρός. Ακριβώς τα μεσάνυχτα, της ανοίξαμε. Το Χούλι ήταν ακόμα ζαλισμένο, παραπάταγε και πονούσε. Σύρθηκε μέχρι την αγκαλιά μου, ανέβηκε στα χέρια μου και ξεφύσηξε. Αυτό ήταν το σημείο μηδέν της σχέσης μας. Έβαλα ξυπνητήρι για τις 05.00. Σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα της και η Χούλι ήταν και πάλι αγριόγατο. Τα ράμματα εμπόδιζαν την πλήρη γκάμα των κινήσεων της, αλλά η ζωή είχε επιστρέψει σ’ αυτό το μικροκαμωμένο πράγμα με το μισό ροζ μισό μαύρο σαγόνι.
Κάθε πρωί από τότε, στο πρώτο κλάμα της για να της ανοίξουμε την πόρτα, είτε στις 03.00, είτε στις 05.00, είτε -αν είμαστε τυχεροί- στις 07.00, σηκώνομαι, κάθομαι δίπλα στο κρεβάτι της κι εκείνη έρχεται πάνω μου και πουρπουρίζει. Είναι η στιγμή μας. Είναι κάτι που δεν γίνεται καμία άλλη στιγμή της μέρας. Αν ανέβει στην αγκαλιά κάποιου εντός της μέρας, αυτό θα είναι στην αγκαλιά της Λίλας, την οποία ξεκάθαρα περνάει για μαμά της. Ανεβαίνει πάνω της, φτάνει μέχρι το λαιμό της κι εκεί κουρνιάζει. Καταπίνω την αδικία και συνεχίζω.
Η ρουτίνα του ζώου σε κάνει καλύτερο άνθρωπο
Παίρνοντας τη Χούλι σπίτι, το πιο σύνηθες σκηνικό ήταν η Λίλα να διαβάζει τα πάντα γύρω από τις γάτες από το ίντερνετ, και εγώ να μη διαβάζω τίποτα. Άκουσα ότι οι γάτες λατρεύουν τη ρουτίνα. Επτά μήνες μετά, λατρεύω κι εγώ τη ρουτίνα (της). Με εξαίρεση αυτήν την κακή συνήθεια με το ξύπνημα τα αξημέρωτα. (Η Λίλα, με το δίκιο της, μου λέει ‘άσ’ τη να κλάψει, θα το ξεχάσει’. Αυτό δεν έχει αποτέλεσμα. Είναι σαν να λες σε έναν ερωτευμένο να μην της στείλει μήνυμα. Καταλαβαίνει τι λες, αλλά δεν μπορεί να υπακούσει).
Τα ξημερώματα έχουμε τη στιγμή μας με τις αγκαλιές. Μόλις σηκωθώ για τα καλά, έχουμε καθαριότητα τουαλέτας και συμπλήρωμα αν το βρώμικο χώμα παραήταν πολύ. Τα μπολάκια της, ένα για την τροφή, ένα με το νερό, βρίσκονται κατά τη διάρκεια της μέρας στην κουζίνα, και κατά τη διάρκεια της νύχτας έξω από το δωμάτιό της. Τα μεταφέρω μια φορά πριν τον ύπνο, μια φορά μετά το ξύπνημα. Ξέρω ανά πάσα στιγμή πόση τροφή μένει στη μεγάλη σακούλα και πόσο χώμα στο 10κιλο χώμα που παίρνω. Ξέρω τι είναι τα νιαουρίσματά της πλέον, και φυσικά έχω καταλάβει ότι σκαρφαλώνει στο φωτιστικό για να της δώσουμε σημασία και να σταματήσουμε να βλέπουμε σαν τα ζόμπι το ‘Better Call Saul’. Ξέρω πότε έχει νεύρα, πότε έχει όρεξη, πότε δεν θέλει να μας βλέπει μπροστά της. Και φυσικά ξέρω το αγαπημένο της παιχνίδι.
Η Χούλι έχει ήδη πολλά παιχνίδια. Τα έχει απορρίψει όλα εκτός από δύο αφράτα μπαλάκια με βούλες και ένα τσιμπιδάκι μαλλιών της Λίλας. Με τα μπαλάκια παίζουμε κάτι μεταξύ ποδόσφαιρου, κρυφτού και κυνηγητού. Για ένα φεγγάρι, η Χούλι έτρεχε να πιάσει το μπαλάκι με το στόμα και να το αφήσει μπροστά μου. Τον τελευταίο καιρό, απλά της το πέταγα ψηλά και εκείνη έκανε τρομερές αποκρούσεις τερματοφύλακα. Με το που προσγειωνόταν, σπίνιαρε με τα όσα και έφευγε σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού. Πήγαινα εκεί, πέταγα το μπαλάκι ξανά, έκανε πάλι σαν τον Κασίγιας, σπίνιαρε κι έφευγε. Ώσπου μια μέρα, έκρυψε και τα δύο μπαλάκια σε σημείο που ξέρει μόνο αυτή. Έχω ψάξει παντού. Παντού. Έχω πάθει εμμονή.
Με έκανε η γάτα μου καλύτερο άνθρωπο;
Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ, αλλά εκείνη. (Αγαπημένη δήλωση-ντρίμπλα σε δηλώσεις ποδοσφαιριστών, ηθοποιών, πρώην, οτιδήποτε). Σίγουρα, η Χούλι με έχει κάνει τόνους πιο ευαίσθητο σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα ζώα. Η πιο τρομερή αλλαγή είναι ότι είμαι έτοιμος να πάρω τροφές για τα γατάκια του δρόμου. Πλέον τα παρατηρώ. Χαίρομαι γι’ αυτά που είναι καλοφαγωμένα, και στεναχωριέμαι για τα καχεκτικά. Τις προάλλες είδα ένα να προσπαθεί να πιει νερό από ένα μπολάκι στο πεζοδρόμιο και γύρισα πίσω γιατί νόμιζα ότι το μπολάκι ήταν άδειο.
Η Χούλι έχει κάνει κάθε μέρα πιο ενδιαφέρουσα. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο ήχοι που πλέον σημαίνουν κάτι. Η μανία με την οποία δαγκώνει ένα ξύλο χωμένο σε μια γλάστρα. Ο ήχος που κάνει η ξηρά τροφή όταν χτυπά στο μπαλάκι, ήχος που σημαίνει ότι η Χούλι τρώει, γεγονός που κάθε φορά μου δίνει μια ανεξήγητη χαρά. Ο ήχος όταν σκάβει το χώμα της. Τα νύχια της όταν ανεβαίνει στο καλοριφέρ. (Μέτριος ήχος, προχωράμε). Τα νύχια της όταν ξυπνάει και τεντώνεται στο ονυχοδρόμιο. Τα νύχια της όταν ανεβαίνει πάνω στην πόρτα -πάνω πάνω- και κλαίει για να την κατεβάσω. Το κλάμα της έξω από την πόρτα μας τα ξημερώματα. Νομίζετε ότι αν δεν κλάψει ένα ολόκληρο βράδυ για να της ανοίξουμε, θα ξυπνήσω ήσυχος; Το πράγμα δεν έχει επιστροφή. Να έβρισκα κι αυτά τα γ*****να μπαλάκια, τι ωραία που θα ‘τανε…
(Για να σας δω μετά από αυτό. Σκύλος ή γάτα;)
Σχόλια για αυτό το άρθρο