Η Αγγελική Ανδρίτσου από το Α ως το Ω: “Γεννήθηκα σε λάθος εποχή”

Η Αγγελική Ανδρίτσου είναι μια νέα ηθοποιός που το μέλλον της διαγράφεται λαμπρό. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Δεκεμβρίου 1983 (κυρίως γεννήθηκε σε λάθος εποχή) και μεγάλωσε στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας. Τέλειωσε τη σχολή Κοινωνικής θεολογίας του ΕΚΠΑ και σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια physical theatre, χορού και έχει κάνει φωνητική (είναι σε φάση αναζήτησης και δημιουργίας μιας μπάντας). Πιστεύει ότι ένας άνθρωπος που ασχολείται με τις τέχνες και δη το θέατρο, δεν σταματάει ποτέ να είναι μαθητευόμενος. Της αρέσει να γράφει και συνήθως αυτός είναι ο τρόπος που ξεσπάει. Δεν έχει αγαπημένο συγγραφέα ή αγαπημένο ρόλο, έχει όμως αγαπημένα έργα που θα ήθελε να εξερευνήσει. Συνδυάζει κάθε ρόλο κάθε φορά με διαφορετική μουσική, διαφορετικό τραγούδι. Λατρεύει τη σοκολάτα, τα τατουάζ, τα ταξίδια (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι όπως λέει) και την ηρεμία. Δεν αντέχει την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ενοχλεί η ανθρωπότητα και η κατάντια της (γίνεται κλισέ και το γνωρίζει). Έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο στην παράσταση «Goldbloom» σε σκηνοθεσία Γιώργου Βουζουλίδη. Αυτή την περίοδο, μπορούμε να την απολαύσουμε στην παράσταση «Με τη βούλα» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νινιού στο θέατρο Άβατον, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Το έργο “Με τη βούλα” είναι ένας θεατρικός μονόλογος που έχει γράψει η Σταυρούλα Ζάμπρα. Ο Γιώργος Νινιός έχει κάνει την σκηνοθεσία, τη θεατρική διασκευή, έχει γράψει μουσική και στίχους. Γνωρίστε καλύτερα την Αγγελική Ανδρίτσου σήμερα από το Α ως το Ω

Αγάπη: Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι!

ΣχετικάΆρθρα

Αμαρτία: α (στερητικό) + μάρτυς

Βιβλίο: Η μυρωδιά του, ο ήχος καθώς γυρίζεις τις σελίδες, η συντροφιά. Δεν αλλάζω με τίποτα ένα καλό βιβλίο. Από μικρή θυμάμαι ότι γυρνούσα μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Πρόλαβα να χαρώ τις ιστορίες, να γευτώ την αίγλη του βιβλίου. Η δημιουργία εικόνων καθώς διαβάζεις μια σελίδα είναι κάτι μαγικό. Και τώρα πια, ο ένας εκδοτικός οίκος κλείνει μετά τον άλλο, σαν ντόμινο. Με λυπεί και με φοβίζει.

Βασανίζομαι: Παντού σ όλους τους τοίχους

Γιώργος Νινιός: Ο σκηνοθέτης μου. Απαιτητικός, πρόθυμος, τελειομανής, αυστηρός. Ο άνθρωπος που πίστεψε σε μένα περισσότερο από μένα και μ’ εμπιστεύτηκε. Τον ευχαριστώ που σ’ αυτό το τεράστιο βήμα μου ήταν αρωγός και άνθρωπος.

Γεννήθηκα: Σε λάθος εποχή!

Γενναιοδωρία: Προς εξαφάνιση…

Δημιουργία: Από το Α ως το Ω. Η κάθε μέρα, η κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό! Η σκηνή, η πρόβα, ο ρόλος… Θέατρο-Ζωή. Αλληλένδετα, συμπληρωματικά!

Δίκιο έχω: Τις περισσότερες φορές! Τι; Όχι;

Ειλικρίνεια: Αρετή και ζητούμενο

Είμαι: τελειομανής , ανασφαλής , υπερευαίσθητη, ακόμα με ψάχνω με ανακαλύπτω, δεν ξέρω τι θα μου φέρω , τι θα μου προσφέρω! Προσπαθώ να είμαι Άνθρωπος

Ζωή: Ύπαρξη. Σε όλη της την διάσταση. Με όλους τους τρόπους, με τόλμη και ρίσκο. Καταπολεμώντας φόβους…

Ηθοποιός: Ελαφρές υποκλίσεις. Μόλις προφταίνω να φυγαδεύσω από τον τελευταίο φεγγίτη το δαίμονά μου…. Ζω μέσα σε ένοπλο χρόνο ενδεής, ακατάβλητος πρέπει να θάβω κάθε νύχτα άγνωστα κρανία λυπημένες φωνές… Είμαι η σορός η διώρυγα η διήθηση φαντασμάτων, είμαι η ακραία υπεκφυγή… Η ευρεσιτεχνία μου αλόη εκούσιας τρέλας ρίγος χαχανητό Παρατείνω το πρόθυμο ψέμα των κατακτητών Είμαι η αργία του θεού και η υπερωρία του διαβόλου. Είμαι το τοπίο άνθρωπος Καταυγάζω κατάφαση οδυνηρή Βροχές θα περιρρέουν την απτή απουσία μου ή βάμμα σιωπής, πολλοί θα μου προτείνουν ίαση αλλά θα είναι αδύνατη αφού η ανατομία του ονείρου ποτέ δεν θα μας γίνει γνωστή… (Ηθοποιός- Ματίνα Μόσχοβη)

Ηλικία: Απλά ένας αριθμός

Ηθική: Χαμένη αξία

Θεός: Εγώ, Εσύ, Αυτός, Εμείς, Εσείς, Αυτοί

Θέατρο: Για όλους… Μαγεία! Ποτέ δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις, ποτέ δεν μπορώ να εκφράσω όλο αυτό που συγκινείται μέσα μου

Ισορροπία: τι δύσκολο πράγμα. Μια τη χάνω, μια τη βρίσκω, δεν αντέχω σου λέω. Τρελαίνομαι! Άσ’ την να πάει στο καλό…

Κινηματογράφος: Tim Burton (τι να κάνω ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται)

Καταχρήσεις: Δεν ξέρω τι θέλετε να πείτε… Μισό ν’ ανοίξω Μπαμπινιώτη!

Λάμψη: Τη φέρεις. Πηγάζει εκ των έσω

Λάθη: Εξέλιξη. Τα επαναλαμβανόμενα να φοβάσαι

Λατρεία έχω: Αχ στη σοκολάτα και τα τατουάζ

Με τη βούλα: Το αγάπησα αμέσως! Η ευκαιρία μου, η δυσκολία μου, το ρίσκο! Απολαμβάνω την κάθε στιγμή δημιουργίας! Βιώνω το κάθε λεπτό στη σκηνή…

Μειονεκτήματα: Θα πρέπει να γράφω ώρες και να γεμίζω σελίδες, ας το αφήσουμε καλύτερα

Μέρα: Νύχτα

Νύχτα: Ερωμένη

Ξεκουράζομαι: Σπίτι μου, με μια καλή ταινία, με φίλους και καλό φαγητό. Πολυτέλεια η ξεκούραση πλέον. Τη σέβομαι

Ξεχνάω: Ό,τι δεν με ενδιαφέρει

Όνειρα: Ζωοποιός δύναμη. Να τα κάνουμε πραγματικότητα. “Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει”

Προσωπικότητα: Πολλαπλή! Δεν βαριέσαι, είμαι ακίνδυνη όμως ( όπως θα λέγε ο καθείς)

Πανικός: Εγώ και οι κρίσεις μου! Θα μπορούσε να γίνει ταινία

Ρυτίδες: έκφρασης και σοφίας

Ρόλος: Αναζήτηση, γέννηση, αλλαγή. Καλώς να έρθουν και καλοδεχούμενοι χωρίς φίλτρα

Σεβασμός: εις άνθρωπον

Σεξ: Συν-ουσία ! Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Σχέσεις: Υπάρχουν ακόμα… Ε;;;;

Στόχοι: Ένα βήμα τη φορά

Ταλέντο: Η βάση, η αρχή, το δεδομένο ! Δεν φτάνει μόνο αυτό! Εργασία και εργασία και εργασία …

Τηλεόραση: Γιατί όχι; Θα επανέλθει

Υποσχέσεις: Στον εαυτό μας πρώτα

Φόβος: Φοβάμαι που φοβάμαι. Φοβάμαι όταν φοβάμαι. Δεν το θέλω, Προσπαθώ να τον απωθώ. Παίρνω δύναμη και το πείσμα μου ενισχύεται. Φοβάμαι το ρατσισμό, φοβάμαι την ανθρωπότητα. Έχει γίνει επικίνδυνη, καταδυναστική, εγωκεντρική, ανόητη…

Φαγητό: Γλυκό

Χειμώνας: Είμαι παιδί του χειμώνα

Χειροκρότημα: Θα φανεί…

Χρώμα: Ανάλογα

Ψέματα: Ό,τι χειρότερο. Τα σιχαίνομαι. Προτιμώ την αλήθεια ακόμα κι αν πονέσει. Δεν μ’ αρέσουν οι πρόσκαιρες χαρές

Ψυχαναγκασμός: Ω ζωή μου!

Ώρα να..: Δραστηριοποιηθούμε. Η εποχή μας έχει ανάγκη από έργα, πράξεις. Η ζωή είναι πλέον απαιτητική. Μας θέλει ενεργούς. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο ρατσισμός ανθεί μετά από τόσα χρόνια πάλι είναι στο προσκήνιο. Ποτέ δεν εξαλείφθηκε αλλά του δώσαμε δύναμη. Η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι καθημερινό φαινόμενο. Κάποιοι όρισαν εαυτούς ως τιμωρούς, κάποιοι όρισαν εαυτούς σωστούς, κάποιοι όρισαν εαυτούς ανώτερους. Κάποιοι χρειάζονται πυρά. Και φταίμε, όλοι φταίμε. Ας ξεκινήσουμε από εμάς και τους διπλανούς αλλά να ξεκινήσουμε από κάπου.

Ωραίο τέλος: Υπάρχει άραγε τέλος; Δεν πιστεύω στο τέλος. Όπως δεν πιστεύω στο χρόνο. Τι είναι άραγε το τέλος;