Είχα χρόνια να περπατήσω σε Ευρωπαϊκή πόλη όπου τα σκουπίδια χορεύουν ανέμελα στον αέρα σε κεντρική πλατεία μπροστά στο Δημαρχείο. Αν υπάρχει μία αδελφή ψυχή της Αθήνας στο χάος αυτή είναι η Νάπολη. Ίσως είναι η μοναδική πόλη που μας κάνει να φαινόμαστε οριακά πιο πολιτισμένοι. Εκτός από κίνηση στο δρόμο και προβληματική συγκοινωνία έχει κίνηση και στα πεζοδρόμια. Ειδικά ο εμπορικός δρόμος, via Todelo που κόβει αυτό το φαντασμαγορικό Ναπολιτάνικο ημισφαίριο στη μέση είναι από τους πιο μαρτυρικούς δρόμους να ανεβοκατέβεις λόγω κίνησης, ειδικά αυτές τις ημέρες των γιορτών.
Φυσικά και περπάτησα σε γειτονιές όπου τα ρούχα είναι απλωμένα και κρεμασμένα από τα μπαλκόνια σαν τις ταινίες – με τη διαφορά πως οι Ναπολιτάνοι κάνουν ένα είδος styling και τα κρεμάνε ασορτί. Χάζεψα τα δεκάδες γκραφίτι με το Μaradona, που είναι πλέον ο Santo Diego, o Άγιος της πόλης, ο απόλυτος θρύλος. Οι Ναπολιτάνοι καβαλάνε τα μηχανάκια φυσικά χωρίς κράνος, με μωρά, σκυλιά αγκαλιά.
Κι εδώ ξεκινάει το coup de foudre μου με την πόλη αυτή. Τα σκυλάκια, είναι παντού ευπρόσδεκτα. Σε εστιατόρια, μαγαζιά, ζαχαροπλαστεία, εκκλησίες. Η πιο pet friendly πόλη που έχω επισκεφτεί. Εκεί για μένα ξεκινάει ο πολιτισμός και ξεχνάω τους “μαχαλάδες” και τα σκουπίδια.. Και βλέπω έναν κόσμο φιλόξενο και χαμογελαστό. Χάος χωρίς άγχος όμως.
Περπατώντας στην πανέμορφη παραλία από το ξενοδοχείο Vesuvio μέχρι το Posilipo βλέπω κόσμο να κάνει μπάνιο και να ακούει όπερα σε φορητά cd players. Η θέα της πόλης που έχει στραμμένο τα μάτια της πάνω στο ηφαίστειο του Βεζούβιου είναι εκθαμβωτική.
“Chalets”, τα παραλιακά καφέ, όπου οι κάτοικοι ανέμελα απολαμβάνουν Aperol, ψαράδες, πηγαδάκια Ναπολιτάνων που λιάζονται, μπαμπάδες που βολτάρουν τα μωρά τους ντυμένα λες και βρίσκονται στο βόρειο πόλο κι ας έχει ηλιοφάνεια με 16 βαθμούς.
Το φαγητό στη Νάπολη δεν χρειάζεται συστάσεις. Η περιοχή είναι η νούμερο ένα στον κόσμο στις γεύσεις που όλοι αγαπάμε. Οπουδήποτε φάτε πίτσα είναι όνειρο. Ναι, πίτσα, μοτσαρέλα, gorgonzola, μπακαλιάρο, ντοματίνια, κρασιά.. της μόδας λέει είναι η pizza fritta. ( Highlights η επίσκεψη στην Pizzeria Mattozzi, o μπακαλιάρος με καρύδια και γκοργκοντζόλα στη Baccalaria και τα θεσπέσια θαλασσινά στο trendy Coco Loco).
Στη Νάπολη δεν ακολουθείς όμως τη μόδα, γιατί αντιπροσωπεύει τη διαχρονική ψυχή της Ιταλίας. Μία βραδιά στο αριστουργηματικό θέατρο San Carlo, ακούγοντας τον κόσμο να τραγουδάει το Nessun Dorma φτάνει. Bravi, brava, bravo! O κόσμος αποθεώνει τους τραγουδιστές στο Turandot με άλλη διάθεση. Δεν θα το τραβούσα αλλά η όπερα μάλλον είναι τα μπουζούκια τους. Δεν είναι αυτές οι παγωμένες παραστάσεις στην όπερα, γεμάτες σοβαροφάνεια. Είναι γεμάτες ζωή και τραγούδι και χειροκρότημα. Νάπολη, η γενέτειρα του Caruso. Στην παραλία μπροστά στο ξενοδοχείο Grand Hotel Santa Lucia έχει σκαλιά αφιερωμένα στον Lucio Dalla.
Στη Νάπολη θα επισκεφτείς σίγουρα τα κλασικά.. το ρωμαϊκό κάμα σούτρα στο Αρχαιολογικό Μουσείο, τα αριστουργηματικά ψηφιδωτά, τα παλάτια, τις κατακόμβες,τις εκκλησίες όπου ακόμα γίνονται θαύματα όπως αυτό του San Gennaio, τον Cristo Velato, την Πομπηία και το Ερκολάνο. Θα μάθεις τα πάντα για τον Βεζούβιο και για τις ασκήσεις που κάνουν στην περίπτωση που “ξαναθυμώσει”. Kαι θα επαναλάβεις πολλές φορές το una fazza una razza. Γιατί και ιστορικά αν το πάρεις, το αίμα νερό δεν γίνεται (στη Νάπολη βέβαια όπου ακόμα πιστεύουν στα θαύματα, μπορεί!).
https://www.instagram.com/travelsbytravelers/
Σχόλια για αυτό το άρθρο