Η Λουκία Μιχαλοπούλου από το Α ως το Ω: “Συντηρούμε τους μύθους για να μας εμπνέουν”

Την θαυμάζω, όταν τη βλέπω στη σκηνή, γιατί πλημμυρίζει από το φως και την αισθαντικότητά της, γεμίζει από το πληθωρικό της ταλέντο, τα τεράστια εκφραστικά της μέσα, την ευρεία γκάμα της και τη στόφα της αυριανής grande dame του θεάτρου. Η βραβευμένη με το ”Μελίνα Μερκούρη ηθοποιός, Λουκία Mιχαλοπούλου, είναι γέννημα θρέμμα του σανιδιού για αυτό το κοινό απολαμβάνει ερμηνεία και μυρίζει καλό θέατρο κάθε φορά που την βλέπει να ενσαρκώνει τον εκάστοτε ρόλο που καλείται να υποδυθεί, χωρίς μανιέρα πάντα, αποσπώντας διθυράμβους και επαίνους. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία και με όλη τη σημασία της λέξης της μεγάλης καλλιτέχνιδας, η άκρως χαρισματική Λουκία Μιχαλοπούλου, υπηρετεί την Τέχνη της υποδειγματικά και είναι πρότυπο προς μίμηση, γιατί μπορεί και διαθέτει τα προσόντα εκείνα που απαιτούνται! Δεν αναλώνεται σε αστραφτερά περιτυλίγματα, αλλά ξεχωρίζει πάντα για την ουσία και την ποιότητα της. Δεν κάνει ποτέ πολλές δουλειές ταυτόχρονα, για τα χρήματα, παρότι μπορεί και έχει τη δύναμη και την ενέργεια, ούτε καν διαφημίσεις, επιδιώκει μόνο να ασχολείται σοβαρά με την Τέχνη της. Εκτός από το μονόλογο που θα ανεβάσει, θα συμμετάσχει και στην ταινία ”Καπετάν Μιχάλης” σε σκηνοθεσία Κώστα Χαραλάμπους. Η Λουκία, πέρα από σπουδαία και έξοχη ηθοποιός , είναι και μια κυρία στη συμπεριφορά της, τη στάση ζωή της και τον προσωπικό της συγχρωτισμό. Ήθος, αξίες, σεμνότητα , αξιοπρέπεια και όλες οι αρετές του Θεού συνθέτουν την εικόνα της και την κάνουν να μοιάζει με άγγελο! Φέτος την βλέπουμε σε έναν από τους πιο απαιτητικούς μονολόγους του παγκόσμιου ρεπερτορίου, την ”Ανθρώπινη φωνή” σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη του μεγάλου Ζαν Κοκτό κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Μικρό Χορν. Η θεσπέσια, Λουκία Μιχαλοπούλου, το αυτόφωτο και με λάμψη πιο δυνατή από τον ήλιο, αστέρι του θεάτρου μας, από το Α ως το Ω!

ΣχετικάΆρθρα

Ανθρώπινη φωνή: Ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Ζαν Κοκτό, για την αφοσίωση, την αγάπη, τον αποχωρισμό.

Βραβείο Μελίνα Μερκούρη: Συγκινητική επιβράβευση των επιλογών. Tονωτική ένεση.

Γυναικοκτονίες: Η πράξη σε οποιοδήποτε φύλο σε οποιαδήποτε ζωντανό οργανισμό, είναι από τις πιο φρικαλέες δυνατότητες του ανθρώπινου είδους.

Διάττοντες καλλιτεχνικοί αστέρες: Τους μύθους τους συντηρούμε όχι για να μας τρομάζουν αλλά για να μας εμπνέουν.

Εγκατάλειψη: Αχ… δεν αντέχεται, από όποια πλευρά κι αν είσαι… Ό,τι πιο θλιβερό.

Ζαν Κοκτό: Ζωγράφος, ποιητής.. ακραίος

Ηθικές αξίες: Για να τις φυλάμε όχι για να τις διαφημίζουμε.

Θάνατος: Ποτέ δεν κατάλαβα, δεν δέχομαι το τέλος , δεν μπορώ να το διαχειριστώ…Η μεγαλύτερη τιμωρία της ζωής.

Ιταμός: Οι επιλογές μας.

Καπετάν Μιχάλης (ταινία): Ένα ταξίδι που περιμένω να κάνω σε ένα σύμπαν πολύ ιδιαίτερο.

Λογική ή ευαισθησία: Λογική με ευαισθησία!

Μονόλογος: Η ανάγκη να ζωντανεύεις εικόνες και πρόσωπα που δεν υπάρχουν. Η νέα μου πρόκληση!

Νατουραλισμός ή ρεαλισμός: Ποτέ δεν τα πήγα καλά με τις ταμπέλες στα είδη. Ο,τιδήποτε που βοηθάει, σου επιτρέπει να φανταστείς και να ταυτιστείς.

Ξένοι ή Έλληνες συγγραφείς: Οι ποιητές αυτοί που αντέχουν στο χρόνο.

Όνειρο: Καλλιτεχνικό μεγαλεπήβολο, να παίζω στην ‘’Ανθρώπινη φωνή’’ γενναιόδωρα και να κάνω κάτι που δεν έχω ακόμα φανταστεί, να έρθει κάτι καλό να με βρει από εκεί που δεν το περιμένω.

Πνεύμα: Ανήσυχο…(χαχα…)

Ρόλοι: Η ζωή μου!

Συναισθήματα: Τα χρώματα μας.

Τόλμη: Δεν προχωράς αλλιώς…

Υπαρξισμός: Χαχαχα,με όλα τα –ισμος. Δε τα πάω καλά , βαριέμαι τις κατηγορίες.

Φενάκη: Θέλει διαχείριση…

Χάρισμα: Να το προστατεύουμε να μην το θεωρούμε αυτονόητο.

Ψυχισμός: Τα υλικά της δουλειάς μου. Τον ανακαλύπτω, τον πλάθω, τον αφήνω με παρασύρει.

Ωραίες συνεργασίες: Οι συναντήσεις που σε προχωρούν και που φροντίζεις να έχουν μέλλον.

Η «Ανθρώπινη Φωνή» είναι ένα μονόπρακτο έργο που γράφτηκε το 1928 από τον Ζαν Κοκτό και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά δύο χρόνια αργότερα στην περίφημη Comédie-Française από την Berthe Bovy.

Στην Ελλάδα αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη το 1978, μαζί με δύο ακόμη μονόπρακτα έργα του ίδιου συγγραφέα, την «Ψεύτρα» και «Την έχασα» σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, στα οποία όπως λέγεται, η σπουδαία πρωταγωνίστρια έδωσε την καλύτερη ερμηνεία της ζωής της!

Η «Ανθρώπινη φωνή» έχει εμπνεύσει την όπερα του Francis Poulenc, «La voix humaine» (1958), το «The telephone» του Gian Carlo Menotti και την ταινία του Roberto Rossellini με την Anna Magnani, «L’Amore» (1948). Η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» είναι επίσης εμπνευσμένη από αυτό το έργο.

Συγγραφέας: Ζαν Κοκτό

Μετάφραση : Αντώνης Γαλέος

Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα

Φωτισμοί : Χριστίνα Θανάσουλα

Επιμέλεια Μουσικής : Γιάννης Μαθές

Βοηθός σκηνοθέτη : Ναταλία Πελέκα

Φωτογραφίες : Γιώργος Καλφαμανώλης

Παίζει: Λουκία Μιχαλοπούλου

ΘΕΑΤΡΟ ΜΙΚΡΟ ΧΟΡΝ

Αμερικής 10, Αθήνα 106 71

Τηλέφωνο : 2111826479