Ο Στάθης Νικολαϊδης θυμάται Πολίτικες αναμνήσεις, γεύσεις, θεατρικές και τηλεοπτικές ιστορίες

Οι μητέρες έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση μας καθώς οι πατεράδες μας φεύγανε το πρωί και ερχόντουσαν το βράδυ. Εγώ λάτρευα την μητέρα μου. Σε κάθε συγκέντρωση μαγείρευε και είχε ένα βιβλίο με συνταγές. Βρήκα το καψαλισμένο βιβλίο της. Το διάβασα και προσπάθησα έτσι να το τυπώσω και να προσαρμόσω τις συνταγές της στη σημερινή εποχή. Πάντοτε θα μαγείρευε κάτι συγκεκριμένο αναλόγως την εποχή. Άλλα γλυκά και φαγητά τις απόκριες, το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα, άλλα την Σαρακοστή, το Δεκαπενταύγουστο τα δικά της τα κουλουράκια που θα τα κερνούσε στα «Πριγκηπόνησα».

Έχουμε βασανιστεί από τους Τούρκους. Όταν θα πας κάπου στην Πόλη υμνούν το σπαθί και το σκοτωμό, έτσι έχουν γαλουχηθεί. Τους έχω ζήσει τόσα χρόνια. Θεωρούν πως αν σκοτώσεις κάποιον ο οποίος δεν είναι μουσουλμάνος, είσαι ήρωας. Έχουν αυτή την κακία όπως έχουν και το δεύτερο μεγάλο απαράδεκτο, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Όταν λοιπόν ζεις μέσα σε ένα τέτοιο λαό τι περιμένεις. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω ότι έχουν μία πολύ έξυπνη πολιτική και ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά μιλάμε για το σύνολο, είδα και κάποια καλά από ορισμένους μη φανατικούς αλλά σταγόνα στον ωκεανό είναι.

Στην Κωνσταντινούπολη πριν φύγω τα τελευταία 2-3 χρόνια δούλευα σε ένα τουριστικό ελληνικό πρακτορείο και μου έκαναν  δώρο το εισιτήριο που ήρθα στην Αθήνα. Όταν ήρθα δούλεψα σε αεροπορικές εταιρείες και μετά σε μια μεγάλη εφοπλιστική εταιρεία. Το μεράκι μου όμως ήταν το θέατρο. Θυμάμαι που τρύπωνα στην θεατρική αίθουσα του Ζάππειου Παρθεναγωγείου και έβλεπα τις παραστάσεις που ανέβαζαν. Ερχόταν και ο Γιώργος Ρούσσος από την Ελλάδα και ανέβαζαν τραγωδίες με τις τελειόφοιτες αλλά και γαλλικά έργα με μια Γαλλίδα που ήταν εκεί. Η μητέρα μου αγαπούσε πάρα πολύ στο θέατρο και πηγαίναμε στην Κωνσταντινούπολη. Βέβαια ο πατέρας μου ήταν παλαιών αρχών μου έλεγε χαρακτηριστικά θα πας να γίνεις αρτίστος; Το θεωρούσε πολύ κακό. Ο πατέρας μου πέθανε πολύ νέος 64 ετών. Μετά άνοιξα τα φτερά μου για το θέατρο. Στην Αθήνα στο σύλλογο Κωνσταντινουπολιτών είχαμε κάνει μία ομάδα και ανεβάζαμε θεατρικές παραστάσεις, πολύ οργανωμένες. Μία από αυτές τις παραστάσεις ήταν «Ο Λεπρέντης» του Χουρμούζη, ένα καταπληκτικό παλιό έργο. Στην πρεμιέρα του έργου ήρθε η Μελίνα Μερκούρη, που τότε ήταν Υπουργός Πολιτισμού. Ήρθε στα καμαρίνια με έπιασε από τον ώμο και με εκείνη τη χαρακτηριστική της φωνή μου είπε «Εσύ παιδί μου είσαι πάρα πολύ καλός. Δεν έχασα την ευκαιρία και της είπα « Μελίνα μου θέλω να πάω σε Δραματική Σχολή γιατί το έχω καημό. « Αύριο κιόλας θα πάρεις την Σισμάνη και θα πας στο Ωδείο Αθηνών εκ μέρους μου. Έτσι και έγινε και όχι μόνο πήγα αλλά μου κάνανε και καλύτερη τιμή. Ήμουν τότε 28-29 χρονών, σχολούσα από την εταιρεία που δούλευα τη ναυτιλιακή με το κοστούμι και τη γραβάτα και πήγαινα. Συμμαθητές μου, μεταξύ άλλων, ήταν ο Βασίλης ο Χαραλαμπόπουλος και η Μαρί Κωνσταντάτου. Πήρα πολύ καλές καθοδηγήσεις. Η Δραματική Σχολή δεν μπορεί να σε βγάλει ηθοποιό. Απλώς παίρνεις κάποιες μυρωδιές και πώς θα καθοδηγήσεις τον εαυτό σου.

Κατά τύχη μέσω κάποιου γνωστού μου ήρθε μέσω Mega η πρόταση να βοηθήσω στην οργάνωση παραγωγής στο περίφημο σίριαλ «Άφρικα» . Ζήτησα άδεια από την εταιρία και χωρίς να το ξέρει κανείς, με έναν παραγωγό κατέβηκα στην Κένυα με τις γλώσσες που γνώριζα και τις γνωριμίες που διέθετα. Έκανα ένα ρεπεράζ και έγραψα 25-26 σελίδες για τον Λευτέρη Καπώνη, Θεός σχωρέστον υπέροχος. Σε τρεις μήνες παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και ήμουν και ο μόνος που πήρε αποζημίωση από τη ναυτιλιακή εταιρεία. Έκανα διεύθυνση παραγωγής και έπαιξα στο σίριαλ, που ολοκληρώθηκε σε 43 επεισόδια. Είχα κάνει σεμινάριο οργάνωσης στη Νέα Υόρκη, έχω πάει 15-16 φορές εκεί, έκανα κρουαζιέρες ξεκινώντας από την Ουάσιγκτον και φτάνοντας μέχρι Βενεζουέλα. ΄Εκανα οργάνωση, τον ξεναγό ,τα πάντα. Οπότε πριν φύγουμε για την Κένυα, μάζεψα 32 ηθοποιούς και τεχνικούς σε ένα ξενοδοχείο και τους μοίρασα ένα χειρόγραφο τετράδιο με 100 σελίδες που έγραφα τις 63-64 μέρες που θα μείνουμε στην Κένυα κάθε μέρα τι ώρα θα πάρουμε το χάπι της ελονοσίας, σε ποιο ξενοδοχείο θα πάμε, τι σκηνή θα γυρίσουμε κτλπ. Είχα νοικιάσει πέντε βαν και δύο τζιπ και ήμασταν μες στη Σαβάνα για να κάνουμε τα πάντα και πήγε με 95% ακρίβεια. Είχαν απορήσει γιατί τα πάντα ήταν άψογα οργανωμένα και όταν ήρθε και ο Τζόνυ Καλημέρης στην Κένυα είχε εντυπωσιαστεί. Έχω το ελάττωμα να είμαι πάρα πολύ οργανωτικός. Πήγαμε εκτός από την Κένυα αργότερα στη Μάνη και στην Τυνησία για τις ανάγκες των γυρισμάτων.

Στο «Κάτω Παρτάλι», που ήταν ένα πολύ έξυπνο σίριαλ, είχα έναν καταπληκτικό ρόλο και ήταν υπέροχοι συνεργάτες. Βέβαια ήμασταν άτυχοι ως προς το θέμα το οικονομικό. Ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πάρα πολύ και εδώ βάζω μία τελεία. Σαφώς δίνουμε την ψυχή μας γιατί δεν μπορώ να πω ότι το επάγγελμα του ηθοποιού είναι το δυσκολότερο, όλα τα επαγγέλματα είναι, αλλά όταν καταθέτεις την ψυχή σου θα πρέπει να αμείβεσαι. Όταν θέλουν, και είναι γενικό το κακό, κάποιοι άνθρωποι εις βάρος σου να κερδίσουν, είναι φοβερό. Και να πω και κάτι που δεν το έχω πει πουθενά. Πριν δύο χρόνια κατέθεσα τα χαρτιά μου για να βγω στη σύνταξη. Είχα 128 εργοδότες σε σπικάζ, τηλεόραση, θέατρο και  τουρισμό. Ανακαλύφθηκε λοιπόν ότι όταν σου βάζουν ένσημα υπάρχει ένας νόμος στην Ελλάδα, πως αν σε μία πενταετία ο εργοδότης δεν πληρώσει τα ένσημα ή αν τα διακόψει στην πορεία, αυτά στη σύνταξη δεν υπολογίζονται. Και έτσι αναγκάστηκα να έχω μικρότερη σύνταξη επειδή κάποιοι πλούσιοι θέλησαν να γίνουν πλουσιότεροι και άντε τώρα να τους ψάξεις μετά από 15 και 20 χρόνια.

Τελευταία μου τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στο «Κόκκινο ποτάμι». Θέλω να ευχαριστήσω τον Μανούσο Μανουσάκη είναι υπέροχος σκηνοθέτης και κατέθεσε την ψυχή του σε όλους. Ένας άνθρωπος που ακόμη και αν είχαμε στο γύρισμα και 500 άτομα δεν ακουγόταν κιχ και ήταν με ένα χαμόγελο όλη την ώρα. Κάθε σκηνή τη γυρίζαμε και 25 φορές. Μου έλεγε «Πάρα πολύ ωραία, πάμε ξανά;». Και του απαντούσα «Μανούσο μου για εσένα τα πάντα» . Σε πολύ δύσκολες συνθήκες με πολύ κρύο με εσωθερμικά από τις επτά το πρωί στον τόπο του γυρίσματος που ήταν από το Λαύριο μέχρι τον Υμηττό και το βράδυ είχα θέατρο. Αλλά τόσο πολύ μου έδινε ενέργεια αυτό και ας ήταν πολύ δύσκολος ο ρόλος μου. Γιατί έπρεπε να παίξω σε δύο γλώσσες, φύση και θέση δεν είμαι αυτός ο χαρακτήρας, έπρεπε να βγάλω έναν πολύ κακό χαρακτήρα και έπρεπε να χαλιναγωγήσουν μέσα μου όλα τα συναισθήματα και όλες μου οι θύμησες γιατί κάθε υπερβολή θα έκαιγε τον ρόλο. Ήταν μία πάλη για μένα, ελπίζω ότι τα κατάφερα γιατί έχω ακούσει πάρα πολύ καλά λόγια και αυτό ήταν μία μεγάλη αμοιβή. Έκανε πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία που οφείλεται στους συντελεστές αλλά για μένα το μεγαλύτερο ποσοστό οφείλεται στο μαέστρο. Και ο μαέστρος λέγεται Μανούσος Μανουσάκης. Ήταν η τέταρτη συνεργασία μου με τον Μανούσο και μακάρι να ξανασυνεργαστούμε γιατί είναι ένας άξιος άνθρωπος και τόσο τζέντλεμαν που δεν νομίζω ότι υπάρχουν άλλοι σαν και αυτόν.

Έχω παίξει σε όλα τα Αθηναϊκά θέατρα,  σε όλη την Ελλάδα, στο εξωτερικό στο Κολοσσαίο της Ρώμης, στο Broadway, στο Μεξικό, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Αργεντινή και Μπουένος Άιρες με τον Οιδίποδα με το Εθνικό Θέατρο που έκανε πάταγο. Η παράσταση που με έχει στιγματίσει και δεν θα την ξεχάσω ποτέ είναι ο «Βιολιστής στη στέγη» που είχα τη χαρά να είμαι και στις δυο εκδοχές. Το 2005 σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου και το 2015 με τον Αμερικανό Rob Ruggiero. Και τις δύο φορές έκλαιγα, κάθε φορά είχα μία ανατριχίλα από τη συγκίνηση και βέβαια δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Γρηγόρη Βαλτινό που είναι φίλος μου αδελφικός. Μου έχει συμπαρασταθεί πάρα πολλές φορές, έχω δουλέψει μαζί του σε περίπου είκοσι θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικά στα “Παιδιά της Νιόβης” του Κουτσομύτη. Ο Γρηγόρης είναι ένας υπέροχος άνθρωπος με τεράστια κοινωνική μόρφωση, το τονίζω, πέρα από την άλλη μόρφωση έχει τον τρόπο του φέρεστε γιατί πάντοτε σέβεται τον συνεργάτη του. Ποτέ δεν θα σε προσβάλει πάντοτε με ευγένεια.