ΤΩΡΑ |
Μαζί με τον ικανότατο συνεργάτη της Robin Beer δημιούργησαν την ομάδα με την επωνυμία Fly theater- παίζουν και σκηνοθετούν μαζί-με σκοπό να προσφέρουν στο κοινό καλό θέατρο και το πέτυχαν αναφανδόν! Όσες φορές είδα δουλειά τους ενθουσιάστηκα! Λειτουργούν και ανεβάζουν έργα με πρωτοποριακά τεχνικά μέσα-σκηνοθετικά- που μόνον στο εξωτερικό βλέπεις παραστάσεις αντίστοιχου επιπέδου. Η εξαιρετικά χαρισματική και σεμνότατη- ίδιον όσων καλλιτεχνών πατούν γερά στα πόδια τους, το έχω ξαναγράψει και θα το γράφω κάθε φορά που θα μου δίνεται η ευκαιρία- ανήκει στις ηθοποιούς εκείνες που θα δρέψουν δάφνες στο θέατρο!
Η ερμηνεία της στο βιογραφικό έργο που ανέβασαν για την προσωπικότητα και τη ζωή της Μεξικανής ζωγράφου Frida Kalho , συγκλονίζει, καθηλώνει και ταξιδεύει στη μαγεία του θεάτρου τον πιο απαιτητικό και δύσκολο θεατή και κριτικό…Δημιουργεί την λεγόμενη μέθεξη του θεάτρου και δίνει ελπίδα για το αυριανό καλό θέατρο που θα διαδεχθεί την παλιά γενιά ένα από τα νέα σχήματα οι Fly theater! Στην παράσταση που ανέβασαν, δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις! Το σωματικό θέατρο συνυπάρχει με το θεατρικό παιχνίδι και ο ρυθμός και η κίνηση με την πρωτοτυπία. Το ρεσιτάλ ερμηνείας που δίνει επί σκηνής η Κατερίνα Δαμβόγλου είναι έξοχο, μοναδικό, συναρπαστικό, ηλεκτρίζει τους θεατές και την αναδεικνύει ως μία σπουδαία ηθοποιό!
Έχει μπει τόσο πολύ στο πετσί του ρόλου, έχει ταυτιστεί απόλυτα με την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας, είναι τόσο άμεση και φυσική, τον υποδύεται με ακρίβεια και ισχυρή πειθώ, βγάζει ψυχή που ξεδιπλώνει τον εκρηκτικό και ασυμβίβαστο χαρακτήρα της ζωγράφου με ζωντάνια και πάθος που λες και θα κατέβει από τη σκηνή στην πλατεία να σου σφίξει το χέρι η ίδια η Φρίντα Κάλο! Χίλια μπράβο Κατερίνα Δαμβόγλου! Είμαι βέβαιος ότι έχουμε να δούμε πολλά αριστουργήματα ακόμη στο μέλλον από τους Fly theater. Η must see παράσταση, μία από τις καλύτερες της τελευταίας πενταετίας, παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Alhambra Art Theatre ενώ για τέσσερις μέρες, 17 – 20 Φεβρουαρίου 2022, θα παιχτεί στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη. Χαρείτε την πολυτάλαντη ηθοποιό – είναι και σκηνοθέτις και έχει και άλλα πολλά χαρίσματα που αφορούν στο θέατρο από το Α έως το Ω!
Αξιοπρέπεια: Βαριά αρχίσαμε. «Τα θεμέλια της μεταφυσικής των ηθών» 1875 (νομίζω), Ιμάνουελ Καντ. Ο άνθρωπος δεν έχει τιμή, έχει αξία. Δεν είμαι καν αυτής της φιλοσοφίας. Δεν με εκφράζει, και μάλλον με αγχώνει αυτή η αξιολόγηση με μέτρο τους εξωτερικούς παράγοντες. Μπορεί να μας βαθμολογεί, ωστόσο και εν τέλει και καταρχάς το τι αξίζουμε καλό είναι να μην τον κρίνουμε από τους άλλους. Η αξία μας παραμένει η ίδια και ταπεινά χαμηλή, αν δεν δουλέψουμε από μέσα μας για το μέσα μας. Τάδε έφη ο χορεύων το χορό της φήμης, της άρρηκτα συνδεδεμένης με το βιοπορισμό (μου).
Βιογραφία: Κουτσομπολιό με στόχο την ταύτιση. Αν είμαστε καλά παιδιά, πάμε και για κάθαρση.
Γενική δοκιμή: Πρόβα τζενεράλε δηλαδή, ε; Χμμμ. Μου αρέσει να δοκιμάζομαι. Για αυτό και η γενική δοκιμή για μένα είναι ίδιας ενέργειας και ευθύνης με την παράσταση. Από την άλλη, ίσως κάθε παράσταση να είναι μια γενική δοκιμή. Οι παραστάσεις μας πάντα έχουν περιθώριο εξέλιξης, αλλαγής, ανανέωσης, συμπλήρωσης κτλ, κτλ.
Δραματουργική επεξεργασία: Απαραίτητη. Όπως και η γενική δοκιμή. Ωραίο στάδιο. Γεμάτο έμπνευση.
Έμπνευση: Ο,τιδήποτε. Ακόμη και το απόλυτο μηδέν.
Ζωγράφοι: Είχα μια δασκάλα Γαλλικών που μας μάθαινε τη γαλλική γλώσσα μέσα από τις βιογραφίες και τα έργα των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων. Έτσι μαζί με τα γαλλικά έμαθα να αγαπώ την τέχνη, το χρώμα και να προτιμώ την ιμπρεσιονιστική ματιά έναντι της ρεαλιστικής: πόση διαφορά έχει να κοιτάς κάτι από απόσταση και να είναι το «κάτι» ενώ από κοντά είναι ένας σωρός από «κάτι» τόσο διαφορετικά…μπορούν, όμως, και απαρτίζουν ένα όλον. Η ζωγραφική και οι ζωγράφοι με έμαθαν πως οι εντυπώσεις μας -που εμπεριέχουν συναίσθημα, προσωπική οπτική γωνία- είναι αυτές που αποτυπώνονται. Μερικές φορές καταφέρνουν να συμπίπτουν με των άλλων. Συνήθως συναντιούνται σε ένα σημείο. Πολλές φορές δεν ακουμπούν. Άλλες δε, δεν μας ακουμπούν.
Ηθοποιός: Δημιουργικό ον. Θέλει παρατήρηση, δουλειά, έργο. Μέσα κι έξω. Και πίστη. Και εμπιστοσύνη. Και συνεργασία.
Θέατρο: Διά βίου μάθηση.
Ιδεώδες: Το ιδεώδες ιδεώδες, το ιδανικό ιδεώδες, δηλαδή, θα ήταν, για μένα, αυτό που είναι αυτόματα ενωτικός παράγοντας. Δεν έχει αντίπαλη παράταξη, αντίθετη γνώμη και άπλα «είναι», δίχως εξηγήσεις. Δίχως να μπαίνει ο νους στη μέση για να το εξηγήσει.
Καλλιτεχνικά σχέδια (επόμενα): Οι συμβουλάτορές μας λένε να μην αποκαλύπτουμε τίποτα αν δεν είναι όλα κλεισμένα και καπαρωμένα…χαχα.
Λάθη: Κανένα. Είναι θέμα οπτικής γωνίας και στιγμής. Από όλα μαθαίνουμε…
Μίσος: Ταξικό.
Νους: Πολύ ωραίο εργαλείο. Τους αρέσει, όλων, να επικεντρώνεται στα αρνητικά. Δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Καλό είναι αλλά πολύ μας ορίζει.
Ξένο ρεπερτόριο: Ρεπερτόριο; Και ξένο; Νωρίς είναι ακόμα για να ξεχωρίζω ρεπερτόρια.
Οξυδέρκεια: Τα δέρκεια μας κατά καιρούς οξύνονται, κατά καιρούς αμβλύνονται. Όσο πιο ήρεμοι τόσο πιο οξυδερκείς…αισθάνομαι.
Παράσταση: Όλα παίρνουν τη θέση τους.
Ρόλοι: Να φύγει.
Σκηνοθεσία: Ευελιξία, δημιουργία, αγάπη.
Τέχνη: Αναγκαία έκφραση.
Υπερρεαλισμός: Μάθημα #38. Ανάλυση ποιήματος .
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος έγραψε :
«Η ποίησις είναι ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της
όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.»
Προς απάντηση στον Γάλλο ποιητή Πολ Βαλερί (1871-1945), ο οποίος διατύπωσε για την ποίηση: «Η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος». Δηλώνει, δηλαδή, πως η ποίηση έχει την αφετηρία της στο συναίσθημα. Η σύγκριση με το ποίημα του σουρεαλιστή ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου μας δείχνει τη νέα αντίληψη:
α) η ποίηση ξεκινάει από την εικόνα, από τη μαγεία των πραγμάτων,
β) έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει διαρκώς τον κόσμο σύμφωνα με τη φαντασία και τις επιθυμίες του ποιητή.
Στην υπερρεαλιστική ποίηση, οι εικόνες αναπηδούν αυτόματα και συμφύρονται μεταξύ τους χωρίς αυστηρή λογική αλληλουχία. Γίνεται επίσης χρήση τολμηρών μεταφορών….μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα
Άλλη μια θεωρία στην οποία όλος ο κόσμος πρέπει να χωρέσει και να χωρίσει από τα προηγούμενα. Πουρ κουά; Κατά τη Φρίντα, αυτό ήταν και το πρόβλημα της με το Μπρετονάκι. Πολλή θεωρία και λίγη ψυχή. Μια ζωή μικρή ψάχνοντας να βρούμε το νόημα.
FRIDA Κι άλλο: Αχόρταγη….
Χειροκρότημα: Ξέσπασμα, ευγνωμοσύνη, ευγένεια, λύτρωση.
Ψυχισμός: Της Φρίντα; Τη Φρίντα την έχουν ψυχολογήσει αρκετοί. Κι εμείς. Να μιλώ για εκείνη; Καλά τα λέει και μόνη της. Αυτό δε θέλουμε κι εμείς από τη Φρίντα, άλλωστε; Να μιλά για τον εαυτό της η κωλοφωτιά, δίχως ντροπή κι εμείς από κάτω να βγάζουμε συμπεράσματα, να κρίνουμε και να δαγκώνουμε κρυφά τα χείλη για τη φωτιά. Μια φωτιά ζωντανή που έζησε. Έζησε. Ως το τέλος… Ο δικός μου; Ο ψυχισμός μου; πφφ είμαι σε μεταβατικό στάδιο. Ψυχή κοιτώ, όχι ψυχισμό.
Ωραίο φινάλε: “Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις!”( Ο πρώτος στίχος από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου ‘’Στροφές στροφάλων’’)
Σχόλια για αυτό το άρθρο