Χρυσή Μπαχτσεβάνη -Συνέντευξη: «Κατάφερα πιο πολλά από όσα σκέφτηκα»

Ιδεαλίστρια , αυθόρμητη, τρυφερή, ευαίσθητη, όμορφη σαν οπτασία , παθιασμένη για τη δουλειά της, με λόγο ποιητικό και συνάμα φιλοσοφημένο, με έμφυτο το αίσθημα της δικαιοσύνης, αλλά και με απόψεις ώριμης γυναίκας, παρά το νεαρό της ηλικίας της! Η αγάπη της για το θέατρο αποτυπώνεται έκδηλα στις απαντήσεις της- είναι σαν να υποδύεται ένα ρόλο  και να μαθαίνει το κείμενο. Με αυτά τα λόγια μπορώ να χαρακτηρίσω αυτή την ηθοποιό- κρατήστε το όνομα της, μελλοντικά θα μας απασχολήσει πολύ, καθώς και τα θεατρικά δρώμενα- η οποία ανήκει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, από την ολόφρεσκη νέα γενιά και είναι η Χρυσή Μπαχτσεβάνη! Με ταλέντο που περισσεύει, με εκφραστικά μέσα ευρέα, που θα τα χρησιμοποιήσει με την πάροδο του χρόνου σε μεγάλους και σημαντικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου που θα της ανατεθούν, με σκηνική παρουσία, άρθρωση και κίνηση. Μια χαρισματική προσωπικότητα που λάμπει επί σκηνής, υποδυόμενη με μεγάλη άνεση και ευκολία ρόλους δύσκολους και απαιτητικούς, θαρρείς και είναι χρόνια στο λειτούργημα αυτό και έχει αποκτήσει πείρα και εμπειρία. Είναι χάρμα οφθαλμών να την βλέπεις στο σανίδι! Μόνο καλά λόγια έχω να πω κάθε φορά που την βλέπω σε παράσταση του Κρατικού γιατί κάθε φορά με εκπλήσσει ευχάριστα, δημιουργώντας υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες για το μέλλον της που προβλέπεται ευοίωνο, γιατί έχει άστρο! Και της ανήκει δικαιωματικά γιατί κατά πρώτον διαθέτει όλα τα προσόντα που απαιτούνται για να είναι κάποιος ”καλός ηθοποιός” και κατά δεύτερον ξεχωρίζει για το ήθος, τους χαμηλούς της τόνους, την ευγένεια και τη σεμνότητά της. Τα εφόδια και τα χαρίσματά της είναι εκείνα που θα την οδηγήσουν στην αναγνωρισιμότητα, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και την καθιέρωση πολύ σύντομα! Τη φετινή σεζόν, η πολλά υποσχόμενη και με φως ηθοποιός, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, υποδύεται με πειθώ, αλήθεια και ψυχή την Σοφία στο διαχρονικό έργο της σπουδαίας Λούλας Αναγνωστάκη ”Σ’ εσάς που με ακούτε” που παίζεται στο Μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών σε σκηνοθεσία του ικανού Χρήστου Θεοδωρίδη. Γνωρίστε την από το Α ως το Ω και να θυμάστε το όνομα της, γιατί θα δρέπει δάφνες σε λίγα χρόνια…

Ατομικό επίπεδο:

Βρίσκομαι σε μια φάση που προσπαθώ να είμαι ο εαυτός μου. Να βάλω λίγο νερό στο κρασί μου. Ό ,τι μπορώ, για να ανοίξω ένα παράθυρο στην αποδοχή μου και των άλλων. Μετά τον κόβιντ, όπου έπαθα μια μικρή ζημιά, έπρεπε να αλλάξουν όλα. Μου επιβλήθηκε. Και τώρα που συνέρχομαι.. Θα το κάνω πράξη. Έχω σπουδαίους συμπαράστατες. Τη δουλειά που λατρεύω. Μένει μόνο να το ευχαριστηθώ. Υπόσχεση.

 

Βιαιοπραγίες :

Δεν μπορώ καν να διαχειριστώ τη λέξη βία. Λεκτική, ψυχική, σωματική. Αδυνατώ να καταλάβω. Ασκείται παντού κάθε μέρα. Ζούμε με βία. Βιάζομαι. Βιά – ζομαι.. Δεν καταλαβαίνω τι ωθεί κάποιον να το κάνει, τι του έκαναν για να το κάνει. Πώς φυλάσσεσαι, σώζεσαι εν τέλει… Έχει γεμίσει κάθε κύτταρο μου με αυτές τις εικόνες βίας. Νιώθω θλίψη, θυμό και απέραντο φόβο. Για τον διπλανό μου, για εμένα. Περπατάω και θεωρώ τα πάντα πιθανά πια, ακόμη και να μην γυρίσω. Λυπάμαι.

 

Γεγονότα επικαιρότητας:

Έχω θέμα σοβαρό. Με νοιάζει ο άλλος, όπου κι αν βρίσκεται. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς επιτρέπεται να ζούμε έτσι… Δεν ζούμε… Κάποιοι σκοτώνονται για συμφέροντα. Ο καθείς αποδίδει μόνος του τη δικαιοσύνη. Επικρατεί φασισμός κάθε είδους. Εμείς, τα’χα τα πάμε καλά … Μόνο δουλειά, για να έχουμε ένα σπιτάκι και φαγάκι. Ντρέπομαι για τον ξεπεσμό. Πια δεν έχει καμία σημασία ο άνθρωπος. Κι εκεί τελειώνουν όλα.

 

Διορατικότητα:

Την είχα από μικρή. Αισθανόμουν και λίγο μάγισσα. Αστειεύομαι και το εννοώ κάπως ταυτόχρονα. Όταν είμαι διαυγής, ξέρω τι ζητάω, που λέει και το άσμα. Μπορώ και διαισθάνομαι και για τους γύρω μου. Μάλιστα τους οδηγώ με ακρίβεια. Είναι το χόμπι μου. Είμαι μάνατζερ χωρίς να έχει ζητηθεί. Όμως, αλήθεια νιώθω και τα καλά και την κακή ενέργεια. Δεν πέφτω έξω. Μελετώ πολύ τους ανθρώπους και τις καταστάσεις και σχεδόν βρίσκω την έκβαση. Όποτε μου ήρθε κάτι μεγάλο , το ζήτησα. Ήμουν έτοιμη. Το ένοιωσα. Αν είχα υπερδυνάμεις αυτή τη θεωρώ την πιο σημαντική. Σε προφυλάσσει υπέροχα και σε προετοιμάζει. Ελπίζω να μην ακούγομαι σαν παγανίστρια. Πιστεύω στο σύμπαν αλλά είμαι και ταυτόχρονα ρεαλίστρια. Οπότε έρχομαι στα ίσα μου. Εύχομαι μονάχα να αλλάξει αυτό που νοιώθω για την παγκοσμιότητα , γιατί μας βλέπω πολύ δύσκολα… Κι εύχομαι να συνεχίζει να με οδηγεί και να με σώζει η διαίσθηση μου.

 

Ελπίδα: 

Με έχει ρημάξει αυτή η λέξη. Πάντα ελπίζω ότι θα αλλάξει ο δίπλα, ότι θα τα καταφέρω να σταθώ όρθια, ότι δεν θα υπάρχει αδικία, αρρώστια, φτώχεια. Και απογοητεύομαι. Παλεύω ενάντια σ’ αυτή τη λέξη , γιατί δεν αντέχω τη ματαίωση που φέρει. Δεν ξέρω τι θα αλλάξει. Κανείς μάλλον. Και πάλι στα κρυφά ελπίζω.. Κι έγιναν τα περσινά … Τα Τέμπη και έκλαιγα μέρα νύχτα και ήθελα να ουρλιάξω.. Φοβάμαι να ελπίζω γιατί απογοητεύομαι… Κι όχι για εμένα.. Ας πούμε ότι δεν είμαι του θανατά , ότι τα ψιλοκαταφέρνω. Αλλά οι άνθρωποι απανταχού έχουν διαλυθεί.. Δεν ξέρω πια γιατί ζούμε έτσι άθλια τις ζωές μας. Πού πήγε ο πλησίον, η ανθρωπιά, η αντίσταση στην εξουσία που μας τσαλαπατά ; Μακάρι, μόνο αυτό έχω να πω. Μακάρι!

 

Ζήλος:

Με θυμάμαι να σφύζει το κορμί μου από αυτή τη λέξη. Χορός, Θέατρο ,Φιλολογία! Στόχοι, όνειρα, θυσίες για να τα καταφέρω… Έχω πείσμα και ζήλο ‘’ναι’’. Γι’ αυτό κι είμαι εδώ με γεμάτη φαρέτρα.Με γεμάτη με αυτά που πόθησα και θέλησα. Τώρα πια θα έλεγα ηρεμώ με όσα έχω καταφέρει. Ήταν μεγάλος ο αγώνας συνάντησα βράχια, έπεσα βούτηξα βαθιά εκεί στα μαύρα φύκια που φοβάμαι… Και τώρα θα κάτσω λίγο στην ακτή να απολαύσω το κοκτέιλ μου! Έτσι, λέω αν δεν με πιάσει πάλι η τρέλα μου…

 

Ηθοποιός:

Έγινα , γιατί ο χορός που έκανα από τεσσάρων δεν μου έφτανε, ήθελα να μιλάει το στόμα μου , όχι μόνο το σώμα μου. Και η φιλολογία η πρώτη μου επιλογή, γιατί δεν μου έφτανε να διαβάζω σπουδαία διηγήματα , ήθελα να είμαι μέσα τους. Έδωσα στο Κρατικό θέατρο, μπήκα με κόπο, άλλαξαν τα πάντα. Σπουδαία Τέχνη. Αλλάζω συνέχεια , με – και , για αυτήν . Θεραπευτική. Να γίνεσαι ως εσύ, κάτι άλλο. Ή να γίνεσαι ο εαυτός που δεν ήξερες. Νιώθω ευθύνη όταν είμαι στη σκηνή. Εκπροσωπώ το κάθε ζευγάρι μάτια που είναι από κάτω. Το βλέπω πολύ σοβαρά. Μπορεί και να μην πρέπει. Θεωρώ ότι ασκώ εξουσία. Έτσι φαντάζομαι το καλό θέατρο. Ως πράξη πολιτική που μιλά, διεκδικεί. Εύχομαι να συνεχίσω να το κάνω. Και να συναντώ τέτοιους ηθοποιούς. Είμαστε η φωνή όλων και μάλιστα όχι με δικά μας λόγια φτωχά.. Αλλά σπουδαίων..

Θέατρο:

Ως συνέχεια όσων έλεγα. Θεωρώ ότι είναι ύψιστη πολιτική πράξη. Η εικόνα της κοινωνίας. Η φωνή της. Πολλά τα είδη , πολλοί οι τρόποι αλλά ένας ο παρονομαστής.. Ο άνθρωπος! Γίνεται απ’ αυτόν και γι’ αυτόν. Όχι για να ικανοποιείται κάποια κάστα και κάποια ανώτερη ιδέα. Είναι ένα με τον κόσμο. Η παρηγοριά , η αφύπνιση, η χαρά και το δράμα του. Ας κάνουμε σπουδαίο έργο για χάρη του. Για χάρη μας. Για την απελευθέρωση της ψυχής μας…

 

Ισχυροί :

Δυσανεξία από μικρή. Η ψυχή μου είναι ενάντια.. Θα ήθελα να είμαι έξω με σημαίες και ταμπούρλα. Αλλά δεν μπορώ πάντα. Συγκρατώ το στόμα μου, παλεύω δηλαδή… Τα κακώς κείμενα όσων κατέχουν δύναμη με έκαναν να ασφυκτιώ. Προσπαθώ ναι είμαι δίκαιη κι ειλικρινής. Εύχομαι να μην μου τα κλέψουν. Δεν αντέχω την επιβολή, την αναξιοκρατία. Το σύστημα. Το να νιώθω ότι δεν σημαίνω. Ξέρω δεν είμαι ο Τσε Γκεβάρα. Αλλά έχουμε σημαία του, στο σπίτι μου. Και δεν το λέω πολιτικά. Παρά μονάχα για την επανάσταση. Είμαι πάντα και απεριόριστα με τον αδύναμο. Τέλος.

 

Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος:

Θα πω πρώτα τι είναι για εμένα. Αποφοίτησα από την Σχολή του. Όνειρο. Τρία χρόνια 15 ώρες , κάθε μέρα εκεί μέσα. Σπουδαίοι άνθρωποι Χάνος, Ρήγας, Καύκας, κι άλλοι κι άλλοι αγαπημένοι. Τους χρωστώ. Άργησα να δουλέψω στο Κρατικό. Θες η τύχη, θες οι εκάστοτε προτιμήσεις.. Πριν 4 χρόνια ήρθα. Υπέροχες δουλειές. Όλες από οντισιόν. Έλεγα αχ να ήμουν εκεί.. Κι ερχόταν. Σιγά και βασανιστικά.. Αλλά τα κατάφερα. Ευχαριστώ τον Γιάννη Ρήγα, που μπήκα στη Σχολή και με έφερε να δουλέψω στο θέατρο, στους ’’ Όρνιθες’’. Και πραγματικά κάνω όσα ποθώ. Κι εδώ να πω ότι πριν 10 χρόνια μπήκα τυχαία, μέσα από μια μεγάλη οντισιόν, στο Κρατικό , ως χορεύτρια στην παράσταση ” Άγαμοι θύται στο Δημόσιο “. Η πιο ανέλπιστη χρονιά της ζωής μου. Εκεί, ο Αστέρης Πελτέκης ως ηθοποιός τότε, με παρότρυνε να δώσω στο Κρατικό για να μπω στη σχολή. Και με έπεισε ότι θα τα καταφέρω. Είχε δίκιο! Τον ευχαριστώ από την καρδιά μου! Κι όσους με στήριξαν και με στηρίζουν μέσα κι έξω απ’ αυτό. Γιατί όλα γυρνάνε. Και είναι αστείο το πως τα φέρνει τελικά η ζωή! Τώρα για το Κρατικό ως φορέα, ελπίζω και θέλω να είναι ένα ανοιχτό θέατρο, με πρόσβαση σε όλους, που θα φέρνει διαφορετικούς σκηνοθέτες, θα ανεβάζει όλων των ειδών τα έργα, θα έχει τα χρήματα που του αναλογούν, για να υπάρξει στο μεγαλείο του. Πιστεύω πολύ στο δυναμικό του. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτε. Εύχομαι να πάψει ο διαχωρισμός Εθνικό – Κρατικό.. Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Το θέατρο είναι ένα! Θα ήθελα πολύ να γίνονται ανταλλαγές, μετακλήσεις, συνεργασίες απανταχού στην Ελλάδα. Το Κρατικό είναι οι άνθρωποι του. Κι εύχομαι να αναγνωριστεί κάποτε αυτό!

 

Λούλα Αναγνωστάκη:

Στην αρχή δεν την κατάλαβα. Τι γράφει, πώς, γιατί έτσι.. Ακόμη παλεύω. Επαναστάτρια, η φωνή που δεν βγάζουμε. Δεν φοβάται. Τα λέει όλα. Μακάρι να την γνώριζα. Θα ήμασταν έξω στους δρόμους μαζί. Κρατώ ότι σε συνέντευξη της είπε, πως της λείπει ο Γιώργος. Απ’ όλα που έκανε. Αυτό της λείπει. Με συγκινεί. Και νιώθω δυνατή που μιλώ τις λέξεις της. Μεγάλη απελευθέρωση για εμένα.

 

Μέλλον:

Έχασα την πίστη σ’ αυτό! “Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή”. Αλλαγή πορείας με αναστροφή λοιπόν.. Πάλι από την αρχή.

Νεοέλληνες συγγραφείς:

Δυστυχώς δεν έχω εντρυφήσει. Οπότε , δεν θέλω να πω μπαρούφες. Υποκλίνομαι στην Λούλα. Α , και στον Μίσσιο, που επιτέλους αξιώθηκα να διαβάσω και να δω. Να μην ξεχάσω όμως και την Λένα Κιτσοπούλου που διαβάζω από τα 20. Με κείμενο της μπήκα στο Κρατικό και αποφοίτησα. Ο τρόπος της, οι λέξεις, έτσι όπως της τοποθετεί επάνω στο χαρτί είναι η ψυχή μου. Όπως νιώθει.. Μαύρη αραχνιά με μπόλικο γέλιο, με ανοιχτό το στόμα και ήχο εκκωφαντικό..

 

Ξένο ή ελληνικό ρεπερτόριο:

Ωραία έργα. Με λόγο, ανθρώπους, σχέσεις, συναισθήματα και στόχο στο κέντρο! Να! Σαν τις “Ψευδαίσθησεις” του Ιβάν Βιριπάγεφ. Μάλλον, ξέρω πιο πολλά ξένα έργα. Αλλά αυτό είναι αδυναμία μου. Οπότε δεν είμαι σε θέση να διαλέξω! Θα ήταν άδικο. Οψόμεθα!

 

Όνειρα:

Κατάφερα πιο πολλά από όσα σκέφτηκα. Ήθελα ωραίους ρόλους σε αμιγώς ομαδικές δουλειές. Και ήρθαν. Εδώ να ευχαριστήσω και τον Γιάννη της καρδιάς μου (Γιάννης Παρακευόπουλος) για την τυφλή εμπιστοσύνη, όταν κανείς δεν είχε ιδέα, ούτε εγώ, για το τι μπορώ να κάνω. Δεν ξέρω τι παραπάνω θα ήθελα. Νοιώθω πλήρης με το ‘’Σ’ εσάς που με ακούτε’’. Το λέω αλήθεια. Όσοι με ξέρουν βέβαια, θα ήθελαν να πω ότι έχω ονειρευτεί να πω το μονόλογο της Ηλέκτρας στον ‘’Ορέστη’’. Όλα τα αντέχει ο άνθρωπος… Χωρίς να υποδυθώ απαραίτητα την Ηλέκτρα σε όλο το έργο. Α , και να παίξω Πίντερ.. Αλλά όλα αυτά είναι λίγο αστεία. Οι άνθρωποι με νοιάζουν που συναντώ.. Και πώς με κοιτούν. Τίποτα άλλο. Δεν είμαι φιλόδοξη για ρόλους, βραβεία. Ίσως, να κρυφοθέλω, να με σκέφτεται ο κόσμος μετά από μια παράσταση. Και να λένε αχ τι ωραία ή ακόμη και πόσο χάλια τα πήγε εκεί. Αλλά να μη με ξεχνούν… Κι από αυτούς που γράφουν για παραστάσεις, θα ήθελα να γράφουν μετά από 10 χρόνια που είμαι στο χώρο, κάτι που να μου αναλογεί. Κι αν και ντρέπομαι λίγο, να πω πως χαίρομαι που κάνω επιτέλους μια μεγάλη συνέντευξη. Ήθελα, είχα ανάγκη να μιλήσω. Και σπάνια μου το ζητούν. Και σας ευχαριστώ!

 

Πολιτικό έργο:

Το’’ Σ’ εσάς που μ ακούτε’’! Αλλά για μην περιαυτολογώ, να πω.. Εξαιτίας, όσων ζούμε αντί να θέλω να διασκεδάσω και να γελάσω νοιώθω αδήριτη την ανάγκη, να βλέπω εκείνο το θέατρο που παίρνει θέση. Υπέρ του ανθρώπου, των δικαιωμάτων του, της ζωής, της ελευθερίας. Πολιτικό στον πυρήνα του. Κι αυτό ένοιωσα πως με ευχαρίστησε πραγματικά τελευταία. Στο ταξίδι μου λίγο καιρό πριν στην Αθήνα είδα μόνο τέτοιο: ‘’Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου’’, ‘’Καλά ,εσύ σκοτώθηκες νωρίς’’, ‘’Η άνοδος του Αρτούρο Ούι’’, ‘’Το Σπίτι’’

Σ’ εσάς που με ακούτε:

Δεν κατάλαβα και πολλά όταν το διάβασα. Τρόμαξα. Είπα ποιος θα τα πει αυτά τα λόγια , αν δεν είναι η σκέψη του τέτοια. Πώς θα σηκώσω το βάρος αυτό. Κι όμως μεγάλη ανακούφιση να κάνεις κάθε βράδυ αυτόν τον αγώνα. Μεγάλη συνάντηση με αυτό το έργο, με τους ανθρώπους του.. Ανάσα ζωτική να λες την αλήθεια. Την ιστορία αντίστασης σου και του κόσμου όλου. Μόνο ο άνθρωπος αξίζει. Κρατήθηκα όρθια την περσινή χρονιά γιατί, το έργο με κράτησε. Οι σπουδαίοι συνάδελφοι, ο Χρήστος και η Ξένια. Το Σοφάκι μου. Και σας αφήνω τα λόγια του Ιβάν εδώ παρακαταθήκη: ‘’Γι’ αυτό όμως πρέπει προηγουμένως οι παλιοί άνθρωποι κι αυτοί οι τρομαγμένοι λαοί να εξαφανιστούν οριστικά. Με τον πιο φρικτό τρόπο. Κανένα έλεος για μας που αιώνες ολόκληρους βασανιστήκαμε, συρθήκαμε σε άσκοπους πολέμους, σε επαναστάσεις, νικήσαμε και νικήθηκαμε. Εμείς… Οι αισθηματικοί άνθρωποι, οι ευσυγκίνητοι, οι άπληστοι για ζωή. Εμείς. Οι Χαμένοι Της Γης.

 

Ρόλοι:

Πω πω. Για όλα έχω να πω κάτι, εδώ τι να ξεστομίσω.. Νίνα, Αντέλα, Μάργκαρετ, Σοφία… Αυτούς θέλω.. Ηρωϊδες , ανθρώπους με πυγμή για τα ‘’θέλω’’ τους. Όπως ονειρεύομαι για όλους εμάς. Επειδή έχω κρατήσει ονειρικούς ρόλους, ειλικρινά δεν έχω να ζητήσω κάτι. Ακόμη και η Ιουλία μου σε έργο που δεν ανέβηκε ποτέ, λόγω καραντίνας. Θα ήμουν αχάριστη ειλικρινά, αν είχα απωθημένα σε αυτό το επίπεδο. Κάποτε μάλιστα μου είχε πει κάποιος που τον ρώτησα : Γιατί σ’ εμένα αυτός ο ρόλος; ” Γιατί δεν τους ζητάω “. Επειδή δεν με ενδιέφερε ποτέ αυτό. Ένας ρόλος για το ρόλο. Σημασία έχουν οι διπλανοί μου. Και στη ζωή και στη σκηνή. Οπότε μάλλον είχε δίκιο!

 

Τηλεόραση:

Βλέπω πολύ. Ήταν από πάντα το παράπονο του μπαμπά μου. “Αμάν βρε Χρυσούλα.. Αμάν πουλάκι μου” Βλέπω από τότε που με θυμάμαι , όλη νύχτα ταινίες και εκπομπές. Αγαπώ τις συνεντεύξεις. Μικρή έλεγα: ‘’ Αχ, κάνε να πάω στην Μενεγάκη να δώσω μια… Καθείς με τον καημό του. Παρακολουθώ λίγο τις ελληνικές σειρές, μου αρέσει να γνωρίζω τους συναδέλφους μου. Αλλά ακόμη δεν έχω νιώσει την ανάγκη να διεκδικήσω μια θέση εκεί. Αγαπώ πολύ το θέατρο! Για την ώρα θα μείνω εκεί, αφοσιωμένη. Τολμώ βέβαια να πω, ότι θα μου άρεσε να είμαι σε εκπομπή  και να κρατώ μια στήλη για το θέατρο. Τώρα γελάστε αβίαστα.

Υλισμός:

Είμαι κατά. Θα ήθελα να ζούμε για τις ιδέες μας. Δεν μπορώ ακόμη να δεχτώ ότι δουλεύουμε σαν σκυλιά για τα πιο απλά: ένα σπίτι, ένα πιάτο φαγητό, την υγεία, την παιδεία μας… Αυτά θα έπρεπε να είναι ίσα και σε όλους δοσμένα απριόρι. Σιχαίνομαι την εμπορευματοποίηση. Πως όλα γίνονται για το κέρδος. Για να πάρουμε το φόρεμα ή τα παπούτσια που θέλουμε, να πάμε ένα ταξίδι. Τα υλικά είναι μέσα για την ευτυχία. Τίποτα άλλο. Γίναμε δούλοι του χρήματος. Φυσικά δεν έχω γλιτώσει κι εγώ από αυτό.. Δεν κάνω την ξύπνια. Όταν γυρνάω σπίτι βράδυ, ψάχνω προσφορές. Και χτυπάω τις καλύτερες. Ξεπεσμός. Αλλά τι να γίνει ας το διασκεδάσω λίγο. Πίτσα 1+1 Δώρο (γέλια).

 

Φόβοι:

Η αρρώστια. Η απώλεια. Τρέμω. Πέρυσι έπαθα για πρώτη φορά ίλιγγο. Σιγά το πράγμα. Αλλά ξέρετε κάτι, φοβήθηκα πολύ. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αυτό, να μην είσαι διαυγής, να μην μπορείς να σταθείς. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς λοιπόν, σε όλες τις ταλαιπωρημένες ψυχές εκεί έξω, ακόμη κι από τα πιο απλά.

 

Χρήστος Θεοδωρίδης:

Τύχη! Αυτό νοιώθω που έπεσα στο δρόμο του. Και να σκεφτείς πως στην οντισιόν είπα: “δεν του κάνω, δεν με θέλει..” Ήθελα κ εγώ την επιβεβαίωση μου κι ακόμη την θέλω από τον ίδιο, δεν θα κρυφτώ. Μου έδωσε κλειδιά για να υπάρχω με ηρεμία στη σκηνή. Δεν ήρθε για να διαλύσει αλλά για να με κάνει να βάλω σε τάξη όσα κουβαλούσα και είχα δοκιμάσει τόσα χρόνια. Απογοητευόμουν, όταν ένιωθα ότι δεν μπορώ να είμαι ειλικρινής, όπως ζητούσε. Γιατί δεν ήθελε να κάνω, απλώς να είμαι. Χωρίς να με ξέρει, ήξερε ότι έχω, κι άλλο, κι άλλο… Μου εμπιστεύτηκε την Σοφία. Δεν ξέρω πως. Δεν έχω ούτε ένα παράπονο από αυτή τη συνεργασία. Πάντα δίνομαι, αλλά εδώ το έκανα άνευ όρων ,όπως κι ο ίδιος. Ναι ήταν δώρο, που δεν ζήτησα κιόλας. Ατόφιος στεκόταν απέναντι μας, και μας οδήγησε από ένα δύσβατο μονοπάτι, της αλήθειας του τώρα, και μας ένωσε για πάντα… Και όπως σιγανά με ενωμένα χέρια φωνάζουμε, πριν αρχίσει η παράσταση… Κάτω ο φασισμός! Και εύχομαι να είμαι σύντομα ξανά και ξανά δίπλα του.

 

Ψυχισμός:

Υπερβάλλω θα το έχετε καταλάβει, ήδη. Δεν μπορώ να κρατήσω όσα νιώθω και μιλάω πολύ, ακατάπαυστα. Μου αρέσουν τα τσιτάτα. Με πνίγει το άδικο. Κλαίω μόνη. Δεν ζητάω βοήθεια… Δείχνω ατρόμητη, ενώ πουλάω την ψυχή μου για ένα καλό λόγο… Αγαπώ και επενδύω με τέτοια προσήλωση και επιμονή που δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχει. Καρκίνος με ωροσκόπο Καρκίνο. Και σας αφιερώνω το : “Θέλω να τ’ ακούω , να τ’ ακούω , να τ’ ακούω να το λες” [Μαρινέλλα], γιατί υπερβάλλει το τραγούδι σαν κι εμένα. Οπότε, κρατήστε το ζουμί από όσα λέω. Σας κούρασα.

 

Ωραίες δουλειές:

Αυτές που υπήρξα. Και εύχομαι να έρθουν κι άλλες. Με σκηνοθέτες που ψάχνουν, οδηγούν, δοκιμάζουν.. Με συναδέλφους που τολμούν. Με ομάδες πραγματικές, που είναι ο ένας για τον άλλον. Με ανοιχτωσιά και αλήθεια. Κι ας γίνουν λάθη. Εντάξει και να συμπαίζω με κάποιους που αγαπώ, όπως την Ιώ.