Ο Μιχάλης Οικονόμου από το Α ως το Ω: “Το θέατρο είναι η αγάπη μου, το σινεμά ο έρωτάς μου”

Έχει διανύσει μια μεστή καλλιτεχνική πορεία -και εξακολουθεί απαρέγκλιτα – κατά την οποία έχει υποδυθεί μερικούς από τους πιο σημαντικούς ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας, δίνοντας  μοναδικά ρεσιτάλ ερμηνείας! Γιατί, ο χαρισματικός και φωτεινός, Μιχάλης Οικονόμου, προτιμά την ουσία της Τέχνης του και όλες οι επιλογές του έχουν τη σφραγίδα της ποιότητας. Έχει συνεργαστεί με τους πιο καταξιωμένους σκηνοθέτες της ελληνικής σκηνής, αλλά και με ξένους και πάντα ξεχωρίζει με την υπόδυσή του. Ειδικά, κατά τη μακρά θητεία του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, έδρεψε δάφνες! Εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου σε εξαιρετικό ρολίστα και η δημοφιλία του εκτοξεύτηκε στα ύψη, ενώ έγινε ευρέως γνωστός στο κοινό  με το σίριαλ ”Τα καλύτερά μας χρόνια”. Τα φώτα πια δεν λάμπουν μόνο στη σκηνή για αυτόν, αλλά λάμπουν και στην κοινωνική του ζωή, χάρις στην αναγνωρισιμότητα του. Παρ’ όλα αυτά παραμένει απλός, ανεπιτήδευτος, χωρίς αλαζονεία , πιστός υπηρέτης της Τέχνης του και ταγμένος στο θέατρο, αλλά και τις σοβαρές επιλογές του. Τη φετινή σεζόν τον επέλεξε ο Γρηγόρης Βαλτινός και συμπρωταγωνιστεί στο πλευρό του σε έναν ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο στο αριστουργηματικό έργο του Χιου Λέοναρντ ”Nτα”, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια στο θέατρο Ιλίσια. Όσοι δεν τον έχετε δει στο θέατρο και τον γνωρίζετε μόνο από την τηλεόραση, να πάτε να δείτε την παράσταση πρώτα από όλα, αλλά και τον ίδιο να ερμηνεύει μοναδικά το ρόλο του γιου. Ο εκλεκτός ρολίστας Μιχάλης Οικονόμου από το Α ως το Ω.

Αυτογνωσία:

Ένα ταξίδι που πρέπει να το ζήσεις με πόνο, λάθη, πάτους, διαψεύσεις, και να σπάσεις πολλά αβγά για να το κατακτήσεις. Και πάλι θα σου φεύγει, και θα το κυνηγάς. Αλλά κάθε φορά θα γίνεται πιο γνώριμο, ώσπου ο καθρέφτης να ξεθολώσει και να δεις απέναντι σου ένα γνώριμο πρόσωπο, που καλά θα κάνεις να το αγαπήσεις, να γίνετε φίλοι.

 

Βιαιότητες:

Αχρείαστες, η χειρότερη ανακάλυψη της ανθρωπότητας. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους, όπως μας δείχνει και το ‘’Ντα’’, έχουν αγάπη, τρυφερότητα, συγκίνηση, έρωτα, αλλά και θυμό, οργή, μίσος και ενοχές. Βιαιότητα δεν χρειάζεται.

Γρηγόρης Βαλτινός:

Ένας από τους λόγους που ερωτεύτηκα ως παιδί αυτή τη δουλειά. Τότε, ως θεατής, πήρα αυτόγραφό του, τώρα μοιραζόμαστε παρέα την ανάσα της σκηνής. Ένας μεγάλος ηθοποιός, ένα μεγάλο παιδί, που του αρέσει να παίζει, να παίζει χωρίς προσπάθεια, και είναι πάντα αληθινός!

Δράμα ή κωμωδία:

Το ένα δεν εμπεριέχει το άλλο; Δεν υπάρχει αληθινό δράμα χωρίς κωμωδία, ούτε πραγματική κωμωδία δίχως δράμα. Η κωμωδία βέβαια απαιτεί κινήσεις ακριβείας, καλά λαδωμένη μηχανή, ρυθμό και στόχο, αλλά και το δράμα θέλει εσωτερική βουτιά στο βίωμα και κότσια να αντιμετωπίσω όσα συνήθως αποφεύγω. Και τα δύο, με εναλλαγές.

 

Ευτυχία:

Οι μικρές ρωγμές της αμείλικτης καθημερινότητας, μικρές αλλά ικανές να τη χρωματίσουν, όποτε έχω μάτια και αυτιά και καρδιά ανοιχτά να τις ψιλιαστώ. Οι φίλοι, ένα φιλί, ένα τυχαίο χαμόγελο, ένα “μπαμπά μου”, ένα θερμό χειροκρότημα, μια στιγμή που θα βγω από το κεφάλι μου και θα κοιτάξω πραγματικά τον άλλον…

 

Ζωή:

Εδώ και τώρα. Με τους ανθρώπους που είναι τώρα ζωντανοί, ξετυλίγεται και η δική μου ζωή. Είμαστε όλοι στον ίδιο ιμάντα, κάποιοι φτάνουν πρώτοι στο χείλος και φεύγουν, ενώ άλλοι καινούργιοι έρχονται από πίσω μας, κάποιοι άλλοι σβήνουν πολύ νωρίς, όλοι όμως στον ίδιο ιμάντα που κινείται με σταθερή ταχύτητα. Και μέσα σε αυτό το λίγο, καλούμαστε να κάνουμε όσο αντέχουμε μεγάλα πράγματα, να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να ξεκολλήσουμε λίγο απ’ τον ιμάντα και να ανθίσουμε. Να κάνουμε το δρόμο λίγο πιο ίσιο για τους επόμενους. Και μετά, ποιος ξέρει… Ίσως, είμαστε παρέα και μετά το χείλος, πιο ελεύθεροι και φωτεινοί. Για πάντα.

 

Ηθοποιός:

Ένας εξερευνητής που παίζει, μαγεύει, παλεύει, ψάχνει το μέσα του, παρατηρεί το έξω του, ακούει τον δίπλα του, και αν μέσα σε αυτόν τον κύκλο βρει κάποιες στιγμές αλήθειας και σύνδεσης, είναι ευτυχισμένος.

Θέατρο:

Το θέατρο είναι ένας καθρέφτης που μας αντικατοπτρίζει τα πάθη, τα λάθη, τις ανεπάρκειές μας, τη δύναμη, το μεγαλείο, την αγάπη, και το όνειρο της ανθρώπινης φύσης. Είναι η αγάπη μου! Το σινεμά, ο έρωτάς μου!

 

Ιδιοτέλεια:

Ιδιοτέλεια δεν υπάρχει στη φύση,  και η φύση για εμένα πάντα  δίνει τις απαντήσεις. Ο ήλιος μας κρατάει ζωντανούς δωρεάν. Τα δέντρα δεν ζητούν τίποτα για να κάτσεις στη σκιά τους, να πάρεις τους καρπούς τους, και να δώσουν οξυγόνο. Τα πουλιά κελαηδούν χωρίς να το ζητήσεις. Το νερό είναι εκεί να σε δροσίσει. Ο αέρας να τον αναπνεύσεις, τα βουνά να τα ανέβεις, τα ζώα να σε διακονίσουν, η πέτρα να χτίσεις. Όλη η κτίση λειτουργεί άψογα μόνο προσφέροντας, με εμπιστοσύνη. Ο άνθρωπος δεν εμπιστεύεται, παλεύει, πασχίζει, ζητάει και δεν χορταίνει, μαζεύει αποθηκεύει, και τι παίρνει μαζί του; Τίποτα…

Καρδιά:

Η μεγαλύτερη απόσταση που θα διανύσει κανείς στον κόσμο ολόκληρο, αυτά τα 40 εκατοστά από το μυαλό, στην καρδιά. Ποιος καταφέρνει πραγματικά να τα διανύσει!

 

Λόγος:

Ένας κώδικας που βάζει σε μια σειρά έκφρασης το χάος του μυαλού, που εξωτερικεύει το άυλο  χάος μέσα μου, και το στέλνει να ακουμπήσει σε ένα άλλο αυτί, σε μια άλλη καρδιά. Επικοινωνία και έκφραση. Όντως, κάπως έτσι δεν γίνεται σάρκα ο λόγος;

 

Μυαλό:

Το μυαλό μου δεν είμαι εγώ. Βασική για εμένα αρχή της ευτυχίας. Συχνά το μυαλό μιλάει από μόνο του, γίνεται ο αρχέγονος χιμπατζής που ζητά να επιβιώσει, η μαϊμού που πάντα εστιάζει στον κίνδυνο και στο αρνητικό, θέλει να βάλει τα πάντα σε κουτάκια για να τα κατανοήσει, είναι ένα παιδί που πάντα παραπονιέται, συγκρίνεται διαρκώς με τους άλλους και βγαίνει μείον, μου ψιθυρίζει ό,τι έχει ακούσει από τους γονείς και τους παππούδες μου, από όλη την κοινωνία και το σύστημα αιώνες τώρα, και τα παρουσιάζει ότι είναι δικά μου. Παίζει πολλά παιχνίδια. Και ‘’ναι’’ είναι ένα πανίσχυρο όργανο, κι όλα αυτά τα παιχνίδια με έχουν σώσει κατά καιρούς από πολλούς κινδύνους, με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα, αλλά πάντα κρατάω ένα κλειδί στο χέρι που λέει: “δεν χρειάζεται πάντα να πιστεύω αμέσως το μυαλό μου”.  Διαχωρίζω τη θέση μου από αυτό, με ψυχραιμία και αυτό με κάνει συχνά πιο γαλήνιο μέσα μου.

Ντα:

Ένας θεατρικός συγγραφέας επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι για να θάψει τον πατέρα του. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με μια δίνη από μνήμες του παρελθόντος που του ξυπνάνε  ενοχές, μνησικακίες, πληγές και φόβους, σε σχέση με το πρόσωπο του μπαμπάκα, του Ντα, αλλά και τον ίδιο τον νεαρότερο εαυτό του.

 

Ξένοι ή  Έλληνες συγγραφείς:

Καλά έργα.

 

Όρια:

Δύσκολα, αλλά τόσο αναγκαία για να μάθει κανείς να ζει ευτυχισμένος με λίγα και απλά πράγματα. Κι αν δεν τα μάθει κανείς ως παιδί δύσκολο να τα μάθει αργότερα.

 

Πέτρος Ζούλιας:

Μια ακριβή συνάντηση που θα κρατήσω βαθιά μέσα μου, με τον Πέτρο δουλέψαμε πρώτη φορά τώρα στο ‘’Ντα’’, είμαστε στα ίδια κύματα σε ό,τι αφορά το θέατρο, είναι όμως και ένας υπέροχος άνθρωπος, και φίλος.  Είναι μεγάλη η ευλογία που δουλέψαμε μαζί.

 

Ρόλοι (προτιμήσεις):

Προτιμώ ρόλους που έχουν ψαχνό, ενδιαφέρον, και βιώνουν αλλαγές κατά τη διάρκεια της σκηνικής ζωής τους. Που θα με βάλουν σε μια διαδικασία να ψάξω κάτι μέσα μου, να βγω σε μονοπάτια που δεν έχω ξαναπερπατήσει.

 

Σχέδια καλλιτεχνικά επόμενα:

‘’Φόνισσα’’ , του Παπαδιαμάντη, ταινία μεγάλου μήκους, σε σκηνοθεσία Εύας Νάθενα, με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον ομώνυμο ρόλο.

Τα καλύτερα μας χρόνια:

Μια πραγματική οικογένεια εδώ και τρία χρόνια, μια βουτιά στα 60’s, τα 70’s, και πλέον τα 80’s, στο στιλ, την ιστορία, τη μουσική, τις ανθρώπινες σχέσεις του τότε, τότε που οι γονείς μου ήταν στην ηλικία μου. Δεν θέλω να τελειώσει.

Ύπαρξη:

Το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Είτε είναι η δική μου, είτε ενός άλλου ανθρώπου.

 

Φρίκη πολέμου:

Δεν χωράει στο κεφάλι μου, σε καμία περίπτωση…

 

Χιου Λέοναρντ:

Ο συγγραφέας του ‘’Ντα’’, και ουσιαστικά ο ρόλος που παίζω ο Τσάρλι, είναι ο ίδιος ο Χιου Λέοναρντ, είναι η δική του ιστορία στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό και το έργο αυτό είναι τόσο άρτιο και καλοδουλεμένο.

 

Ψυχισμός:

Φροντίδα να είναι ισορροπημένος, ποτίζοντας τη ζωή και τη ψυχή μας με ό,τι έχει ανάγκη για να αναπτυχθεί με υγεία. Ό,τι μπορούμε, κι όσο αντέχουμε…

 

Ωραίες συνεργασίες:

Δημήτρης Καραντζάς, Πέτρος Ζούλιας, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Γιώργος Παπαγεωργίου, Θοδωρής Αθερίδης, Γιάννης Μπέζος, και άλλοι.

Φωτογραφίες: Διονύσιος Κούτσης