ΤΩΡΑ |
Στο στάτους μου στο facebook σα θρησκεία έιχα πάντα καταχωρημένο τον Thin White Duke. Είμαι από αυτούς που είχαν και έχουν το David Bowie θεό. Ποτέ δεν έχω θαυμάσει και λατρέψει έτσι άνθρωπο. Δεν είμαι η μόνη. Εχω φωτογραφηθεί με το ομοίωμά του στo Mουσείο της Madame Tussaud μικρή τρελαμένη από χαρά, έχω κάψει τα άλμπουμ του, έχω κλάψει non stop από συγκίνηση στις συναυλίες του, τον φοράω ακόμα και τώρα μπλουζάκι, έχω δει την retrospective έκθεση του στο Λονδίνο δέκα φορές, σχεδόν προσκήνυσα στο δωμάτιο με την τεράστια φωτό στον προτζέκτορα, τον έχω ακόμα ποστερ παντού, ακούω τα τραγούδια του κάθε μέρα, είναι ότι πιο genius έχει αναπνεύσει στο χώρο της μουσικής, μόδας, στιλ, νοοτροπίας ζωής και γενικά ήταν πάντα τόσο μπροστά που πέθανε αθόρυβα την ίδια στιγμή που του ευχόμασταν Χρόνια Πολλά και γιορτάζαμε το νέο του γεμάτο τελικά υπονοούμενα άλμπουμ. Εγινε 69 και πέθανε αθόρυβα μετά από μάχη με τον καρκίνο..χωρίς να το ξέρει κανείς. Ακόμα και την ηλικία διάλεξε με στιλ. Αιγόκερως γεννήθηκε, Αιγόκερως πέθανε.. Έφυγε αγέραστος. Ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης όλων των εποχών που κάνει οποιονδήποτε δίπλα του να φαίνεται ασήμαντος.
Που φόρεσε γραβάτα όταν οι άλλοι έβαζαν ρίμελ που ακόμα και στο θάνατό του ήταν ένα βήμα μπροστά. Θυμάμαι μικρή είχα πεθάνει στο κλάμα όταν σκότωσαν τον John Lennon. Ε,και τώρα δεύτερη φορά.. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλους από αυτούς τους δύο. Its too late, to be grateful, its too late to be late again.. Πάντα ακούω το Station to Station όταν είμαι down. Τί να πει και να γράψει τώρα ένας κοινός θνητός για το Bowie. Τα μπανάλ RIP θα με εξοργίζουν.
David Bowie is Officially God.
Σχόλια για αυτό το άρθρο