Πρόσφατα ήταν τα γενέθλια κάποιου φίλου και πελάτη. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να μιλήσω για ένα παλιό μάθημα που ξαναθυμήθηκα.
Ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα φτάνοντας στο Λος Άντζελες, με καταπληκτική καριέρα και τεράστια επαγγελματική επιτυχία. Ζούσε απομονωμένος σε μια μεγάλη βίλα και ήταν εργασιομανής. Είχε ορισμένα θέματα με την παιδική του ηλικία και με την γυναίκα του που τον είχε αφήσει και τον βοηθούσα τότε να περιορίσει κάποιους εθισμούς.
Σε κάποια φάση γίναμε πολύ φίλοι και έχασα το όριο μεταξύ θεραπευτή και πελάτη. Ήθελα πολύ να τον βοηθήσω να καταλάβει το νόημα της αληθινής αγάπης που είναι η συγχώρεση. Είχα την πεποίθηση πως αν κατάφερνε να συγχωρέσει θα μπορούσε να ξεφορτωθεί το παρελθόν που τον βάρυνε και να κάνει ένα βήμα για να ξεπεράσει τους εθισμούς του. Βλέπετε, του ήταν αδύνατο να συγχωρέσει οποιονδήποτε άνθρωπο που τον είχε πληγώσει από τότε που ήταν μικρός: Κανέναν και τίποτα.
Συγχωρώντας θα απελευθέρωνε την καρδιά του από το βάρος και τη λύπη του κάθε μικροεπεισοδίου. Ακόμα κουβαλούσε την ανάμνηση άλλων παιδιών που τον πλήγωσαν στο δημοτικό σχολείο.
Αυτό με προβλημάτισε τόσο ώστε ήθελα να το εξερευνήσω, να το καταλάβω, να το θεραπεύσω. Ήταν μάταιος κόπος αλλά και ταυτόχρονα μεγάλο μάθημα.
Ο άνθρωπος παρέμεινε μοναχικός. Άφησε τον εαυτό του να βράζει μέσα στο ζουμί του. Απομονώθηκε από φόβο μήπως κάποιος τον ξαναπληγώσει. Έχτισε ένα μεγάλο τείχος γύρω του και μετατράπηκε σε τέρας για όποιον δεν τον ήξερε καλά. Απέκτησε τη φήμη ενός αδίστακτου, αδιάλλακτου, σκληρού, και άκαρδου άντρα. Όσοι είχαν επαγγελματικά πάρε-δώσε μαζί του τον έτρεμαν.
Ωστόσο, βαθιά μέσα του ήταν απλά ένα πληγωμένο και φοβισμένο παιδάκι χωρίς αγάπη που καθόταν μόνος του στον καναπέ τρώγοντας γλειφιτζούρια και βλέποντας cartoons. Τέτοια αντίθεση! Όσο κι αν δούλεψα μαζί του, μου ήταν αδύνατο να τον βοηθήσω να συγχωρέσει τον οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του.
Τελικά, αφού άφησα τον εαυτό μου να ταλαιπωρηθεί από αυτήν την κατάσταση, συνειδητοποίησα πως δεν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί…Αν επιμείνεις, απλά θα πληγωθείς εσύ.
Παρατηρώ άτομα καθημερινά, φίλους, γνωστούς, πελάτες, αλλά και σχόλια στο Facebook, που εκφράζουν τόσο θυμό, μεταδίδουν τόση πίκρα, κρίνουν τους άλλους τόσο αυστηρά…
Μακάρι να μπορούσαν να ανοίξουν την καρδιά τους και να ξεφορτωθούν τον πόνο. Βλέπω ανθρώπους τόσο προσκολλημένους στο παρελθόν και στον πόνο τους που με αυτόν τον τρόπο αφήνουν χώρο για να δηλητηριάζεται η δική τους η ζωή αλλά και αυτή των γύρω τους.
Τίποτα δεν μπορεί να μας στενοχωρήσει και να μας καθυστερήσει πιο πολύ από την προσκόλληση στο παρελθόν. Το να σπαταλάμε την πνευματική και συναισθηματική μας ενέργεια σε παλιές απογοητεύσεις ή ακόμα σε υπερβολικά θετικές αναμνήσεις από το δήθεν «ένδοξο παρελθόν μας» είναι απλά προσκόλληση στον πόνο και ταυτόχρονα η φυλακή και το βάσανο μας.
Τι προβλήματα μας δημιουργεί αυτή η προσκόλληση; Επηρεάζει την σχέση μας με άλλους; Επηρεάζει την εργασία ή την οικογένεια; Μας παρεμποδίζει στην διεκδίκηση των ονείρων μας, ή στο να γίνουμε καλύτεροι; Μας κάνει δυστυχισμένους; Πρέπει να τα αναρωτηθούμε όλα αυτά και να αντιληφθούμε τι πρέπει να αλλάξουμε. Μετά πρέπει να αναλογιστούμε πως θα μας βοηθήσει αυτή η συγχώρεση – πως θα μας κάνει πιο ευτυχείς, πως θα μας απελευθερώσει από το παρελθόν. Και γενικότερα, πως θα βελτιώσει τις σχέσεις και τη ζωή μας.
Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τη σπαταλούμε αναπολώντας το παρελθόν.
Πρέπει να θέσουμε σαν στόχο να το εγκαταλείψουμε. Ίσως να μην μπορούμε να το κάνουμε αυτό άμεσα ή μέσα σε μια μέρα. Μπορεί να μας πάρει χρόνο για να φτάσουμε εκεί.
Αν θέλουμε να πετάξουμε πιο ψηλά και να ξεφορτωθούμε αυτό που μας επιβαρύνει, πρέπει να εγκαταλείψουμε όσα έχουν πάψει να μας εξυπηρετούν: Τους παλιούς φόβους, τα ακλόνητα και περιορισμένα πιστεύω και τις προκαταλήψεις. Κάποια συμπεριφορά ή συνήθεια. Ή κάποιες προσδοκίες ίσως για τους άλλους… Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα προς την αποζύγωση και την απελευθέρωση. Πρώτα απ’όλα πρέπει να συγχωρήσουμε τον δικό μας τον εαυτό, μιας και όλοι μας κάνουμε βλακείες. Πρέπει να αποδεχτούμε την δική μας ιστορία και τους ανθρώπους που την κατάρτισαν. Να δεχτούμε τα γεγονότα που συνέβησαν χωρίς αυτά να μας καθορίζουν. Να υπενθυμίζουμε συνέχεια στον εαυτό μας ότι άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε! Όλοι σφάλλουν! Και μέσα από αυτά τα λάθη, να μάθουμε να βελτιώνουμε τη ζωή μας. Πρέπει επίσης να θυμηθούμε πως αν θέλουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε ξανά, το πρώτο βήμα είναι να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας για να προσφέρει και να παραλάβει αυτή την αγάπη. Μόνο αν αγαπάμε τον εαυτό μας μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας.
Άνοιξε, συγχώρεσε, και πέταξε!
Το να συγχωρέσουμε δεν σημαίνει ότι σβήνουμε το παρελθόν και ξεχνάμε ό,τι έγινε. Ούτε σημαίνει ότι ο άλλος θα αλλάξει την συμπεριφορά του. Αυτό δεν μπορούμε καθόλου να το ελέγξουμε. Σημαίνει απλά ότι εγκαταλείπουμε τον θυμό και τον πόνο και προχωράμε προς ένα καλύτερο και υγιέστερο μέρος.
Το δεύτερο βήμα είναι να συγχωρέσουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι μας έβλαψαν: Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου και ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί έκανε αυτό που έκανε, προϋποθέτοντας ότι δεν είναι κακός άνθρωπος αλλά ότι απλά έσφαλε. Τι του πέρασε από το μυαλό, τι αρνητικές εμπειρίες είχε στο δικό του το παρελθόν που τον έκανε να συμπεριφερθεί έτσι σε μένα; Πως αισθάνεται τώρα; Δεν λέμε ότι αυτό που έκανε είναι σωστό. Προσωπικά, εγώ πάντα προσπαθώ να φανταστώ όποιον γνωρίζω σαν παιδί: Αθώο, όμορφο, και ευαίσθητο. Και σκέφτομαι: Πως τον έβλαψαν η ζωή, οι άνθρωποι, ή οι συνθήκες; Με αυτή τη σκέψη, ο θυμός μου απαλύνεται. Ειλικρινά, έτσι μπόρεσα με τα χρόνια να συγχωρήσω ανθρώπους και να ξεπεράσω καταστάσεις. Αλήθεια! Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε αυτόν που μας πλήγωσε σαν ένα παιδάκι και να πούμε στον εαυτό μας: «Τι τον έκανε να κάνει αυτό που μου έκανε;» Αυτός ο συλλογισμός και αυτή η εικόνα θα μας μαλακώσει και θα μας κάνει λιγότερο σκληρούς και περισσότερο επιεικείς απέναντι στον εαυτό μας πρώτα. Σαν προέκταση του να εγκαταλείψουμε το παρελθόν, η συγχώρεση είναι ένα καλό εργαλείο για να αφήσουμε την αρνητικότητα. Είναι επίσης το ιδανικό φάρμακο για να ξεπλύνουμε τον συναισθηματικό πόνο.
Άλλο σημαντικό πνευματικό εργαλείο είναι το να επικεντρωθούμε στο παρόν. Τώρα που το αναλογιστήκαμε, αντιλαμβανόμαστε ότι το παρελθόν τελείωσε. Δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο μέσα στο μυαλό μας. Και αυτό προκαλεί προβλήματα – στρες και δυστυχία.
Αντίθετα, ας εστιάσουμε την προσοχή μας στο παρόν. Τι κάνουμε τώρα; Τι χαρά μπορούμε να βρούμε σε αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή; Ποιό είναι το πιο σημαντικό πράγμα τώρα;
Ας αφοσιωθούμε και ας συνδεθούμε με το Τώρα. Έχουμε τόοοσα να κάνουμε σήμερα και στο εγγύτερο μέλλον! Το να σκεφτούμε πως θα χαράξουμε ένα θετικό εγγύτερο μέλλον είναι σοφό. Το να επικεντρωθούμε στο τώρα είναι ακόμα σοφότερο. Τελικά το παρόν είναι η μόνη πραγματικότητα που υπάρχει. Αν δεν αδειάσω το ντουλάπι μου από τα παλιά ρούχα που να βάλω τα καινούργια;
«Συγχωρώ» σημαίνει πως προοδεύω, επιλέγω, έχω τον έλεγχο της ζωής μου, αρνούμαι να υπομείνω μια ζωή που δεν διάλεξα. Την ξαναγράφω έτσι ακριβώς όπως το θέλω. Και ξέρεις κάτι; Μπορώ να το κάνω. Yeah!
Το να μπορούμε να απαγκιστρωθούμε, να συγχωρέσουμε, και να προχωρήσουμε μπροστά είναι μια μεγάλη δύναμη επειδή μας κάνει να αντιληφθούμε την ισχύ, την δόξα, την θεϊκή μορφή μέσα μας. Την δυνατότητα να πλάσουμε τη ζωή που θέλουμε βασισμένη στην αγάπη και στην πνευματική γαλήνη.
Ξέρουμε ότι έχουμε την επιλογή. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις πράξεις των άλλων, ούτε πρέπει να το δοκιμάσουμε. Αλλά έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε τις δικές μας πράξεις και σκέψεις. Έχουμε αυτή τη δύναμη. Απλά, πρέπει να μάθουμε πώς να την ασκήσουμε.
Η Αγάπη και η Συγχώρεση είναι λέξεις συνώνυμες: Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για αγάπη παρά μόνο όταν συγχωρεί! Με το να είναι κανείς ανελέητος, πληγώνει μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλον. Αντίθετα, ας αφήσουμε την αγάπη να απαλύνει την κατάσταση και να μας καθαρίσει μέσα και έξω.
Υ.Γ. Το Σύμπαν δρα θαυματουργικά! Μόλις τελείωσα να γράφω αυτό το άρθρο και ετοιμαζόμουν να το δημοσιεύσω, ο παλιός φίλος και πελάτης που μου το ενέπνευσε επικοινώνησε μαζί μου. Μιλήσαμε για πολλή ώρα και κατάλαβα ότι το «coaching» μου δεν πήγε τελικά χαμένο! Του πήρε ίσως λίγο παραπάνω απ’ό,τι περίμενα, αλλά στο τέλος ο άνθρωπος έκανε την υπέρβαση και μπόρεσε να συγχωρήσει και να προχωρήσει. Έτσι κατάλαβα πως ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Όλα έχουνε το σωστό timing. Αλλά αυτό είναι θέμα για ένα άλλο αρθράκι
