Με αφορμή την επέτειο της γέννησής του, 8 Νοεμβρίου 1940, ο Παναγιώτης Μέντης έγραψε στο προφίλ του στο facebook μερικά λόγια για τον σπουδαίο μας ηθοποιό Θύμιο Καρακατσάνη, που “έφυγε” από τη ζωή στις 30 Ιουνίου 2012.
Για τον Θύμιο Καρακατσάνη
Είναι πολλές οι φορές που θέλω να καθίσω και να γράψω λίγα λόγια, ενώ κανονικά θα έπρεπε πολλά, για τον Θύμιο Καρακατσάνη. Ανέφερα, πως κανονικά θα έπρεπε πολλά, γιατί πιστεύω πως ο Θύμιος Καρακατσάνης και όσα κατέθεσε με την τέχνη του στο θέατρο, είναι μια ολόκληρη σχολή. Είναι μια μοναδική υποκριτική μέθοδος που πολλά θα είχε να φωτίσει στο θέμα υποκριτική τέχνη, δηλαδή τέχνη του ηθοποιού. Χρειάζεται, θα επαναλάβω, μέθοδος και εμμονή στη λεπτομέρεια, για να φωτιστεί η κάθε λεπτομέρεια στον τρόπο που προσέγγιζε κάθε ρόλο. Ο εσωτερικός ρυθμός που ανακάλυπτε στη συμπεριφορά του ήρωα που υποδυόταν κάθε φορά. Ένας ξεχωριστός ρυθμός που διαχεόταν στο λόγο, στη στάση του σώματος, στη διαχείριση της εικόνας – σήμα, του χαρακτήρα. Συνιστώσες, της συνισταμένης, που η προβολή της στο θεατή, τον πήγαιναν κατ’ ευθείαν στο στόχο, που ο συγγραφέας επιθυμούσε να κατανοήσει , εκείνος που θα έβλεπε το έργο του.
Όχι, δεν μεσολαβούσε καμιά θεωρητικολογία. Δεν έμπαιναν κανόνες για να οργανώσουν το μυστήριο, τα μυστήρια άλλωστε παραμένουν ιερά, μέσα από την υπέρβαση που ο κοινός νους αδυνατεί να συλλάβει. Τα λυτρωτικά για τον άνθρωπο μυστήρια, γεννιούνται εκείνοι, που μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης εξέλιξης, θα είναι οι επιφορτισμένοι που θα τα κοινωνήσουν και θα τα παραδώσουν, σε όσους θελήσουν να τα ανακαλύψουν. Οι επιφορτισμένοι θα μας τα φωτίσουν με το έργο τους.
Μια ξεχωριστή προσωπικότητα για τη θεατρική τέχνη, υπήρξε και ο Θύμιος Καρακατσάνης. Η τύχη και η επαγγελματική μου επιλογή με έφεραν κοντά του. Εργάστηκα σαν ηθοποιός και παράλληλα σε όλες μας τις συνεργασίες δίπλα του, σαν βοηθός σκηνοθέτη. Αυτή η διαδρομή δίπλα του μετριέται σε 7 θεατρικά έργα. Νεφέλες, Η Βίδα, Ο Στέλιος, Οι γελοίοι, Το Αίσχος, Λυσιστράτη, Ούρσουλα. Φυσικά τον είχα παρακολουθήσει πριν, ενδιάμεσα και στη συνέχεια, σε παραστάσεις του σαν θεατής. Ήξερα τον ομολογούμενο σεβασμό και αναγνώριση της πορείας του, από όλους ανεξαιρέτως τους σπουδαίους συναδέλφους του. Για τους δε νεώτερους, η τέχνη του ηθοποιού και ο τρόπος που την υπηρετούσε ήταν πάντα μάθημα.
Μάθημα. Παράξενος ορισμός και στο τι υπονοεί, και στο τι εμπεριέχει, και στο τι μεταδίδει. Δουλεύοντας λοιπόν δίπλα στον Θύμιο Καρακατσάνη , άρχισα να καταλαβαίνω πως η ερμηνεία ενός ρόλου, φωτίζεται και επικοινωνεί, όταν εμπεριέχει στόχο. Όταν εμπεριέχει το τι ακριβώς θέλουμε να πούμε υπηρετώντας ένα ρόλο, είτε επειδή τον διαλέξαμε εμείς, κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν είσαι θιασάρχης ή συνθιασάρχης, είτε έχεις προσληφθεί από έναν θιασάρχη ή επιχειρηματία, και σου τον έχουν αναθέσει. Στόχος και στην συνέχεια «μανία», ιερή μανία. Το να υπηρετήσει η δική σου διάνοια, τη διάνοια ενός άλλου προσώπου, προσώπου σχεδιασμένου σε ένα χαρτί με λέξεις, απαιτεί στ’ αλήθεια ιερή μανία. Διαφορετικά τίποτα και κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να γεννηθεί και να υπάρξει επί σκηνής, δρώντας και με δική του ζωή.
Ήταν για μένα πραγματική αποκάλυψη να βλέπω τον Θύμιο Καρακατσάνη να μεταμορφώνεται σε άλλα πρόσωπα, όχι εξωτερικά, αλλά με ένα εσωτερικό βάθος απίστευτο. Δεν έλεγε απλά τα λόγια του ρόλου και του κειμένου. Αποκάλυπτε τα βάθη των αισθημάτων των προσώπων που ερμήνευε. Και ήταν αυτό το αίσθημα που έβλεπε μετά καθηλωμένος ο θεατής, είτε στην κωμωδία, είτε στο δράμα, και χωρίς δεύτερη σκέψη, τον ακολουθούσε από τη μια παράσταση στην άλλη. Ανακαλύπτοντας έναν λυτρωτικό αγωγό της ψυχής του. Όσο για τις μεταπτώσεις και διακυμάνσεις του ερμηνευτικού οίστρου του, εδώ χρειαζόταν να εφευρεθεί ιδικός παλμογράφος για να καταγράψει τη σβελτάδα μεταφοράς του μυαλού του, από σκέψη σε άλλη σκέψη και ύστερα ακαριαία σε μια καινούρια και όλο αυτό το πολύπλοκο που δούλευε μέσα στο μυαλό του, παρουσιαζόταν στο θεατή αβίαστα και γοητευτικά, χωρίς να προδίδει τίποτα, από την προσήλωση του, στον στόχο που επιθυμούσε να στοχεύσει και ο θεατής του, ώστε να συνεννοηθούν μυστικά και ο θεατής να συγκινηθεί ή να γελάσει.
Έγραψα λίγο πιο πάνω για τη σβελτάδα του μυαλού του. Κάποια φορά του είχα πει πως η σκέψη του, ή οι σκέψεις του πριν εκφραστεί τρέχουν με ταχύτητα κινουμένων σχεδίων, ίσως και ακόμα πιο γρήγορα. Και ίσως ήταν αυτό το συστατικό που όταν το ανακάλυπτε ο συνεργάτης του ή ο συμπαίκτης του επί σκηνής, κατανοούσε και τη μέθοδο στη συνεργασία. Μέθοδο καθόλου εύκολη σε πρώτη ανάγνωση, αλλά που την έβαζε σε τροχιά δημιουργίας η απόφαση να καταθέσεις σαν συνεργάτης του το ίδιο πάθος για το στόχο της εκάστοτε δουλειάς και το αποτέλεσμά της.
Ο Θύμιος Καρακατσάνης γεννήθηκε στις 8 κάποιου μακρινού Δεκέμβρη. Ήταν συγκινητική, αληθινή και βαθιά ανθρώπινη η αναφορά της Ρούλας Καρακατσάνη, στον σύζυγό της, εκείνη έζησε κοντά του, για εκείνη και τις κόρες του, λείπει διαφορετικά και ουσιαστικά, αφού ήταν ο άνθρωπός τους, ο πατέρας τους. Ήθελα από καιρό όπως είπα και στην αρχή να γράψω δυο λόγια για έναν μεγάλο του θεάτρου μας, που με τίμησε με τη συνεργασία και θα τολμήσω να πω με την εμπιστοσύνη του. Μακάρι να αξιωθώ να αναφερθώ κάποτε πιο εμπεριστατωμένα σε αυτά που έμαθα δίπλα του. Όλα αυτά που μαθαίνονται με τον «αέρα» και που κατανοούνται με τον «αέρα». Όλα αυτά που κουβαλάει η ανθρώπινη αύρα και πλουτίζουν οι στόχοι, οι μανίες, οι εμμονές, η γνώση και η έρευνα που απαιτεί το να υπηρετείς την τέχνη. Την τέχνη του θεάτρου, αλλά θα υποστηρίξω, κάθε τέχνη.
Σχόλια για αυτό το άρθρο