ΤΩΡΑ |
Στην Αθήνα του 1971, ζει ο Ιπποκράτης που μαζί με τα ξαδέλφια του Άλεν και Καίτη έχουν κληρονομήσει ένα παλιό αρχοντικό της Πλάκα. Το υπόγειο του σπιτιού νοικιάζει η φτωχή μοδίστρα Δέσποινα που τυγχάνει να είναι και ερωτευμένη μαζί του. Η Καίτη αιφνίδια αποφασίζει να επιστρέψει στην Αθήνα συνταξιδεύοντας στο αεροπλάνο με τον γοητευτικό και μπονβιβέρ μεσίτη Γιώργο ο οποίος μαγεύεται από την ομορφιά και το δυναμισμό της. Παράλληλα, η πλούσια και εντυπωσιακή Μελίτα Καμπύση ενδιαφέρεται να αγοράσει το σπίτι στην Πλάκα για να στεγάσει τον ερωτά της με το μεγαλύτερο αστέρι της εποχής, τον Τόλη Βοσκόπουλο. Όταν η Καίτη πηγαίνει στο γραφείο του Γιώργου για να μάθει την αξία του ακινήτου στην Πλάκα, ανακαλύπτει το δεσμό του με την Ζορζέτ. Η Καίτη αδιαφορεί, μα ο Γιώργος την κυνηγάει και αποφασίζει να την κάνει να ζηλέψει για να τραβήξει την προσοχή της. Έτσι συνεννοείται με την Μελίτα Καμπύση και βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους στο κοσμικό κέντρο που τραγουδάει ο Τόλης. Η επόμενη μέρα επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις κωμικές που θα καταλήξουν όπως είναι φυσικό, στο happy end!
O Γιάννης Δαλιανίδης το καλοκαίρι του 1970 πραγματοποιεί ένα παλιό του όνειρο. Ένα μουσικό έργο στο θέατρο. Από τότε που ήταν πιτσιρίκος και μάζευε τους φίλους του στην αυλή του σπιτιού για να βλέπουν τις “παραστάσεις” του με εισιτήριο δύο καραμέλες, είχε αυτή τη φιλοδοξία. Ύστερα ήρθε ο κινηματογράφος και το όνειρό του έγινε πραγματικότητα με τα επιτυχημένα μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ που μέχρι και σήμερα δεν έχουν χάσει τη φρεσκάδα τους. Το όνειρό του για μιούζικαλ στο θέατρο πραγματοποιήθηκε εκείνο το καλοκαίρι, που οι καταστάσεις -πολιτικές και κοινωνικές- απασχολούσαν όλο τον κόσμο.
Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, το άγχος, το ψυχεδελικό ροκ, η σεξουαλική επανάσταση και η αντικουλτούρα των χίπις που χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά όπως μαριχουάνα έτσι ώστε να καταφέρουν να “εξερευνήσουν” εναλλακτικά και καινούρια πράγματα, ήταν τα κυρίαρχα θέματα της εποχής. Ειρήνη, αγάπη και ελευθερία ήταν το τρίπτυχο των χίπις που το δήλωναν με τη συμπεριφορά τους και με το ντύσιμό τους. Όλα τα παραπάνω, η επικαιρότητα, κάποια ηθογραφικά στοιχεία, λίγη σάτιρα και κυρίως η ευχή για παγκόσμια ειρήνη, που οι χίπις την ευχόντουσαν καπνίζοντας μαριχουάνα, τα συγκέντρωσε ο Γιάννης Δαλιανίδης που ήταν “μάστορας” να πιάνει τον παλμό της κάθε εποχής και να τον μεταφέρει στο σανίδι ή στο πανί και με καθαρό μυαλό, έγραψε τη μουσική κωμωδία Μαριχουάνα stop!
Mε συνεργάτες τον ανεξάντλητο Μίμη Πλέσσα στη μουσική, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στους στίχους, τον Γιώργο Ανεμογιάννη στα σκηνικά-κοστούμια, τον Βαγγέλη Σειληνό στις χορογραφίες και με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Πάντζα (ο Τόνι Κέρτις της Ελλάδας, όπως έγραφαν τότε), τον Χρόνη Εξαρχάκο, την Δέσποινα Στυλιανοπούλου, την Ελένη Ανουσάκη, την Μιράντα Ζαφειροπούλου (Σταρ Ελλάς 1968), τον Βαγγέλη Σειληνό, την Νίτσα Μαρούδα, την Μαρία Ιωαννίδου και την Ζωή Λάσκαρη στην πρώτη θεατρική της εμφάνιση με δίπλωμα ηθοποιού, ανεβάζει στο καλοκαιρινό θέατρο Μπουρνέλλη, το έργο Μαριχουάνα Stop! Και οι εκπλήξεις δεν σταματούν εκεί. Ο Γιάννης Δαλιανίδης που το σφυγμό του κόσμου σχετικά με τις προτιμήσεις του, για να ολοκληρώσει το πρώτο του μουσικό θεατρικό εγχείρημα, εξασφαλίζει το μεγαλύτερο είδωλο εκείνης της εποχής στο τραγούδι, τον Τόλη Βοσκόπουλο, ο οποίος παίζει τον εαυτό του. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην καλλιτεχνική ιστορία.
Το έργο σκίζει το καλοκαίρι, μεταφέρεται και στο χειμερινό Πάνθεον για δύο μήνες και γίνεται έγχρωμη ταινία για τη Φίνος Φιλμ όπως συνηθίζονταν τότε, κάθε θεατρική επιτυχία να μεταφέρεται στον κινηματογράφο με τους ίδιους συντελεστές, εκτός της Νίτσας Μαρούδα και της Δέσποινας Στυλιανοπούλου, που το ρόλο της θα υποδυθεί η Μάρθα Καραγιάννη, γι΄αυτό και το όνομα “Δέσποινα” στην ταινία. Στο θεατρικό υπήρχε και τραγούδι με τίτλο “Πόντο πιάνω πόντο αφήνω” που τραγουδούσε η Δέσποινα Στυλιανοπούλου με τον Χρόνη Εξαρχάκο, το οποίο αντικαταστάθηκε με χορευτικό για την Μάρθα Καραγιάννη.
Η Ζωή Λάσκαρη που ήταν ήδη σούπερ επιτυχημένη κινηματογραφική σταρ, το 1969 παίρνει το δίπλωμά της από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και το 1970 πραγματοποιεί την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση στην Αθήνα με το μιούζικαλ Μαριχουάνα Stop! (είχε προηγηθεί μια περιοδεία το 1966 στην Κύπρο, με προσωρινή άδεια ηθοποιού ). Για να συνδέσει την καριέρα της στο σινεμά με την εμφάνισή της στο θέατρο, ο ευρηματικός σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, παρουσιάζει την Ζωίτσα να ταξιδεύει με το αεροπλάνο σε κινηματογραφική οθόνη. Τότε η οθόνη φεύγει, ένα σκηνικό με αεροπλάνο εμφανίζεται, ανοίγει η πόρτα, βγαίνει η σκάλα και η Ζωίτσα πανέμορφη χαιρετά το κοινό που την αποθεώνει. Έτσι, με αυτή τη σημειολογική εμφάνιση, από την κορυφή του σινεμά, η Ζωή Λάσκαρη περνά και στη σκηνή του θεάτρου.
Αν μιλάμε για το απόλυτο μουσικό λαϊκό είδωλο στη δεκαετία του ΄70 και το πιο εμπορικό, το όνομα είναι ένα: Τόλης Βοσκόπουλος. Ο πρίγκιπας -όπως καθιερώθηκε την επόμενη δεκαετία- του ελληνικού τραγουδιού, γνώρισε την απόλυτη δόξα στις αρχές του ΄70 με το τραγούδι Αδέλφια μου αλήτες πουλιά για να συνεχίσει με επιτυχίες ανεπανάληπτες σε όλη τη δεκαετία: Άγνωστη αγαπημένη, Αποκλείεται, Ας είμαστε ρεαλιστές, Δεν με νοιάζει, Δεν τη βρίσκω με την ντίσκο, Τα λόγια είναι περιττά, Είναι το κάτι που μένει, Εκείνη, Η μάνα σου δεν μ΄αγαπάει, Κι εσύ θα φύγεις, Μια γυναίκα μια αγάπη μια ζωή, και πόσα άλλα τραγούδια ακόμη… αμέτρητα! Ο Τόλης εκτός από το τραγούδι, απασχόλησε τη δεκαετία του ΄70 και με τις εμφανίσεις του ως ηθοποιός τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο. Με πολυετή πείρα από τις πρώτες του εμφανίσεις στο τέλος της δεκαετίας του ΄50 και στη δεκαετία του ΄60 που έπαιξε σε πολλές ταινίες, συνέχισε και τη δεκαετία του ΄70 να πρωταγωνιστεί σε λαϊκά μουσικά μελό, ενώ η εμφάνισή του στην ταινία Μαριχουάνα stop! έμεινε ιστορική. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες την 1η Μαρτίου 1971. Έκοψε 312.260 εισιτήρια και μπήκε στην 12η θέση ανάμεσα σε 87 ταινίες της ίδιας σεζόν.
Έτσι λοιπόν, σε τούτη τη γωνιά της γης που λούζεται απ΄τον ήλιο, δεν άλλαξε ο άνθρωπος, δεν άλλαξε ο πλησίον. Μακρύναν λίγο τα μαλλιά, μακρύναν τα φουστάνια, μπήκαμε σ΄αυτοκίνητο, πήραμε και ψυγείο, είδαμε τηλεόραση, πετάμε με αεροπλάνο, μα τίποτα δεν άλλαξε… κι ακόμα αγαπάμε!
Το φεγγάρι πανωθέ μου, η θρυλική σκηνή με την Ζωή Λάσκαρη. Στην ταινία τραγουδάει επίσης: “Η μάνα σου δεν μ΄αγαπάει”, “Δεν με νοιάζει” και “Γλυκά πονούσε το μαχαίρι”
Η μοναξιά έχει εφτά πετσιά…
Μιράντα Ζαφειροπούλου
Μαρία Ιωαννίδου
Ζωή Λάσκαρη, Μάρθα Καραγιάννη, Χρόνης Εξαρχάκος
Σχόλια για αυτό το άρθρο