Μπέττυ Βακαλίδου: γυμνή πάνω στα αμάραντα

ΣχετικάΆρθρα

Η Μπέττυ Βακαλίδου είναι από τα σπάνια εκείνα πλάσματα, που οι ξυραφιές της ζωής δεν άφησαν σημάδια στο πρόσωπο και στην ψυχή της. Όταν την βλέπεις δεν μπορείς να φανταστείς ότι αυτή η αξιοσέβαστη, ευγενική, κομψή κυρία, έχει κάνει χιλιόμετρα στο πεζοδρόμιο. Η Μπέττυ δεν είναι μόνο μια τρανσέξουαλ που τράβηξε την προσοχή μας επειδή άλλαξε φύλο. Είναι και συγγραφέας, τραγουδίστρια και ηθοποιός. Κατόρθωσε και πέρασε από τα κόκκινα φώτα της πορνείας στους προβολείς του κινηματογράφου και του θεάτρου, χωρίς να χάσει τη σκιά της. Χρησιμοποιεί τις σκληρές εμπειρίες της και τις καταγράφει, σαν ρεπόρτερ της ίδιας της ζωής της. Και ως τώρα, τα έχει καταφέρει και με το παραπάνω. Mέχρι και γιγαντοαφίσα έγινε στο Centre Pompidou στο Παρίσι, όταν συμμετείχε με την ταινία του Σταύρακα “Μπέττυ”, σε ένα αφιέρωμα για το ελληνικό πολιτικό ντοκιμαντέρ.

Φέτος, στο θέατρο Faust, η Μπέττυ παίζει στην παράσταση “Αμάραντα”. Αμάραντα ή αμάραντο ή αγαποβότανο ή βοτάνι της Παναγίας λένε ένα φυτό που φυτρώνει στα βουνά. Υπάρχει και τραγούδι σχετικό, “Για δέστε τον αμάραντο, σε τι βουνά φυτρώνει καλέ…”. Τα αμάραντα είναι οι μνήμες. Πιο συγκεκριμένα είναι οι μνήμες της Αντώνας, μιας αδικοχαμένης αρτίστας, που μας αφηγείται τους πολλαπλούς θανάτους της έναν προς έναν. Το κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη είναι σουρρεαλιστικό, κωμικοτραγικό, γεμάτο δυνατές εικόνες και η Μπέττυ το ερμηνεύει μοναδικά, με τη βραχνή, παράξενη φωνή της και ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη. Στο τέλος γδύνεται, αποκαλύπτει το βασανισμένο αλλά καλοδιατηρημένο σώμα της και μετά ξαπλώνει να κοιμηθεί πάνω στα αμάραντα…

Μπέττυ: Διάλεξα το όνομα αυτό γιατί όταν κουβάλησα στην Αθήνα το 15χρονο, λιπόσαρκο κορμάκι μου, μεσουρανούσε στον κινηματογράφο η Μπέττυ Αρβανίτη. Ένα κορίτσι πανέμορφο, δροσερό και ταλαντούχο που με ταξίδευε σε κόσμους ονειρικούς. ΧαίρομαΙ που συνεχίζει να με ταξιδεύει μέχρι σήμερα υπηρετώντας το ποιοτικό θέατρο.

Πίστη: Δεν πιστεύω σε καμιά θρησκεία. Είμαι άθεη! Ολη αυτή η ταραχώδης διαδρομή μου ένα πράγμα με δίδαξε: πρέπει να πιστεύουμε μόνο στον εαυτό μας.

Έρωτας: Eρωτεύτηκα τον Γιώργο στα 17 μου, όταν ανακαλύπταμε και οι δύο τη ζωή, τη φιλία και τον έρωτα, στους εφιαλτικούς διαδρόμους του αναμορφωτηρίου.

Τρανσέξουαλ: Έχω πειστεί ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι επίκτητη. Πιστεύω ότι ομοφυλόφιλος γεννιέσαι. Είναι πολύ πιθανόν, όπως λένε και κάποιες έρευνες, να ευθύνεται για αυτό το DNA της μητέρας. Στην πορεία ο καθένας επιλέγει αν θα γίνει τρανς, τρανσέξουαλ, κλπ. Τόσο απλά!

Τέχνη: Bιώνοντας τη φρίκη της πορνείας, ανακάλυψα ως αντίβαρο το διάβασμα και τις τέχνες στις πολλές μορφές τους. Σινεμά, θέατρο, μουσική, εικαστικά, ήταν αυτά που με έσωσαν, που μου έδωσαν κουράγιο, στους σκοτεινούς παραδρόμους της Συγγρού και στα άθλια πορνεία της χώρας.

Υπνος: Κοιμάμαι πολύ καλά. Δεν έχω πάρει υπνωτικά ούτε μια φορά στη ζωή μου. Κοιμάμαι με ήσυχη συνείδηση ότι δεν έχω αδικήσει άνθρωπο. Για ό,τι έκανα ως τώρα, καλό ή κακό, υπήρχε πάντα μια αιτία. Δεν ξεχνώ πως η ζωή σου ανταποδίδει και τα καλά και τα άσχημα που κάνεις. Να που κι εγώ πιστεύω κάπου! Στο Κάρμα.

Βιβλίο: To νέο μου βιβλίο είναι σχεδόν έτοιμο και συγχρόνως γίνεται σενάριο για τον κινηματογράφο. Βιβλίο και ταινία θα βγουν μαζί, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα.

Απόφθεγμα: Από το “συν Αθηνά και χείρα κίνει” κράτησα μόνο το “χείρα κίνει” και έτσι τα κατάφερα, χωρίς να έχω την Αθηνά ανάγκη.

Κρίση: Θα πρότεινα σε όλους να διαβάσουν δύο εξαιρετικά βιβλία του Δημήτρη Δημητριάδη, το “Πεθαίνω σαν χώρα” και το “Βδέλυγμα”. Ισως να συνειδητοποιήσουν τι λαός είμαστε και πόσο ευθυνόμαστε εμείς για την κρίση. Όταν στέλνουμε στη Βουλή ανθρώπους, που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους και απαξιώνουμε νέους και έντιμους πολιτικούς, ή όταν ψηφίζουμε φασιστικά μορφώματα και γεροξεκούτηδες βγαλμένους από τον πάτο της τρανσοτηλεόρασης, τότε όλοι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την κρίση.

Αμάραντα: Eίναι ο τίτλος του έργου που παίζω. Μια μαύρη κωμωδία, στην οποία υποδύομαι την Αντώνα, μια παράξενη γυναικεία φιγούρα, ταλαίπωρη και συνάμα περήφανη, που αφηγείται τους πολλαπλούς της θανάτους στα τελευταία μεταπολεμικά χρόνια. Τέλος η Αντώνα αποφασίζει να πεθάνει μόνη της, “κυρία αφ΄εαυτού της”, πάνω σε ένα κρεββάτι με αμάραντα, απογυμνωμένη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Νοιώθω πως πολλά από τα δικά μου βιώματα, με επισκέπτονται την ώρα της παράστασης, αισθάνομαι την ανάσα τους στο σβέρκο μου και τον πόνο τους στο λυγμό μου.

Λάθος: Το μεγαλύτερό μου λάθος είναι ότι δεν προσπάθησα όσο έπρεπε για να σπουδάσω.

Ιδιοτροπία: Δεν αντέχω τους ψεύτες και αυτούς που αργούν στο ραντεβού τους.

Δάκρυα: Κλαίω εύκολα και χαίρομαι για αυτό. Σημαίνει ότι κρατώ καλά φυλαγμένες και πάντα σε επιφυλακή τις ευαισθησίες μου.

Ονειρα: Όταν έχεις επιζήσει κοντά 6 δεκαετίες από τη λαίλαπα της ζωής, πρέπει να ζεις το παρόν και μόνο αυτό.

Υστερόγραφο: Δεν έχω να προσθέσω κάποιο υστερόγραφο. Να είστε όλοι καλά και να αγαπάτε τον εαυτό σας…