Μαρία Ιωαννίδου: Αποκαλύψεις κι αναμνήσεις μιας ζωής

Είναι ίδια και απαράλλακτη, όπως την βλέπουμε και την χαιρόμαστε στα διαχρονικά μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Ολόφρεσκη, αυθόρμητη, καλλίγραμμη, με αγαλματένιο κορμί, πικάντικο μουτράκι και… πολύ πολύ σέξι! Ενζενί για πάντα! Λες και ο χρόνος την ξέχασε στο διάβα του , την προσπέρασε, χωρίς να κλείσει ραντεβού μαζί της, γι’αυτό και δεν κατάφερε να την αγγίξει στο παραμικρό. Παρότι, η χαρισματική και λαμπερή, Μαρία Ιωαννίδου, είναι μια ώριμη και γοητευτική κυρία, μοιάζει σαν κορίτσι, που μόλις κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα. Μου άνοιξε την καρδιά της από την πρώτη στιγμή σαν να ήμασταν φίλοι χρόνια και με εμπιστεύτηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη. ”Αυτός ο αυθορμητισμός μου φταίει -μου αποκάλυψε- που με έκανε να πληγωθώ πολλές φορές γιατί εμπιστευόμουν τους λάθος ανθρώπους”. Μου εκμυστηρεύτηκε, επίσης, ότι πέρασε πολύ μεγάλους πόνους, παρά τις μεγάλες χαρές και δόξες που γνώρισε στην καριέρα της, αλλά και στην προσωπική της ζωή. ” Έχασα τους γονείς μου και τον αδελφό μου σε ηλικία 52, 54 και 57 χρόνων αντίστοιχα, πέρασα καρκίνο, ενώ για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα έπαθα παράλυση των κάτω άκρων, εξαιτίας ψυχολογικών λόγων και δεν μπορούσα να χορεύω” και στη φωνή της διέκρινα ένα λυγμό.

ΣχετικάΆρθρα

Εν συνεχεία , στάθηκε στους δύο άντρες της ζωής της που παντρεύτηκε και ιδίως στον δεύτερο που τη στιγμάτισε για όλη της τη ζωή, τον αείμνηστο, τον ένα και μοναδικό Φρέντυ Γερμανό, ενώ μίλησε και για τον πρώτο, τον Βαγγέλη Σειληνό, με ζεστά λόγια, αφού εκτός από ζευγάρι στη ζωή ήταν και καλλιτεχνικό. ” Τον παντρεύτηκα πολύ μικρή, ήμουν 16 για αυτό και ο γάμος μας δεν κράτησε πολύ, μόνο δύο χρόνια. Συνεχίσαμε, όμως, να δουλεύουμε μαζί, γιατί έτσι ήθελε ο κόσμος. Θυμάμαι ότι τον αποκαλούσαν ο Νουρέγιεφ της Ελλάδος!”. Ώσπου, έφτασε στο σημερινό αγαπημένο της, τον Δημήτρη , για τον οποίο μίλησε με τα καλύτερα λόγια, μιας και του έχει τεράστια αδυναμία. Τόνισε, ιδιαίτερα και με μεγάλη υπερηφάνεια, κάτι το οποίο δεν το γνωρίζει ο πολύς κόσμος, τη συνεργασία της με το Εθνικό Θέατρο και με το ζευγάρι που προσέφερε πολιτισμό, τον Στέφανο Ληναίο και την Έλλη Φωτίου, καθώς επίσης και σε δουλειές πιο ουσιαστικές που έκανε στο θέατρο. Γιατί όλοι την έχουν ταυτίσει με το αφελές κορίτσι με την τσιχλόφουσκα στο στόμα…

Η αγαπημένη της καρδιάς μας, Μαρία Ιωαννίδου, είναι σαν μικρό παιδί! Δεν έχει κακίες, είναι πάντα καλοπροαίρετη, καλοσυνάτη, ευγενική, ειλικρινής, αληθινή, χωρίς έπαρση, διπροσωπία και δηθενιά. Το κορίτσι της διπλανής πόρτας! Ναι, όντως επανέρχομαι στο θέμα της νεότητας και την αποκαλώ κορίτσι , γιατί η ίδια δήλωσε με θάρρος και παρρησία, ότι δεν έκανε ποτέ πλαστικές επεμβάσεις, ούτε καν μπότοξ και υαλουρονικό. Παρότι, πολλοί πιστεύουν το αντίθετο και κατηγορηματικά μου είπε, επίσης, ότι δεν πρόκειται να αποκαλύψει ποτέ δημόσια την ηλικία της. Λατρεύει το θέατρο- εννοείται εκτός από το χορό, είχε ανοίξει δυο Σχολές Χορού στο παρελθόν- και θέλει να παίξει πολλούς ρόλους! Της το εύχομαι ολόψυχα από καρδιάς, γιατί και τα ανάλογα προσόντα διαθέτει, αλλά και η λάμψη της ακόμα διατηρείται στο ζενίθ της και θα παραμείνει άσβεστη στο διηνεκές! Ετοιμάζεται να συμπρωταγωνιστήσει στο μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη ”Μια Ελληνίδα στο χαρέμι” που θα μεταφέρει και θα διασκευάσει για το θέατρο ο αέναα δημιουργικός και εμπνευσμένος Γιώργος Βάλαρης, ενώ παράλληλα θα πρωταγωνιστήσει και σε μια ταινία, την οποία υπογράφει ο ίδιος σκηνοθετικά. Η θεά της νεότητας, Μαρία Ιωαννίδου, από το Α ως το Ω!

– Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με το χορό;
Νομίζω ότι ήταν μέσα στο DNA μου γιατί η μαμά μου ήθελε να γίνω χορεύτρια και ηθοποιός, και ασχολούνταν με τα καλλιτεχνικά. Έτσι, το μετέφερε και σε εμένα αυτό. Με το που γεννήθηκα είπα: ”Θέλω να γίνω χορεύτρια. Κυκλοφορούσε το μικρόβιο στο αίμα μου”.

– Σε ποια ηλικία βγήκες στο χώρο;
Έξι ετών με την Λαμπέτη και τον Χορν στον ” Αριστοκρατικό Δρόμο” σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη, έκανα μια μαθήτρια πέντε ετών που πήγαινε στο νηπιαγωγείο… Ζητούσε ο Κακογιάννης κοριτσάκια για να υποδυθούν αυτό το ρόλο και με επέλεξε ανάμεσα από 20 κορίτσια. Ήρθε στη σχολή της Ραλλούς Μάνου, όπου σπούδαζα χορό, με είδε εκεί και με επέλεξε!

– Στη σπουδαία Ραλλού Μάνου τι είδους χορό σπούδασες;
Όλα τα είδη: μπαλέτο, κλασικό και εκφραστικό. Είχε τότε το Χορόδραμα που ήταν φυτώριο για τους καλλιτέχνες και χόρεψα από Θεοδωράκη ”Το νεκρό αδελφό” μέχρι την Ερωφίλη του Χορτάτση σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και σκηνικά του τεράστιου Τσαρούχη, αλλά και πολλά άλλα. Εκεί, επίσης, γνώρισα τον Κάρολο Κουν και με έβαλε στο χορό, στους ”Όρνιθες” του Αριστοφάνη.

– Η ενασχόλησή σου με την υποκριτική πώς προέκυψε; Πώς γνώρισες τον Γιάννη Δαλιανίδη;
Πάντα ήθελα να γίνω και ηθοποιός! Έτσι , λοιπόν, ταυτόχρονα με το χορό σπούδαζα και υποκριτική στη Σχολή Αρώνη- Μιχαηλίδη με αγαπημένο μου καθηγητή τον Λεωνίδα Τριβιζά. Κάποια στιγμή στα 20 μου, παράτησα τον χορό και στράφηκα στην υποκριτική. Το ντεμπούτο μου, ως πρωταγωνίστρια το έκανα στο ”Μιας πεντάρας νιάτα” του Κώστα Πρετεντέρη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Νικολαϊδη. Ήμουν η λατρεία του Πρετεντέρη. Δεν έχω παίξει από την αρχή, στις ταινίες του Φίνου δεν τις πρόλαβα, αλλά στις τελευταίες του, έκανα μόνο δέκα . Θυμάμαι, ήμουν στο Rex και χόρευα με τον Σειληνό. Κάποια στιγμή τον είδα που μιλούσε με τον Γιάννη Δαλιανίδη και τον περίμενα να φύγουμε, ενώ μασούσα μια τσίχλα. Ο Δαλιανίδης με κοίταζε και με εξέταζε από κορυφής μέχρις ονύχων και κάποια στιγμή μου είπε: ” Γύρνα δεξιά μάσα, αριστερά μάσα ”και στο τέλος κατέληξε σε εμένα, λέγοντας:” Τον πήρες το ρόλο, το κοριτσάκι με την τσίχλα”.

– Σε πείραζε το γεγονός ότι συνήθως έπαιζες ρόλους της αφελούς κοπέλας;
Όχι , γιατί να με πειράζει; Νομίζουν όλοι ότι είναι εύκολο να το κάνει κάποιος αυτό… Αν δεν έχεις ταλέντο, μπορεί να γίνεις γελοία. Στη μετέπειτα πορεία μου έκανε κακό, γιατί μου έδιναν πάντα ανάλαφρους ρόλους.

– Τι θυμάσαι από την εποχή εκείνη του κινηματογράφου; Με ποιους συναδέλφους σου έκανες παρέα και αγαπούσες ιδιαίτερα; Ποιες συνεργασίες σου και ταινίες σου ξεχωρίζεις;
Αυτές που έκανα με τον Γιάννη Δαλιανίδη! Το ”Μαριχουάνα, στοπ”, ”Το κοροϊδάκι της πριγκιπέσσας” και το ” Μια Ελληνίδα στο χαρέμι”. Έκανα παρέα με τον Στέφανο Ληναίο και την Έλλη Φωτίου, συνεργάστηκα μαζί τους και στο θέατρο, με τον Χρόνη Εξαρχάκο, ήταν ο κολλητός μου, με την Μάρω Κοντού , με την Αλίκη, και όταν γνώρισα τον Φρέντυ Γερμανό και τον παντρεύτηκα, με τον Αντώνη Σαμαράκη, τον Σεραφείμ Φυντανίδη, την Μελίνα Μερκούρη, η οποία με έβαλε στο Εθνικό θέατρο, με τον Κυρ, ο οποίος μας πάντρεψε, με τον Νίκο Χατζηνικολάου που του βαφτίσαμε και το πρώτο του παιδί , με τον Οδυσσέα Χατζόπουλο, τον εκδότη, όπως και τον Καστανιώτη, τον Γιώργο Πάντζα (μαζί παίζαμε επί 8 χρόνια), με τον Νίκο Γαλανό, με τον τραγουδιστή Γιάννη Βογιατζή, την Τζένη Βάνου και άλλους.

– Ένας μύθος του χορού , επίσης, της εποχής εκείνης, ήταν ο Βαγγέλης Σειληνός. Πώς ήταν ως συνεργάτης και ως άνθρωπος;
Ήταν ο σπουδαιότερος της γενιάς του! Τον αποκαλούσαν ο Νουρέγιεφ της Ελλάδας! Τον γνώρισα εννέα χρόνων στην Ραλλού Μάνου και τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Στο τέλος παντρευτήκαμε και εγώ ήμουν μόλις 16 ετών. Πολύ μικρή για να κρατήσει αυτός ο γάμος. Και για αυτό χωρίσαμε μετά από δύο χρόνια. Μετά γνώρισα τον Φρέντυ!

-Το θέατρο της εποχής εκείνης στα τέλη του ’60 που έλαμπε σαν χρυσός, σου άφησε χαρές και ωραίες αναμνήσεις;
Kαι βέβαια, αλίμονο! Ο Μπουρνέλλης στο ”Ακροπόλ” και ο Μακρίδης που είχε το Rex ανέβαζαν τις πιο θεαματικές παραγωγές. Εκεί, κάναμε τις πιο μεγάλες παραστάσεις, επιθεωρήσεις με λάμψη, πλούσια σκηνικά, αστραφτερές, οι περισσότερες είχαν μπαλέτο 30 ατόμων και ήταν πολύ θεαματικές! Κάθε βράδυ το θέατρο ήταν γεμάτο! Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την εποχή, οι παραστάσεις ήταν γεμάτες λάμψη, φαντασμαγορία, με πλούσια σκηνικά, αστραφτερά, κοστούμια και μπαλέτο.

– Στη συνέχεια της πορείας σου, κάποια στιγμή, αλλάζεις ρότα, ιδίως στο θέατρο…
Ναι, έκανα την ”Παναγία των Παρισίων” σε σκηνοθεσία Βορκά, τον ”Οίκο ευγηρίας” του Κορρέ , τις ”Δούλες’ του Ζενέ σε σκηνοθεσία Μανώλη Δεστούνη, το ‘Μαριχουάνα στοπ” σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη.

-Αν ανατρέξω στο παρελθόν και αν θυμάμαι καλά, ήσουν και στο Εθνικό θέατρο. Τι θυμάσαι από αυτή τη συνεργασία;
Ήμουν ένα χρόνο στο Εθνικό θέατρο. Θυμάμαι τη σημαντική Αντιγόνη Βαλάκου και τον Νίκο Τζόγια! Με επέλεξε ο Σολωμός για το έργο ” Ρόδο χωρίς αγκάθι”, όπου έκανα τη θεά Αθηνά. Επίσης, συνεργάστηκα στο ελεύθερο θέατρο με τον Ληναίο- Φωτίου, στα ”Μαθήματα γάμου” του Λέσλι Στίβενς. Έπαιξα πολύ Πρετεντέρη και Σακελλάριο και συνεργάστηκα με όλους σχεδόν τους σταρ της εποχής εκείνης. Στο ”Αλίκη” έπαιξα με τον Σπύρο Παπαδόπουλο σε σκηνοθεσία Βολανάκη στο έργο ” Μεγάλη μαγεία”.

-Τι ρόλο παίζει στη ζωή σου ο έρωτας;
Πολύ σημαντικό , πιο πολύ από το Α ως το Ω!

– Ο άντρας που σε στιγμάτισε ήταν ο αείμνηστος και ανεπανάληπτος, Φρέντυ Γερμανός. Περίγραψε τον ως χαρακτήρα.
Ήταν ένας ογκόλιθος για εμένα! Ήταν οι γονείς μου, ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, η οικογένειά μου, ο εραστής μου, ο συμπαραστάτης μου και εκείνος που μου έσωσε και τη ζωή μου, όταν έπαθα παράλυση από ψυχοσωματικό σοκ των κάτω άκρων, λόγω του θανάτου της μητέρας μου. Έζησα μια πολύ γυαλιστερή ζωή με τον Γερμανό και γνώρισα τους πιο σπουδαίους και σημαντικούς ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών μαζί του. Με πήγε στην Αμερική και έκανα σεμινάρια με τη Σίρλεϊ Μακ Λέιν, γνώρισα τον Τζίμι Κάρτερ στο Λευκό Οίκο, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, την Φώφη Γεννηματά, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στις ”Μικρές αλεπούδες” που έπαιζαν τότε και δεν θα ξεχάσω, πάντα στα θέατρα καθόμασταν στην πρώτη ή στη δεύτερη σειρά, το πολύ. Κάναμε, επίσης, πολύ παρέα με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο. Είχα γνωρίσει τότε όλη την πολιτική ηγεσία της εποχής εκείνης και την αφρόκρεμα των ανθρώπων του πνεύματος.

– Πότε αποφάσισες να κάνεις τη δική σου Σχολή Χορού;
Όταν μου το ζήτησε ο Φρέντυ Γερμανός, λίγο πριν το 1999. Αυτός ήταν η αιτία που έκανα τις δυο Σχολές Χορού, γιατί αυτός μου έδωσε τα χρήματα. Συγκεκριμένα, θυμάμαι μου είχε πει: ”Αυτά τα χρήματα στα αφήνω για να ανοίξεις σχολή, γιατί έχεις τρομερές γνώσεις, αγαπάς τα παιδιά, έχεις μεγάλη πείρα και πρέπει να τη μεταδώσεις, όπως και τις γνώσεις σου στα νέα παιδιά, στα φυντανάκια. Και μόλις έκλεισε τα μάτια του, εγώ άνοιξα τις δύο σχολές μου και τις κράτησα πάνω από 20 χρόνια. Πολλές μαθήτριες μου έχουν κάνει μεγάλη καριέρα ως δασκάλες χορού και ως χορεύτριες!

– Τι σου αρέσει στη ζωή; Τι σε απογοητεύει;
Στη ζωή με κάνει ευτυχισμένη το θέατρο. Η συνύπαρξη μου και η σχέση μου με τη θεατρική σκηνή είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης και στάση ζωής. Δεν αναπνέω αλλιώς… Με απογοητεύουν οι άνθρωποι, η κακή τους ποιότητα, οι συμπεριφορές και το ψέμα.

-Πώς αντιδράς στην κριτική;
Αντιδρώ δίκαια , αν είναι καλοπροαίρετη, είναι καλοδεχούμενη, αλλά συνήθως δεν είναι, γατί με έχουν χτυπήσει πολύ και θυμώνω πολύ.

– Ποιος σε ισορροπεί και τι σε πορώνει;
Με ισορροπεί το διάβασμα και η κλασική μουσική , με πορώνει το άδικο. Έχω υπερευαισθησία στα ζώα και τη φτώχεια που αφορά στα μικρά παιδιά. Επειδή, ίσως, δεν έκανα δικό μου παιδί και μου λείπει πάρα πολύ…

– Ο χρόνος και η φθορά σε φοβίζουν;
Αααα με τσακίζουν, αν και δεν τους δίνω σημασία , τους βγάζω γλώσσα και τους αγνοώ. Αλλά με φοβίζουν και τα γηρατειά. Τα γηρατειά είναι αρρώστια, μιζέρια και μοναξιά…

– Πώς θα σκιαγραφούσες τον εαυτό σου;
Κατ’ αρχάς αφελή… Είμαι αυθόρμητη, καλοπροαίρετη, εμπιστεύομαι τους λάθος ανθρώπους με αποτέλεσμα να κάνω φοβερά λάθη σε σημείο να χάσω όλη μου την περιουσία.

-Πώς βλέπεις την ελληνική τηλεόραση του 2022;
Υπάρχουν δύο σκέλη, το ένα είναι κίτρινο και το άλλο τα σίριαλ που τα χαρακτηρίζουμε μυθοπλασίες με επίπεδο και είναι εξαιρετικά. Πρόσφατα, έκανα μια μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση στο σίριαλ ”Μη ψαρώνεις” και αυτό το λέω με καμάρι!

– Ένα άλλο ταλέντο σου που δεν το γνωρίζαμε, είναι η συγγραφή βιβλίων. Μίλησέ μου γι’ αυτό.
Τις εκθέσεις μου στο σχολείο, τις διάβαζαν πάντα μέσα στην τάξη. Έγραφε ο πατέρας μου και, πολλές φορές, συνηθίζαμε να γράφουμε μαζί. Και κάποια στιγμή πήραμε το βραβείο διηγήματος στην εφημερίδα Βραδυνή και μάλιστα το πρώτο σε ένα διαγωνισμό που είχε κάνει τότε. Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησα να γράφω, ώσπου έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο ” Σουίτα 1610” από τις εκδόσεις Πατάκη, η οποία έκανε τρεις επανεκδόσεις. Σε λίγο θα βγει και το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο ” Άνω τελεία”, το οποίο είναι περισσότερο αυτοβιογραφικό.

– Τι σε κάνει χαρούμενη στην καθημερινότητά σου;
Η επαφή, η επικοινωνία με τους ανθρώπους, τα ταξίδια, οι κολλητοί μου φίλοι, που όσο περνά ο καιρός λιγοστεύουν και το χιούμορ! Πάντα ήμουν στο επίκεντρο της παρέας, μην ξεχνάμε ότι έχω στη ζωή μου τον αγαπημένο μου Δημήτρη και κοντεύουν 10 χρόνια κοινής συμβίωσης.

– Είσαι ειλικρινής στις συνεντεύξεις σου;
Ναι, πολύ, δυστυχώς… Πολύ κρίμα για εμένα… Βλακεία μου… Εκεί, μπορείς να με πεις αφελή και τσιχλόφουσκα…

– Θα τολμούσες να πεις την ηλικία σου σε μια συνέντευξη;
Όχι, δεν θέλω, γιατί δεν συμβαδίζω ούτε ως χαρακτήρας, αλλά ούτε και ως εμφάνιση. Είμαι μία ώριμη γυναίκα, αλλά δεν μου φαίνεται. Ο χρόνος μου έχει φερθεί καλά.

– Αν έκανες πλαστικές επεμβάσεις, θα το παραδεχόσουν;
Δεν έκανα και δεν θα κάνω ποτέ!

– Τι δεν πρέπει να κάνεις στον άλλον;
Να λες ψέματα και να είσαι υποκριτής…

-Έχεις ανάγκη να σε αγαπούν;
Αχ , τρελά. Το πρώτο είναι για εμένα και μου λείπει τώρα.

– Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πόνος που έχεις περάσει στη ζωή σου;
Εγώ είμαι δραματικό πρόσωπο και για αυτό έχω έντονο το χιούμορ και τον αυθορμητισμό για να λειτουργούν ως ασπίδα και οι άλλοι το παρεξηγούν αυτό, γιατί είναι μικρόψυχοι, ζηλόφθονοι και δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ. Οι απώλειες των δικών μου σε μικρή ηλικία ήταν η αιτία να παραλύσουν τα κάτω άκρα μου και να μην μπορώ να χορέψω για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς, επίσης, ο καρκίνος που πέρασα.

– Ποια είναι τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχεις στη ζωή σου;
Τα αγαπημένα μου βιβλία, τα cd μου με την κλασική μουσική και, πάνω από όλα, το σκυλάκι μου, το οποίο το αγαπώ σαν παιδί μου… Έχω μια νοσηρή αγάπη στο σκυλάκι μου και στα ζώα γενικότερα. Αν μπορούσα και είχα την οικονομική δυνατότητα, θα έκανα μια φάρμα ζώων για να στεγάσω εκεί τα αδέσποτα ζώα.

– Τι καινούργιο ετοιμάζεις;
Ετοιμάζω μια θεατρική παράσταση με τον Γιώργο Βάλαρη, όπου θα συμπρωταγωνιστήσω στο διαχρονικό μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη,” Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι”, που θα διασκευάσει και θα σκηνοθετήσει για το θέατρο, και σε μια ταινία που θα την υπογράφει ο ίδιος σκηνοθετικά

– Τι εύχεσαι στην Μαρία Ιωαννίδου;
Υγεία και πάνω από όλα θέατρο , θέατρο , θέατρο.